Morgunblaðið - 15.02.2013, Qupperneq 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 15. FEBRÚAR 2013
myndarlegt hús í Hnífsdal á
fyrstu árum hjúskapar og þangað
var gott að koma í heimsókn,
hvort sem var að sumri, vetri eða
hausti. Við bróðurbörn hennar
minnumst þeirra heimsókna með
mikilli gleði. Þar dvöldum við og
fengum atvinnu í Hraðfrystihús-
inu í Hnífsdal sem nú heitir Hrað-
frystihúsið Gunnvör og mun að
stofni til vera meðal elstu frysti-
húsa landsins. Þaðan fór maður
„vel fjáður“ eftir sumarstarfið. Á
heimili þeirra Víu og Jóa leið okk-
ur vel við besta atlæti enda ekki
gert upp á milli okkar og barna
þeirra sem sum voru á líkum
aldri. Ekki má gleyma hinni svo-
kölluðu „skíðaviku“ sem við fjöl-
skyldan sóttum um árabil, eða þar
til um þrengdist er börn þeirra og
makar fóru að mæta til leiks.
Við yngri systkinin dvöldum
ófá haustin hjá Ólafíu og Jóakim.
Alltaf var farið til berja, Ólafía
ætíð kát og hláturmild. Endalaus
þolinmæði var hjá henni við að
hreinsa berin, sulta, safta og
frysta. Það voru stolt systkini sem
héldu suður með aðalbláberin sín.
Í huganum var alltaf gott veður í
Hnífsdal og minningarnar þaðan
ljúfar.
Vegna veikinda Jóakims fluttu
þau hjónin suður til Reykjavíkur
og bjuggu sér fallegt heimili í
Hæðargarði 29. Eftir lát Jóakims
veiktist Ólafía einnig af krabba-
meini sem henni tókst að yfir-
stíga. Þar hlýtur að hafa hjálpað
henni einstök skapgerð. Hún var
hæversk en hafði sínar leiðir til að
fá sínu framgengt. Lundin var
létt og hugurinn æðrulaus.
Við kveðjum Ólafíu með hlýju
og söknuði, blessuð sé minning
hennar.
Þorvarður, Sigurður Ottó,
Ingunn, Auður og
fjölskyldur.
Við minnumst Ólafíu móður-
systur okkar með söknuði og mik-
illi hlýju. Ólafía var hæglát, orð-
vör og hallmælti aldrei öðru fólki.
Hún sýndi okkur systkinum alltaf
einskæran velvilja og vildi allt
fyrir okkur gera og breyttist það
ekkert þótt heilsa hennar og geta
væri farin að gefa eftir hin seinni
ár. Ólafíu var mjög annt um sitt
fólk og við vorum ævinlega hluti
af því, enda samgangurinn mikill
og samskiptin eins og við værum
bara öll ein fjölskylda. Við eigum
henni því mikið að þakka. Þegar
við vorum yngri lá leið fjölskyld-
unnar oft vestur á firði og þá var
yfirleitt gist hjá Ólafíu og Jóakim
á Bakkavegi 6 í Hnífsdal. Þar vor-
um við alltaf velkomin og alltaf
nóg pláss þótt margir væru á ferð.
Margs er að minnast frá þeim ár-
um.
Það var því mjög gleðilegt,
þegar Ólafía og Jóakim höfðu
flutt suður, að móðir okkar skyldi
síðan flytja í næsta hús við þau í
Hæðargarði. Þær systur endur-
nýjuðu því yndislegt systrasam-
band sitt á efri árum og voru mjög
nánar og gerðu flest saman, sem
hægt var. Þar á meðal voru ferða-
lög, bæði innanlands og utan, og
ýmis ævintýri, sem þær lentu
saman í og þótti gaman að segja
frá. Andlát Ólafíu verður því mikil
breyting fyrir móður okkar, sem
saknar nú ekki bara sinnar góðu
systur, heldur ekki síður síns nán-
asta vinar og félaga í blíðu og
stríðu.
