Morgunblaðið - 14.05.2012, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 14. MAÍ 2012
Einar frændi, þessi brosandi,
bjarti og glæsilegi frændi okkar,
er allur. Ósjálfrátt finnst manni
að tíminn hafi átt að standa kyrr,
sumir áttu ekki að eldast, hvað þá
að deyja. Einar móðurbróðir
minn, sem ég kynntist fyrst sem
barn í sveitinni, var í mínum huga
ímynd eilífrar æsku, bjartsýni og
gleði. Þessi brosmildi og glað-
væri frændi minn kom með Ingu
og krakkana í sveitina þar sem
lífið snerist um bústörf, leikir
voru störf og störf voru leikir.
Þetta voru hátíðlegar stundir og
hversdagslegar annir lagðar til
hliðar til að eiga stund með þess-
ari fallegu fjölskyldu. Einar
færði okkur heiminn í sveitina.
Hann átti slides-myndavél og
þegar dagur var liðinn að kveldi
hófst sýning mynda sem opnaði
heimsmyndina í huga lítillar
sveitastelpu. Myndir frá fjarlæg-
um útlenskum stöðum, myndir úr
skógivöxnum Skorradal þar sem
þau reistu sér fallegan sumarbú-
stað – myndir sem sýndu Skorra-
dal sem sumarland sólar og ynd-
is. Einar var í mínum huga
heimsmaður, eitthvað sem mér
fannst svo ótrúlega fjarlægt en
þó heillandi og eftirsóknarvert.
Eitthvað sem vakti löngun
sveitastelpunnar til að ganga
þann veg sem opnaði slíka mögu-
leika. Einar var þremur árum
eldri en móðir mín og alla tíð ná-
inn vinur. Söngelska var eitt af
því sem þau áttu sameiginlegt.
Hann var virkur í starfi kórs
eldri borgara í Hafnarfirði sem
heimsótti eldri borgara á Hvols-
velli þar sem móðir mín býr.
Hann vakti hjá henni hugmyndir
að stofnun kórs eldri borgara fyr-
ir austan og var henni mikil
stuðningur og hvati þegar hún
Einar S.M.
Sveinsson
✝ Einar S.M.Sveinsson
fæddist 27. des.
1928 á
Þykkvabæjar-
klaustri í Álftaveri.
Hann lést hinn 4.
maí sl. í Reykjavík.
Jarðarför Einars
fór fram frá Víði-
staðakirkju 11. maí
2012.
síðan hóf að vinna
því fylgi að stofna
kór eldri borgara. Í
síðustu heimsókn
sinni til Einars á
spítalann söng hún
til hans Rósina, lag
sem túlkaði frá
hennar eigin brjósti
væntumþykju og
líknandi systurást.
Elsku frændi, al-
veg fram á síðasta
dag fagnaðir þú samfundum okk-
ar með geislandi brosi og kær-
leika. Þrátt fyrir mikil veikindi
sýndir þú lifandi áhuga á því að
heyra allt um það hvað væri í
gangi hjá okkar fjölskyldu. Þú
varst útgeislandi maður ánægju-
legra samskipta. Með þessum fáu
orðum langar mig til að kveðja
þig, elsku frændi, og þakka þér
fyrir samfylgdina. Í þinni hinstu
ferð óska ég þess að þú gangir nú
um á grænum grundum handan
móðunnar miklu, þar sem geislar
sólar verða að tónaflóði og ham-
ingja og gleði ríkja. Hafðu þökk
fyrir allt og allt.
Móðir mín og við systkinin
sendum Ingu, börnum, tengda-
börnum og barnabörnum innileg-
ar samúðarkveðjur. Góður Guð
styrki ykkur í sorg ykkar.
Sigurveig Þóra
Sigurðardóttir.
Mikill heiðursmaður hefur lok-
ið ævigöngu sinni og er nú borinn
til moldar, Einar S.M. Sveinsson.
Einar var glaðvær og skemmti-
legur, góður félagi og vinur, enda
vinmargur.
