Morgunblaðið - 11.01.2013, Síða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 11. JANÚAR 2013
✝ Sverrir Þórð-arson fæddist
á Kleppi í Reykja-
vík 29. mars 1922.
Hann lést á hjúkr-
unarheimilinu
Skjóli að morgni
mánudagsins 7.
janúar.
Foreldrar hans
voru Ellen Jo-
hanne Sveinsson,
fædd Kaaber, f. 9.
september 1888, d. 24. desem-
ber 1974, og Þórður Sveins-
son, prófessor og yfirlæknir á
Kleppi, f. 20. desember 1874,
d. 21. nóvember 1946. Sverrir
var yngstur sjö systkina. Þau
voru: Hörður, lögfræðingur og
sparisjóðsstjóri SPRON, f. 11.
desember 1909, d. 6. desember
1975; Úlfar, augnlæknir og
borgarfulltrúi í Reykjavík, f.
2. ágúst 1911, d. 28. febrúar
2002; Sveinn, dr. rer.nat.,
3. ágúst 1984. 2) Þórður,
augnlæknir í Reykjavík, f. 31.
desember 1954. Eiginkona
hans er Arnfríður Ólafsdóttir,
sálfræðingur. Börn þeirra eru
Ólafur Arnar, sálfræðingur,
og Ása Þórhildur, lögfræð-
ingur. 3) Ásgeir, blaðamaður á
Morgunblaðinu um rúmlega
tuttugu ára skeið og núver-
andi starfsmaður embættis
ríkislögreglustjóra, f. 7. jan-
úar 1960. Eiginkona hans er
Guðrún H. Guðmundsdóttir,
kennari. Sonur þeirra er Hall-
dór Armand, lögfræðingur.
Sverrir nam rafvirkjun áður
en hann gerðist blaðamaður á
Morgunblaðinu árið 1943. Þar
vann hann til ársloka 1992 er
hann lét af störfum sökum
aldurs. Sverrir var jafnframt
um langt skeið fréttaritari
norrænna fjölmiðla hér á
landi.
Útför Sverris Þórðarsonar
fer fram frá Dómkirkjunni í
dag, föstudaginn 11. janúar
2013, og hefst athöfnin klukk-
an 15.
skólameistari á
Laugarvatni og
síðar prófessor í
Kanada, f. 13. jan-
úar 1913, d. 13.
mars 2007; Nína,
húsmóðir í Reykja-
vík, f. 27. janúar
1915, d. 25. júlí
2004; Agnar, rit-
höfundur, f. 11.
september 1917, d.
12. ágúst 2006;
Gunnlaugur, hæstaréttar-
lögmaður, f. 14. apríl 1919, d.
20. maí 1998.
Sverrir kvæntist árið 1946
Petru G. Ásgeirsdóttur, f. 25.
október 1924, d. 25. febrúar
1986. Petra var yngsta dóttir
Ásgeirs Jónassonar skipstjóra
og konu hans, Guðrúnar Gísla-
dóttur. Þau Sverrir og Petra
eignuðust þrjú börn: 1) Ása
Steinunn, starfsmaður Morg-
unblaðsins, f. 19. júlí 1950, d.
Ég þurfti að hringja hjá
mömmu fyrir rúmum 20 árum.
Um leið og ég tók upp tólið fann
ég að það var kominn herramað-
ur á heimilið – það var áður
ókunnur ilmur af rakspíra af sím-
tólinu og mamma varð feimin.
Sverrir og mamma höfðu þá tekið
upp gömul kynni eftir að þau voru
bæði búin að missa maka sína.
Þessi kynni urðu að frábærum
vinskap sem hélst óslitinn síðan.
Sverrir varð ekki bara vinur
mömmu heldur okkar hinna í fjöl-
skyldunni líka. Hann varð fljótt
aufúsugestur í öllum fjölskyldu-
boðum og uppákomum öll þessi
ár. Allir vildu hafa Sverri með,
enda var hann ekki bara
skemmtilegur heldur einnig hlý-
legur, tillitssamur, ákaflega
áhugasamur um menn og málefni
og einstaklega hjálpfús.
Hann var fallegur maður, hár
og grannur með sitt hvíta þykka
hár og sólbrúnu húð. Hann var
svo hraustlegur. Sverrir kom eins
og stormsveipur inn í líf mömmu
og þau gerðu svo margt saman
sem ég veit að mamma, sú heima-
kæra kona, hefði aldrei gert án
hans.
Þau fóru í leikhús, á tónleika
og í ýmis ferðalög á framandi
slóðir. Með mömmu hóf Sverrir
að spila golf og hann tók sömu
delluna og hún með hvelli. Saman
fóru þessir tveir einstaklega
spræku eftirlaunaþegar í fjölda
golfferða til útlanda.