Okkur systkinum þótti ein-
staklega vænt um hvað hún var
alltaf viljug og dugleg að taka þátt
í öllu okkar lífi, bæði stórum og
smáum atburðum, allt frá pítsu-
veislum, barnaafmælum og
stærri stundum. Að leiðarlokum
kveðjum við því yndislega mann-
eskju, sem okkur þótti afar vænt
um og við vitum að þótti líka mjög
vænt um okkur.
Við vottum fjölskyldu Ólafíu
okkar innilegustu samúð og biðj-
um guð að blessa minningu henn-
ar.
Þorgerður, Grétar
og Bryndís.
✝ Kristín Guð-björnsdóttir
fæddist á Rauðsgili
í Hálsasveit 28.3.
1929. Hún lést 5.
febr. síðastliðinn.
Hún var dóttir
Steinunnar Þor-
steinsdóttur frá
Húsafelli, f. 23.6.
1887, d. 7.2. 1973 og
Guðbjörns Odds-
sonar frá Gull-
beraseli, f. 8.10. 1880, d. 28.4.
1959. Systkini Kristínar eru: 1)
Þorsteinn, f. 6.4.1919, d. 25.10.
1999. 2) Ástríður, f. 26.9. 1920, d.
3.5. 2012. 3) Steinunn, f. 12.11.
1921. 4) Oddur, f. 20.12. 1922, d.
1.12. 1990. 5) Tryggvi, f. 18.11.
1925. 6) Ingibjörg, f. 14.4. 1931.
Kristín giftist Sigurgeiri Sig-
urdórssyni 28.12. 1963, f. 18.12.
1915, syni Þuríðar Gísladóttur
frá Arakoti á Skeiðum, f.
9.11.1883, d. 17.10. 1958 og Sig-
urdórs Stefánssonar, bónda í
Götu Hrunamannahreppi, f.
11.2. 1891, d. 22.7. 1970. Börn
Sigurgeirs og Kristínar eru: 1)
Sigrún, f. 6.11. 1953, gift Jóni G.
Sigurðssyni. Synir þeirra eru: a)
Sigurgeir, f. 19.4. 1983, í sambúð
með Önnu Sólmundsdóttur. b)
Gunnar Steinn, f. 4.5. 1987, í
sambúð með Elísabetu Gunn-
arsdóttur og eiga þau dótturina
Ölbu Mist, f. 2009. Frá fyrra
5) Svanhvít, f. 15.7. 1959, dætur
hennar eru: a) Rósalind Hansen,
f. 12.5. 1978, í sambúð með
Sveinbirni Sigurbjörnssyni, dótt-
ir þeirra er Natalía Mist, f. 2012.
Sonur Rósalindar frá fyrra sam-
bandi er Victor Már Sveinsson, f.
2001, b) Júlía Kristín Krist-
insson, f. 19.12. 1999. 6) Kristín,
f. 12.7. 1960, í sambúð með Sig-
fúsi A. Gunnarssyni, dóttir
þeirra er a) Karen, f. 2.8. 1990,
frá fyrra hjónabandi á Kristín b)
Írisi Lindu Árnadóttur, f. 28.5.
1982, í sambúð með Júlíusi Sam-
úelssyni, sonur þeirra er Baldur
Ásgeir, f. 2012. 7) Kristinn, f.
26.3. 1962, kvæntur Sigfríði R.
Bragadóttur, synir þeirra eru: a)
Róbert Logi, f. 17.11. 1995. b)
Daníel Orri, f. 1.10. 2002. Frá
fyrra hjónabandi á Kristinn c)
Hauk Sigurjón, f. 20.1. 1988 og
d) Tinnu Björk, f. 19.1. 1990, gift
Antoni Kolbeinssyni, dóttir
þeirra er Helena Ósk, f. 2012. 8)
Guðmundur, f. 30.4. 1963.
