Morgunblaðið - 13.11.2012, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 13. NÓVEMBER 2012
Okkur langar að minnast fé-
laga okkar, Óskars Þórarinsson-
ar, eða Óskars á Háeyri, eins og
hann var gjarnan nefndur.
Óskar gekk til liðs við okkur í
„Litla veiðifélaginu“ fyrir nokkr-
um árum, en við höfum verið
með aðstöðu til veiða í Grenlæk í
Landbroti. Á þeim tímamótum
gátum við ráðist í að fá rafmagn í
húsið og bætt alla aðstöðu. Nutu
Óskar og Inga, kona hans þess,
en í allt of stuttan tíma vegna
veikinda Óskars.
Óskar unni friðsæld og nátt-
úru þessa fallega staðar, og var
umhugað um að ekkert vantaði
til að gera dvölina þar sem besta.
Hann var fiskimaður, var skip-
stjóri og útgerðarmaður og afl-
aði vel. En með stöng í hendi úti
í á skipti ekki svo miklu þó lítið
veiddist, þess mikilvægara var
að fanga stund og stað. Hann
hafði oft á orði hvað þetta væri
honum mikilvægt.
Við í Litla veiðifélaginu sökn-
um félaga og vottum Ingu og
fjölskyldu okkar dýpstu samúð.
Heimir Jóhannsson og
Sigurður Ingi Ingólfsson
Ekki bjóst ég við því að ég
ætti eftir að skrifa minningar-
korn um þig nú í nóvember. Við
vonuðumst eftir að þú myndir
Óskar Þórarinsson
✝ Óskar Þór-arinsson fædd-
ist í Vest-
mannaeyjum 24.
maí 1940. Hann lést
á Heilbrigðis-
stofnun Vest-
mannaeyja 2. nóv-
ember 2012.
Útför Óskars fór
fram frá Landa-
kirkju í Vest-
mannaeyjum 10.
nóvember 2012.
sigrast á veikindum
þínum eins og svo
oft áður. En í norð-
anbálinu síðustu
helgi þá kvaddir þú
okkur skyndilega
eftir erfið veikindi
og það á afmælis-
degi Erlu Rósar
dóttur minnar.
Svona getur lífið
verið hverfult og því
fylgja skin og skúr-
ir. Þína birtu fékkst þú frá Ingi-
björgu konu þinni og ber heimili,
börn, útgerð og garður þess vitni
(þó sumir hafi eignað sér garðinn
á góðri stundu). Ef eitthvað bját-
aði á þá náðuð þið að sigrast á
öllum erfiðleikum með æðru-
leysi, kjarki og visku. Minning-
arnar munu lifa: jákvæðnin,
gleðin, góðverkin og ekki síst
skemmtilegu sögustundirnar
þínar. Elsku Inga og fjölskylda,
megi Guð vera með ykkur á
þessum erfiðu tímum. Og þrátt
fyrir ástvinarmissi þá er það
skynsemin samfara þolinmæði,
sem yfirstígur alla örðugleika.
Og ég sem drykklangt drúpi höfði yfir
dauðans ró,
hvort er ég heldur hann, sem eftir lifir,
eða hinn, sem dó?
(Steinn Steinarr)
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgrímur Pétursson)
Takk fyrir að vera okkur góð
fyrirmynd. Svo þegar við horfum
upp í norðanhimininn og sjáum
Pólstjörnuna þá hugsum við til
þín. Ef norðurljósin dansa með
henni á himninum þá vitum við
hver er að stjórna músíkinni og
taktinum.
Sigmar Þröstur
Óskarsson og fjölskylda.
Óskar frá Háeyri var einn af
þeim mönnum, sem allir báru
virðingu fyrir, og við nánari
kynni þótti vænt um. Hann, eins
og flestir Eyjapeyjar á þeim
tíma, hóf ungur að stunda sjóinn.
Síðar varð hann farsæll skip-
stjóri og rak sína eigin úterð á
Frá VE. Það þótti gott pláss að
vera skipsmaður hjá honum.
Þegar Óskar lét í sér heyra
hlustaði allur flotinn í talstöðinni,
því hann var ekkert að skafa ut-
an af hlutunum. Hann var vel
máli farinn og sagði skemmtilega
frá, bæði um menn og það sem
sneri að veiði dagsins.
