Morgunblaðið - 15.02.2013, Qupperneq 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 15. FEBRÚAR 2013
✝ Jón BergmannSkúlason bif-
reiðastjóri fæddist
á Hvammstanga
24. janúar 1947.
Hann lést á
Landspítalanum
við Hringbraut 7.
febrúar sl. eftir
snögg veikindi.
Foreldrar Jóns
voru Guðbjörg Ol-
sen og Jón Skúli
Ólafsson, þau eru bæði látin.
Systkini Jóns eru: Hildur, f.
1946, Dóra, f. 1948, d. 2010,
Sigríður, f. 1950, Unnur, f.
1983, Dagný Eva Magn-
úsdóttir, f. 1987, og Linda
Bergdís Jónsdóttir, f. 1992.
Barnabörn og barnabarnabörn
eru orðin vel mörg ásamt
stjúpbörnum.
Jón ólst upp á Hvamms-
tanga, fluttist til og starfaði í
Keflavík fyrstu hjúskaparárin
og fluttist svo til Reykjavíkur.
Starfaði á jarðvinnslutækjum,
aðallega gröfum, og keyrði
leigubifreiðir. Varð leyfishafi
1990 hjá Hreyfli/Bæjarleiðum.
Starfaði fyrir Samvinnufélag
Hreyfils og var meðlimur Fé-
lags húsbílaeigenda.
Jón naut náttúrunnar, ferða-
laga, stangveiði og góðs fé-
lagsskapar.
Útför Jóns fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 15. febr-
úar 2013, og hefst athöfnin kl.
11.
1951, Lára, f.
1957, d. 1995, El-
ínborg, f. 1958, og
Daníel, f. 1960.
Jón kvæntist
Þóru Reimars-
dóttur, þau skildu.
Börn þeirra eru
Margrét Ragnheið-
ur, f. 1964, og Jón
Skúli, f. 1971.
Sonur Jóns og
Heiðu: Einar Már,
f. 1974, d. 2001.
Jón kvæntist Önnu Margréti
Hálfdanardóttur, f. 1962. Börn
þeirra: Karen Magnúsdóttir, f.
Minn besti vinur og ástkæri
eiginmaður, erfitt er að kveðja
þig.
Þú gafst mér allt sem maður
gat hugsað sér í lífinu, þú ert einn
af milljón og engin orð fá því lýst
hve mikið ég á eftir að sakna þín.
Alltaf sannur ertu vinur minn
aldrei brugðist þú hefur mér.
Alltaf sami ánægði drengurinn
aldrei leiðist mér með þér.
(Heiða Jónsd.)
Ófáar stundirnar áttum við
saman á ferðalögum á húsbílnum
okkar, í veiðitúrunum og bara í
lífinu sjálfu.
Þakka þér fyrir börnin okkar
og afkomendur, skal passa upp á
þau fyrir þig.
Kveð þig með trega elsku
Nonnsalingurinn minn.
Anna M. Hálfdanardóttir.
Pabbi er eitt það besta sem ég
haft í gegnum ævina. Hann
kenndi mér að lifa eins og honum
fannst að ætti að lifa. Hann
kenndi mér að vera vinnurösk og
samviskusöm, að klára öll verk
og gera þau vel. Hann kenndi
mér líka að njóta lífsins, hann
kenndi mér stangveiði, hvernig
maður ferðast innanlands og ut-
an. Hann kenndi mér að lífið er
ekkert án smá gríns. Hann og
mamma kenndu mér líka ástina
og hvernig sambönd eiga að vera,
að maður eigi að nýta öll litlu
tækifærin til að vera með og
elska makann sinn.
