Morgunblaðið - 18.12.2012, Qupperneq 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 18. DESEMBER 2012
✝ Þórunn AldaBjörnsdóttir
frá Kirkjulandi í
Vestmannaeyjum
fæddist 20. apríl
1915. Hún lést á
Droplaugarstöðum
9. desember 2012.
Foreldrar henn-
ar voru Björn Þór-
arinn Finnbogason,
bóndi og útgerð-
armaður frá Norð-
urgarði, Vestmannaeyjum, f.
1885, d. 1964, og Lára Kristín
Guðjónsdóttir frá Kirkjubæ,
Vestmannaeyjum, f. 1886, d.
1984. Systkini Öldu voru Ólaf-
ur, Kristján, Steingrímur og
Birna, þau eru öll látin.
Hinn 24. ágúst 1935 giftist
Alda Jóhannesi Gunnari Brynj-
ólfssyni, f. 20. september 1908,
d. 27. maí 1973. Foreldrar hans
voru Brynjólfur Stefánsson
Filippusdóttur, þeirra börn eru
Grétar Aðils, Ásta Björk og
Lára Kristín.
Alda og Jóhannes byggðu og
bjuggu lengst af á Kirkjulundi
við Túngötu 15 í Vest-
mannaeyjum. Alda byrjaði ung
að vinna við afgreiðslustörf í
vefnaðarvöruversluninni Frú
Gunnlaugsson en árið 1957
stofnaði hún ásamt eiginmanni
sínum blóma- og gjafavöru-
verslun og ráku þau hana til
ársins 1970 er þau fluttu til
Reykjavíkur. Þar byrjaði hún
að vinna í versluninni Liverpool
á Laugavegi en síðustu starfs-
árin vann hún á saumastofu
Landakotsspítala. Alda bjó á
Meistaravöllum 9 Reykjavík en
síðustu tvö æviárin á Droplaug-
arstöðum. Alda var formaður
félagsins Berklavarna í
Vestmannaeyjum til fjölda ára,
þá gegndi hún ýmsum trún-
aðarstörfum hjá kvenfélaginu
Líkn, Oddfellow og fleiri fé-
lögum. Alda var alla tíð sannur
Þórari.
Útför Öldu fer fram frá Há-
teigskirkju í dag, þriðjudaginn
18. desember 2012, kl. 15.
kaupmaður, ætt-
aður frá Vopna-
firði, og Halla
Jónsdóttir frá Döl-
um í Vest-
mannaeyjum. Alda
og Jóhannes eign-
uðust fimm börn: 1)
Lára Halla, gift
Páli Sigurðarsyni,
börn þeirra eru
Sigurður, Alda og
Jóhannes Gunnar.
2) Birna Valgerður, gift Jó-
hanni Inga Einarssyni, dætur
þeirra eru Alda Jóhanna og
Erna Sigríður. 3) Guðbjörg
Ásta, gift Adolfi Bjarnasyni,
þeirra börn eru Gunnar Þór,
Margrét og Bjarni. 4) Jóhannes
Sævar, sem er látinn, eftirlif-
andi eiginkona hans Ágústa
Ágústsdóttir, dætur þeirra eru
Svava og Alda Lára. 5) Brynj-
ólfur, kvæntur Maríu Björgu
Ég langömmu á sem að létt er í lund,
hún leikur á gítar hverja einustu
stund.
Í sorg og í gleði hún leikur sitt lag,
jafnt sumar sem vetur, jafnt nótt sem
dag.
(Ásgeir Jónsson.)
Þetta skemmtilega lag sungu
ættingjar og vinir Öldu lang-
ömmu fyrir hana þegar hún varð
níræð. Þó að þessi texti hafi ekki
verið saminn með hana í huga, þá
á hann einstaklega vel við þegar
við minnumst brosmildu, kátu og
ljúfu ömmu okkar.
