Morgunblaðið - 15.02.2013, Qupperneq 38

38 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 15. FEBRÚAR 2013
✝ María GuðrúnSteingríms-
dóttir fæddist í
Miklagarði í
Saurbæ í Dalasýslu
6. júní 1927. Hún
andaðist á Land-
spítalanum í Foss-
vogi, mánud. 4. feb.
sl.
Foreldrar henn-
ar voru Stein-
grímur Sam-
úelsson, bóndi í Miklagarði og
síðar á Heinabergi á Skarðs-
strönd, f. 24. maí 1886 á Kleif-
um í Gilsfirði, d. 30. ág. 1974, og
kona hans Steinunn J. Guð-
mundsdóttir, f. 18. jan. 1897 á
Felli í Kollafirði í Strandasýslu,
d. 7. des. 1993. María var í miðju
síns systkinahóps, öll f. í Mikla-
garði, en elstur var Bogi, f. 18.
júní 1922, d. 12. júlí 1963, Krist-
inn, f. 4. ág. 1923, d. 28. nóv.
1992, Guðrún, f. 5. okt. 1925,
Brandís, f. 24. apr. 1929, Sigríð-
ur Magga, f. 12. des. 1931, og
Guðmundur, f. 12. júní 1934, d.
18. júní 1966. Fósturbræður
hennar þeir Lárus Magnússon,
f. 6. okt. 1921, d. 9. mars 2012,
og Bogi Thorarensen, f. 12. feb.
1933. Vorið 1936 flutti Stein-
grímur faðir hennar með fjölsk.
sína úr Miklagarði að Heina-
1946 með Helga Magnússyni,
loftskeytamanni í Rvk. Sveinn
Sævar er vélvirki og bílamálari,
kv. Guðrúnu Sveinsdóttur og
eru börn þeirra María Guðrún,
f. 7. feb. 1971, og Samúel, f. 26.
nóv. 1972. Áður átti Sveinn
Sævar soninn Guðmund Hjalta,
f. 19. apr. 1967, með Jóhönnu
Guðmundsdóttur.
Börn Maríu og Ólafs Stefáns
eru Sigurður, kerfis- og við-
skiptafr., f. 27. mars 1958, kv.
Guðrúnu Ingólfsdóttur lækna-
ritara, og eiga þau dótturina
Stefaníu, f. 19. okt. 1998, stjúp-
börn Sigurðar eru börn Guð-
rúnar, Hörður Már Hafsteins-
son og Inga Rós Hafsteinsdóttir.
Áður átti Sigurður soninn
Steingrím, f. 5. ág. 1987, með
Ingibjörgu Agnarsdóttur og
stjúpdótturina Lilju Hlín Ingi-
bjargardóttur. Steingrímur f.
29. mars 1962, d. 27. jan. 1969,
og Vilborg, kennari, f. 5. mars
1965, gift Einari Þór Jónssyni,
iðnrekstrarfr. Börn þeirra eru
Ólafur, f. 30. sept. 1990, Lilja
María, f. 22. jan. 1994, og Anna
Kristín, f. 30. sept. 1998. María
starfaði um árabil í viðlögum
við mæðraskoðun og ungbarna-
eftirlit í Kópavogi. Vorið 1969
hóf hún störf á Elli- og hjúkr-
unarheimilinu Grund í Rvk. Var
hún fyrir á næturvöktum þar
samfellt í rúma þrjá áratugi.
Útför Maríu verður gerð frá
Kópavogskirkju í dag, föstu-
daginn 15. feb. 2013, og hefst
athöfnin kl. 15. Jarðsett verður
í Fossvogskirkjugarði.
bergi á Skarðs-
strönd, en það er
flutningsjörð. Þar
naut sín betur
framtakssemi hans
og búhyggindi, en
hann var ann-
álaður bóndi á
sinni tíð. Steinunn
húsfreyja móðir
hennar var menn-
ingarkona og á
Heinabergi var far-
skóli Skarðsstrandar haldinn og
þar hlaut María sína grunn-
menntun, en amma hennar,
Kristín Tómasdóttir, hafði
kennt henni að lesa og var
henni afar kær. Árið 1944 hóf
hún nám við Húsmæðraskólann
á Staðarfelli á Fellsströnd og
brautskráðist þaðan 1945. Hún
settist í Ljósmæðraskóla Íslands
1955 og lauk brottfararprófi
1956.