Hver sem kynntist honum
fékk að njóta þessara eiginleika
hans. Við hjónin vorum í þeim
hópi, stundum nærri, löngum
fjarri. Einari voru falin margvís-
leg mannaforráð á löngu ævi-
skeiði og gegndi ýmsum for-
stöðustörfum í atvinnurekstri.
Hann varð einn af máttar-
stólpum atvinnulífs í Hafnarfirði
um árabil fyrst í forystu fyrir-
tækja í bænum, síðar á efri árum
í eigin atvinnurekstri. Efri árun-
um varði hann jafnframt til mik-
ilvægs félagsmálastarfs m.a. í
forystu fyrir samtökum aldraðra.
Leiðir okkar Einars lágu sam-
an með þeim hætti, að hann var
ráðinn forstjóri Bæjarútgerðar
Hafnarfjarðar undir stjórnarfor-
mennsku minni á öndverðum átt-
unda áratug seinustu aldar.
Á okkur var nokkur aldurs-
munur, Einar rúmum áratug
eldri en ég. Hann var með sína
reynslu og ég með þess tíma nýj-
an bakgrunn og menntun, ung-
lingur atvinnulífs um þrítugt.
Það reyndist mjög ánægjulegt
að vinna með Einari. Við skildum
hvor annan og lærðum hvor af
öðrum, eins og Einar var gjarn á
að staðfesta síðar á ævinni. Nýir
stjórnarhættir skiluðu árangri og
góðri afkomu. Þetta var
skemmtilegt samstarf, ekki síst
vegna góðra eðliskosta Einars
S.M. Sveinssonar.
Seinna lágu leiðir okkar saman
með ýmsum hætti en hin síðari ár
í Rotaryklúbbi Hafnarfjarðar,
þar sem Einar var mjög virkur
og meðal fyrrverandi forseta og
sinnti klúbbnum og félögum til
hins síðasta þrátt fyrir að minn-
isblettatap gerði samskipti
stundum erfið. Þessi félagslund
og vináttuþrek voru hvort-
tveggja aðdáunarverð en lýstu
þessum góða manni vel.
Við hjónum þökkum vináttu og
góðar samverustundir og flytjum
Ingveldi, börnum og tengdabörn-
um samúðarkveðjur á kveðju-
stund.
Kjartan Jóhannsson.
Við fráfall Einars Sveinssonar
hefur helmingur hópsins sem út-
skrifaðist úr Verslunarskóla Ís-
lands vorið 1949 horfið yfir móð-
una miklu. Við vorum 66 sem
útskrifuðumst bjartan vordag.
Hópurinn var ákaflega samhent-
ur þessi fjögur ár sem við fylgd-
umst að í skólanum og ekkert
fékk rofið samstöðu okkar.
Vandamál dagsins í dag í skólum
landsins sem nefnt er einelti
þekktist ekki í okkar ranni. Aga-
vandamál var ekki þekkt hugtak í
okkar hópi. Hjálpsemi og samúð
var aðalsmerki þessa lífsglaða
hóps. Eins og gengur tókst okkur
misjafnlega að tileinka okkur
fræðin sem áhugasamir kennar-
ar tilreiddu. Engu að síður voru
þessi ár í skólanum okkur öllum
mikilvæg undirstaða þess sem
seinna átti eftir að móta okkur og
setti sitt mark á allt okkar líf.
Fyrir Einari átti að liggja að
verða áberandi persóna í at-
vinnulífinu. Hann sýndi fljótt
hvern mann hann hafði að geyma
og var snemma falin ábyrgð á
rekstri stórra fyrirtækja sem
fjöldi manns átti allt sitt undir að
vel tækist til um. Þar brást hann
ekki og var alla tíð farsæll í öllum
sínum störfum og naut almenns
trausts innan fyrirtækis sem ut-
an. Einar var óvenju atorkusam-
ur. Fyrir flesta væri það ærið
verkefni að standa í stafni stórra
fyrirtækja. En það átti ekki við
um Einar. Hann tók mikinn þátt í
félagsstarfi ýmissa félaga. Á
þeim vettvangi var hann aldrei
óvirkur félagsmaður sem með
hangandi hendi fylgdist með af
hliðarlínunni. Alls staðar munaði
um hann og alltaf var hann
reiðubúinn til að taka til hend-
inni. Ég hygg að mestu ánægj-
una hafi hann haft af öllu því
óeigingjarna starfi sem hann
leysti af hendi í félagsskap aldr-
aðra í Hafnarfirði.
