Morgunblaðið - 15.04.2013, Blaðsíða 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 15. APRÍL 2013
✝ Árni Vil-hjálmur Jóns-
son fæddist að
Skógum í Mjóafirði
13. maí 1913. Hann
lést á Landspítala í
Fossvogi 8. apríl
2013.
Foreldrar hans
voru þau Jón Árna-
son, f. 20. ágúst
1863, d. 7. nóv-
ember 1944, og
Guðrún Einarsdóttir, f. 5. nóv-
ember 1878, d. 16. maí 1948.
Systkini Árna voru Eðvald, Ár-
mannía, Anna og Einar, öll látin.
Árni kvæntist Steinunni Hall-
grímsdóttur frá Skálanesi í Seyð-
isfirði, f. 9. mars 1915 d. 16. októ-
ber 1994, 18. janúar 1945. Börn
þeirra eru: Jenný Gunnhildur, f.
6.8. 1945, hennar maki er Jim
Dale Godby, þeirra dætur eru
Michelle og Kristín. Jón Steinar,
f. 14.8. 1947, sambýliskona hans
er Gunnhildur Olga Jónsdóttir,
börn Jóns og Hafdísar Theódórs-
stöðum og Háeyri. Árið 1939
eignaðist Árni sinn fyrsta bát,
Valþór NS 340. Hann rak útgerð
á Seyðisfirði til ársins 1960 en þá
fluttist fjölskyldan til Reykjavík-
ur.
Eftir það vann hann lengi við
verslunarstörf, fyrst í Bústaða-
búðinni í Hólmgarði en síðan rak
hann eigin verslun á Dalbraut 3,
Kjörbúð Laugarness. Árni stofn-
aði síðan fatahreinsunina Hraða
sem enn er starfandi á sama stað
við Kaplaskjólsveg. Á þessum ár-
um tók hann sér frí frá fyrir-
tækjarekstri á haustin og tók
þátt í haustsíldarævintýrinu á
Austfjörðum og rak síldarplanið
Hrönn í samvinnu við félaga sína
á Seyðisfirði.
Árið 1978 fluttu þau Steinunn
með yngstu dóttur sinni og
tengdasyni að Norður-Nýjabæ í
Þykkvabæ þar sem þau bjuggu
félagsbúi. Þau hjón fluttu síðan
aftur til Reykjavíkur og Árni
lauk starfsferli sínum sem vakt-
maður í Örfirsey, ásamt því að
vera áfram virkur þátttakandi í
landbúnaðarstörfunum í Nýjabæ
allt fram til ársins 1996.
Útför Árna fer fram frá Foss-
vogskirkju í Reykjavík í dag, 15.
apríl 2013, og hefst athöfnin kl.
15.
dóttur eru: Stein-
unn Linda og Árni
Vilhjálmur. Börn
Jóns og Áslaugar
Höskuldsdóttur eru:
Ösp, Agnar og Ás-
geir. Halla María f.
17.3. 1953, hennar
maki er Tryggvi L.
Skjaldarson, þeirra
dætur eru Heiða
Björk, Vigdís og
Arna Steinunn.
Barnabarna- og barnabarna-
barnabörn eru 17 talsins.
Árni ólst upp í Mjóafirði til 17
ára aldurs, þá flutti hann ásamt
foreldrum sínum og systkinum til
Seyðisfjarðar. Framan af ævi
stundaði Árni sjómennsku. Á
uppvaxtarárum sínum í Mjóafirði
fór hann ungur til veiða á árabát-
um. Hann hóf eiginlega sjó-
mennsku hjá eldri bróður sínum
Eðvaldi á Gauta gamla, þá átján
ára. Hann var háseti og vélamað-
ur á ýmsum bátum, m.a. hjá
frændum sínum frá Hánefs-
Faðir minn Árni Jónsson er
fallinn frá og átti aðeins einn
mánuð ófarinn í heila öld. Hann
var fæddur í fjallasal austfirskr-
ar náttúru, fjöllin bar við himin,
gróðurlendi undir fótum og seið-
andi sjávarniður allt um kring.
Enda var hann blanda af þessu
öllu, sjómaður fyrst og síðast og
salt var blóðið í æðum hans og
áhuginn á fiskveiðum brennandi.
Hann var líka klettur sem
brimsjóir allir sem steðjuðu að
okkur í fjölskyldunni brotnuðu
á. Gróandinn í sál hans hændi
börn, barnabörn og alla fjöl-
skyldumeðlimi til hans. Hann
var glaður á góðri stund, sagði
vel frá og miðlaði fróðleik á
skemmtilegan hátt. Ótíðindum
tók hann af slíku jafnaðargeði að
maður hélt stundum að hann
hefði ekki heyrt. Aldamóta-
mönnum var kennt að bera
harm í hljóði. Ég hef alla ævi
sótt til hans ráð og kjark í
sviptivindum lífsins. Hann hafði
lag á að græða sár og gera heilt
það sem var brotið. Ég hef lengi
vitað að fáir ná hundrað ára
aldri og við mætti búast að
sveita- og sjómaðurinn færi að
róa í annarri vist. Samt hafði ég
hálfpartinn búist við að hann
ynni þá skák við tímann sem all-
ir tapa. Söknuðurinn er sár, en
þakklætið stærra fyrir að hafa
átt þennan öðling að alla tíð.
Hann verður góður liðsmaður á
nýjum stað og ekki munn standa
upp á hann frekar en í jarðvist-
inni. Guð blessi Árna Jónsson,
sem nú siglir sínu skipi til móts
við sólarupprás eilífs lífs. Takk,
pabbi, fyrir allt.