Ég á svo margar minningar í
gegnum alla mína barnæsku og
fullorðinsár af veiðitúrum og úti-
legum. Fyrsta útilega sumarsins
var alltaf á tjaldstæðinu í Kirkju-
hvammi á Hvammstanga þar sem
pabbi ólst upp. Ég man eftir því
að vera lítið barn að leika mér á
leikvellinum með pabba, hann
ýtti mér í rólunni og gaf mér fötu
og skóflu til að leika mér með í
sandinum. Alltaf í hvert skipti
sem við fórum þangað tókum við
smá rölt um svæðið og enduðum
við lítinn kofa og skrifuðum nöfn-
in okkar í gestabókina við vatns-
mylluna. Eitt skiptið þegar við
vorum þarna fórum við í aðeins
lengri göngutúr og pabbi sýndi
okkur leirinn og við bjuggum öll
til einhver skrímsli úr leirnum
sem við skildum svo eftir til að
hræða næsta mann!
Pabbi elskaði að veiða, hann
kenndi mér að veiða í Elliðavatni
þar sem amma og afi, foreldrar
mömmu, áttu lítinn bústað. Hann
kenndi mér fyrst að vera þolin-
móð og bíða eftir að ormurinn
yrði étinn og flotholtið færi ofan í
vatnið. Ég var svo óþolinmóð að
ég dró endalaust inn og kastaði
aftur þangað til það var ekkert
orðið eftir af orminum á önglin-
um og pabbi þurfti að setja nýjan
á. Ef hann gat það ekki strax fór
ég að stökkva um á steinunum og
leika mér og vera með læti sem
hann sagði mér þá að hætta því
fiskurinn færi í burtu ef ég væri
með þessi læti. Alveg ótrúlegt
hvað hann hafði endalausa þolin-
mæði fyrir mig.
Ástæðan fyrir því hvernig ég
lifi mínu lífi í dag er pabbi. Hann
kenndi mér allt. Á sumrin förum
við Siggi minn alltaf í útilegur
með tjaldvagninn okkar, sem við
ættum ekki nema út af pabba. Við
kaupum okkur veiðikortið og við
veiðum og ferðumst og njótum
lífsins. Það bregst ekki að í hverri
útilegu rennum við til pabba og
mömmu í húsbílnum og mér
finnst óttalega tómlegt að hugsa
til þess að við fáum ekki að hitta á
pabba úti á landi aftur næsta
sumar. En ég efast ekki um það
að við mamma fáum okkur Irish
coffee eitt kvöldið í húsbílnum
næsta sumar og tölum um pabba
og okkar minningar um hann.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Allt deyr víst einhvern tímann
og þú ert víst engin undantekn-
ing á því, pabbi minn. Ég á samt
alltaf eftir að muna þig og þannig
átt þú eftir að lifa endalaust, í
mínum minningum og þeim sög-
um sem ég mun segja börnum
mínum og barnabörnum mínum
um þig í framtíðinni.
Ég verð alltaf stelpan þín og á
alltaf eftir að elska þig og sakna
þín og muna eftir þér með gleði
og hlýju í hjarta.
Dagný Eva Magnúsdóttir.
Samband okkar pabba var
gott. Þótt við töluðum ekki um
allt þá skildum við hvort annað.
Pabbi hefur hjálpað mér í gegn-
um margt og alltaf stutt mig í öllu
sem ég hef gert. Þegar ég átti son
minn, hann Alexíus Þór, þá
studdi pabbi við bakið á mér og
hjálpaði mér í gegnum það,
ásamt öllum í kringum mig. Sam-
band pabba og Alexíusar var
mjög sérstakt. Þeir voru bestu
vinir, Alexíus dýrkaði og dáði afa
sinn til enda og var búinn að vefja
honum um fingur sér og fékk allt
sem hann vildi, sem var aðallega
nammi og dót.
Ein minning verður sterk í
huga mér; þegar pabbi sá Alexíus
og hélt á honum í fyrsta skiptið,
það kom glott framan í hann og
hann ljómaði af stolti. Það er ein
af mörgum minningum sem ég
mun halda nálægt hjarta mínu.
Önnur minning sem ég á um
pabba er þegar við vorum uppi í
sumarbústað við Elliðavatn, fór-
um að veiða og hann sýndi mér
bestu staðina til að ná stórum
fiskum en ég endaði yfirleitt með
gras á eða engan spún.
