Morgunblaðið - 20.07.2012, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 20. JÚLÍ 2012
✝ Sigríður Páls-dóttir fæddist í
Reykjavík 5. júlí
1918. Hún lést á
Hjúkrunarheim-
ilinu Skógarbæ í
Reykjavík 10. júlí
síðastliðinn.
Foreldrar henn-
ar voru Páll Árna-
son, lögregluþjónn
í Reykjavík, f. 24.
desember 1871 í
Fellsmúla á Landi, d. 23. apríl
1930, og kona hans Kristín
Árnadóttir, f. 12. júlí 1877 í
Miklaholtshelli í Flóa, d. 8. júní
1958. Sigríður var yngst níu
barna þeirra hjóna, en systkini
hennar voru: Þorbjörg, 1904-
1991, Bjargey, 1905-1992, Árný
Jóna, 1907-1987, Árni, 1908-
1992, Inga Sólnes, 1910-2003,
Kristín, 1911-1991, Páll Krist-
inn, 1912-1993, Auður, 1914-
1966. Hálfsystir Sigríðar var
Lára, 1900-1967, sem var dóttir
Páls og fyrri konu hans, Val-
gerðar Runólfsdóttur, en þau
skildu 1902.
Sigríður gekk að eiga Bene-
dikt Egil Árnason, löggiltan
endurskoðanda, 10. október
1941. Þau eignuðust sex börn.
Þau eru: 1) Guðrún, f. 21. mars
1942, d. 22. mars 1942. 2) Ásta
1976, b) Hrafnkell, f. 1984. Fyr-
ir átti Hildur Gunnar Atla Haf-
steinsson. Seinni kona: Birna
Björg Berndsen verkefnisstjóri,
f. 11. maí 1963. Hún á þrjú börn
frá fyrra hjónabandi. Barna-
barnabörn Sigríðar eru 17.
Sigríður ólst upp á heimili
foreldra sinna á Skólavörðustíg
8. Tónlist var þar í hávegum
höfð og lærðu flest börnin að
leika á hljóðfæri. Páll, bróðir
Sigríðar, kenndi henni að spila
á píanó. Hún varð gagnfræð-
ingur 1934 og á árunum 1938-
1940 stundaði hún nám við
Kommunehospitalet í Kaup-
mannahöfn og útskrifaðist það-
an sem sjúkrafæðismatráðs-
kona, fyrst íslenskra kvenna. Í
Kaupmannahöfn kynntist hún
Benedikt Agli. Þau fóru heim
sjóleiðis í svokallaðri Petsam-
óferð. Þau stofnuðu heimili að
Guðrúnargötu 3 þar sem þau
ólu börn sín upp. Árið 1970
reistu þau sér einbýlishús í
Fossvogi. Eftir að börnin kom-
ust á legg starfaði Sigríður sem
verslunarmaður, lengst af í
Rammagerðinni. Síðustu árin
dvaldi hún við gott atlæti á
Skógarbæ. Sigríður hafði mikið
yndi af lestri ljóða og sígildri
tónlist; hún hafði sérstakt dá-
læti á Bach og Beethoven.
Útför Sigríðar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, föstudag-
inn 20. júlí 2012, og hefst at-
höfnin kl. 11.
leiðsögumaður, f.
27. febrúar 1943,
giftist Andrési Ber-
telssyni raf-
eindavirkja, þau
skildu. Börn
þeirra: a) Benedikt
Egill, f. 1964, b)
Sigríður Kristrún,
f. 1967, c) Bertel, f.