Engan skyldi undra að við
skólasystkinin nutum þessara
eiginleika Einars í ríkum mæli.
Þau Ingveldur og Einar létu sig
aldrei vanta þegar skólasystkinin
hittust. Þar var hann hrókur alls
fagnaðar. Yndi Einars var söng-
ur. Hann var góður söngmaður
og söng í kórum árum saman.
Stór þáttur á sameiginlegum
stundum okkar var almennur
söngur og þar dró Einar ekki af
sér.
Hélt um stjórnvölinn ásamt
henni Teddy og allir tóku undir
fullum hálsi, hver með sínu nefi.
Þegar 60 ár voru liðin frá útskrift
okkar gerðum við okkur daga-
mun og fórum dagsferð um Borg-
arfjörðinn. Þá nutum við gest-
risni Ingveldar og Einars í
sumarbústað þeirra í Skorradal.
Þessi ferð varð öllum minnisstæð
og ekki síst móttaka þeirra hjóna
í sumarhöll þeirra.
Við skólabræðurnir höfum í
áratugi hist mánaðarlega og
snætt hádegisverð. Þetta er góð-
ur siður sem enginn vill vera án.
Þar lét Einar sig ekki vanta. Það
fór ekki fram hjá okkur bræðrum
að heilsu þessa atorkumanns
hrakaði. Aldrei kvartaði hann og
alltaf var hann jákvæður. Síðast
var hann í félagsskap okkar í
byrjun mars. Að leik loknum er-
um við í þakkarskuld við Einar
og Ingveldi fyrir ótalmargar
ánægjustundir sem þau veittu
okkur.
Við skólabræðurnir sendum
Ingveldi og öðrum aðstandend-
um okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Þórður H. Jónsson.
Kveðja frá gömlum félögum
í Kór Víðistaðasóknar
Við tókum strax eftir honum á
fyrstu kóræfingunni. Hann var
hár, grannur og virðulegur, eins
og stoltur skoskur hálandahöfð-
ingi. Þetta var foringi bassanna
Einar Sverrir Magnús Sveins-
son. Við minnumst fyrstu kór-
ferðarinnar sem var til Skotlands
en þar bjuggum við í miðaldakas-
tala. Einar stóð fyrir því að kór-
félagar lærðu „Gay Gordon“ og
fleiri skoska dansa áður en haldið
var af stað í ferðina. Auðvitað var
hann langflottastur á dansgólf-
inu. Ekki var síðra þegar hann
flutti „Address to the Haggish“
eftir Robert Burns, klæddur
Skotabúningi. Engin furða þótt
ein skosk dama segði við aðra
„He is such á beautiful laddie.“
Minningarnar streyma fram,
tekist var á við margt spennandi í
kórstarfinu og tónlistarlegur
metnaður var mikill. Farið var í
æfingabúðir, á námskeiði í Skál-
holti og víða sungið. Og svo allar
innanlands- og utanlandsferðirn-
ar. Meðal annars heimsótti kór-
inn Borgundarhólm, Gotland,
Álandseyjar, vatnahéraðið í Eng-
landi og marga fleiri staði. Og
hver man ekki eftir „Gruppen
Svenson“ í Finnlandi?‘
Haldnar voru skemmtilegustu
árshátíðir sem um getur. Oftast
voru fluttar heimatilbúnar „Óp-
erur“ um viðburði líðandi árs.
Alltaf var Einar fremstur í flokki,
söng og lék hin ýmsu hlutverk af
hjartans lyst. Einar var lengi for-
maður sóknarnefndar Víðistaða-
sóknar og var einnig einn af
traustustu máttarstólpum kórs-
ins. Einar var svo lánsamur að
eiga góða konu, hana Ingu, sem
alltaf var með í för og var fremst í
flokki klappliðsins.
