Morgunblaðið - 31.08.2012, Blaðsíða 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 31. ÁGÚST 2012
✝ Guðrún FjólaHelgadóttir
fæddist á Grund í
Höfðahverfi 5.
september 1948.
Hún lést á Sjúkra-
húsinu á Akureyri
19. ágúst 2012.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Helgi Snæbjarn-
arson, f. 1910, d.
1988, bóndi á
Grund, og Marsibil Sigurð-
ardóttir, f. 1914, d. 1988. Systk-
ini Guðrúnar Fjólu eru Hjördís
Regína, f, 1934, d. 1986, Snæ-
björn Haukur, f. 1939, d. 1966,
Sigurður Helgi, f. 1948, tvíburi
Guðrúnar Fjólu, Baldur Jón, f.
1956.
Guðrún Fjóla giftist 31. des.
1968 Sveinberg Laxdal, f. 3.
júlí 1942. Foreldrar hans voru
hjónin Theodór Laxdal, f. 1917,
d. 2003, bóndi í Túnsbergi, og
k.h. Líney Sveinsdóttir, f. 1911,
d. 1968. Guðrún Fjóla og Svein-
berg eignuðust þrjú börn; 1) Lí-
ney Laxdal, f. 12.4. 1966. Sam-
býlismaður hennar er Egill
Hjartarson, f. 21.1. 1966. Börn
hennar eru; Guðrún Fjóla
Bjarnedóttir, f. 16.12. 1982.
Sambýlismaður hennar er Hen-
rik Nielsen, f. 26.1. 1970. Börn
hennar; Bjarney Berta, f. 1999,
Kaupfélags Svalbarðseyrar.
Hún var söngelsk og unni fal-
legum söng. Strax á unglings-
árum söng hún í kirkjukór
Laufáskirkju og síðar lengi
með kvennakórnum Lissý í
Þingeyjarsýslum. Átti hún þar
margar góðar stundir í hópi
söngsystra, m.a. í söng-
ferðalögum til annarra landa.
Hún var liðtæk leikkona og tók
þátt í nokkrum sjónleikjum,
fyrst í æskusveit sinni, og síðar
með ungmennafélaginu á Sval-
barðsströnd. Árið 1991 ákvað
hún að hefja nám að nýju og
stefndi að því að verða sjúkra-
liði, en bílslys árið 1995 breytti
þeim áformum töluvert. Eigi að
síður hélt hún ótrauð áfram
námi, skipti um braut og út-
skrifaðist sem stúdent árið
1998, þá rétt tæplega fimmtug.
Rættist þar langþráður draum-
ur hennar, og var hún afar
stolt af því afreki. Guðrún
Fjóla tók þátt í ýmsum fé-
lagsstörfum um ævina, t.d. var
hún til fjölda ára félagskona í
Kvenfélagi Svalbarðsstrandar,
sat þar í stjórn m.a. sem for-
maður í fimm ár. Þá var hún
stjórnarkona í Kvenfélaga-
sambandi Suður-Þingeyinga í
nær áratug, og þar af formað-
ur sambandsins í 5 ár. Hún var
vel hagmælt og orti fjölmargar
tækifærisvísur af ýmsum til-
efnum, auk eftirmæla í ljóða-
formi.
Útför Guðrúnar Fjólu fer
fram frá Svalbarðskirkju í dag,
31. ágúst 2012, kl. 14. Jarðsett
verður í Laufáskirkjugarði.
Ragnar Andri, f.
2001 og Særós
Svana, f. 2006.
Hjördís Lilja
Bjarnedóttir, f.
26.9. 1986. Sam-
býlismaður hennar
er Ólafur Malm-
quist, f. 17.11.
1980. Börn hennar;
Júlía Rós, f. 2003,
Alexander Bjarni,
f. 2006, og Gabríel
Þór, f. 2008. Anna Sóley
Bjarnedóttir, f. 4.9. 1989. Sam-
býlismaður hennar er Sigurður
Þórhallsson, f. 6.6. 1989. Barn
hennar; Erik Atli, f. 2011.
Sveinberg Laxdal Bjarneson, f.
23.5. 1993. Daníel Smári
Bjarneson, f. 20.7. 1995. Theo-
dór Helgi Laxdal, f. 25.4. 2001.