1972. 3) Kristrún
Ragnhildur læknir,
f. 3. ágúst 1944,
gift Jóni R. Kristinssyni lækni,
f. 26. nóvember 1943. Börn
þeirra: a) Þórunn, f. 1968, b)
Yngvi Kristinn, f. 1970, c) Ragn-
hildur Ásta, f. 1972, d) Benedikt
Árni, f. 1979. 4) Ingibjörg Krist-
ín hæstaréttardómari, f. 27.
september 1948, gift Friðrik
Daníelssyni, efnaverkfræðingi,
f. 26. október 1947. Börn þeirra:
a) Dýrleif, f. 1983, b) Kristrún,
f. 1985, c) Benedikt, f. 1987. 5)
Árni lyfjafræðingur, f. 6. janúar
1951, kvæntur Guðbjörgu Fríðu
Ólafsdóttur, f. 24. september
1950. Börn þeirra: a) Benedikt
Egill, f. 1980, b) Páll, f. 1982.
Fyrir átti Guðbjörg Ólaf Krist-
jánsson. 6) Páll upplýsinga-
fulltrúi, f. 26. maí 1953. Fyrri
kona: Hildur Rögnvaldsdóttir
lífeindafræðingur, f. 9. janúar
1953. Börn þeirra: a) Egill, f.
Tengdamóðir mín, Sigríður
Pálsdóttir, er horfin af sjónarsvið-
inu. Okkar leiðir lágu saman fyrir
aldarþriðjungi þegar ég kynntist
dóttur þeirra Benedikts, Ingi-
björgu. Mér er minnisstætt
hversu vel mér var tekið þegar ég
kom á heimili þeirra. Frá henni
stafaði manngæska og umburðar-
lyndi sem átti eftir að reynast mér
ósvikið. Hún kom mér strax fyrir
sjónir sem góðrar gerðar og af
góðum komin. Það varð alltaf til-
hlökkunarefni að hitta hana, hún
var glaðlynd og fróð og kunni
skemmtilegar sögur. Meðal
margra góðra einkenna hennar
var óbrigðul nærgætni og agi; í
hópi hennar vina og nánustu, sem
sumir voru skapmiklir, hélt Sig-
ríður alltaf sinni rósemi og lagði
gott til mála og sætti sjónarmið.
Hún hlaut framhaldsmenntun á
erlendri grund í matreiðslu fyrir
sjúka en hún tileinkaði sér þar fyr-
ir utan ýmsa mennt og siðmenn-
ingu, sem kom fram í hennar dag-
lega lífi, sem því miður margir
tileinka sér aldrei og geta ekki
miðlað eins og hún gerði. Hún
sagði mér og okkur í fjölskyldunni
frá sinni reynslu. Hún sagði sögur
frá Danmörku, þýsku innrásinni
og flóttanum frá Evrópu yfir norð-
urhafið. Hún gaf mér innsýn í
gömlu Reykjavík eins og hún var
þegar landið var að rísa úr öskustó
ósjálfstæðis og fátæktar; sögur
sem ég utanbæjarmaðurinn
þekkti ekki en mín kynslóð og
yngri þyrftu að fara að rifja upp.
Frásagnir hennar voru ljóslifandi
en hún var borinn og barnfæddur
Reykvíkingur og þekkti gömlu
borgina og sleit barnsskónum í
henni miðri.
Sigríður er í mínum huga
fulltrúi þess mannstofns sem á ör-
fáum áratugum byggði Ísland upp
úr fátæktarnýlendu í eina af vinj-
um góðs mannlífs á jörðinni. Hún
fæddist fullveldisárið 1918, hún
hóf sitt fjölskyldulíf og átti sitt
fyrsta barn um það leyti sem Ís-
lendingar ákváðu að gerast sjálf-
stæð þjóð; hún var holdgervingur
stóra stökksins sem færði okkur
frelsi og sjálfsbjörg. Hún vann af
þekkingu, elju og samviskusemi
að sínum oft erfiðu verkefnum og
leysti þau vel af hendi, hún vann
utan heimilisins þegar færi gafst
frá heimilisönnum. Besta verk
hennar var að koma upp fimm
börnum með slíkum ágætum að
eftir var tekið en öll urðu þau virk-
ir og góðir þegnar samfélagsins
sem hún og hennar samtíðarmenn
skiluðu okkur. Ég sakna samveru-
stundanna með henni.