María giftist Ólafi Stefáni
Sigurðssyni lögfræðingi, f. 23.
mars 1932 í Rvk., 14. sept. 1957.
Foreldrar hans voru Sigurður
Þórðarson skipstjóri og kona
hans Vilborg Ólafsdóttir. María
og Ólafur bjuggu í Rvk. þar til
1965 er þau futtu að Hraun-
braut 31 í Kóp. og áttu þar
heimili æ síðan. María eignaðist
Svein Sævar Helgason 18. des.
Elsku amma Mæja. Við kveðj-
um þig í dag með miklum söknuði
og trega, en minningarnar eru
miklar og góðar. Þú varst svo hlý
og góð kona, glæsileg, skemmti-
leg og alltaf stutt í hláturinn hjá
þér. Ég minnist þess sérstaklega
að sitja ein með þér á Hraun-
brautinni og tala um gömlu dag-
ana. Það þótti mér og þér sérlega
gott og höfðum einnig gaman af.
Þú varst dugnaðarforkur, eldaðir
yndislega góðan mat, og matar-
boðin á Hraunbrautinni voru líka
svo skemmtileg. Mikið hlegið og
góðar sögur sagðar og þar af átti
afi Óli margar. Við fórum mikið
út í garðinn ykkar á sumrin og
þið afi höfðuð yndi af því að gera
hann fínan og rækta bæði græn-
meti og alls konar fagrar plöntur.
Ég á nokkrar lopapeysur, sokka
og vettlinga sem þú prjónaðir og
gafst mér, algjör listaverk þar
sem svo er vandað til verka að ég
hef verið mikið spurð hver hafi
prjónað svona vel og fallega. Ég
svara stolt að það hafi hún amma
Mæja gert. Þú hugsaðir alltaf svo
vel um alla í fjölskyldunni og
hélst okkur svo mikið saman.
Við höldum minningu þinni
uppi elsku amma Mæja og verð-
um dugleg að hittast; borða sam-
an, segja sögur og hlæja. Það
verður mikið hugsað til þín og
allra góðu stundanna með þér.
Elska þig og þykir svo ofsalega
vænt um þig.
Þín
María Guðrún Sveinsdóttir
og fjölskylda.
Hún amma mín María var ein-
stök kona, kjarnakona í mínum
huga og systra minna og ég full-
yrði allra sem kynntust henni á
lífsleiðinni. Hún var í senn hin
blíða og hjálpsama amma og
minn besti trúnaðarvinur, sem
alltaf var hægt að leita til. Í erf-
iðum veikindum mínum þegar ég
var lítill strákur var hún mín stoð
og stytta og var hjá mér dögum
saman á Landspítalanum. Henn-
ar ráð tók ég fram yfir öll önnur,
jafnvel læknanna sem voru þó
hver öðrum betri, ef á milli bar.
Ég minnist hennar sem ætt-
móðurinnar á Hraunbrautinni
sem hélt boð fyrir alla stórfjöl-
skylduna um jól og páska, síðast
um jólin 2011, en þá voru að koma
fram fyrstu merkjanlegu ein-
kenni sjúkdómsins sem dró hana
til dauða. Þá minnist ég með gleði
ferða með ömmu og afa vestur í
Búðardal, þar sem afi var sýslu-
maður, og dvalar þar í sýslu-
mannshúsinu á Búðarbraut, en
þangað fór ég fyrst með þeim á
öðru árinu, að mér er tjáð. Þetta
voru gleðidagar og gleymast
ekki. Afi og amma fóru með mig
víða um sveitina, minnist ég ferð-
ar að Tjaldanesi, þar sem Krist-
inn bróðir ömmu hafði búið og að
Ásgarði til frændfólks ömmu.
Amma og afi bjuggu í fallegu
húsi á Hraunbraut í Kópavogi.
Beint úr stofugluggunum blasir
við Snæfellsjökull í sinni tign, ef
skyggni er. Standi maður framan
við útidyrnar sést Esjan á hægri
hönd og síðan Fossvogurinn og
Skerjafjörðurinn dálítið til
vinstri og yfir trónir Öskjuhlíðin
og Perlan. Ofan við húsið höfðu
þau gert fallegan garð. Á vorin og
sumrin var amma gjarnan þar að
þrífa og snyrta. Þannig stendur
hún mér fyrir hugskotssjónum,
alltaf eitthvað að vinna úti eða
inni. Samt hafði hún alltaf tíma
fyrir okkur í fjölskyldunni og tók
það fram yfir annað.