Steinar Bragi Laxdal, f. 28.10.
2003. 2) Theodór Laxdal, f.
10.5. 1967, d. 16.5. 2003. 3)
Helgi Laxdal, f. 4.5. 1981, nemi.
Guðrún Fjóla ólst upp við
venjuleg sveitastörf á Grund.
Hún lauk barnaskólaprófi frá
Grenivíkurskóla og var síðan
einn vetur í Laugaskóla. Guð-
rún Fjóla og Sveinberg tóku
við búi í Túnsbergi 1969 og
hafa búið þar síðan, aðallega
með sauðfjár- og kartöflurækt.
Guðrún Fjóla var lengi, auk bú-
starfa, ráðskona við mötuneyti
Guð gefur og Guð tekur.
Núna tók hann mömmu mína til
sín, væntanlega til góðra verka.
Það hefur vantað fallega rödd í
englakórinn. Sorg.
Dökk ský á himni, það kólnar
hratt og það rignir. Himnarnir
gráta. Og við með.
Að hlusta, að vaka og vera til
staðar, það bað hún okkur um.
Eitt kvöldið hélt hún einstaklega
fast í höndina á mér og vildi ekki
sleppa en oft hafði hún ekki vilj-
að að við héldum í hönd hennar.
Hún vildi ekki sjá tár því það
var henni of sárt og erfitt, en
það var afskaplega erfitt að
halda aftur af þeim á erfiðum
augnablikum.
Frá því á aðventu 2011 hefur
móðir mín barist hetjulega við
krabbamein. Við vissum að bar-
áttan yrði erfið. Von og trú bera
okkur langt áleiðis, ef við ein-
blínum á það jákvæða og góða.
Það gerði mamma eins lengi og
hún gat og sagði okkur að gera
slíkt hið sama. Uppgjöf var ekki
í boði.
Mamma var afskaplega stolt
og það reyndist henni mjög erf-
itt verkefni að vera sjúklingur
og háð öðrum og hún vildi helst
ekki nota nein hjálpartæki,
hvorki hjólastól né annað sem
gat létt undir. Hún streittist
mjög á móti öllu slíku og vildi
halda reisn sinni sem lengst. Þó
að hún þyrfti að setjast oft á leið
sinni milli eldhúss og svefnher-
bergis lét hún sig heldur hafa
það en að nota hjólastólinn.
Henni fannst við gera of mik-
ið úr þessu, hún gæti miklu
meira en við héldum. Einbeitt
og viljasterk hélt hún ótrauð
áfram, ekki skyldi gefist upp
fyrr en í fulla hnefana.
Hún sem var svo sterk og
sjálfstæð og vön að bjarga sér
með allt sjálf undi mjög illa
þessu hlutskipti. Hún bannaði
okkur t.d. oft að ónáða hjúkr-
unarfræðingana hjá heimahlynn-
ingunni, þó að hún væri fárveik
inni í rúmi vildi hún samt enn
bíða og sjá hvort þetta liði ekki
hjá. Vildi ekki biðja um hjálp.
En hún gat ekki hjálpað sér
sjálf og undir lokin viðurkenndi
hún það loks þegar hún bað mig
að hringja á stelpurnar eins og
hún kallaði starfsfólkið á sjúkra-
húsinu og hún sagði að það sem
hún öfundaði okkur mest af væri
að geta staðið upp og gengið.
Höfðahverfið var henni einkar
hugleikið. Þar fæddist hún og
ólst upp. Á Grund vildi hún sem
mest vera og undanfarin ár hef-
ur hennar helsta áhugamál verið
að betrumbæta, laga og fegra
íbúðarhúsið og nánasta umhverfi
ættaróðalsins. Hún hefur ekki
talið eftir sér tímana og fyrir-
höfnina sem hefur farið í það.
Tíminn leyfði henni hins vegar
ekki að njóta þess lengur, hann
hljóp frá henni. Þarna ætlaði
hún að dvelja sem mest hún gæti
og á meðan kraftar og heilsa
leyfðu. Hugurinn stóð til margra
verka sem komust ekki lengra
en verða að hugmynd og síðar að
ósk. Margt langaði hana að gera
og eftir að hún veiktist komu
draumar hennar margir loks
fram í dagsljósið en tíminn leyfði
henni ekki meir.