Svo var það sumarfríið á Mal-
lorca 2006, þar sem pabbi kom
með mér í vatnslaugagarð og
hann kom með mér í stóra laug
sem voru öldur í svo maður hafði
enga stjórn á sér, en pabbi hélt í
mig svo ég myndi ekki fara langt
frá honum þar sem laugin var
full.
Ég og Höddi minn, Alexíus,
Skúli bróðir, Hrafnhildur konan
hans, mamma og pabbi fórum í
Hraunsfjörð og pabbi veiddi fisk
og fékk Alexíus til að smakka
grillaðan fiskinn sem hann borð-
aði svo með bestu lyst. Pabbi lék
við Alexíus og sýndi honum vatn-
ið þar sem fiskarnir voru, Alexí-
usi fannst best að kasta steinum í
vatnið og hræða fiskana í burtu
en pabbi var að reyna að kenna
honum að hræða þá ekki svo
hann gæti veitt þá.
Við munum alltaf elska pabba/
afa og hans verður sárt saknað.
Linda Bergdís Jónsdóttir.
Ég skrifa hér til að sýna hve
mikils virði stóri bróðir minn var
mér og ég veit að allir sem
þekktu hann eru sama sinnis.
Nonni, sem var alltaf til staðar
þegar ég þurfti á hjálp eða stuðn-
ingi að halda, hann var mér við
hlið í janúar 1989 þegar hinar
vildu ná í höfuðleður mitt. Hann
var sá sem kom og kíkti á ný-
fæddan frænda sinn, sem hann
seinna meir tók upp á sína arma.
Það hefur enginn sýnt af sér eins
mikla hjálpsemi eða stór-
mennsku í mínu lífi og Nonni.
Þegar ég var að undirbúa mig
fyrir að læra á bíl fékk ég að
keyra Volvo Amazoninn hans og
hann sagði öllum sem vildu heyra
að ég væri sú eina sem hefði
„skellt Volvónum á tvö hjól í
beygju“. Ég var svo montin af því
að hafa getað fengið „prik“ hjá
Nonna, mínum elskaða stóra-
bróður.
Nú síðasta ár gerðist hann um-
sjónarmaður fyrir yngri son
minn og sonur minn blómstraði
undir verndarvæng frænda síns.
Það er erfitt að missa einhvern
sem maður er svo nýlega búinn
að finna, svo ég bið þess að sonur
minn sýni þann styrk í huga og
hjarta sem hann hefur lært hjá
okkur.
Okkur til mikillar hamingju
áttum við tvær vikur með Nonna
og konu hans Önnu síðastliðið
sumar þegar þau heimsóttu okk-
ur og við skemmtum okkur við að
vera „túrhestar“ hér í okkar
heimahéraði. Nonni lék á als oddi
og það var tómlegt hjá okkur
þegar þau fóru heim.
Þegar ég eftir tæplega fjög-
urra ára fjarveru kom til landsins
með mína hálfmállausu fjöl-
skyldu var Nonni þar og tók okk-
ur opnum örmum, allt gerði hann
til að létta undir með okkur og
láta okkur líða vel svo umhyggja
hans sást í hverju verki.
Ljóð til Jóns:
Völt er lífsins vagga á ölduslóðum,
sem hljóð úr gömlum kagga á
rúntinum,
hverjum tekst því að þagga,
ef ekki Jóni á taxanum.
Margir hefðu getað lært heim-
spekilega „diplómatíu“ af Nonna.
Honum brást sjaldan bogalistin
þegar að því kom að leysa málin,
hvort sem var í vinnu eða í sand-
kassanum heima.
Hann var grallari og átti oft
þvílíkar stjörnustundir í vina- og
ættingjahópi. Hann var um-
hyggjusamur faðir, sonur, bróðir
og eiginmaður.
Hann er stóribróðir minn.
Kveðja frá Michel, Don Ant-
hony og Eugene Daniel.
Elínborg Skúladóttir.
Jón Bergmann
Skúlason
inn hópur sem þakkar allar góðu
stundirnar með henni.
Við kveðjum með söknuði
traustan félaga í litla hópnum
okkar og sendum Jónasi og fjöl-
skyldunni okkar dýpstu samúð-
arkveðjur.