Nú þegar leiðir skilur er mér
efst í huga þakklæti fyrir það ein-
staka happ að hafa átt þig að í
tuttugu og tvö ár. Hafðu þökk
fyrir allt og allt, elsku amma mín.
Ég mun bera minningu þína í
brjósti mínu alla tíð og vona að ég
muni ráð þín og ráðleggingar allt
lífið.
Þinn
Ólafur.
Hún amma mín var sannkölluð
kjarnakona. Þrátt fyrir erfið
veikindi undanfarna mánuði neit-
aði hún að gefast upp, ætlaði að
ná fyrri styrk og láta sér batna.
En þegar hún greindist með
MND, ólæknandi hreyfitauga-
hrörnunarsjúkdóm, í nóvember
sl. var eins og slokknaði örlítið á
eldmóðinum. Það er svo sárt og
ótímabært finnst mér að skrifa
um móðurömmu mína og ég
sakna hennar svo ólýsanlega
mikið. Hún er ein af þeim mann-
eskjum sem ég lít hvað mest upp
til og hef alltaf verið svo náin og
þykir svo óendanlega vænt um.
Hún amma mín hét María
Guðrún Steingrímsdóttir, alltaf
kölluð Maja. Amma var lítil og
grönn, róleg og blíð, dugleg og
kröftug kona. Þó að hún væri
komin á níræðisaldur var hún
mun unglegri í útliti og anda.
Ásamt því að vera amman sem
prjónaði og bakaði þá var hún
líka svo góður vinur sem alltaf
var hægt að leita til. Hún var allt-
af jákvæð, ástrík og gefandi. Hún
fylgdist vel með börnunum sín-
um, barnabörnum og barna-
barnabörnum og elskaði að fá
okkur öll í heimsókn. Hún var
alltaf að elda góðan mat. Matar-
boðin hjá ömmu og afa á Hraun-
brautinni voru engu lík, alltaf svo
glatt á hjalla en stundum tekist á
í pólitík. Amma var mjög pólitísk
og lá ekki á skoðunum sínum.
Hún og afi voru ekki alltaf sam-
mála um pólitík og deildu um
menn og málefni. En samt alltaf
svo mikil ást og virðing sem ein-
kenndi þau.
Amma fæddist 6. júní árið 1927
að Miklagarði í Saurbæ í Dala-
sýslu. Þar bjó hún fyrstu níu ár
ævi sinnar en fluttist þá út á
Skarðsströnd að Heinabergi.
Hún kemur úr stórri fjölskyldu,
þau voru sjö systkinin og tveir
fósturbræður. Æskuheimili
ömmu var mikið menningarheim-
ili. Föðuramma ömmu minnar
hét Kristín Tómasdóttir, og er ég
skírð í höfuðið á henni, tók að sér
drenginn Aðalstein Kristmunds-
son sem varð skáldið Steinn
Steinarr en hann ólst upp í Mikla-
garði hjá ömmu og foreldrum
ömmu minnar.
Amma og afi bjuggu í stóru
húsi með stóran og mikinn garð
sem þau sinntu nánast á hverjum
degi. Þar ræktuðu þau kartöflur
og allskonar grænmeti. Á haustin
var alltaf mikið að gera hjá ömmu
og afa. Við fórum í berjamó, tínd-
um ber og amma sultaði, gerði
saft og grauta úr berjunum. Við
fórum á grasafjall og tíndum grös
og ég var ung að árum þegar mér
skildist að grasamjólk væri mjög
holl. Hún tók alltaf slátur og bauð
okkur öllum til veislu. Fyrir jólin
gerði amma heimagerðar rauð-
beður og rauðkál sem er alveg
ómissandi með jólamatnum. Á
jóladag var alltaf jólaboð hjá
ömmu og afa þar sem stórfjöl-
skyldan hittist.
Ég hef alltaf verið mikið hjá
ömmu og afa og það var alltaf
jafn gefandi og gaman. Það er
ekki hægt að hugsa sér betri fé-
lagsskap. Ég vona að ég geti til-
einkað mér einhverja af kostum
ömmu í lífinu, ég ætla svo sann-
arlega að halda minningu hennar
á lofti. Ég bið algóðan Guð að um-
vefja ömmu mína með ást og
kærleika.
Þín elskandi
Anna Kristín.