Við erum þakklát fyrir að hafa
notið þeirra forréttinda að vera
vinir þessa sómamanns. Innileg-
ar samúðarkveðjur til Ingu og
fjölskyldunnar.
Tign er yfir tindum
og ró.
Angandi vindum
yfir skóg
andar svo hljótt.
Söngfugl í birkinu blundar.
Sjá, innan stundar
sefur þú rótt.
(J.W. Goethe, þýð. Helgi Hálfdan-
arson.)
Gamlir kórfélagar,
Ingibjörg, Kristín, Guðríður.
Þegar ég hitti Einar í fyrsta
sinn tók hann mér opnum örmum
og kyssti mig á kinnina. Ég fann
strax hvað þetta var góður mað-
ur. Ég var ekki lengi að sjá að
Einar hafði góðan húmor en það
sem mér fannst bera af var
hversu góðhjartaður hann var.
Hann hugsaði vel til allra og var
mikil félagsvera og vildi ávallt
vera umkringdur fólki. Hann var
svo ánægður þegar við komum
nokkur úr fjölskyldunni og heim-
sóttum hann á spítalanum, hann
brosti hringinn og taldi meira að
segja hversu mörg við vorum.
Hann var barngóður og ég
mun seint gleyma því þegar við
fjölskyldan komum í heimsókn til
Einars og Ingu að Einar var
strax kominn á hnén að leika við
Svein Aron.
Síðan ég kynntist fjölskyldu
hans hef ég heyrt fjölmargar sög-
ur um þennan merka mann.
Hann var ávallt virðulegur og
tignarlegur í öllu sem hann gerði
og sögurnar eru alveg í takt við
það. Honum þótti ekki leiðinlegt
að vera flottur í tauinu enda spar-
aði ég ekki hrósið þegar ég hitti
hann í einhverju fínu og maður
fékk alltaf bros til baka og svarið:
„Já, er það ekki bara?“ eða „Ég
held nú það.“ Það var alltaf mjög
stutt í brosið hjá Einari.
Mér þykir það lýsa vel hversu
duglegur og staðfastur Einar var
þegar hann missti málið. Hann
gafst aldrei upp við að endur-
heimta málið. Hann var ótrúlega
drífandi í öllu sem hann gerði,
hvort sem það var huglægt eða
ekki og ég man sérstaklega eftir
því þegar ég sá hann klöngrast
upp stiga í Skorradalnum þar
sem hann var að tyrfa yfir grillið.
Kominn á níræðisaldur var hann
enn á fullu í hinu og þessu og eng-
inn gat fengið hann til þess að
slaka á.
Mér þótti afar vænt um að sjá
og heyra hversu montinn hann
var af fjölskyldu sinni. En ég tel
að fjölskylda hans megi heldur
betur vera montin af honum.
Betri mann hef ég ekki hitt.
Það var heiður að fá að kynn-
ast Einari Sverri Magnúsi
Sveinssyni.
Inga María Backman.
✝ Perla KristínÞorgeirsdóttir
fæddist í Vest-
mannaeyjum 20.
janúar 1933. Hún
lést á Hrafnistu í
Hafnarfirði 4. maí
2012.
Foreldrar henn-
ar voru Þorgeir
Frímannsson og
Lára Kristín
Sturludóttir. Perla
átti þrjú systkini; Guðrúnu
Kristínu, Richard Björgvin og
Sturlu Friðrik, sem einn lifir
þau systkinin.
Eftirlifandi eiginmaður Perlu
er Brandur, f. 28. ágúst 1934.
Þau eignuðust fjögur börn: 1)
Lárus Geir Brandsson, f. 7. des-
ember 1956, kvæntur Ingi-
björgu Marinósdóttur. Börn
þeirra eru: Birgir Örn, f. 17.
Stefán Þór, f. 19. desember
1991. 4) Fríður Brandsdóttir, f.