Svala og Henrý,
Guðrún og Gunnar,
Sigrún og Kári,
Kristín og Haukur.
Þegar við erum ung er lífið allt
framundan, áhyggjulaust og
heillandi. Börn og unglingar,
ungmenni mynda samfélög, eða
eru leidd inn í samfélagsaðstæð-
ur sem eru ólíkar öllu er þau
ganga í gegnum síðar á lífsleið-
inni. Þannig vorum við leidd
saman og nutum skólasamfélags-
ins, bekkjarins okkar á Kennara-
skólaárunum 1966 til 1970, Dé-
bekkjarins.
Hvert og eitt buðum við góðan
dag, eins og okkur hafði verið
kennt heima og langaði að duga
nýja samfélaginu, leggja okkar
af mörkum og njóta gjafa hinna.
Okkur lærðist smátt og smátt að
við vorum hvert öðru ólík í því
hvers við leituðum og hvað við
gáfum, en saman vorum við
ákveðin í að njóta lífsins saman.
Við urðum vinir af því að við
fundum með tímanum að verð-
leikar okkar felast í að bæta
hvert annað upp. Við vorum ung
og okkur þótti gaman í skólan-
um, þótti gaman að skemmta
okkur, gaman að dansa og yf-
irleitt gaman að vera til. Glöð,
prúð og ærslafegin, allt eftir upp-
eldi og upplagi. Töldum að dauð-
inn væri okkur óviðkomandi.
Svo lauk skólaárunum og við
héldum út á lífsins braut, öll til
að verða öðrum að liði, mörg til
að kenna. Sum lengur en önnur,
en flest hafa reynt sig á
mannakri æskunnar og notið
þess að hlúa að vaxtarsporum
mannfélagsins.
Og nú erum við orðin eldri og
hefur okkur lærst að dauðinn er
raunverulegur. En hann hefur
ekki aðeins tekið frá okkur vini,
heldur einnig og ekki síður kennt
okkur að þakka fyir lífið og vin-
ina. Það finnum við svo vel nú
þegar hún Snjólaug bekkjarsyst-
ir okkur hefur kvatt lífið, heilsu-
laus og langt fyrir aldur fram. Þá
finnum við hvers virði traustur
vinur er, en tryggð hennar var
við brugðið. Hún var hæglát en
kímin, vandvirk í öllum verkefn-
um og hjálpleg væri til hennar
leitað. Hún tranaði sér aldrei
fram, var ekki sjálfhælin og lagði
aldrei illt orð til nokkurs manns.
Við söknum yndislegrar
manneskju, góðrar bekkjarsyst-
ur og sendum fjölskyldu hennar
okkar einlægustu samúðarkveðj-
ur.
Ljóð Þorsteins Valdimarsson-
ar lýsir hug okkar til hennar nú
við leiðarlok með innilegu þakk-
læti.
Vertu sæl, systir, –
yndi og líf
þeim garði sem þú gistir.
Systkin víðs vegar
minnast þín,
og ljós og loft þig tregar.
Móðir Guðs man þér
nafnið þitt
og lífs og yndis ann þér.
Lítill vænglami
flýgur nú
í nýjum geislahami.
Guð blessi minningu Snjólaug-
ar Sveinsdóttur.
F.h. Débekkjarins,
Guðlaugur Óskarsson.
Kveðja frá Fjallafreyjum
Hún var létt og kvik á fæti hún
Snólaug okkar. Unnandi náttúr-
unnar, elskaði fjöllin, þekkti
nöfnin á öllum jurtum og blóm-
um og allir litlu smáfuglarnir
voru í uppáhaldi hjá henni. Einn-
ig lék allt í höndum hennar, hún
var mikil hannyrðakona.
En hún kvaddi okkur allt of
fljótt.
Í meira en tvo áratugi nutum
við samvista við hana. Hún var í
leikfimishópnum okkar og einnig
í gönguhópnum Fjallafreyjum,
þar sem hún var virkur félagi.
Fór hún ásamt Jónasi sínum í
ófáar ferðirnar upp um fjöll og
firnindi með Fjallafreyjunum.