Auðvitað spiluðu þau svo hér á
landi alveg frá opnun vertíðar til
loka og oft heyrði ég að Sverrir
væri að spila á miðjum vetri
ásamt öðrum kappsömum öld-
ungum sem var alveg sama þó að
vellirnir væru lokaðir og vindur-
inn blési að norðan. Sverrir og
mamma voru bæði fædd í hrúts-
merkinu og þurftu stundum að
stangast á. Sverrir var sá sem gaf
eftir – var diplómatinn og sént-
ilmaðurinn sem gerði allt fyrir
mömmu.
Við mamma áttum notalega
stund með honum á Skjóli nú síð-
ast á Þorláksmessu. En þegar
næst átti að heimsækja var hann
orðinn svo lasburða að við létum
þar við sitja. Ég held að það hafi
ekki farið framhjá neinum að
Sverrir átti erfitt með að sætta
sig við að vera ekki lengur sjálfs
síns herra á Suðurgötunni. Nú er
hann eflaust kominn í mjúka
gönguskó og fallegu sportlegu
fötin sín í góðan göngutúr og
jafnvel með hundinn sinn með
sér. Með þessum fátæklegu orð-
um eru þér, kæri vinur, Sverrir
Þórðarsonur, færðar síðustu
kveðjur og þakkir fyrir samfylgd-
ina frá Sigríði Flygenring, börn-
um hennar, tengdabörnum,
barnabörnum og barnabarna-
börnum. Okkur þótti öllum vænt
um þig og þín verður minnst með
virðingu og hlýju og með brosi á
vör. Innilegar samúðarkveðjur til
sona Sverris og fjölskyldna
þeirra.
Bryndís S.
Guðmundsdóttir.
Einstakt ljúfmenni, einstakt
prúðmenni. Þessi orð koma fyrst
upp í hugann er ég hugsa til heið-
ursmannsins Sverris Þórðarson-
ar.
Rúmir þrír áratugir eru liðnir
frá því ég sá hann fyrst – glaðleg-
an, léttstígan mann með hund í
bandi, útitekinn, hárið mikið og
hvítt og hvít lopapeysan með fær-
eysku mynstri. Tveir vinir í sinni
daglegu göngu á leið út í Öskju-
hlíð.
Á svipuðum tíma lágu leiðir
okkar Ásgeirs, sonar hans, sam-
an og ég var kynnt fyrir göngu-
garpinum glaðlega og hans góðu
konu, Petru, sem þá bjuggu á
Þórsgötu.
Hann var alltaf á fullu gasi og
vinnudagur blaðamannsins krefj-
andi og langur. Heilsubótar-
ganga þeirra vina nær alltaf
tvisvar á dag á meðan hundurinn
hafði heilsu til, í mat með bræðr-
unum hjá Nínu systur, snöggt
innlit til sonar, kaffibolli, stutt
spjall og svo rokinn til annarra
verka.
Eftir að Sverrir missti eigin-
konu sína lagðist hann í ferðalög
– sannkallaðar ævintýraferðir á
framandi slóðir – Egyptaland,
Nepal, Perú. Í þessum ferðum
kynntist Sverrir litríku og
skemmtilegu fólki hvaðanæva úr
heiminum og eignaðist góða vini.
Þegar starfsævinni lauk sneri
Sverrir sér að golfvellinum. Úti-
vistarmaðurinn hafði fundið sér
nýtt verkefni. Í félagsskap Sig-
ríðar Flygenring, vinkonu sinnar,
sem án vafa ýtti undir golf-
áhugann, undi hann sér vel. Þau
stunduðu golfið af miklum móð,
ferðuðust og nutu lífsins saman á
meðan aldur hans og heilsa leyfði.
Við höfum átt samleið í heil
þrjátíu ár og mikið óskaplega hef-
ur verið gott og gaman að þekkja
Sverri Þórðarson.
Nú þegar minn kæri tengda-
faðir hefur lokið sinni göngu
þakka ég honum þá góðvild,
hjálpsemi og stuðning sem hann
hefur sýnt mér allt frá okkar
fyrstu kynnum.
Guðrún Hulda
Guðmundsdóttir.
Ég sit einn í farþegasæti bíls,
sem lagt er ólöglega í miðbæ
Reykjavíkur um sumar, og fylgist
með fólkinu líða hægt upp og nið-
ur Bankastrætið í fjarska og dag-
urinn er stilltur og sólríkur og
hljóður.