Það var alltaf jafn gaman að
heimsækja ömmu á fallega heim-
ilið hennar á Meistaravöllum og
síðar á Droplaugarstöðum. Hún
tók alltaf vel á móti gestum sínum
og var gestrisnin svo mikil að
maður fór alltaf aðeins of saddur
heim. Amma var ákveðin í því að
gera vel við fólkið sitt. Um hver
einustu jól fengu ástvinir hennar
fallega innpakkaða gjöf og kort.
Þó að þrekið dvínaði með árunum
og sjónin versnaði voru jólakortin
alltaf handskrifuð af mikilli natni.
Við brosum yfir sögunni af því
þegar amma fékk heimsókn frá
starfsmanni sem meta átti hvort
hún ætti að fá pláss á elliheimili.
Starfsmaðurinn hefur kannski
búist við veikburða gamalli konu
en amma var hress og kát og
linnti ekki látum fyrr en konan
hafði fengið heklkennslu.
Árleg Þorláksmessubæjarferð
fjölskyldunnar verður ekki eins í
ár. Heimsókn til langömmu hefur
verið fastur liður í þessum ferð-
um. Í ár sendum við jólakortin
með póstinum, jólapósthúsi
ömmu hefur verið lokað.
Elsku amma og langamma. Við
þökkum fyrir allar góðu stund-
irnar sem við fengum að eiga með
þér og gleðjumst yfir því að geta
litið um öxl til góðra minninga.
Ó, vef mig vængjum þínum
til verndar, Jesús hér,
og ljúfa hvíld mér ljáðu,
þótt lánið breyti sér.
Vert þú mér allt í öllu,
mín æðsta speki’ og ráð,
og lát um lífs míns daga
mig lifa’ af hreinni náð.
(Magnús Runólfsson.)
Lára Halla, Guðjón Teitur,
Hjalti Hrafn, Jóhanna Mar-
grét og Sigurður Pálsson.
Það er erfitt að kveðja Öldu
ömmu mína sem hefur alla tíð
reynst mér svo vel og verið mér
góð vinkona. Amma var lífsglöð
og kraftmikil kona og tók sér ým-
islegt fyrir hendur á sinni ævi.
Eftir að amma varð ekkja, 58 ára
gömul, flutti hún á Meistaravell-
ina og bjó þar alla tíð síðan.
Amma hafði meðfædda list-
hæfileika og var alltaf að hanna
og skapa. Hún var snillingur í að
hekla og gerði heilu blúnduverk-
in, dúka og milliverk í sængurver,
gardínur og fleira. Hún saumaði
út og á tímabili stundaði hún
postulínsmálum, bjó til lampa-
skerma og fallega púða, hún mál-
aði líka fallegar myndir, t.d.
vatnslitamyndir, og silkimálun
stundaði hún ung að árum. Amma
var alltaf að og var líka dugleg að
endurnýta, eins og fallegu körf-
urnar sem hún gerði úr gömlum
jólakortum.
Amma hafði fallegustu rithönd
sem ég hef séð, hún átti það til að
semja lítil ljóðbrot og skrifa í
tækifæris- og jólakort. Eins og
tíðkaðist á árum áður þá saumaði
amma föt á börnin sín og sjálfa
sig. Amma var mikill fagurkeri og
var heimilið hennar svo fínt og
fallegt. Hún var alltaf svo fín og
leit svo vel út, átti falleg föt og var
smekkleg kona. Hún tók alltaf
eftir því ef maður var í einhverju
nýju og spurði iðulega hvar
fékkstu þetta og stundum bað
hún mig að kaupa fyrir sig hluti
sem hana langaði í en komst ekki
lengur sjálf. Það var stutt fyrir
mig að heimsækja ömmu eftir að
hún flutti á Meistaravellina og
var alltaf gaman þegar ég fékk að
gista hjá henni. Hún vann lengi í
versluninni Liverpool á Lauga-
veginum og var gaman að heim-
sækja hana í vinnuna.