Kristín ólst upp á Rauðsgili og
var þar til tvítugs, fluttist þá til
Reykjavíkur þar sem hún kynnt-
ist manni sínum. Þau hjónin
bjuggu alla tíð á Hrísateigi 14.
Kristín vann á nokkrum stöðum
áður en börnin fæddust, t.d. í
fiski og á saumastofu. Eftir að
yngsta barnið var orðið stálpað
fór hún aftur út á vinnumark-
aðinn. Hún hafði mikinn áhuga á
hestum og garðrækt. Lestur
bóka var henni hugleikinn og las
hún allt frá uppskriftabókum til
heimspeki.
Útför Kristínar fer fram frá
Laugarneskirkju í dag, föstu-
daginn 15. feb. 2013 kl. 15.
sambandi á Sigrún
c) Öldu Kristínu
Sigurðardóttur, f.
5.4. 1974, gift
Arnari Unnarssyni,
dóttir þeirra er Ísa-
bella Lív, f. 2004.
Frá fyrra sambandi
á Alda dótturina
Elmu Rebekku
Högnadóttur, f.
1997. 2) Sólveig, f.
20.11. 1954, gift
Helga Þ. Jónssyni. Börn þeirra
eru: a) Ágústa, f. 22.12. 1984. b)
Sæmundur Þór, f. 6.10. 1986. Frá
fyrra hjónabandi á Sólveig c)
Sæmund Einar Þórarinsson, f.
11.1. 1971, d. 21.5. 1983 og d)
Brynju Berndsen Bjarkadóttur,
f. 26.11. 1972, í sambúð með
Kristni Sævaldssyni, dóttir
þeirra er Tinna Kristín, f. 2007.
Frá fyrra sambandi á Brynja
soninn Dag Leó Hjartarson, f.
1998. 3) Þuríður Erla, f. 16.2.
1956, gift Ágústi Eiríkssyni, son-
ur þeirra er a) Hjalti Geir f. 25.1.
1993. Frá fyrra hjónabandi á
Erla b) Hákon Steinsson, f. 18.5.
1982, í sambúð með Klöru
Sveinsdóttur, dóttir þeirra er
Hildur Erla f. 2010. 4) Ingunn, f.
25.12. 1957, dóttir hennar er
Sonja Björk Blomsterberg, f.
11.4. 1973 í sambúð með Jóni
Péturssyni. Dóttir Sonju er Ing-
unn Rut Blomsterberg, f. 1992.
Móðir mín, Kristín, fæddist og
ólst upp á Rauðsgili í Hálsasveit í
sex systkina hópi. Foreldrar
hennar Steinunn og Guðbjörn
voru með búskap sem krafðist
vinnufúsra handa þeirra systkina,
eins og tíðkaðist í þá daga fyrir
tækninýjungarnar. Allt hey var
flutt í hlöður á hestum og kýrnar
handmjólkaðar, móðir mín byrjaði
að mjólka kýrnar um tíu ára aldur
eins og systkini hennar. Fyrstu tíu
árin bjó hún í torfbæ, þar til stein-
húsið var tilbúið 1939. Börnin voru
í farandskóla frá tíu ára aldri að
fermingu, einn mánuð í einu á
bæjunum í sveitinni. Hún og yngri
systir hennar gengu báðar leiðir
að Úlfsstöðum og til baka sam-
dægurs. Fóru yfir Reykjadalsána
ef lítið var í henni og þegar hún
var ísilögð. Á þeim bæjum sem
voru lengst frá heimilinu, gistu
börnin þar þann mánuðinn. Eftir
barnaskólann tók við tveggja ára
nám við Reykholtsskóla. Um tví-
tugt fór hún í vist til Reykjavíkur,
vann einnig í fiski um tíma og á
saumastofu í eitt ár. Þar kynntist
hún föður mínum og fljótlega tók
við húsmóðurhlutverkið.