Þótt Snjólaug væri hlédræg
og tranaði sér ekki fram í neinu
bjó hún yfir ríkri kímnigáfu og
laumaði oft út úr sér gullkornum
sem vöktu kátínu hjá okkur leik-
fimissystrunum þegar við sátum
með kaffibollana okkar í hring
eftir leikfimistímana. Hún hafði
líka gaman af því að segja okkur
frá ferðunum sem þau Jónas
höfðu farið í heimshorna á milli.
Fyrir rúmum tveimur árum,
þegar farið var að halla undan
fæti vegna veikinda Snjólaugar,
buðu þau hjónin okkur Fjalla-
freyjum í heimsókn til sín í fal-
lega sumarbústaðinn þeirra aust-
ur í Hreppum. Þar nutum við
gestrisni þeirra og góðra veit-
inga og nutum náttúrufegurðar
fjallanna í uppsveitum Árnes-
sýslu.
Þessi heimsókn og samveru-
stund var okkur öllum ákaflega
dýrmæt. Þegar komið er að leið-
arlokum viljum við þakka Snó-
laugu fyrir samfylgdina og vott-
um Jónasi og fjölskyldunni allri
okkar innilegustu samúð og biðj-
um góðan Guð að blessa þau og
gefa styrk í sorginni.
Við trúum því að nú trítli Snjó-
laug léttfætt á grænum grundum
Sumarlandsins, andi að sér ilmi
blómanna og drekki í sig fegurð
fjallanna.
Blessuð sé minning hennar.
F.h. Fjallafreyja,
Sigríður Skúladóttir.
áhrif á líf hans og heilsu. En það
má teljast kraftaverki næst að
hann skyldi lifa það af. Afleiðing-
ar slyssins voru miklar og honum
þungbærar.
Að leiðarlokum þökkum við
frænda okkar samfylgdina og
minnumst hans af hlýhug. Við
sendum ykkur elsku Signý, Svan-
hildur, Gunnar og fjölskyldur
okkar dýpstu samúðarkveðjur.
Guðni, Jórunn og fjölskyldur.
Ragnar var æskufélagi minn
frá Háteigsveginum í Reykjavík
alveg frá árunum fyrir 1950 og
fram á fullorðinsár. Síðan dró
eitthvað úr þessum samskiptum
en þau jukust þó á ný í seinni tíð
er ég kom oftlega með tvo syni
mína til gæslu á heimili hans þar
sem kona hans rak dagvist barna.
Gafst þá m.a. tækifæri til að ræða
þjóðmálin sem Ragga voru sér-
staklega hugleikin.
Í minningu minni var Raggi
einstakur maður. Hann hafði
sterkar pólitískar skoðanir þar
sem réttlætið var ávallt í fyrir-
rúmi. Líkt og faðir hans var hann
eindreginn sjálfstæðismaður og
ávallt reiðubúinn að taka um-
ræðu um vandamál dagsins. Hið
áhugaverða í fari Ragga var þó
framar öllu að hann virtist sjá
flesta hluti í skoplegu ljósi. Þann-
ig var frásagnargáfa hans einstök
en hann var einnig athugull og
aflaði sér skýringa þegar það átti
við. Hann kunni ógrynni af kvæð-
um og sögum sem hann fléttaði
saman og sagði frá á mannamót-
un og góðum stundum. Hann var
félagslyndur og fékk því mörg
tækifæri til að láta gamminn
geisa í þessa átt. Sögur og setn-
ingar frá Ragga voru vel þekktar
á fyrri árum og báru með sér
ákveðin höfundareinkenni sem
vinir og kunningjar þekktu lang-
ar leiðir. Sumar eru þó tæpast
prenthæfar en það er annað mál.
Eitt sinn vorum við að ræða um
mann sem við þekktum báðir og
látist hafði skyndilega. Ég spurð-
ist fyrir um orsök þessa ótíma-
bæra fráfalls. Raggi svaraði með
sínum alkunna kímnisvip: „Hann
fékk víst bráðkveddu.“ Enn í dag
velti ég því fyrir mér hvort það
fái staðist að lýsa slíkum atburði
með þessum hætti en húmorinn
leynir sér ekki.