Ef ég ætti að lýsa ömmu minni
með einu orði þá kemur fyrst upp
í hugann orðið fullkomin. En ef
við göngum út frá því að enginn
er fullkominn þá koma orðin
heiðarleg, ósérhlífin, dugleg og
svo mætti lengi telja. Amma var
fríð kona sem eftir var tekið. Hún
var með brúnt hár og blá augu,
lítil og grönn. Amma var blíð og
góð, hláturmild og úrræðagóð.
Það sem mér fannst eitt það
besta í fari hennar var að hún
skammaðist aldrei heldur út-
skýrði og leiðbeindi í staðinn. Það
voru aldrei læti í kringum hana
ömmu, samt stoppaði hún ekki,
henni féll aldrei verk úr hendi.
Hún var svo full af krafti og
dugnaði. Hún sýndi það og sann-
aði margoft að það var ekkert
sem hún gat ekki gert! Sem dæmi
um það þá klifraði hún upp í stóra
og mikla ösp, sem er fyrir framan
Hraunbrautina, til að snyrta og
grisja greinar sumarið 2011. Hún
var þá komin á níræðisaldur, geri
aðrir betur.
Mikil skvísa var hún amma
líka og var alltaf í flottum fötum
og vissi alltaf hvað var í tísku
hverju sinni. Það var alltaf svo
sérstaklega gott að leita til ömmu
því hún gaf sér góðan tíma, hlust-
aði og gaf góð ráð. Ég hef alltaf
verið mjög náin ömmu minni og
gjarnan leitað til hennar þegar ég
hef þurft á góðum ráðum að halda
sem og góðum félagsskap. Það
verður erfitt að lifa án svona mik-
ilvægrar manneskju (elsku
ömmu) sem hefur verið stór hluti
af lífi mínu. En eins og amma
sagði alltaf, þá verður hver að
vera sterkur, halda áfram og
berjast! Orð fá ekki lýst hvað ég á
eftir að sakna heimsins bestu
ömmu og allar okkar minningar
mun ég geyma í dýrmætasta
staðnum í hjarta mér. Þín elsk-
andi,
Lilja María.
Elsku amma, ég get ekki lýst
því í orðum hvað það er erfitt að
koma því á blað hvernig mér líður
núna þegar þú ert farin frá mér
og okkur. Ef ég ætti bara eina
ósk þá væri hún sú að þú værir
hérna í fullu fjöri, heilsuhraust
með okkur öllum. Amma Maja
sem ég þekki. Falleg, tignarleg,
góðhjörtuð, hlý, umhyggjusöm
og stolt af börnum sínum, barna-
börnum og barnabarnabörnum.
Alltaf þegar ég kom í heim-
sókn til ömmu og afa þá fann ég
hlýjuna og góðmennskuna sem
tók á móti mér. Amma hefur allt-
af fylgst með mér og hefur verið
stolt af öllu sem ég geri. Það hef-
ur drifið mig áfram í því sem ég
leita eftir og í því sem ég set mér
markmið, því ég veit að amma
fylgist með og situr heima með
stolt bros á vör. Ég fann alltaf
fyrir mikilli umhyggju þegar ég
kom í heimsókn eða þegar við
sáumst. Hún passaði uppá mig,
vildi ekki að ég væri of grönn, of
kalt og vildi að ég væri að leita
eftir því rétta í lífinu. Ég elska
ömmu mína svo mikið og þykir
óendanlega vænt um hana og
þessi missir nístir hjartað. Ég
veit að ástin og minningin um
ömmu lifir ávallt og endalaust í
hjarta mér en ég verð lengi að
jafna mig á því að geta ekki
spjallað við ömmu eða fengið
knús eða ráðleggingar frá henni.
Nálægð ömmu var dýrmæt.
Ég náði ekki að kveðja ömmu
mína og kemst ekki í jarðarförina
því ég er nýflutt til útlanda og
það er nokkuð sem mér finnst
mjög erfitt að sætta mig við. Ég
sá ömmu um jólin og sá hvað hún
þjáðist og ég veit að það er betra
fyrir hana að vera hjá Guði en hér
og líða svona illa. Það var okkar
kveðjustund. Við áttum gott
spjall þrátt fyrir hennar erfið-
leika og ég sagði henni að mér
þætti vænt um hana og ég elskaði
hana. Ég man ennþá hvernig hún
leit á mig og með tárin í augunum
sagðist hún elska mig líka. Því
gleymi ég aldrei.
Ég vona að henni líði vel núna
með Steina syni sínum og öllu
fólkinu sínu sem á undan er farið.