Mamma kunni vel til verka í
saumum og hannyrðum, sem hún
miðlaði til okkar snemma. Móðir
hennar, sem var hennar kennari í
þeim efnum, lét hana miskunnar-
laust rekja upp ef einhverjir
hnökrar voru á vinnunni. Mamma
vann ávallt hægt en mjög skipu-
lega og fötin sem hún saumaði á
okkur systurnar jöfnuðust full-
komlega á við þau sem voru keypt
úr búð. Í bernskunni var hún mín
helsta fyrirmynd, þolinmóðari en
flestir ef ekki allir sem ég hef
kynnst og þá sjaldan hún skipti
skapi varði það mjög stutt. Hún
fæddi átta börn í þennan heim á
tíu árum. Það hefði verið flestum
konum ofviða það álag sem var
lagt á hana, en hún var líkamlega
sterk og hafði einnig þennan innri
styrk sem þurfti til að takast á við
þann hávaða og eril sem tilheyrði
stórum barnahópi. Hún var
heimavinnandi fyrstu tuttugu árin
og var sívinnandi, við stórþvotta,
bakstur og saumaskap. Hún rækt-
aði garðinn bakvið húsið, þar
spratt upp með tímanum hinn feg-
ursti skrúðgarður. Allt blómstraði
í höndunum á henni og það kom
fyrir að fólk utan af götunni dáðist
að dýrðinni og bað um afleggjara.
Fjölskyldan fór í útilegu á
sumrin, allur hópurinn. En ekki
var ekið langt í burtu, oftast til
Þingvalla en stundum enn styttra.
Það var tjaldað og ekki hreyft við
bílnum aftur fyrr en á sunnudegi
og við komum endurnærð heim,
nutum öll verunnar úti í nátt-
úrunni. Móðir mín fór að vinna úti
þegar yngstu systkinin voru kom-
in um fermingu. Þá jókst frítíminn
einnig hjá henni og aðaláhugamál-
ið, hestamennskan, tók við. Hún
fékk sér hest og leigði pláss fyrir
hann í Mosfellsbænum. Hún hafði
mjög gaman af frásögnum tengd-
um hestum við vini og ættingja
sem komu oft í heimsókn. Alltaf
bauð hún upp á tertur sem hún
bakaði sjálf lengst framan af.
Varla leið heldur sá dagur að ekki
kæmi einhver í heimsókn og það
verður án efa erfitt fyrir mig og
alla í stórfjölskyldunni að venjast
því að koma ekki lengur við hjá
henni mömmu á Hrísateignum
eða ömmu á Hrísó eins og barna-
börnin kölluðu hana. Bless,
mamma mín, og takk fyrir allt.
Sólveig.
Kristín móðir mín ólst upp á
Rauðsgili í Hálsasveit Borgarfirði.
Hún lauk skyldunámi og fór síðan
tvo vetur í framhaldsnám í Reyk-
holti. Eftir það var hún heima í tvö
ár og vann við útistörf heima og á
öðrum bæjum í sveitinni. Haustið
1950, þá 21 árs, fór hún til Reykja-
víkur að vinna í fiski, með Dísu
vinkonu sinni frá Norður-Reykj-
um. Eftir þetta bjó hún að mestu í
Reykjavík og vann t.d. á sauma-
stofu í eitt ár, þar sem hún lærði
að sníða og sauma.
Í Reykjavík kynnist hún föður
mínum og hóf sambúð með honum
árið 1953 í húsinu sem hann
byggði að Hrísateigi 14 og bjó þar
alla tíð. Hún var húsmóðir á stóru
heimili og gekk líka í öll önnur
störf. Hún var mjög flink í hönd-
unum og prjónaði mjög fallegar
peysur á okkur systkinin, sem eft-
ir var tekið. Hún sneið og saumaði
föt og þurfti oft ekki snið, hún
horfði á myndir í tískublöðunum
og saumaði kjóla og föt eftir þeim.