Óskar var mikill djassunnandi
og notaði hvert tækifæri sem
gafst til að sækja slíkar uppá-
komur. Ég minnist þess þegar
hann aðeins sextán ára, fékk að
taka í trommurnar hjá Sigurði
frænda sínum, með stórhljóm-
sveit á vertíðarböllum í Höllinni í
Eyjum. Hann var vel liðtækur á
trommur.
Óskar var góður fluguveiði-
maður og stundaði veiði vítt og
breitt í ám landsins. Hann bar
mikla virðingu fyrir náttúrunni,
og í veiði, vildi hann helst sleppa
öllum vænum fiskum.
Í Grenlæk, var hann einn af
fjórum, að mér undirrituðum
meðtöldum, sem eiga snoturt
veiðihús í náttúruparadís við
lækinn.
Við eigum eftir að sakna hans
sárt.
Við vottum Ingu og fjölskyldu
okkar dýpstu samúð.
Bogi Sigurðsson
og Helga Tómasdóttir.
Alltaf fjölgar himnakórnum í,
og vinir hverfa, koma mun að því.
En þegar lýkur jarðlífsgöngunni,
aftur hittumst við í blómabrekkunni.
(Magnús Eiríksson)
Heyrðu Pálmi, ertu ekki til í
að taka þetta núna, ég ætla að
fara að hlusta á Miles á meðan
þú syngur fiskinn upp. Heitur
bíllinn og vinur okkar, Miles
Davis, freistaði veiðifélagans
meira en veiðiáin og kuldinn.
Veiðifélaginn er Óskar Þórarins-
son skipstjóri, útgerðarmaður og
djassgeggjari frá Vestmannaeyj-
um. Flökkusagan sagði að hann
hefði einhvern tímann híft í
miðju togi til að komast á djass-
tónleika. Óskar brosti út í annað
þegar ég bar þetta upp á hann
en taldi af og frá að það gæti ver-
ið. Ég hitti Óskar Þórarinsson
fyrst á djasskvöldi í Djúpinu fyr-
ir mörgum áratugum. Ég var að
spila með Guðmundi heitnum
Ingólfssyni og Óskar bauð á lín-
una, nokkrum sinnum. Skömmu
síðar hitti ég hann aftur en þá
var hann mættur uppstrílaður
með frú Ingibjörgu í dinner og
djass á Skansinum í Vestmanna-
eyjum hjá Pálma Lorents, vert,
djassgeggjara, og vini Óskars.
Pálmi nafni minn sá til þess að
Vestmannaeyingar fengju sinn
skammt af djassi og alltaf var
vandað til verks. Daginn eftir,
þegar við Guðmundur Ingólfs
hrundum niður á bar til að fá
okkur hjartastyrkjandi, hittum
við Óskar sem var mættur í há-
degishressingu. Við slógumst í
hópinn og úr varð framlenging á
dvölinni í Eyjum um einhverja
daga. Við Óskar náðum strax
saman. Við höfðum svipaðan
smekk þegar kom að kontra-
bassaleikurum, vorum sammála
um að það væri ekkert varið í
djass ef ekki væri almennilegur
bassaleikari til staðar. Og númer
eitt, hann yrði að vera með
„time-ið“ á hreinu. Ray Brown
skoraði hátt hjá okkur þegar
kom að þessum nauðsynlegu eig-
inleikum kontrabassaleikara.
Okkur Óskari var ætlað annað
hlutskipti en að sitja langar næt-
ur að sumbli yfir meisturum
djassins því að við steinhættum
báðir að drekka. Og þá fór nú
fyrst að verða almennilega gam-
an. Ég man alltaf eftir því þegar
Óskar hringdi í mig og spurði
hvort ég væri ekki til í að koma
með sér í veiðiferð. Vantar þig
háseta? spurði ég. Nei, það var
annað sem hékk á spýtunni.
Gamli sjóhundurinn og aflaskip-
stjórinn var kominn með annan
fótinn í land, búinn að kaupa sér
fluguveiðistöng og ekki nóg með
það, var að fara á kastnámskeið.