Amma þurfti að vinna mikið til
að ná endum saman eftir að hún
missti afa, hún tók t.d. að sér að
sauma og lagfæra föt. Eftir að
hún hætti vinna í Liverpool vann
hún á Landakoti þar til hún fór á
eftirlaun. Eftir að amma hætti að
vinna lét hún sér ekki leiðast, hún
fór á ýmis námskeið og var alltaf
eitthvað að stússa og grúska.
Amma var mikið jólabarn og
skrifaði ógrynni af jólakortum og
gaf öllum fallegar jólagjafir sem
oft voru gersemar skapaðar af
henni. Í jólaboðum og á hátíðis-
dögum bauð hún upp á súkkulaði
og rjóma ásamt öðru góðgæti.
Amma hafði góða frásagnar-
gáfu og sagði skemmtilega frá,
hún gat munað atburði úr fortíð-
inni eins og þeir hefðu gerst í
gær. Hún fylgdist vel með þjóð-
málum og hafði sterkar skoðanir.
Amma söng mikið og meðan
hún bjó í Eyjum var hún virk í
kórastarfi. Hún söng mikið af
sálmum og Eyjalögum. Hugurinn
hjá ömmu var alveg skýr en það
var líkaminn sem var orðinn
þreyttur og lúinn. Það var erfitt
fyrir ömmu að geta ekki lengur
unnið handavinnuna sína, það átti
ekki við hana að vera aðgerða-
laus.
Takk fyrir allt, elsku amma
mín, ég var og verð alltaf svo stolt
af þér. Nú hittir þú afa, ég sé ykk-
ur fyrir mér prúðbúin og fín eins
og þið eruð á svo mörgum mynd-
um.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Guð geymi þig.
Þín
Margrét.
Elsku amma mín – það kom að
því að frelsarinn þarfnaðist þín.
Þú varst tilbúin að ganga í átt til
hans enda hafðir þú lifað stór-
fenglegu lífi. Nú ert þú hjá afa
sem þú saknaðir sárt í öll þessi ár.
Veröldin er tómleg án þín. Þú
varst ekki bara amma mín heldur
einnig besta vinkona. Ég gat tal-
að við þig um allt án þess að
hræðast viðbrögð þín.
Ég var ekki há í loftinu þegar
ég byrjaði í fullri vinnu hjá þér
við að tína upp títuprjóna af gólf-
inu í saumaherberginu. Þú hafðir
alveg einstakt lag á því að finna
handa mér verkefni til þess að
gleyma kvíða mínum og óhuggu-
legum heimi einhverfunnar
minnar.
Í mínum augum ertu og hefur
ætíð verið engill. Þú varst svo
einstaklega vönduð, góðhjörtuð
og skemmtileg – nærvera þín var
himnesk.
Veröldin hefur eignast bjarta
stjörnu sem skín yfir okkur sem
minnumst þín. Ég er svo þakklát
fyrir allar þær stundir sem við
áttum saman, samvera okkar
mótaði mig sem betri manneskju
– því verð ég ætíð þakklát þér.
Við verðum að sleppa þeim
sem við elskum mest, jafnvel þótt
það sé óhugsandi. Þinn tími var
kominn, elsku amma mín, og ég
samgleðst þér að vera komin í
faðm afa, vina þinna og ættingja.
Ég mun sakna þess að sjá fal-
legu spékoppa þína sem urðu svo
áberandi við hvert bros. Söng-
rödd þín var dásemd og fangaði
alla þá sem heyrðu til þín – taktu
nú einsöng í kór englanna, amma
mín.
Þú ert mín fyrirmynd.
Þín vinkona og ömmustelpa,
Lára Kristín.
Þórunn Alda
Björnsdóttir
✝ Ingibjörg ErlaJósefsdóttir
fæddist í Reykjavík
16. desember 1951.
Hún lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut 10. des-
ember 2012.
Foreldrar Ingi-
bjargar eru Jósef
Sigurðsson, f. 21.