Friðrik Daníelsson.
Á sólríku sumarkvöldi kvaddi
mín kæra tengdamóðir þennan
heim. Þá nýlega orðin 94 ára.
Kynni mín af Sigríði, tengda-
móður minni, og hennar fjöl-
skyldu hófust fyrir liðlega 45 ár-
um.
Sigríður var Reykjavíkurmær.
Fædd og uppalin á Skólavörðu-
stígnum í stórum, glaðværum og
samhentum systkinahóp. Hún var
yngst systkina sinna. Föður sinn
missti hún barnung.
Móðir hennar með góðri sam-
hjálp systkina kom öllum hópnum
vel til manns.
Sigríður fór ung kona til Kaup-
mannahafnar til náms í matvæla-
fræði með tilliti til matreiðslu fyrir
sjúka. Í Kaupmannahöfn kynntist
hún verðandi eiginmanni sínum,
Benedikt E. Árnasyni, lögg. end-
urskoðanda sem var þar við nám.
Þar voru þau í upphafi seinni
heimsstyrjaldar og komu síðan
heim í gegnum Petsamo.
Fljótlega eftir heimkomu stofn-
uðu þau heimili á Guðrúnargötu 3 í
Reykjavík. Eignuðust þau fimm
mannvænleg börn. Hún sinnti
uppeldis- og öðrum heimilisstörf-
um sem tóku upp allan hennar
tíma á fyrri árum. Benedikt vann
við endurskoðunarstörf utan
heimilis daginn langan. Þegar
börn hennar komust á legg, hóf
Sigríður afgreiðslustörf í verslun-
um um árabil. Naut Sigríður sín
vel í samskiptum við fólk, glaðvær
og lífleg eins og hún alltaf var.
Á efri árum og í lok starfsald-
urs starfaði hún í mörg ár á
læknastofu þeirri, sem undirritað-
ur starfaði á, og var þar eins og
alls staðar vinsæll og virtur starfs-
kraftur.
Ég minnist minnar ástkæru
tengdamóður með hlýju og virð-
ingu. Í okkar samskiptum bar
aldrei skugga á. Fjölskyldu minni
var hún margoft stoð og stytta.
Sól og ylur var alltaf í kringum
hana. Glaðværðar, vinsemdar og
hlýju hennar mun ég alltaf minn-
ast. Hvíl þú í friði, mín kæra
tengdamóðir.
Jón R. Kristinsson.
Mig langar til að minnast móð-
urömmu minnar, Sigríðar Páls-
dóttur, með fáeinum orðum.
Ég kveð ömmu með söknuði en
fyrst og fremst þakklæti fyrir að
hafa fengið að vera samferðamað-
ur hennar, ekki einungis sem barn
heldur líka fullorðin manneskja.
Frá fyrstu tíð man ég eftir glað-
lyndri og hjartahlýrri ömmu sem
umvafði mann kærleika. Á seinni
árum fann ég í ömmu góðan vin og
dyggan stuðningsmann. Hún
hvatti mig til að fylgja minni eigin
sannfæringu, kom ætíð fram við
mig af virðingu og ræddi við mig á
jafningjagrundvelli.
Amma var af þeirri kynslóð
sem upplifði ótrúlega umbreyt-
ingatíma. Það var alltaf fróðlegt
og gaman að heyra hana segja frá
uppvaxtarárum sínum á Skóla-
vörðustígnum, árum hennar í
Kaupmannahöfn og þegar hún og
afi Benedikt voru ung hjón í
Reykjavík. Það voru árin sem hún
átti svo góðar minningar frá þegar
hún var farin að gleyma mörgu
öðru. Hún talaði alltaf svo hlýlega
um fólkið sitt og maður fékk á til-
finninguna að hún hafi verið alin
upp við mikla ást og umhyggju.