Við fórum í margar veiðiferðir
næstu ár á eftir, hlustuðum á
djass, köstuðum fyrir spræka
fiska og nutum þess að vera
edrú. Kvöldin í veiðikofunum
urðu að löngum sögustundum
sem ég vildi óska að væri til afrit
af. Ég held að sjaldan hafi hlát-
urtaugarnar verið þandar meira
en á þessum minnisstæðu kvöld-
vökum, þökk sé sagnameistaran-
um Óskari Þórarinssyni.
Nú er þessum kafla lokið.
Óskar vinur minn þurfti að lúta í
lægra haldið fyrir illvígum sjúk-
dómi og verður sárt saknað. En
minningin um góðan vin lifir
áfram. Fjölskyldu Óskars sendi
ég mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Pálmi Gunnarsson.
Við fráfall Óskars á Háeyri
hafa margir misst mikið, fjöl-
skyldan þó mest; en einnig við
vinir hans, Eyjamenn sem djass-
unnendur, syrgjum. Þó Óskar
hefði verið sárþjáður undir lokin
bar hann það ekki á torg. Tvisv-
ar hafði hann risið upp frá dauð-
um í baráttu sinni við hjartasjúk-
dóm og auk þess unnið margan
tvísýnan sigurinn; en krabbinn
er vágestur.
Óskar var baráttunni vanur,
enda einn fengsælasti skipstjóri í
Eyjum.
Hann var fæddur sósíalisti.
Meðlíðan hans með mannkyninu
var honum eðlislæg. Hann bjó
betur að sínum mönnum en aðrir
útgerðarmenn og ekkert mátti
hann aumt sjá. Æska hans var
ekki alltaf dans á rósum og móð-
ir hans oft mjög veik. Þórarinn
og Elísabet bjuggu með börn-
unum í kjallaranum á Háeyri og í
lautinni voru strákarnir í fót-
bolta. Óskar hafði samið við
mömmu sína að koma út á stétt
og kalla í hann væri Louis Arms-
trong leikinn í útvarpi og þegar
hún kallaði: „Óskar, hann Louis
er í útvarpinu!“ gaf Óskar bolt-
ann á næsta mann og þaut inn.
Óskar og Nonni vinur hans í
Skuld hlustuðu ötullega á djass-
inn og svo var alla tíð.
Óskar var tilfinningaríkur
maður og lét hrifningu sína
óspart í ljós. Mér er minnisstætt
er Niels-Henning kom til Íslands
í fyrsta sinn og hélt tónleika í
Norræna húsinu. Þar var Óskar
mættur í bleisernum og fagnaði
bassasnillingnum og köppum
hans með bravóhrópum. Féll
Niels-Henning mæta vel við
þennan glæsilega skipstjóra og
spurði mig gjörla um mister
Bravo.
Óskar var félagi í Jazzvakn-
ingu til hinsta dags og sótti
flesta stórtónleika félagsins. Af
einum tveimur missti hann þó.
„Ég gat ekki gert mínum mönn-
um það að róa ekki,“ sagði hann
eftir seinni tónleikana. „En ekki
borgaði það sig. Ég var með hug-
ann annars staðar og missti troll-
ið.“ Alla tíð studdi Óskar Jazz-
vakningu með ráðum og dáð og
geta má þess að hann og Örn
Ævarr Markússon, kostuðu út-
setningar Ole Kock Hansens á
íslenskum þjóðlögum fyrir tríó
Niels-Hennings og strengjakvar-
tett. Þessi verk voru frumflutt í
Háskólabíói og seinna gefin út í
Danmörku.
Óskar og Ingibjörg, kona
hans, hófu útgerð er hann keypti
Frá VE af Fiskiðjunni 1975 og
má geta þess að eitt sinn er hann
endurnýjaði bátinn, velti hann
fyrir sér að skíra hann Mingus,
en gamla nafnið sigraði þó að
lokum. Ingibjörg var stoð hans
og stytta í útgerðinni og sá um
reksturinn í landi og er Óskar
tók að lýjast tók Sindri sonur
hans, mikill mannkostamaður,
við stýrinu og naut þess sem
hann hafði lært af föður sínum.