Henni var augljóslega ætlaður
annar staður og annar tími.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson.)
Elsku mamma mín. Þakka þér
fyrir samfylgdina. Guð geymi
þig.
Þín dóttir,
Líney.
Engin orð fá því lýst hversu
mikill missirinn er og söknuður-
inn sár.
Yndislega amma mín hefur
kvatt þessa tilveru eftir erfiða
baráttu við krabbamein.
Hún sýndi engin merki um að
gefast upp, enda síðustu orðin
sem ég heyrði hana segja „ég
hef ekki gefist upp ennþá“.
Það er ekkert sjálfgefið að
sigrast á krabbameini, enda of
fáir sem fá að upplifa það.
Amma mín stóð sig eins og
hetja, hún hélt ótrauð áfram
og var staðráðin í því að gef-
ast ekki upp, enda var það aldrei
í boði.
Eftir nokkurra mánaða erfiða
en engu að síður hetjulega bar-
áttu var ekkert sem dugði til,
það var komið að leiðarlokum,
krabbameinið varð yfirsterkara
og tók hana í burtu frá okkur.
Þetta voru örfáir, ógleymanlegir
mánuðir en jafnframt alveg
ótrúlega dýrmætir fyrir okkur
öll.
Þetta er svo ótrúlega sárt,
elsku hjartans amma mín. Minn-
ingarnar streyma fram í huga
mér, þær eru óteljandi. Ég
þakka fyrir það á hverjum degi
að eiga óteljandi yndislegar
minningar um þig sem ég mun
geyma í hjartanu um ókomna
tíð.
Ég mun aldrei koma til með
að geta þakkað þér fyrir alla
hjálpina sem þú hefur veitt mér
í gegnum tíðina, allt frá erfiðum
tímum upp í að vera viðstödd
fæðingu sonar míns, fyrstu og
einu fæðinguna sem þú varst
viðstödd fyrir utan þínar eigin.
Það sem þú varst stolt að geta
sagst hafa tekið á móti sjöunda
langömmubarninu, alveg yndis-
legt að hugsa til baka um þessa
tíma.
Sárast finnst mér að hugsa til
þess að Erik Atli, hafi ekki feng-
ið meiri tíma til að kynnast þér,
betri langömmu en þig hefði
hann ekki geta átt.
Ég mun vera dugleg að sýna
honum myndir og segja honum
frá hversu yndisleg kona þú
varst, elsku hjartans amma mín.
Það er svo sárt að hugsa til
þess að fá ekki að sjá þig aftur,
aldrei aftur ömmuknús og spjall,
það hræðir mig. Ég veit þó vel
að nú verður þú alltaf hjá mér,
ég get alltaf talað við þig en það
er ekki eins. Söknuðurinn er gíf-
urlegur en brosin leynast inni á
milli táranna.
Elsku amma mín, það er svo
sárt að þurfa að kveðja. Ég vona
svo heitt og innilega að þú hafir
það gott, ég veit að þú vakir yfir
okkur.
Minning þín er ljósið í lífinu
okkar.
Megir þú eiga góða ferð,
elsku fallega amma mín.
Þín,
Anna Sóley.
Elsku amma mín er dáin.
Aðfaranótt sunnudags hinn 19
ágúst sl. hringir síminn, móðir
mín á hinum enda línunnar,
… amma þín er dáin.
Eftir hetjulega baráttu við
krabbamein varð amma mín að
játa sig sigraða, ekki hennar
stíll.
Orðin sitja föst á tungu minni,
tárin flæða, minningarnar
streyma.
Elsku amma það er svo margt
sem mig langar að segja en kem
ekki í orð.
Ég elska þig, amma, og mér
þykir óendanlega vænt um þig.
Þú varðst einhvernveginn mín
önnur mamma, þú varst alltaf til
staðar, alltaf tilbúin með svar ef
vanda bar að. Þú kenndir mér
svo margt, ég sakna þín svo
sárt.
Ég er þakklát fyrir þann tíma
sem við höfum átt saman, öll
samtöl okkar, alla þá visku sem
þú hefur deilt með okkur.
Maður telur sig alltaf hafa all-
an heimsins tíma, en svona er
þetta því miður ekki.
Þú varðst að kveðja alltof
fljótt, englarnir kallaðir saman.