Þegar ég heimsótti ömmu á
Skógarbæ þar sem hún undi hag
sínum vel fórum við oft í gegnum
hvaða börn, tengdabörn og barna-
börn hún ætti og hvað þau væru
að aðhafast. Hún átti fallega mynd
af börnunum sínum frá því að þau
voru ung sem við tókum oft niður
og skoðuðum. Hún var alltaf svo
ánægð að heyra hvað þau hefðu
komist vel til manns en þóttist
jafnframt ekkert kannast við að
hafa átt nokkurn þátt í því.
Það var alltaf stutt í hláturinn
og gleðina hjá ömmu. Til dæmis
var það einn daginn þegar ég
heimsótti hana á Skógarbæ að
hún hafði áhyggjur af því að hún
væri ekki alveg með á hreinu hvað
hún væri gömul. Þá hafði hún að-
spurð sagt öðrum vistmönnum
staðarins að hún væri sjötíu og
fimm ára og vildi fá að vita hvort
það væri ekki rétt munað. Þegar
ég sagði henni að hún væri níutíu
og eins árs horfði hún á mig með
undrandi vantrúarsvip og hló svo
innilega lengi á eftir. Hún hafði
lag á að sjá spaugilegar hliðar lífs-
ins.
Ég kveð ömmu með þakklæti
fyrir það sem hún kenndi mér og
þær minningar sem eftir sitja.
Megi hún hvíla í friði.
Dýrleif Friðriksdóttir.
Mig langar að minnast ömmu
Siggu hér með nokkrum orðum.
Á kveðjustund koma upp minn-
ingar margar og góðar.
Grundarlandið sem afi og
amma byggðu á sínum tíma, var
mitt annað heimili á uppvaxtarár-
unum. Þar var alltaf gott að koma.
Í minningunni var amma oft í eld-
húsinu við matseld, á meðan afi
sat í borðstofunni, gjarnan við sína
vinnu. Oftar en ekki sat ég hjá
ömmu inni í eldhúsi, meðan hún
sagði mér sögur frá sínum yngri
árum á Skólavörðustíg 8.
Um helgar var oft glatt á hjalla
í Grundarlandinu og safnaðist þá
stórfjölskyldan gjarnan saman á
góðviðrisdögum.
Þá var oft setið úti á palli og
stundum farið í krikket, en amma
sat þá gjarnan í skugga með
krossgátu í hönd.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjót-
andi að vinna með ömmu Siggu
um nokkurra ára skeið, aðallega á
sumrin í Rammagerðinni við
Hafnarstræti. Þar var einstaklega
gott að vinna og ríkti mikil sam-
heldni og góður andi. Þar kom
bersýnilega í ljós hennar góðu
kostir. Amma vann við að taka á
móti lopapeysum og öðrum varn-
ingi frá hinum ýmsu prjónakon-
um. Einnig var hún oft frammi við
afgreiðslu ferðamanna, þar sem
hún var jafnvíg á dönsku, ensku
og þýsku. Amma hafði einstaklega
góða nærveru og var mjög vel liðin
af bæði samstarfsfólki og við-
skiptavinum, enda bæði glaðvær
og skemmtileg. Aldrei heyrði ég
hana hallmæla nokkrum manni.
Ein af eftirminnilegustu minn-
ingum mínum er frá árinu 1989,
þegar ég dvaldi að sumri til í
Gautaborg, á vegum Nordjobb. Þá
voru mamma og amma staddar í
Kaupmannahöfn, og ég kom yfir
sundið og hitti þær. Það var ein-
staklega gaman að labba um
stræti Kaupmannahafnar, þar
sem amma þekkti mjög vel til. En
þar hafði hún einmitt verið í námi
á sínum tíma. Hún sýndi okkur
ýmis kennileiti og áhugaverða
staði, m.a. þar sem hún hafði lært
matvælafræði við Kommunal Ho-
spital og hvar í borginni afi var við
nám í endurskoðun.