Mamma var mjög róleg kona og
lét lítið fyrir sér fara. Hún vann
sín verk á hljóðlátan máta, en
komst yfir afar margt á stuttum
tíma. Hún hafði mikið verksvit og
var alltaf búin að finna bestu lausn
á hverju verki. Það var oft mikið
að gera hjá henni, börnin átta
fæddust öll á níu og hálfu ári og
stundum var hún með 2-3 bleiu-
börn í einu með taubleiur. Þá
voru þvottarnir miklir, allt lagt í
bleyti og soðið í þvottapotti, undið
í vindu og hengt upp á snúrur. Í
hádeginu var oft fiskur í matinn,
þá stappaði hún fiskinn saman við
kartöflur og skipti niður á alla
diskana til að flýta fyrir.
Hún fylgdist vel með nýjung-
um í matargerð og bakstri og
hafði mjög gaman af að prófa nýj-
ar matar- og kökuuppskriftir.
Hún hélt oft stórar veislur fyrir
fjölskylduna og voru hnallþór-
urnar hennar rómaðar. Fjöl-
skyldan fór oft í helgarferðir á
sumrin þegar við systkinin vorum
lítil og var farið t.d. til Þingvalla
eða bara upp á Mosfellsheiði. Þar
var tjaldað þremur tjöldum og
var mikil vinna fólgin í því fyrir
hana að taka saman allt sem með
þurfti fyrir svona stóran hóp.
Þetta voru mjög skemmtilegar
útilegur og oft glatt á hjalla. Þeg-
ar við vorum flest farin að heiman
fóru foreldrar mínir ásamt þeim
yngstu í lengri ferðir um landið.
Síðar voru elstu barnabörnin tek-
in með í ferðirnar. Þegar yngsta
barnið var orðið stálpað fór hún
aftur út á vinnumarkaðinn og
vann lengst hjá SÍS við hreinsun
á æðardún. Hún hafði alla tíð
mikinn áhuga á hestum og þegar
hún hætti að vinna fór hún að
sinna því áhugamáli og var með
hesta í Reykjavík og Mosfellsbæ
og fór t.d. á tamninganámskeið
þegar hún var 70 ára. Hún las líka
mikið og hafði áhuga á mörgum
málefnum, s.s. náttúrulækning-
um og garðrækt og átti hún stór-
an garð sem var mjög fallegur og
gat hún unað sér þar tímunum
saman. Á efri árum fór hún í tvær
utanlandsferðir. Tæplega sjötug
til Danmerkur og Svíþjóðar, að
heimsækja tvær dætur sínar og
barnabörn sem bjuggu þar. Og 75
ára skrapp hún svo í dagsferð til
Grænlands.
Heimili móður minnar var
miðstöð fjölskyldunnar og voru
veitingar alltaf strax komnar á
borðið, þegar gesti bar að garði.
Hún var dul kona og flíkaði ekki
tilfinningum sínum. Sýndi hún
væntumþykju sína í verki og var
afar hjálpleg á allan hátt. Hennar
verður sárt saknað.
Hvíl í friði.
Þín dóttir,
Þuríður Erla
Sigurgeirsdóttir.
Ég þér vil þakka
fyrir líf mitt og ástúð þína
þú varst mín stóra hetja
átt ást og virðingu mína.
Þú varst sú sem studdir mig
þegar eitthvað bjátaði á
þér gat ég treyst og trúað
þig var gott að hafa sér hjá.
Ég gat ávallt til þín leitað
þú varst sú sem huggaðir mig
þú brást mér aldrei
ó, hve sárt er að missa þig.
Hvað ég vildi við hefðum
haft meiri tíma, þú og ég
ó hvað lífið er fallvalt
og veröldin óútreiknanleg.
Nú tek ég á mínum stóra
og treysti á innri svið
til að takast á við lífið
þegar þín nýtur ei lengur við.