Þá kleifst þú klettótta slóða
með slíðrað sverð í farteskinu
leiðin lá á tinda
og faðmaðir himinn
í friði
jöklar og eldfjöll
risu til þín
á hæsta tindinn
tré í skógi hafa lofað
þúsundir þig
hrópað þig velkomna
fræ þeirra falla til jarðar
og vaxa með minningu þína
… nú stend ég einn í skógi miðjum
í iljarnar kitlar af iðandi fræjum þar
undir
hrópa svo undir taka tré:
af myrkri þínu stafar
birta þess sem lifað hefur
dáið
og valið að lifa …
(Davíð A. Stefánsson.)
Elsku amma, það er svo sárt
að missa þig, sorgin er þung og
tárin flæða, finn engin orð …
Ég bið góðan Guð að varð-
veita og vernda þig, elsku amma
mín.
Takk fyrir allt og allt.
Elsku afi, mamma og Helgi
og aðrir aðstandendur, ég votta
ykkur öllum mínu dýpstu samúð
og bið Guðs engla að vaka yfir
okkur.
Þín ömmustelpa og nafna,
Guðrún Fjóla.
Engin orð fá því lýst hversu
erfitt er að kveðja þig, elsku
amma, söknuðurinn er svo sár
og missirinn mikill.
Ég trúi varla ennþá mínum
eigin orðum. Eina amma mín,
fyrirmyndin og besti vinur minn
er dáin.
Ferðin út í sveit eftir símtal
frá mömmu í janúar sl. virtist
endalaus.
Í sveitinni biðu stór knús og
óteljandi tár, elsku amma var
með ólæknanlegt krabbamein.
Loksins þegar ég hafði mig í
að fara upp á sjúkrahús að heim-
sækja þig reyndi ég mitt besta
að halda aftur af tárunum en
eins og venjulega sástu í gegn-
um mig, og fékk ég sko aldeilis
að heyra það, þú sagðir við mig:
„Ég er ekkert að fara gefast upp
og ekki þú heldur, þetta er bara
enn ein hæðin í lífi mínu og við
klífum hana upp saman.“
Þú varst alltaf til staðar fyrir
mig í gegnum súrt og sætt,
óteljandi faðmlög, ráðleggingar
og spark í rassinn ef þess þyrfti.
Þannig varstu bara, elsku
amma, svo hjálpsöm og skiln-
ingsrík, varst ekkert að fegra
hlutina, sagðir þá bara eins og
þeir voru.
En elsku amma, nú var komið
að mér að hjálpa þér upp þenn-
an hjalla. Ég þakka fyrir þann
tíma sem ég fékk með ykkur afa
í sveitasælunni í Rvík, þótt ég
óskaði þess oft að þetta hefði
bara verið enn ein sæluferðin
með ykkur afa eins og þær voru.
En svo var ekki, ferðir inn og
út af spítalanum, ælupokar, eilíf-
ar lyfjabreytingar, lítill svefn og
stanslausar áhyggjur.
Sársaukinn við að horfa upp á
ykkur afa svona var svo mikill,
þú með endalausar áhyggjur yf-
ir hvort töflurnar héldust niðri í
þetta skipti og afi gat ekki litið
af þér, alltaf að halda í höndina á
þér.
Sorgin sást langar leiðir úr
augum afa, mér gekk frekar illa
að halda haus og aftur af tár-
unum, þau runnu niður seint á
kvöldin þegar ég var orðin ein
og enginn sá til.
Elsku amma, nú er þessu öllu
lokið, þú barðist eins og sönn
hetja, eins og þér var líkt. Ég
veit þér líður mikið betur. Ég
vona innilega að Teddi frændi
og pabbi hafi tekið vel á móti
þér, himnaríki vantaði greini-
lega fallegan engil.
En elsku amma, nú geturðu
gengið hjálparlaust, borðað án
þess að hafa áhyggjur, talað án
þess að ruglast og engir fleiri
ælupokar.
Þú ert og verður alltaf eina og
besta amma mín, þú munt alltaf
eiga stóran hlut í hjarta mínu.
Mér þykir svo vænt um allt sem
þú hjálpað mér með, gegnum
allt erfiðið sem þú stóðst við
bakið á mér í. Ég verð þér eilíf-
lega þakklát.