Eftir lát afa fluttist amma í
góða íbúð í Miðleiti þar sem hún
bjó sér fallegt heimili. Ég kom
þangað oft í heimsókn enda stutt
frá mínu heimili og skóla.
Þar var alltaf gott að koma í
kaffi og spjall. Amma kvaddi
ávallt með orðunum „Takk fyrir
að koma“ og brosti sínu blíða
brosi.
Hvíl í friði elsku amma, góðar
samverustundir lifa í minning-
unni.
Þín,
Sigríður.
Hver fær að stíga upp á fjall drottins
og hver fær að dveljast á hans helga
stað?
Sá sem hefur flekklausar hendur og
hreint hjarta,
sækist ekki eftir hégóma,
og vinnur ekki rangan eið.
Hann hlýtur blessun frá Drottni
og réttlæti frá Guði frelsara sínum.
( Úr 24. Davíðssálmi.)
Að lokinni langri ævi sem
spannaði hátt í eina öld er lífs-
skeiði minnar ástkærru ömmu
lokið. Hún hefur fengið þá hvíld
sem hún þráði.
Amma ólst upp yngst níu systk-
ina á Skólavörðustíg 8. Sem stelpa
var hún látin fara með mat fyrir
fangana i hegningarhúsið handan
götunnar, sem Kristín móðir
hennar hafði matreitt. Seinna fór
hún til Kaupmannahafnar til að
læra til sjúkrafæðismatráðskonu
og og þar kynnist hún afa Benna
sem var í námi í endurskoðun. Þau
fara heim i hinni frægu Petsamo-
ferð i seinna stríði, giftu sig og
reistu sér glæsilegt heimili, fyrst á
Guðrúnargötu og seinna í
Grundarlandi.
Amma fylgdist ávallt vel með
og sýndi áhuga á því hvað hver og
einn var að gera af hennar barna-
börnum og hvatti okkur áfram
með hrósyrðum. Slíkur stuðning-
ur var ómetanlegur. Að sama
skapi vísaði hún veginn og var fyr-
irmynd með lífsgildum sínum
frekar en orðum.
Hún var í senn amma og vin-
kona. Það var alltaf hægt að leita
til hennar og ræða við hana og hún
sýndi okkur öllum alltaf mikinn
skilning.
Allt sem amma tók sér fyrir
hendur gerði hún af mikilli alúð.
Hún vann lengi í Rammagerðinni,
meðal annars sá hún um öll kaup á
handprjónuðum lopapeysum.
Stundum þurfti hún að neita að
kaupa peysu ef hún var ekki nógu
vel prjónuð en ég veit dæmi þess
að hún keypti peysur einungis
vegna slæmra aðstæðna hjá
prjónakonunum.
Amma mín var guðhrædd
manneskja. Hún bað fyrir börnum
sínum daglega.
Boð á stórhátíðum voru minn-
isstæð. Öll fjölskyldan kom saman
þar sem reiddur var fram hádeg-
ismatur, svo kaffi og síðan kvöld-
matur fyrir fjölda manns. Aldrei
heyrði ég hana kvarta þótt hún
legði sig alla fram og yrði að sjálf-
sögðu þreytt.
Ég minnist með ánægju heim-
sókna hennar og mömmu til mín á
meðan ég bjó í París. Hún skoðaði
söfnin af miklum áhuga og við átt-
um góðar stundir saman.
Þegar litið er yfir líf ömmu
minnar má segja að það hafi verið
ein gjöf. Hún vakti stöðugt yfir
velferð barna sinna. Hennar lífs-
mottó voru orð jesú: gefið og yður
mun gefið verða. Ósérhlífnari
manneskja var vandfundin.
Fyrir mig mun minning hennar
lifa. Minningarnar voru einungis
góðar, það er það sem stendur. Þó
hún sé ekki lengur á meðal okkar
munu hennar lífsreglur og já-
kvæða viðmót lifa svo lengi sem ég
lifi. Hennar líf var til eftirbreytni
fyrir mig. Hún sóttist aldrei eftir
eigin frama.