10. október 1970, gift Guðlaugi
Sæmundssyni. Dætur þeirra
eru: Katrín Perla, f. 19. október
2004 og Bryndís Lára, f. 21.
september 2007. Brandur á
einnig dóttur frá fyrra sam-
bandi: Hafdísi, f. 25. desember
1954.
Perla ólst upp í Vest-
mannaeyjum og lauk þar gagn-
fræðanámi. Hún starfaði meðal
annars á Landssímanum í Vest-
mannaeyjum og í Reykjavík,
einnig í verslun Kaupfélagsins í
Hafnarfirði. Lengst af starfaði
hún þó á Heilsugæslunni í Hafn-
arfirði, alls 20 ár. Perla var
ávallt mjög virk í félagsstarfi,
m.a. hjá Kvenfélaginu Heimaey
og Sinawik. Ferðalög voru eitt
af hennar helstu áhugamálum
og ferðaðist hún víða bæði inn-
anlands sem utan. Flest sín bú-
skaparár bjuggu þau hjón í
Hafnarfirði og dvöldu á Hrafn-
istu þar í bæ síðastliðið ár.
Útför Perlu fór fram í kyrr-
þey frá Fríkirkjunni í Hafn-
arfirði 9. maí 2012.
október 1979, d. 14.
nóvember 2010. Ír-
is Dögg, f. 28. jan-
úar 1982, gift Frið-
geiri Erni
Gunnarssyni og
Hafdís Kristín, f. 9.
ágúst 1984. 2) Jóna
Margrét Brands-
dóttir, f. 4. nóv-
ember 1957, gift
Guðbergi Ástráðs-
syni. Börn þeirra
eru: Hildur, f. 14. júní 1984.
Orri, f. 25. ágúst 1985 í sambúð
með Herdísi Böðvarsdóttur.
Hlín, f. 11. mars 1991, í sambúð
með Ragnari Björnssyni og
Björk, f. 2. maí 1997. 3) Jón Þór
Brandsson, f. 7. febrúar 1962,
kvæntur Sif Stefánsdóttur. Syn-
ir þeirra eru: Þorgeir Arnar, f.
18. júlí 1981, í sambúð með Ingu
Hrefnu Sveinbjarnardóttur og
Þá er komið að því að kveðja
móður mína, eftir fimmtíu ára
samveru. Ég finn fyrir sorg á
kveðjustund en um leið er ég
þakklátur fyrir allar þær stundir
sem ég hef notið með henni því
hún hefur gefið mér ótal margt
sem ekki er hægt að skýra til
hlítar. Margar hugsanir leita á
hugann og það er góð tilfinning
að finna að hún verður ávallt
hluti af mér. Þakklæti er mér
efst í huga fyrir að hafa átt hana
að við hvaða aðstæður sem er og
getað reitt mig á stuðning henn-
ar. Hún var víðsýn og áttaði sig á
að fólk er ólíkt og velur sér þær
leiðir sem henta því best. Hún
skildi ævintýraþrá og það að fara
ótroðnar slóðir.
Það eru mörg ár síðan hún fór
að tala um mikilvægi þess að
njóta dagsins og að engin vissa
væri fyrir því hvað morgundag-
urinn bæri í skauti sér. Henni
var mikið í mun að þeir sem í
kringum hana voru hefðu það í
huga. Lífsgleði hennar var mikil
og hún hafði gaman af að hitta
vini og ættingja sem og að
ferðast innanlands sem utan.
Hún kom glöð heim úr öllum sín-
um ferðum og albúmin fylltust
fljótt af myndum.
Samvinna og samstaða voru
stór orð í orðabók mömmu. Fjöl-
skyldan átti að standa saman
sérstaklega þegar á móti blés.
Hún hafði ekki mörg orð um
þessi lífsviðhorf sín en þau voru
skýr og allir vissu hvað klukkan
sló. Það var ljóst hvernig átti að
standa að málum og hver var við
stjórnina. Hún var ákaflega
þægileg og vesenislaus. Sem
gestur inni á heimilinu fór lítið
fyrir henni og hún vildi ekki
raska því andrúmslofti sem var
til staðar eða láta hafa mikið fyr-
ir sér.