ágúst 1922, d. 24.
apríl 1999, og Aðalheiður Helga-
dóttir, f. 7. ágúst 1926. Systur
Ingibjargar eru Harpa Jós-
efsdóttir Amin, f. 16. febrúar
1946, og Díana Jósefsdóttir, f. 15.
desember 1958.
Ingibjörg giftist Torfa Karli
Antonssyni 10. júní 1978 í Frí-
kirkjunni í Reykjavík. Foreldrar
Torfa eru Anton Gunnarsson, f.
30. september 1927, d. 20. ágúst
2001, og Sveinhildur Torfadóttir,
f. 4. febrúar 1926.
Sonur Ingibjargar er (a) Jósef
Trausti Magnússon, f. 4. nóv-
ember 1972, er í sambúð með Sö-
ruh Knappe, f. 15. júlí 1979 í
Þýskalandi. Þau búa í Reykjavík.
Synir Jósefs eru Al-
exander Birgir, f.
21. september 1994,
og Hafsteinn Aron,
f. 19. júlí 1998. Börn
Jósefs og Söruh eru
Rakel Anna, f. 8.
maí 2005, og Natan
Oliver, f. 20. apríl
2010.
Dætur Ingibjarg-
ar og Torfa eru: (b)
Sveinhildur Torfadóttir, f. 22.
febrúar 1977, í sambúð með Rod-
olfo Varea, f. 13. febrúar 1973 í
Síle. Þau búa í Belgíu. Sonur
þeirra er Maximiliano Andrés, f.
14. október 2010. (c) Erla Hjördís
Torfadóttir, f. 22. maí 1983. Hún
býr í foreldrahúsum.
Ingibjörg starfaði lengi á Veð-
urstofu Íslands við símsvörun og
skrifstofustörf. Einnig starfaði
hún við ræstingar á Hrafnistu í
Hafnarfirði, en hin síðari ár starf-
aði hún sem skólaliði við Set-
bergsskóla í Hafnarfirði.
Útför Ingibjargar fer fram frá
Fríkirkjunni í Reykjavík þriðju-
daginn 18. desember 2012.
Elskuleg móðir mín, þetta er svo
óraunverulegt að þú sért farin.
Bara nokkrum dögum áður en þú
kvaddir þennan heim vorum við svo
bjartsýn og viss um að við myndum
hittast aftur. En krabbameinið náði
yfirhöndinni og allt gerðist svo
rosalega hratt. Hvernig er hægt að
útskýra þetta? Það er engin svör að
fá, en ég veit að þú ert í góðum
höndum núna og að þér líður vel.
Þú ert búin að fá þína lausn og ert
frjáls núna. Við sem eftir erum ylj-
um okkur við góðar minningar sem
gefa okkur svo mikið.
Við erum svo glöð að þið komuð
til okkar á síðasta ári í desember til
að halda upp á sextugsafmælið þitt
og til að vera með okkur yfir jólin.
Þig var svo lengi búið að langa til að
vera hér um jól og upplifa jóla-
stemninguna hér. Þetta var algjör
draumaferð fyrir þig, fórum til
Þýskalands á jólamarkað í Düssel-
dorf og sögðum þér bara að við
værum að fara í smá ferð, en ekki
hvert, svo þetta kom þér alveg á
óvart.
Þú náðir að kynnast Maxmi-
liano, sem elskar ömmu sína svo
mikið, og mun alltaf gera. Þú munt
svo lifa áfram í litla stráknum okkar
sem á að koma í heiminn á næstu
dögum.
Það er hrikalega erfitt að vera
svona langt í burtu og komast ekki
heim, en við fengum okkar kveðju-
stund með nútímatækni og þú
munt alltaf lifa í hjörtum okkar.
Mamma, ég á alltaf eftir að
muna eftir þér síbrosandi, á fullu í
eldhúsinu, þú varst alltaf heima
þegar við komum úr skólanum,
tókst á móti okkur með opnum
örmum og oftar en ekki nýbúin að
baka eitthvert góðgæti. Þú kenndir
mér svo margt og fram á síðustu
stundu gat ég hringt í þig til að fá
snilldarráð í eldhúsinu, og þá sér-
staklega í kringum sósugerð, því
enginn slær út sósurnar þínar.