Ég er Guði þakklátur fyrir að
hafa fengið að eiga dýrmæt ár
með ömmu minni.
Benedikt Egill Andrésson.
Ástkær amma okkar, Sigríður
Pálsdóttir, er látin. Margar minn-
ingar streyma um hugann á
kveðjustundu. Amma Sigga eins
og við barnabörnin kölluðum hana
var gædd öllum þeim kostum sem
margur vildi eiga. Gleði, hlýja,
bjartsýni, þakklæti og innilegheit
mætti manni á öllum stundum um
leið og dyrnar hjá ömmu voru opn-
aðar.
Amma var eins og ömmur eiga
að vera, hornsteinn sem tók á móti
manni með opinn faðminn sama
hvenær það var og hver átti í hlut.
Amma var stolt af sínu fólki og af-
komendum. Aldrei var gert upp á
milli neins í hópnum, allir fengu
sína athygli og sitt hrós. Oft hafði
amma á orði hve þakklát og lán-
söm hún væri að eiga svo stóran
afkomendahóp sem allt væri far-
sælt fólk. Langamma Sigga var
vinsæl meðal barnabarnabarna
sinna enda gaf hún sér tíma til að
sinna athygli hvers og eins á þeim
aldursgrundvelli sem við átti. Enn
á níræðisaldri sá hún ekkert því til
fyrirstöðu að bregða sér í feluleik
við yngstu kynslóðina.
Hógværð var einkenni ömmu
sem hugsaði fyrst og fremst um
aðra frekar en sjálfa sig. Listir og
þá sérstaklega tónlist átti hug
hennar sem hún svo sannarlega
kenndi afkomendum sínum að
meta.
Minningarnar hefjast þegar við
vorum lítil systkinin í heimsókn í
Grundarlandi 14 þar sem oft var
margt um manninn. Þar var
drukkið kaffi úti á palli í sólinni,
hlaupið um garðinn, spilað krikket
og lífsins notið með frændum og
frænkum. Þar var margt brallað.
Góð er minningin í faðmi ömmu
þar sem hún kímin sagði Togga
sögur við hlátur barnabarna
sinna.
Eftir að afi dó fyrir um 28 árum
flutti amma fljótlega í Miðleiti 4.
Oft var staldrað við hjá ömmu í
Miðleitinu og er enginn vafi á því
að þaðan fór maður út betri mað-
ur. Kaffi var á könnunni, konfekt
var sett í skál, kapallinn lá á borð-
stofuborðinu, dönsku blöðin með
hálfútfylltum krossgátum inni í
stofu og ómandi sígild tónlist fyllti
íbúðina. Þar voru sögur sagðar,
ættfræði rakin, tónlist ígrunduð,
ljóðabækur opnaðar, ljósmyndir
skoðaðar og jafnvel gluggað í af-
mælisdagabókina góðu. Þá var
víst að þrautir dagsins urðu að
engu og maður gekk út frá ömmu
fullur kátínu, bjartsýni á lífið,
fróðari en fyrr og þakklátur fyrir
tilveruna.
Í umgengni okkar við ömmu er
það minnisstætt hve einstaklega
jákvæð, lífsglöð og glettin hún var.
Sátt við lífið og södd lífdaga hefur
amma nú kvatt okkur. Elsku
amma, það er mikil gæfa að hafa
fengið að fylgja þér í öll þessi ár.
Þín er saknað. Með gleði í hjarta
og jákvæðni að hugarfari munum
við reyna að líta til framtíðar eins
og þú hefur kennt okkur. Þá lífs-
sýn viljum við hafa að leiðarljósi.
Hvíl í friði, elsku amma.
Ástaróðinn fjörugt syngja
ýtar hver er heillaður.
Þorbjörg, Bjargey, Árny, Inga
Auður, Kristín, Sigríður.
(Höfundur ókunnur.)
Þórunn Jónsdóttir.