Óskar var mikill á velli, en
varðveitti ætíð barnshjartað og
auk djassins voru bókmenntir
honum afar kærar og táraðist
hann stundum yfir fögru ljóði.
Hann var afburða sagnamaður.
Óskar var ekki gallalaus, frek-
ar en aðrir, og átti lengi í glímu
við Bakkus konung, sem varð að
lúta í lægra haldi fyrir skipstjór-
anum. Þau ár voru vinum hans
og kunningjum skemmtilegri en
fjölskyldunni.
Að leiðarlokum sendi ég og
Anna Bryndís, Ingu, börnunum
og fjölskyldum þeirra innilegar
samúðarkveðjur og Jazzvakning
þakkar Óskari þá tryggð er hann
sýndi félaginu ætíð.
Vernharður Linnet
Óskar á Háeyri hefur kvatt.
Þegar ég fékk fréttirnar af and-
láti Óskars á Háeyri fór margt
gegnum hugann. Ég kynntist
Óskari fyrst árið 1992. Þá keypti
hann Frigg sem síðar varð Frár.
Við sem vorum á Frigginni rér-
um með Óskari sumarið ’92 og
það var gaman. Þarna kynntist
ég einum mætasta manni sem ég
hef kynnst um ævina. Árið 1993
réði ég mig á Frá og réri þar til
ársins 2009. Byrjaði sem neta-
maður og endaði sem afleysinga-
skipstjóri. Þessi tími á Frá er
ógleymanlegur. Þegar Skari var
með bátinn var oft gaman. Ekki
lætin í Óskari. En sögustundirn-
ar voru margar. Ég var stýri-
maður með Óskari og þá lærði
ég margt. En það sem stendur
uppúr er að maður lærði þolin-
mæði. Eitt sinn sátum við fastir
á standi við Eldeyna. Sumir
hefðu híft strax og sett trollið í
spað. Ekki Óskar. Við biðum af
okkur tvö föll og þá losnaði
druslan og kom óskemmd upp.
Svona var Óskar, alltaf nægur
tími. Annað minnisstætt skipti
vorum við á Víkinni í rjómablíðu
búnir að fylla, mannskapurinn í
aðgerð og Frár kominn á lands-
tím. Þá er slegið af og kallinn
galar og segir okkur að koma
uppá dekk. Við upp og héldum
að eitthvað væri að. Uppi blasti
Dyrhólaey við alveg ofaní okkur.
Kallinn í glugganum og við allir
eitt spurningamerki í framan,
finnst ykkur þetta ekki fallegt
strákar? Desembermánuð rétt
fyrir jól var Óskar með bátinn og
ég var stýrimaður. Við fórum
víða en enginn var fiskurinn.
Túrinn endaði í sex dögum, afl-
inn var sjö kör, þrjú og hálft
tonn. Ekki fannst kallinum þetta
neitt stórmál. Gerum bara betur
næst og náum þá í 14 kör. Ég
minntist á sögur áðan. Betri
sögumaður en Óskar á Háeyri er
vandfundinn, þó eru margir góð-
ir í Eyjunum. Oft þegar ég var
stýrimaður hjá Skara leysti ég
hann af fyrir miðnótt. Þá fór kall
niður og sat í borðsalnum hjá
strákunum sagði lúkarssögur
eins og hann kallaði það fram að
hífi. Spurði hvort ekki væri hægt
að toga lengur. Ef svo var ekki
lagði hann sig aðeins. Þegar
peyjarnir komu inn aftur úr að-
gerð mætti hann aftur og hélt
áfram. Já, þær eru margar sög-
urnar sem maður hefur heyrt í
lúkarnum á Frá. Svo var hlustað
á jazz í brúnni á toginu. Óskar
var vel heima í öllu sem viðkem-
ur sjávarútveginum og í vel
flestu öðru líka. Minnisstætt
þegar ákveðinn vélstjóri fór að
karpa við kallinn um biblíutúlk-
anir. Þar kom vélstjórinn ekki að
tómum kofanum hjá Skara. Varð
úr hin mesta skemmtan sem ent-
ist marga túra. Óskar er líklega
eini skipstjóri flotans sem hefur
haldið AA-fund í skipstjóraklef-
anum. Það var í Englandssigl-
ingu á nýjasta Frá. Um borð
voru margir AA-menn sem
þurftu andlegan stuðning fyrir
landtöku í Hull. Af árangri fund-
arins fer engum sögum. Góða
skapið var eitt af aðalsmerkjum
Óskars. Þó illa gengi á stundum
var alltaf stutt í galsann. Hann
sá alltaf eitthvað spaugilegt við
hlutina sem aðrir sáu ekki. Nú er
komið að kveðjustund kæri vin.