Ég ætla að skipta um útvarps-
stöð þegar ég greini kunnuglegar
hreyfingar út undan mér og
þarna kemur hann gangandi
gamli maðurinn niður brekkuna,
skínandi hvítt hárið bylgjast aft-
ur, jakkinn er brúnn og buxurnar
pressaðar en hreyfingarnar eru
ekki eins mjúkar og þær voru,
hann þarf að vanda sig í hverju
skrefi en hann er samt ennþá
furðulega sporléttur og þótt hann
fari ekki jafnhratt yfir og hérna
áður fyrr þá er hann kvikur, það
sér hver maður, fas hans er lif-
andi, andlitsdrættirnir skarpir og
augnaráðið er einbeitt og kraft-
mikið augnaráð manns með skýr-
an áfangastað. Hann er á hrað-
ferð.
Ég hreifst ungur af ýmsu í fari
afa míns, léttlyndi hans, jákvæðu
lífsviðhorfi, orðheppni, tilgerðar-
leysi og ekki síst hversu algjör-
lega laus hann var við öll form-
legheit, hvernig hann lifði
nákvæmlega því lífi sem hann
vildi lifa.
Öfugt við svo marga sem hafa
hátt um mikilvægi og dásemdir
frelsisins en nýta það í raun til að
fylgja hjörðinni í flestu sem þeir
aðhafast sýndi hann mér í hljóðu
verki að hver maður verður bæði
að kunna og þora að vera frjáls til
þess að geta notið þess. En upp-
haflega var það húmorinn sem
sannfærði mig um að ég og afi
„Sverri“ værum og yrðum alltaf
andlega skyldir. Ég hef ekki ver-
ið mikið stærri en brunahani þeg-
ar ég heyrði hann fyrst tala um
tiltekið úthverfi hérna í Reykja-
vík sem Gólan-hæðir, þetta var í
einhverri af hans fjölmörgu og of-
boðslega skilvirku heimsóknum
til okkar í Hamrahlíðina, og ég
man hversu tryllingslega fyndið
og skrýtið mér fannst þetta heiti
og alla tíð síðan hafði ég alveg
svakalega gaman af því að heyra
hann tala í fúlustu alvöru um til-
teknar byggingar í Gólan-hæð-
um, segja að einhver byggi í
grennd við Gólan-hæðir og svo
framvegis. Hann hélt sínum góða
og djúpa húmor allt fram á síð-
asta dag, þegar ég hitti hann á
Þorláksmessu náði hann að
minnsta kosti þrisvar að fá mig til
að hlæja upphátt með snilldarleg-
um og óvæntum tilsvörum þrátt
fyrir að andlegir og líkamlegir
kraftar hans hefðu þá dvínað
mikið.
Hann skipti sér ekki óumbeð-
inn af lífsháttum annars fólks en
var hlýr og léttur og skemmtileg-
ur við alla, tók þeim opnum örm-
um, leyfði þeim að hafa sína
hentisemi óháð því hverjir þeir
voru eða hvaðan þeir komu. Og
þetta átti ekki aðeins við um allt
fólkið sem varð á vegi hans. Hann
skildi oft útidyrnar opnar heima
hjá sér í Suðurgötu svo Depill,
köttur Unnar Guttormsdóttur
nágranna hans, vinkonu og hjálp-
arhellu, gæti farið frjáls um íbúð-
ina eins og hann vildi og öðrum
dýrum sýndi afi minn alla tíð
sömu alúð og virðingu.
Mér skilst að Depill sitji oft
þögull fyrir framan útidyrahurð-
ina hans afa í Suðurgötu 13 og
bíði þar eftir vini sínum og ég er
viss um að við Depill eigum það
sameiginlegt að afi minn á sér-
stakan stað í hjörtum okkar
beggja og við munum aldrei
nokkurn tímann gleyma honum.
Halldór Armand
Ásgeirsson.
Nú er ég aldin að árum.
Um sig meinin grafa.
Senn er sólarlag.
Svíður í gömlum sárum.
Samt er gaman að hafa
lifað svo langan dag.
Er syrtir af nótt, til sængur er mál
að ganga,
– sæt mun hvíldin eftir vegferð
stranga, –
þá vildi ég, móðir mín,
að mildin þín
svæfði mig svefninum langa.
(Örn Arnarson.)
Hvíl í friði, elsku afi.
Ása Þórhildur.
Ég kveð Sverri mág minn með
innilegum söknuði. Margar góðar
stundir höfum við átt saman og
allar minningar um hann eru ljúf-
ar og elskulegar.
Ungur haslaði hann sér völl
sem blaðamaður og átti langan
starfsferil á Morgunblaðinu.
Blaðamennsku fylgja ferðalög og
Sverrir naut þess mjög að
ferðast. Seinna á ævinni fór hann
í langferðir bæði til Egyptalands
og Perú. Sem blaðamaður var
hann forvitinn bæði um nútíð og
fortíð þessara merku þjóða.