Raggi lenti í bílslysi árið 2003
og hlaut mikla örorku. Þar með
fór aflahæfið að mestu. Hann átti
erfitt með að vinna sig út úr af-
leiðingum slyssins, að minnsta
kosti með þeim hætti sem best
varð á kosið. Þar kom m.a. skap-
ferli hans til þar eð hann gat verið
einþykkur ef því var að skipta.
Hann hlustaði að vísu á ráðlegg-
ingar ýmissa sem vildu honum
vel en gerði ekki alltaf mikið með
þær. Engu að síður átti hann
áfram góðar stundir með fjöl-
skyldu sínni og vinum uns alvar-
leg veikindi gerðu vart við sig
síðla árs 2012 sem svo drógu
hann til dauða.
Ég kveð góðan vin um langa
lífsleið. Fjölskyldu hans færi ég
samúðarkveðjur.
Stefán Már Stefánsson.
Það er undarleg tilfinning að
mega ekki lengur eiga von á því
að Raggi vinur minn komi í heim-
sókn á Kleppsmýrarveginn. Þeg-
ar hann birtist sást það á fasi
hans hvort hann hafði fregnað af
einhverjum mistökum núverandi
ríkisstjórnar og fljótlega logaði
allt á milli okkar og hvorugum
leiddist á meðan. Við reyndum að
vera ekki sammála um nokkurn
hlut og okkur tókst það nokkuð
vel. Það var sama hvort um var
að ræða pólitík eða íþróttir, að
öðru leyti en því að við vorum
báðir sannir Framarar.
En það var sama hversu langt
þrasið gekk; þegar því lauk þá
var því lokið og allt varð gott.
Betri vin og félaga en Ragnar var
vart hægt að hugsa sér og ég er
innilega þakklátur fyrir þær
stundir sem við áttum saman.
Ragnar var afar góður fag-
maður og leysti öll vandamál með
tilþrifum, hvort sem um var að
ræða gamla handverkið eða bíl-
sætaklæðningar og allt þar á
milli. Hann var ólíkur okkur koll-
egum hans að því leyti að hann
stærði sig aldrei af afrekum sín-
um í bólstruninni, hógværðin var
kannske of mikil á stundum eins
og þeir þekkja sem hann vann
fyrir. Hann naut virðingar og
væntumþykju allra bólstrara
sem ég þekki.
Sögurnar sem sagðar voru við
kaffiborðið eiga ekki allar heima í
svona minningargrein, sérstak-
lega þær sögur sem hann og Pét-
ur Kjartansson bólstrari voru að
rifja upp frá því í gamla daga, en
mikið óskaplega hefur oft verið
gaman hjá þeim. Allavega var
mikið hlegið.
Eftir að Ragnar lenti í alvar-
legu bílslysi fyrir 10 árum breytt-
ust lífsgæði hans verulega. Hann
gat ekki lengur stundað hesta-
mennskuna og veiðiskapinn sem
var hans líf og yndi og úthaldið
við búkkana varð minna. Hann
var ekki kátur með það, en höndl-
aði það vel.
Það var ekki hans stíll að væla
yfir hlutskipti sínu og raunar
merkilegt hvað hann gat þó gert.
Það var mitt lán að fá að hafa
hann í dagvistun (eins og við köll-
uðum það) í nokkur ár. Sá tími
verður ekki metinn til fjár.
Lokaspretturinn var stuttur,
en ég held að hann hefði ekki vilj-
að hafa hann lengri. Hann var
tilbúinn að halda á næsta stað.
Það eina sem hann átti eftir að
gera var að kjósa í vor. Það er
ljósið í myrkrinu, enda hefði það
atkvæði, eins og ávallt, endað á
vitlausum stað.
Með þakklæti og virðingu kveð
ég nú einn þann besta mann sem
ég hef kynnst á minni lífsleið.
Tómarúmið sem hann skilur eftir
sig verður ekki fyllt en minningin
lifir.
Ástvinum hans sendi ég inni-
lega samúðarkveðju.
Loftur Þór Pétursson.