Þú varst yndisleg móðir, tengda-
móðir og amma. Hvíl í frið, elsku
mamma.
Þín elskandi dóttir,
Sveinhildur.
Þegar hinn mikli vágestur
krabbamein tekur sér bólfestu í lík-
ama einhvers veit enginn hvort ein-
vígið við hann vinnst eða hvort
meinið sigrar. Svo var einnig með
Ingibjörgu Erlu eða Ingu, eins og
hún var alltaf kölluð. Við héldum öll
að hún hefði sigrað vágestinn, en
svo virtist hann taka á sig nýja og
magnaðri mynd og sigraði að lok-
um, þegar hún lést mánudaginn 10.
desember. Í gegnum allt veikinda-
ferlið sýndi hún það æðruleysi og
umburðarlyndi, sem alla tíð voru
einkenni hennar.
Við kynntumst þegar hún og
frændi minn Torfi Karl fóru að vera
saman fyrir tæplega fjörutíu árum.
Þá átti hún þegar soninn Jósef
Trausta, sem var á sama aldri og
eldri sonur minn, svo við tengd-
umst í gegnum börnin og þau
sterku fjölskyldutengsl sem ríktu í
móðurfjölskyldu minni. Eftir að
Inga og Torfi giftu sig fæddust svo
dæturnar Sveinhildur og Erla
Hjördís með fimm ára millibili og
skyndilega var fjölskylda Torfa
frænda, sem er einkabarn, orðin
stór.
Fjölskyldan og barnauppeldið
var í fyrirrúmi, en Inga studdi þó
mann sinn með ráðum og dáð í
áhugamálum hans, en þar átti tón-
listin stóran sess. Torfi hóf
snemma að spila í Lúðrasveit
verkalýðsins og gegndi þar ýmsum
ábyrgðarstöðum þegar fram liðu
stundir. Hann ferðaðist víða um
heim með lúðrasveitinni og alltaf
fór Inga með honum, enda voru
þau afar samrýnd hjón.
Það sem upp úr stendur þegar
litið er yfir farinn veg er hversu góð
manneskja Inga var. Aldrei lét hún
eitt einasta styggðaryrði falla um
nokkurn mann, brosti alltaf sínu
fallega brosi til allra sem hún um-
gekkst og jafnvel þegar komið var
fram undir andlátið var hún að
hugsa um það hvort hún hefði nú
ekki sinnt öllum nægilega vel, sem
til hennar komu í heimsókn á
sjúkrahúsið.
Nú þegar hún hefur kvatt þenn-
an heim þurfa ættingjar og vinir að
takast á við sorgina sem missinum
fylgir. Það sem linar hana er falleg
minning um yndislega og hlýja
konu. Ég og synir mínir vottum
eftirlifandi eiginmanni, börnum,
tengdabörnum og barnabörnum
svo og öðrum ættingjum Ingu heit-
innar samúð.
Guðrún Bergmann.
Ég kynntist Ingu og Torfa
haustið 1985 þegar ég byrjaði að
spila með Lúðrasveit verkalýðsins.
Að fá að mæta á æfingar hjá risa-
stórri lúðrasveit var eitt stórt æv-
intýri. Þá var Torfi formaður lúðra-
sveitarinnar og Inga sjaldnast
langt undan. Ingu kynntumst við í
sveitinni aðallega á ferðalögum,
m.a. fórum við saman í ógleyman-
lega ferð til Austur-Þýskalands
1986.
Inga var alltaf brosandi og öllum
leið vel í návist hennar. Nú sér
Torfi vinur okkar á bak sinni ást-
kæru Ingu. Elsku Torfi, Trausti,
Sveinhildur, Erla og aðrir aðstand-
endur, ykkur vottum við okkar
dýpstu samúð og biðjum góðan guð
að styrkja ykkur í þessari miklu
sorg. Hugur okkar er hjá ykkur.