Ég elska þig svo mikið, þau
orð voru alltof sjaldan sögð, ég
veit alveg að þú veist hvað mér
þótti vænt um þig.
Ég leit oft á þig sem mömmu
og þú vissir það vel þar sem ég
hafði sagt þér það fyrir ekki svo
löngu. Þú brostir.
Ég veit að þú munt fylgja mér
enn í gegnum allt og að þú vakir
yfir mér og mínum. Ég sakna
þín meira en orð fá lýst.
Takk kærlega fyrir að vera
amma mín. Ég mun aldrei
gleyma þér.
Mín kveðja til þín, elsku
amma mín, er ljóðið sem þú
söngst svo oft fyrir mig þegar ég
var lítil.
Bíum, bíum, bambaló
Bambaló og dilli dilli dó
Vini mínum vagga ég ró
en úti bíður andlit á glugga.
Þegar fjöllin fimbulhá
fylla brjóst þitt heitri þrá
leika skal ég langspil á
Það mun þinn hugann hugga.
(Jónas Árnason.)
Þín ömmustelpa,
Hjördís.
Elsku amma mín. Ég gleymi
því seint þegar við Svenni bróðir
fórum með afa og pabba að reka
fé í fjallinu, nokkrar kindur
sluppu svo þeir ætluðu að skutl-
ast eftir þeim. Á meðan biðum
við Svenni eftir þeim. Nokkru
seinna kom bíll uppeftir og eng-
in önnur en þú elsku amma
komst að sækja okkur þar sem
afi og pabbi voru komnir heim
og gleymdu okkur uppi í fjalli.
Líka alltaf ef mér leið illa eða
slasaði mig eitthvað í sveitinni
þá gat ég alltaf leitað til þín
amma, þú huggaðir mig og hlúð-
ir að sárum mínum. Það er erfitt
að vera í sveitinni ykkar afa
núna, það er ekki eins hérna án
þín. Það er svo erfitt að hugsa til
þess að fá ekki að sjá þig aftur,
geta ekki talað við þig um allt á
milli himins og jarðar, þú varst
alltaf með svör við öllum mínum
spurningum amma mín. Ég
sakna þín rosalega mikið og
takk fyrir alla hjálpina sem þú
veittir mér, takk fyrir að vera
amma mín. Vona að þú hafir það
gott þar sem þú ert og vakir yfir
mér.
Góða ferð elsku amma mín.
Þinn
Daníel Smári.
Elsku amma okkar, við elsk-
um þig og við söknum þín sárt
og biðjum góðan Guð að geyma
þig.
Í bljúgri bæn og þökk til þín,
sem þekkir mig og verkin mín.
Ég leita þín, Guð, leiddu mig,
og lýstu mér um ævistig.
Ég reika oft á rangri leið,
sú rétta virðist aldrei greið.
Ég geri margt sem miður fer,
og man svo sjaldan eftir þér.
Sú ein er bæn í brjósti mér,
ég betur kunni þjóna þér.
Því veit mér feta veginn þinn
og verðir þú æ Drottinn minn.
(Pétur Þórarinsson)
Þín langömmubörn,
Bjarney Berta, Ragnar
Andri, Særós Svana.
Þú sæla heimsins svalalind
ó, silfurskæra tár,
er allri svalar ýtakind
og ótal læknar sár.
Æ, hverf þú ei af auga mér,
þú ástarblíða tár,
Guðrún Fjóla
Helgadóttir
HINSTA KVEÐJA
Amma mín var góð og
skemmtileg og finnst mér
sárt að missa hana.
Hún var besta amma
mín og í miklu uppáhaldi
hjá mér.
Amma bakaði bestu kök-
urnar.
Ég elska þig amma og
sakna þín.
Þín ömmustelpa,
Júlía Rós
Amma mín var best.
Hún fór með mér í fót-
bolta á ganginum og afi
skammaði okkur fyrir há-
vaða.
Það fannst mér fyndið.
Amma lék líka oft við
mig með fígúrum sem ég
átti í sveitinni, þá aðallega
risaeðlunni, Bangsímon og
Eyrnaslapa, það var rosa
gaman.
Ég sakna þín amma mín.
Þinn
Gabríel Þór
Amma mín var rosalega
góð, ég elska þig amma.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Ég sakna þín.
Þinn
Alexander Bjarni.