Heimili hans og Petru, konu
hans, stóð okkur ævinlega opið og
heimsóknir til þeirra, hvort sem
um var að ræða barnaafmæli eða
annað tilefni, voru ánægjulegar
og veitingar veglegar.
Sverrir sigldi ekki lygnan sjó
um ævina. Hann varð fyrir þung-
um áföllum, missti einkadóttur
sína aðeins 34 ára gamla og konu
sína tveimur árum síðar. Þessi
áföll settu mark sitt á hann, en
hann lét þau ekki buga sig.
Eftir lát Petru heimsótti hann
okkur oftar en áður, en staldraði
aldrei lengi við. Áður en hann fór
spurði hann mig gjarnan hvort
hann gæti gert eitthvað fyrir mig.
Þegar ég horfi um öxl koma
upp í hugann minningar frá
haustinu 1948 þegar við Agnar
dvöldum í París. Sverrir kom þá
fyrirvaralaust til borgarinnar og
dvaldi með okkur nokkra daga.
Þetta voru kaldir dagar, haust-
vindar feyktu gulnuðu laufi um
götur og borg, og hvítgrá þoka lá
Sverrir Þórðarson✝
Eiginmaður minn,
SIGURBJÖRN ALEXANDERSSON,
Skipholti 53,
lést á Landspítalanum í Fossvogi
þriðjudaginn 18. desember.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hins látna.
Herborg Kjartansdóttir.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengda-
faðir og afi,
JÓN KRISTJÁN EINARSSON,
lést á Landspítalanum við Hringbraut
fimmtudaginn 21. desember.
Útför hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins
látna.
Þökkum auðsýnda samúð.
Ingibjörg Hjörvar,
Kristín Friðrikka Jónsdóttir,
Kristjana Mjöll Jónsdóttir Hjörvar, Elías Már Guðnason
og barnabörn.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengda-
faðir, afi og langafi,
ÁGÚST GUÐJÓNSSON
blikksmíðameistari,
Ásgarði 4,
Reykjanesbæ,
lést þriðjudaginn 8. janúar á Heilbrigðis-
stofnun Suðurnesja.
Útförin verður auglýst síðar.
Hulda Guðmundsdóttir,
Guðmundur Svavarsson, Sigríður V. Árnadóttir,
Margrét Ágústsdóttir, Árni Ásmundsson,
Skúli Ágústsson, Stella María Thorarensen,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
GUNNLAUG SIGURBJÖRG
SIGURÐARDÓTTIR,
Bogga Munda Valda Garðs,
áður til heimilis á Bárustíg 3,
Sauðarkróki,
sem lést á Heilbrigðisstofnuninni á
Sauðárkróki mánudaginn 7. janúar, verður
jarðsungin frá Sauðárkrókskirkju þriðjudaginn 15. janúar
kl. 14.00.
Þeim sem vildu minnast hennar er bent á Heilbrigðisstofnunina
á Sauðárkróki.
Margrét N Guðmundsdóttir, Rafn Benediktsson,
Guðlaug I. Guðmundsdóttir, Steinn Elmar Árnason,
barnabörn, makar
og langömmustelpurnar.
✝
Móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
HELGA ÞÓRÐARDÓTTIR,
Grenigrund 40,
Selfossi,
lést á Kumbaravogi mánudaginn 7. janúar.
Útför hennar fer fram frá Selfosskirkju
föstudaginn 18. janúar kl. 13.30.
Eygló Jóna Gunnarsdóttir, Ingvar Daníel Eiríksson,
Ásta María Gunnarsdóttir, Sveinn Aðalbergsson,
Oddrún Svala Gunnarsdóttir, Stefán Jónsson,
Símon Ingi Gunnarsson, Kolfinna Sigtryggsdóttir,
Gunnar Óðinn Gunnarsson, Gyða Steindórsdóttir,
Erla Bára Gunnarsdóttir, Magnús Þorsteinsson,
Trausti Viðar Gunnarsson,
ömmubörn, langömmubörn
og langalangömmubörn.
✝
Kær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir,
amma og langamma,
SIGRÚN AUÐUR GUÐMUNDSDÓTTIR,
Huldugili 2,
Akureyri,
lést á Dvalar- og hjúkrunarheimilinu Hlíð
miðvikudaginn 2. janúar.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Þökkum af alhug öllum sem hafa auðsýnt okkur samúð og
hlýhug.
Þórarinn Guðmundsson,
Gígja Þórarinsdóttir, Baldur Kristjánsson,
Guðrún Þórarinsdóttir, Jóhann Baldvinsson
og fjölskyldur þeirra.
�irðin��eynsla � Þ�ónusta
�l�an �ólarhrin�inn
www.kvedja.is
571 8222 · 82o 3939 svafar · 82o 3938 hermann
N�út�ararsto�a�yggð á traustum �runni´