Ég fæ að sjá hana þegar það er
komið að mér og þá fáum við að
halda áfram okkar sögu saman.
Ég elska þig amma mín, ávallt
og endalaust, og geymi þig í
hjartanu þangað til næst.
Þín
Lilja Ingibjargardóttir.
Hröð er förin
örskömm dvöl
á áningarstað.
Verum því hljóð,
hver snerting
er kveðja
í hinsta sinni.
(Birgir Sigurðsson)
María systir okkar er horfin
sjónum okkar. Á Heinabergi við
innanverðan Breiðafjörð ólst hún
upp í stórum systkinahópi. Þar
var gott að vera með stóran
barnahóp í umhverfi sem bauð
upp á fegurð og frelsi. Vorkvöldin
á Heinabergi voru okkur ógleym-
anleg þegar hillti undir eyjar og
sker út um allan fjörð, æðarfugl-
inn úaði við ströndina og silfur-
mávurinn settist að í bjarginu
fyrir ofan bæinn, hann hafði hátt
en hann kom með vorið. Athafna-
þráin fékk svo sannarlega að
njóta sín á svona stað. Uppátæk-
in voru margvísleg. Við vorum
börn þess tíma, fundum upp leik-
ina sjálf og skemmtum okkur
konunglega. María systir okkar
hafði sérstaklega létta lund og
var mikill gleðigjafi hvar sem hún
fór. Þegar við systkinin hittumst
seinna á fjölskyldufundum voru
gjarna rifjaðir upp gamlir tímar
við mikil hlátrasköll sem heyra
mátti milli húsa.
María var mikil fjölskyldu-
manneskja og veitandi öllum sem
að garði bar. Heimili þeirra Ólafs
eiginmanns hennar bar þess
ljósast merki hvað þrifnað, rausn
og allan myndarskap snerti. Börn
hennar fjögur nutu ómældrar
ástar og umhyggju hennar.
María lærði ljósmóðurfræði sem
hún starfaði þó aldrei við sem
kom sér þó vel síðar á lífsleiðinni
en hún vann lengst af á elliheim-
ilinu Grund við hjúkrun aldraðra.
Hún var samviskusöm og
ábyrgðarfull í því sem öðru sem
hún tók sér fyrir hendur.
Þegar Steingrímur sjö ára
gamall sonur hennar veiktist af
ólæknandi sjúkdómi hjúkraði
hún honum heima til síðasta
dags. Þvílíkur styrkur sem hún
sýndi í gegnum það ferli. Sama
styrk sýndi hún síðar í sínum eig-
in veikindum. Hún stóð ekki ein
þar sem hún naut hjálpar og um-
hyggju síns trausta og góða eig-
inmanns. Hann drýgði virkilega
hetjudáð að annast konu sína til
hinstu stundar og fer ekki mörg-
um orðum um.
Að leiðarlokum þökkum við
Maríu samfylgdina og allt sem
hún var okkur og sendum Ólafi,
börnum þeirra, fjölskyldum og
ættingjum öllum okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur og biðjum
Guð að geyma ykkur öll.
Guðrún, Brandís og
Magga frá Heinabergi.
Við andlát Maríu Guðrúnar
Steingrímsdóttur mágkonu og
svilkonu streyma fram ótal góðar
og fallegar minningar, sem við
þökkum nú. Hún var samferða
okkur í meira en hálfa öld og að
henni er mikill sjónarsviptir. Hún
var fædd og alin upp í Dalasýslu,
dóttir sæmdarhjónanna Stein-
unnar J. Guðmundsdóttur og
Steingríms Samúelssonar, sem
bjuggu síðast búi sínu á Heina-
bergi á Skarðsströnd. Systkina-
hópurinn var stór, mannvænleg-
ur og samheldinn. María var í
húsmæðraskólanum á Staðar-
felli, Fellsströnd, og seinna fór
hún í Ljósmæðraskóla Íslands og
lauk prófi þaðan haustið 1956.
Þau Ólafur giftust ári síðar og
stofnuðu heimili í Rvík, en
byggðu hús í Kópavogi að Hraun-
braut 31 þar sem heimili þeirra
hefur verið frá árinu 1965. Hún
var mikil húsmóðir og voru þau
Ólafur góð heim að sækja. Þar
voru alltaf góðar og hressilegar
samræður um ýmis málefni líð-
andi stundar. María var mjög hög
í höndum við handavinnu og
raunar allt sem hún snerti á. Þau
ræktuðu fallegan garð umhverfis
húsið og voru mjög samtaka í því.