Takk fyrir mig og mína, stuðn-
ingur ykkar Ingu við okkur
gleymist ekki. Við hjónin vottum
þér Inga og fjölskyldu þinni inni-
lega samúð okkar. Megi góður
Guð styrkja ykkur í sorginni.
Valmundur og Björg.
Hann Óskar sem við kveðjum
í dag var kenndur við Háeyri í
Vestmannaeyjum. „Háeyringur-
inn“ var sagt og þá vissu menn
við hvern var átt.
Eins og alþjóð veit eru Vest-
mannaeyjar alveg einstaklega
hrífandi og öðruvísi en aðrir
staðir á landi okkar. Ég held að
það sé alveg sama hvernig veðrið
er: sólskin og blíða eða stórviðri
og allir boðar uppi, fegurðin er
engu lík. Þarna ólst hann upp og
var að auki nokkur sumur í sveit
undir Eyjafjöllum. Ungur fór
Óskar á sjó. Ég held að hann hafi
verið 15 ára á síldveiðum á Gull-
borginni með Binna í Gröf. Ægi-
fögur náttúra og stórbrotið
mannlíf hafa sín áhrif á þá sem
við það alast upp.
Leiðir okkar lágu ekki saman
lengi vel og það var svo fyrir 16
árum að við hittumst austur í
Landbroti. Þetta var í dálitlum
flokki manna í slagtogi með
Pálma Gunnarssyni. Nú skyldi
gera veiðimynd. Óskar var þá
löngu orðinn skipstjóri og út-
gerðarmaður. Ég hafði aðeins
heyrt af þessum manni sem var
svo fiskinn og vandaður sjómað-
ur. Við vorum í Efri-Vík hjá
Herði og Sallý og allt í einu kem-
ur þessi vörpulegi maður gang-
andi utan úr myrkrinu og við
heilsumst. Mér fannst ég ekki
vera að heilsa ókunnugum
manni, heldur værum við tals-
vert kunnugir. Ámóta reynslu
höfðu aðrir. Það leið ekki á löngu
þar til við vorum farnir að snúast
saman, í kringum veiðiskap. Inn
á milli kom svo margt fleira.
Hann hafði ekki haft langa
setu á skólabekk en var reglu-
lega menntaður og þroskaður
maður, víðlesinn og tónelskur.
Sagnabrunnur var hann með af-
brigðum og svo skemmtilegur að
menn gátu dáðst að heilu kvöld-
in.
Í fyllingu tímans varð það að
nokkrir „strákar“ ákváðu að hitt-
ast eina helgi í janúar, vestur á
Snæfellsnesi. Það var engin dag-
skrá en maður er manns gaman
og það dugði. Þetta var árið 2002
og stendur enn. Strákarnir eu
víða að úr samfélaginu og þekkt-
ust fáir áður. Þarna átti Óskar
hvers manns virðingu og vináttu.
Lífsreynsla og þekking var
brunnur bæði fróðleiks og
skemmtunar og þessa síðustu
daga höfum við strákarnir borið
okkur saman, hvað okkur þyki
merkilegast í fari hans. Niður-
staðan er: Hann var svo mikill
mannvinur og þó við höfum það
ekki frá honum, vitum við að
hann var mikill afreksmaður
vegna líkamlegrar hreysti, og
bjargvættur.
Nú er skarð fyrir skildi hjá
okkur og ég sem þetta rita er lík-
lega í svipaðri stöðu og Halldór
Laxness sagði einhvers staðar
frá, að fyrst eftir að lauk dag-
legum samskiptum hans við
Bjart í Sumarhúsum, þótti hon-
um sem hann hefði misst hald-
reipi í lífinu. Síðustu ár höfum
við talað saman í síma, oft í viku
hverri. Það var mikill skóli fyrir
mig og ómetanlegur.