Fyrir hönd Lúðrasveitar
verkalýðsins.
Páll Pálsson formaður.
Ingibjörg Erla
Jósefsdóttir
Elskuleg frænka
okkar lést í bílslysi
fyrir 10 dögum. Þegar við feng-
Sigrún Svendsen
✝ Sigrún Svend-sen fæddist á
Norðfirði 31. júlí
1930. Hún lést af
slysförum 7. desem-
ber 2012.
Útför Sigrúnar
fór fram frá Digra-
neskirkju 17. des-
ember 2012.
um símtalið um að
Sigrún lægi mikið
slösuð á sjúkrahúsi
var fyrsta hugsun
okkar, nei ekki aft-
ur.
Hún lenti í slysi
á þessum sama
stað fyrir 13 árum.
Hún náði sér þá að
fullu og hélt ótrauð
áfram eins og ekk-
ert hefði ískorist.
Sigrún var mjög virk í fé-
lagsstarfi aldraðra, ferðaðist
mikið, bæði erlendis og hér
heima, hún fór í sund reglulega,
sótti messur, var í gönguhóp og
eflaust fleira sem við gleymum.
Sigrún var ótrúlega dugleg, hún
mætti í öll afmæli og fjölskyldu-
boð og var alltaf jafn falleg og
vel til fara.
Sigrún frænka hefur skipað
stóran sess í lífi okkar systra
allt frá okkar fyrstu minningum.
Sigrún bjó alla tíð á heimili afa
okkar og ömmu, allt þar til þau
létust, amma árið 1992 og afi ár-
ið 1994. Þá fyrst fór Sigrún að
halda eigið heimili. Sigrún kom
sér vel fyrir í lítilli íbúð í Furu-
grundinni og alltaf var jafn
gaman að koma og heimsækja
þessa elsku.
Pönnukökur voru hennar sér-
grein, en hún var ekki síðri
kokkur. Henni þótti gaman að
bjóða okkur og okkur þótti ekki
síður gaman að koma til hennar.
Hún var mikill húmoristi og oft
var mikið hlegið.
Hún var svo barngóð, og
munum við að þegar við vorum
litlar og gistum hjá ömmu og
afa þá var Sigrún aldrei langt
undan og hafði ótrúlega þolin-
mæði gagnvart okkur. Hún var
alltaf til í leik og sögulestur.
Þegar við sjálfar eignuðumst
börn var Sigrún enn við sama,
alltaf til í að hjálpa til eða róa
pirraða unga.
Sigrún var frændrækin mjög
og hélt sambandi við ættingja
víðsvegar um landið og heim-
sótti þegar tækifæri gafst. Sig-
rún hringdi oft í okkur, bara
svona til að heyra hvernig gengi
og segja frá sínum dögum.
Okkur er minnisstæð ferðin
okkar til Mallorka 1996. Sigrún
var góður ferðafélagi og var til í
allt með okkur unglingunum.
Sigrún var einstaklega lagin í
höndunum og eigum við margt
listaverkið eftir hana. Hún var
snillingur í að hekla og sauma
út, hún bjó til klippimyndir og
hennar uppáhald síðustu árin
var að mála á postulín. Við erum
einstaklega þakklátar fyrir allt
sem hún hefur gefið okkur og
munum gæta þessara gersema
vel.
Við gætum haldið áfram að
lofa þessa hógværu og yndislegu
konu, en látum hér staðar num-
ið. Sigrún frænka mun alltaf
skipa stóran sess í hjörtum okk-
ar og hennar er sárt saknað.
Elsku pabbi og Þór frændi,
látum minninguna um þessa
elskulegu frænku okkar aldrei
deyja og minnumst hennar eins
og hún var, algjör engill.
Kveðja,
Jóhanna Elísa og
Eva Ósk.
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800