Eftir að börnin komust á legg
vann hún við umönnun á Elli- og
hjúkrunarheimilinu Grund í
mörg ár. Í eðli hennar var sterk-
ur þáttur umhyggju og þess nutu
bæði ungir og aldnir alla tíð. Hún
var alla tíð mikill dugnaðarfork-
ur, var kát og hrókur alls fagn-
aðar þar sem hún naut sín, en
undir niðri var hún alvörumann-
eskja og féll illa allt óréttlæti.
Hún annaðist heimili sitt og fjöl-
skyldu afar vel og nutu barna-
börnin einnig umhyggju hennar
og raunar allt hennar skyldulið.
María naut góðrar heilsu að
mestu en síðustu mánuðir voru
henni erfiðir, en þar naut hún
stuðnings og hjálpar Ólafs og
fjölskyldu þeirra. Síðustu dagana
var hún á Landspítalanum í
Fossvogi. Við það var hún sátt og
sá út um glugga heimili sitt í
Kópavogi. Á kveðjustund viljum
við þakka allt sem við nutum í
samfylgdinni með Maríu. Við
vottum Ólafi bróður og mági,
börnum þeirra, tengdabörnum
og fjölskyldum þeirra innilega
samúð okkar og biðjum Guð um
að styðja þau og styrkja í missi
þeirra.
Brynhildur Ósk Sigurð-
ardóttir og Sigurður
Helgi Guðmundsson.
Látin er kær mágkona mín,
merkiskonan María Steingríms-
dóttir ljósmóðir, ættuð úr Dölum
vestur. María var dóttir sæmd-
arhjónanna Steinunnar Guð-
mundsdóttur og Steingríms Sam-
úelssonar í Miklagarði í Saurbæ
og síðar á Heinabergi á Skarðs-
strönd.
Undirritaður kynntist Maríu
fyrir ríflega fimmtíu árum þegar
þau giftust, Ólafur Stefán, bróðir
minn, og hún. Þau bjuggu fyrstu
árin niðri á Grettisgötu en við
Auður Eir áttum þá heima ekki
allfjarri og var samgangur tölu-
verður milli okkar og þeirra, eins
og nærri má geta. Svo vildi til að
báðar fjölskyldurnar fluttust um
miðjan sjöunda áratug fyrri aldar
í Kópavog, hvor um sig í hálf-
byggt hús, eins og þá var alsiða,
enda var þá ekki bankalán að fá.
Húsin standa skammt hvort frá
öðru; hús okkar Auðar efst í
Kastalagerði á fornum sjávar-
hömrum sem risu langt upp á
þurrt land sem og Kársnesið allt
úr sæ eftir að ísaldarfarginu létti
af fyrir um tíuþúsund árum eða
svo; þeirra hús, Ólafs Stefáns og
Maríu, á sömu hömrum, nokkru
norðan við okkar og við Hraun-
braut.
Ekki leið á löngu áður en ljóst
varð hvílíkur fengur var að þess-
ari Dalakonu í fjölskylduna.
Strax vakti athygli mína, áhuga-
manns um mál, hvílík gullaldarís-
lenska kom af vörum hennar í
hvert skipti sem hún sagði eitt-
hvað. Hef ég lært margt af henni
alla tíð, bæði orð og orðtök sem
líklega eru aðeins brúkuð í Dala-
sýslu en ómissandi hverjum Ís-
lendingi, er mér nær að halda.
Ekki var þó María framhleypin
og talaði aðeins þegar tilefni var
til, enda voru ekki læti eða fyr-
irgangur í þessari konu. En hún
var alltaf glaðvær og gamansöm
og sagði oft sögur úr sveitinni
þegar hún komst á skrið. Ekki
get ég sagt að mér hafi verið
óljúft að hlusta þá og leggja á
minnið hvernig hún orðaði hverja
setningu og fá hana til að segja
meira. Allt sem hún sagði var fyr-
irhafnarlaust og án hikorða eins
og kölluð eru. Þannig varð mér
alltaf opinberun að hlusta á hana
og ekki síður þegar hún tók sig til
í frásögninni og brá upp rómi
(eins og hún kallaði það) eftir
ýmsum sveitungum, sem eitthvað
sérkennilegt höfðu sagt á stund-
María Guðrún
Steingrímsdóttir