Óskar átti, eins og fleiri menn,
sinn betri helming og eftir þetta
maklega hól um hann mun ein-
hverjum koma í hug að nú vand-
ist málið. Það er nú eitthvað ann-
að. Hún Inga var kjölfestan í lífi
hans. Það var auðfundið þó ekki
væri mikið sagt. Við „strákarnir“
og fjölskyldur okkar vottum
henni og fjölskyldunni allri sam-
úð okkar og virðingu og erum
fullir af þakkæti til forsjónarinn-
ar fyrir alla vináttuna sem við
nutum. Það tekur ekki enda.
Sigurður Pálsson.
Ég varð þeirrar
gæfu aðnjótandi að kynnast afa
Stjána eins og ég kallaði hann
alltaf þegar ég og barnabarn
hans, Ægir, fórum að vera sam-
an. Við eignuðumst fljótlega dótt-
ur, hana Þóreyju Heklu, en þrátt
fyrir að leiðir okkar skildi héldu
þau hjónin Valdís og Kristján
alltaf miklu sambandi við okkur
mæðgur. Nú er Þórey orðin 12
ára og varla líður vika á milli þess
sem við heyrumst. Og ekki bara
hvað varðar Þóreyju heldur líka
bara um lífið og tilveruna.
Ég minnist þess helst að það
var alveg sama hvað Þóreyju
mína vantaði, afi Stjáni og amma
Dísa voru alltaf mætt á svæðið til
að redda málunum. Ég á góðar
minningar um afa Stjána og leit á
hann ekkert síður sem afa minn,
svo náið var sambandið. Stöðug
samvera Þóreyjar við langömmu
sína og afa hefur leitt af sér
sterka vináttu sem við geymum
nú og varðveitum í minningunni
þegar afi Stjáni hefur kvatt þenn-
an heim.
Þórey Hekla átti fastan punkt
hjá þeim einu sinni í viku þar sem
þau sóttu hana í leikskóla og svo
skóla seinna meir. Það hefur ver-
ið okkur báðum ómetanlegt. Mér
fyrir þann stuðning sem mér var
Kristján Bernhard
Thompson
✝ Kristján Bern-hard Thomp-
son fæddist í
Reykjavík 26. jan-
úar 1942. Hann lést
á Landspítalanum
31. ágúst 2012.
Útför Kristjáns
fór fram frá Árbæj-
arkirkju 10. sept-
ember 2012.
sýndur og Þóreyju
Heklu fyrir alla
væntumþykjuna og
alúðina sem hún
hlaut hjá þeim.
Það voru mörg
atvikin sem ég gæti
sagt frá sem sýndu
afa Stjána í hnot-
skurn og hvaða kar-
akter hann hafði að
geyma. Svo blíður
og vingjarnlegur en
samt lokaður og var ekkert að
flíka tilfinningum sínum. Eitt at-
vikið átti sér stað þegar Þórey
Hekla fór í sína fyrstu ferð til
Noregs til pabba síns. Þá átti hún
að vera í heilan mánuð en hafði
aldrei verið svo lengi í burtu frá
mér. Afa Stjána fannst ómögu-
legt að ég færi ein með hana á
flugvöllinn ef ég skyldi fara að
gráta eða vera eitthvað aum þeg-
ar ætti að kveðja hana. Hann
bauðst því til að skutla okkur um
miðja nótt til að vera mér til halds
og trausts á heimleiðinni.
Afa Stjána þótti gaman að
mála og man ég eftir að hann
bauðst til að mála fyrir mömmu
mína og gerði það fljótt og vel.
Hann tók ekki í mál að sér yrði
greitt fyrir verkið.
Nú kveðjum við afa Stjána í lif-
anda lífi en varðveitum allar þær
minningar sem við eigum saman.
Þórey á sérstaklega góðar minn-
ingar um afa sinn sem halda að
henni hlýju þegar hugsað er um
þær.
Elsku amma Dísa og aðrir að-
standendur. Við Þórey sendum
hlýju og kærleika til ykkar. Megi
minning um góðan mann lifa
áfram.
Emilía og Þórey Hekla.