Ég veit að nú mun þér líða vel
í huga mér dvelur þú nær
þú varst mér alltaf allra best
elsku móðir mín kær.
Söknuður minn er mikill
elsku besta móðir mín
þig mun ég ætíð elska
hin hinsta kveðja; dóttir þín.
(IS)
Hvíldu í friði elsku mamma
mín.
Þín dóttir,
Ingunn.
Ég vil í örfáum orðum minnast
tengdamóður minnar, Kristínar
Guðbjörnsdóttur, sem lést 5.
febrúar sl.
Ég kynntist Stínu, eins og hún
var alltaf kölluð, fyrir tæplega 20
árum, þegar ég kom fyrst í fjöl-
skylduna þar sem ég fann strax
að ég var velkomin.
Stínu vil ég lýsa sem afar
þægilegri konu að umgangast og
þekkja. Hún var hörkudugleg og
ósérhlífin og alltaf tilbúin að
hjálpa öðrum. Hún var hógvær
kona sem maður heyrði aldrei
kvarta. Hún gat haft skoðun á
hlutunum og var óhrædd við að
láta þær í ljós. Stína hafði góða
nærveru og voru ófáar heimsókn-
ir mínar á Hrísó eins og heimili
hennar var ávallt kallað. Hún var
höfðingi heim að sækja og þegar
maður kom var strax tekið til við
að hella uppá könnuna og fylla
eldhúsborðið af heimabökuðum
kökum og öðru góðgæti.
Er ég skrifa þessar línur líða
ótal minningabrot í gegnum hug-
ann, minningar sem eru mér dýr-
mætar.
Lokið er nú lífsgöngu einstakr-
ar konu og þakka ég henni sam-
fylgdina.
Hvíl í friði.
Sigfríður (Siffa).
Þær eru óteljandi margar
minningarnar sem ég á um þig
elsku amma mín. Allt frá því að
ég fór hringinn með ykkur afa
sem barn, þar sem þú þurftir að
elta mig út um allt. Ég minnist
sérstaklega allra ferðanna okkar
á Rauðsgil í Reykholtsdal, sem
var sveitin þín, og tilheyrandi út-
reiðartúra. Þú hafðir mikið dálæti
af hestum og öllu því sem þeim
fylgdi. Á tímabilum bjó ég hjá
ykkur afa og var svo heppin að fá
að eyða með ykkur öllum jólum
þangað til ég fór sjálf að búa. Það
var alltaf fjör á „Hrísó“, sem var
mikill sameiningarstaður fyrir
okkar stóru fjölskyldu. Þar var
maður alltaf velkominn. Ég er
ánægð að börnin mín fengu að
kynnast þér. Natalía er nú ekki
orðin eins árs en við vorum búin
að setja okkur þá reglu að heim-
sækja þig vikulega í fæðingaror-
lofinu og var hún mjög hrifin af
langömmu sinni, eins og þú varst
hrifin af henni. Við Victor kíktum
svo til þín viku áður en þú kvaddir
og er hann mjög feginn að hafa
fengið að knúsa þig. Enda hafði
hann svo gaman af því að koma á
„Hrísó“ eins og öll hin börnin.
Það var mjög sárt að geta ekki
kvatt þig betur elsku amma mín.
Þú skilur eftir þig margar falleg-
ar minningar í hjörtum okkar.
Það er huggun að vita að þetta fór
eins og þú vildir. Þú þurftir ekki
að kveljast og fékkst að búa
heima til hinsta dags. Hvíldu í
friði.
Rósalind Hansen.
Elsku Stína amma, þegar ég
minnist þín er það þakklæti sem
er mér efst í huga. Þakklæti fyrir
allt sem þú gafst mér en verald-
legir hlutir voru þar í minnihluta.
Þú gafst mér ást og umhyggju,
styrktir mig og efldir með hvatn-
ingarorðum og færðir mér mik-
inn fróðleik um lífið og tilveruna.