Ragnhildur Ásta Jónsdóttir.
Við systkinin áttum því láni að
fagna að vera hluti af stórri fjöl-
skyldu sem átti sinn miðpunkt í
ömmu okkar, Kristínu Árnadótt-
ur. Þegar við þekktum ömmu var
hún ekkja eftir Pál Árnason lög-
regluþjónn, en hann hafði látist
1930. Amma Kristín dó 1958 kom-
in á níræðisaldur. Alls voru þau
níu alsystkin og ein hálfsystir,
Lára á Rauðalæk í Rangárþingi,
dóttir Páls frá fyrra hjónabandi.
Systkinin níu voru fædd á árunum
1904-1918 og ólust öll upp á Skóla-
vörðustíg og héldu að mestu sam-
bandi sín á milli meðan þau lifðu
þó svo þau byggju víða um land og
eitt jafnvel erlendis. Yngst barna
þeirra Kristínar og Páls var Sig-
ríður sem við kveðjum hér.
Um miðja síðustu öld höfðu
börn Páls lögregluþjóns og Krist-
ínar stofnað sínar eigin fjölskyld-
ur og barnabörn farin að vaxa úr
grasi, flest í Reykjavík, og mikill
samgangur þeirra á milli. Við vor-
um vel sett þar sem við áttum
heima í mjólkurstöðinni við
Snorrabraut, því ekki var nema
um fimm mínútna gangur þaðan á
Guðrúnargötuna þar sem Sigga
frænka og Benedikt maður henn-
ar bjuggu og börnin þeirra fimm.
Um tíma vorum við daglega á ferð
þar einhverra erinda eða bara að
drolla og leika okkur. Það var
nefnilega gott og gaman að koma
á Guðrúnargötuna á þessum ár-
um. Svo oft var maður þar að lík-
lega hafa einhverjir íbúar við göt-
una haldið að þangað væri flutt
nýtt fólk. Á heimili þeirra Siggu
og Benna voru líka einhver
skemmtilegustu afmælis- og jóla-
boð í fjölskyldunni haldin þar og
einnig hjá þeim síðar þegar þau
voru flutt í Grundarland í Foss-
vogi.
Daglega lífið var þó það sem við
munum best og ekki síst hvernig
heimalærdómur barnanna var þar
tekinn föstum tökum. Sigga
frænka var þar virkur þátttakandi
í námi barna sinna, a.m.k. til loka
framhaldsskólans, og ætli hún hafi
ekki lesið til stúdentsprófs um það
bil fjórum sinnum. Miðpunktur
heimilisins var borðstofuborðið og
milli mála var lært fyrir næsta
skóladag. Á borðstofuborðið var
líka borinn fram matur og bakk-
elsi sem enn er talað um; systur
mínar muna sérstaklega brauð-
súpuna, ég man aftur á móti Ama-
gerbrauðið. Þau Benedikt og Sig-
ríður bjuggu glæsilegt heimili og
höfðu gott auga fyrir öllu sam-
ræmi. Húsið að Grundarlandi var
teiknað af prýðilegum arkitekt og
að þeirra forsögn. Listaverk á
veggjum og vandaður húsbúnaður
bar vott um góðan smekk þeirra
hjóna.
Öll voru þau Skólavörðustígs-
systkin hin reffilegustu og báru
sig vel. Enginn vafi er þó að þeirra
glæsilegust þeirra var Sigríður.
Hún var hávaxin og grönn og hafði
það sem kalla má „presens“. Mátti
jafnvel segja að það sópaði að
henni. En það var í samtölum og
samkvæmum sem hún bar af. Hún
gat sagt kímisögur svo maður valt
um af hlátri og athugasemdir
hennar voru hárfínar. Það var allt-
af kátt við borðið þar sem hún sat.
Við söknum frænku okkar, Sigríð-
ar Pálsdóttir. Blessuð sé minning
hennar.
Þorsteinn Þorsteinsson.
Sigríður Pálsdóttir