Hún fylgdist vel með strákun-
um okkar og vildi að þeir stæðu
sig vel í því sem þeir tækju sér
fyrir hendur. Það hefur oft verið
vitnað til þess þegar hún heim-
sótti okkur fjölskylduna til Skot-
lands fyrir nokkrum árum og
ferðaðist með okkur Sif og Stef-
áni Þór í heila viku milli eyja.
Þarna á ferðalagi um skoskar
eyjar var eins og landslagið og
hafið blési henni orku og gleði í
brjóst þar sem hún þeyttist á
milli ferja og í aftursætinu á
drossíunni. Þarna var Eyjakon-
an á heimavelli og við sem yngri
vorum áttum fullt í fangi með að
halda í við hana.
Vestmannaeyjar áttu stóran
sess í hjarta mömmu og vorum
við systkinin reglulega minnt á
uppruna okkar. Þrátt fyrir að
hafa búið í Hafnarfirði frá fyrsta
aldursári þá varð ég að muna að
ég væri líka Vestmannaeyingur
og að ÍBV væri best. Það var
mikið stolt hjá Eyjaperlunni og
henni þótti ekki alslæmt þó ég
tapaði gegn Eyjaliðum í fótbolta.
Að ferðast með henni á Gos-
lokahátíð fyrir nokkrum árum
var sérlega eftirminnilegt en þar
var hún á fullri ferð í Skvísusundi
ásamt lífsglöðum jafnöldrum
fram eftir nóttu og minnti okkur
hin á að njóta lífsins. Hún kvaddi
okkur eftirlifandi ættingja með
þeim orðum að við ættum að
halda áfram að standa okkur og
það þýddi ekki að vera með neinn
grátkór. Lífið heldur áfram og ég
veit að við munum í framtíðinni
sækja í þann digra sjóð lífsgleði
og æðruleysis sem mamma lét
okkur eftir.
Jón Þór Brandsson.
„Nei, hann er bara töffari.“
Þetta var það sem tengdamóðir
mín sagði við mig þegar að ég
hitti hana í fyrsta sinn á sólbjört-
um sumardegi fyrir níu árum.
Hún kynnti sig ekkert strax,
horfði á og tók þennan gæja út
sem kominn var að stela hjarta
yngstu dótturinnar. En það er
fljótlegt að segja frá því, við
Perla urðum perluvinir. Annað
var ekki hægt. Þessi kona var svo
lífsglöð og skemmtileg, það var
ekki nein lognmolla yfir henni.
Alltaf smart og vel tilhöfð og bú-
in að fara í lagningu, það var ekk-
ert verið að klikka á smáatrið-
unum. Hún sagði sína meiningu
og dró ekkert undan. Hrókur alls
fagnaðar þegar svo bar við. Mik-
ill húmoristi, það var bara svo
gaman að vera í kringum hana.
Hún var skemmtileg ferðin
sem við fórum saman til Vest-
mannaeyja á goslokahátíð 2008.
Þar var mín sko á heimavelli.
Eitt kvöldið var haldið í Skvísu-
sund, við þessi ungu vorum kom-
in í háttinn rétt eftir miðnætti
aðalhátíðardaginn en Perla var á
heimleið langt að ganga þrjú.
Svona var þessi elska, lifði lífinu
lifandi.
Þegar hún gat keyrt bíl sjálf
komu þau nokkuð oft og litu inn
hjá okkur. Sóttu Katrínu Perlu á
leikskólann og þá var auðvitað
tekinn ísrúntur „af því að það var
alveg í leiðinni“.
Skipulagsgáfurnar voru í einu
orði sagt algjör snilld, ég er nú
ekki viss um að allir séu mér
Perla Kristín
Þorgeirsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Elsku Pella.
Ég þakka allt sem við áttum saman
þá oft var hlegið og mikið gaman.
Ég mynd þína geymi í mínu hjarta
og minninguna ljúfa og bjarta.
Við munum sakna þín.
Innilegar samúðarkveðj-
ur til Benna og fjölskyldu.
Karólína (Lína) og Gréta.