Mínar fyrstu minningar um
þig eru þegar þú mataðir okkur
barnabörnin af einum og sama
diskinum, fullum af stöppuðum
kartöflum og kjötbollum með
brúnni sósu, á milli þess sem við
hlupum um og lékum okkur.
Heima hjá þér og afa á Hrísa-
teignum var oft margt um mann-
inn.
Við barnabörnin dútluðum
með þér í þvottahúsinu og eldhús-
inu og ég upplifði aldrei að við
værum eitthvað að þvælast fyrir í
húsverkunum. Ég sá þig í raun-
inni aldrei aðgerðarlausa og
varstu yfirleitt síðust í háttinn og
fyrst á fætur á morgnana. Þú
settist líka mjög sjaldan til borðs
með fjölskyldunni, nema á jólun-
um. Kannski ekki skrítið að ég
hafi fullyrt í mörg ár að þú borð-
aðir aldrei nema á jólunum og
svæfir bara stöku sinnum. Þú
varst ótrúlegt hörkutól. Sást líka
um mestallan undirbúninginn
fyrir allar útilegurnar sem við
fórum í með ykkur afa og það var
nú ekkert smá fyrirtæki með alla
þessa sísvöngu grislinga.
Eftir því sem árin liðu og fólki
fækkaði á heimilinu hafðir þú
meiri tíma fyrir sjálfa þig og fórst
að sinna áhugamálunum, sem
voru hestamennska, garðyrkja og
lestur bóka um andleg málefni.
Þú notaðir hvert tækifæri til að
fara í útreiðartúra og tókst nokk-
ur tamninganámskeið allt fram á
áttræðisaldur. Ég var ekkert smá
stolt af þér og hét því að verða
jafn spræk og þú er ég kæmist á
þinn aldur. Við barnabörnin fór-
um mikið með þér í reiðtúra í
Rauðsgili og ég gleymi því aldrei
þegar þú varst eitt sinn að fara á
bak á hesti berbakt og varst svo
kraftmikil að þú „hoppaðir“ yfir
hestinn og lentir hinum megin við
hann.
Þið afi gróðursettuð mikið í
Rauðsgili og okkur barnabörnun-
um er það mjög minnisstætt þeg-
ar við fórum eitt sinn með ykkur í
gróðursetningarferð upp á fjall.
Þá sagði afi við þig: „Stína mín,
ætlarðu að taka bakpokann þarna
og hríslurnar. Ég skal vísa veg-
inn.“ Við göptum af undrun en þú
vippaðir dótinu á bakið, hélst af
stað og flissaðir yfir undrunar-
svipnum á okkur.
Unglingsárin mín voru mér af-
ar flókin og erfið. Þá sat ég hjá
þér stundum saman á Hrísateign-
um og þú fræddir mig um gang
lífsins. Þú bentir mér á að lífs-
hamingja mín væri alfarið í mín-
um höndum og að ég ætti að gera
allt sem ég gæti til að lifa í ham-
ingju. Þú lést mig hafa fullt af
bókum um andleg málefni og
sannfæring þín var mikil. Þú
kenndir mér það að allt er hægt
ef vilji er fyrir hendi og að
draumar geta ræst.
Elsku amma, ég þykist nú vita
það að þér finnist ég heldur væm-
in í minningarorðum mínum en
ég leyfi mér það nú bara samt af
því að ég vil að þú vitir hversu
mikilvæg þú varst mér. Ég hef
kviðið þessum degi í mörg ár,
deginum sem ég þarf að kveðja
þig fyrir fullt og allt. Ég á eftir að
sakna þín óendanlega mikið en er
sannfærð um að við hittumst aft-
ur í næsta lífi. Hvíldu í friði, elsku
Stína amma.
Þín,
Alda Kristín.
Kristín
Guðbjörnsdóttir