Jón Steinar Árnason.
„Myrkrið er eftirminnilegast,“
sagði Árni um æskuárin í Mjóa-
firði fyrir austan. „Ef ekki var
tunglbjart sá maður ekki á sér
hendurnar. Eina ljósið í húsinu
var frá einum olíulampa sem var
hafður í eldhúsinu.“ Árni var af
kynslóð sem hefur upplifað ein-
hverjar mestu breytingar á ein-
um mannsaldri sem hægt er að
hugsa sér. Stórt stökk frá
myrkrinu í Mjóafirði yfir á
tölvuöld með snjallsíma, net-
tengingu og allt sem því fylgir
enda sagði hann stundum þegar
hann horfði undrandi á skjáinn
þegar rætt var saman á Skype í
tölvunni: „Ja, hugsa sér.“
Eitt sinni er við horfðum á
risaþotur skrifa strik á himininn
á leið frá Evrópu til Ameríku
segir hann: „Ef maður hefði
sagt heima í Mjóafirði forðum að
fólk ætti eftir að ferðast margt
saman í flugvél á nokkrum
klukkutímum milli heimsálfa
hefði maður verið talinn rugl-
aður.“
Hann sótti sjóinn og sigldi
með ströndinni við erfiðar að-
stæður að vetrarlagi með einn
áttavita. Hann las í skýin, skynj-
aði umhverfið og menn áttu lífið
undir, þá voru ekki veðurfregnir
sem hægt var að treysta á. Mér
er minnisstætt þegar við, dag
einn, vorum að ganga út í kart-
öflugeymslu og hann sagði við
mig: „Yrði ekki hissa þó hann
færi að hellirigna eftir svona
klukkutíma.“ Svo þegar rigning-
in buldi á kartöflugeymslunni
leit ég á klukkuna, liðnar voru
55 mínútur.
Á stríðsárunum tók hann að
sér að dreifa vörum um Aust-
firði samhliða veiðunum. „Það
var bara á fallaskiptum sem
maður þurfti að passa sig á
tundurduflunum sem voru út um
allan sjó,“ sagði hann, „því
straumurinn setti duflin á kaf
þess á milli.“ Hljómaði hjá hon-
um eins og lítið mál. Þetta var
Árni. Árni sem gat smíðað, mál-
að, gert við. Allt lék í höndunum
á honum og var vel gert.
Síðastliðin 16 ár höfum við
borðað kvöldmat saman. Alveg
fram á seinasta dag gekk hann
óstuddur upp stigann. Halla
María hefur lagt mikla áherslu á
að við borðuðum meira salat, en
þegar við Árni vorum einir
heima var gjarnan grillað kjöt
og kartöflur með, jafnvel fransk-
ar, en ekkert salat. Höfðum sal-
atfrítt kvöld. Það kunni hann að
meta. Fastur liður hjá okkur
strákunum var að fara í bíltúr
eða réttara sagt bryggjurúnt .
Oftar en ekki var komið við á
Bæjarins bestu þar sem við
pulsuðum okkur upp. Tvær með
öllu og kók á mann. Hann kunni
að meta Bæjarins bestu. Gæða-
tími sem við áttum saman.
Ég var lánsamur að fá Árna
og Stennu sem tengdaforeldra í
kaupbæti þegar ég kynntist
Höllu Maríu konu minni.
Stenna, besta tengdamamma í
heimi, og Árni vinur minn, stoð
og stytta, sem skilur eftir sig
tómarúm sem tekur tíma að
fylla.
Tryggvi L. Skjaldarson.
Í dag er afi minn jarðaður og
þrátt fyrir að hann hafi verið
orðinn háaldraður á ég eftir að
finna fyrir tómarúminu sem
fjarvera hans mun valda. Það
hefur verið sjálfsagður hluti af
lífi mínu að hitta afa daglega,
borða með honum og spjalla við
hann. Frá ’97 hef ég haft það
hlutverk að hlaupa niður stigann
og láta afa á neðri hæðinni vita
af kvöldmat. Þegar ég var enn í
grunnskóla átti afi til með að
baka vöfflur og annað góðgæti
handa mér og vinkonum mínum.
Ég bakaði líka stundum skúffu-
köku, þá þurfti ég að hlaupa nið-
ur til afa til að fá lánaða ofn-
skúffu. Viti menn, hálftíma
seinna rölti afi upp, akkúrat
þegar kakan var tilbúin. Svo sát-
um við saman uppi í eldhúsi að
gúffa í okkur skúffuköku. Oftast
áður en mamma og pabbi komu
heim úr vinnunni.
Ég gleymi aldrei ferðinni
sumarið eftir að ég fermdist
þegar við fórum til Mjóafjarðar
á æskuslóðir afa. Þar stóð ég,
fjórtán ára, og horfði á stein-
vegg sem gnæfði yfir mig. Vegg
sem annað fermingarbarn hafði
hlaðið á fermingarárinu sínu,
hann Árni Vilhjálmur.
Það að hafa búið með afa mín-
um svona lengi og fengið að
njóta margra góðra stunda með
honum er mér dýrmætt. Kyn-
slóðabilið á milli okkar var mikið
en þrátt fyrir það hef ég lært
mikið af honum.
Takk fyrir samveruna, heims-
ins mesti nagli.
Arna Steinunn.
Ég hafði vonast til að koma
heim í 100 ára afmælið hans afa
í næsta mánuði. En hlutirnir
fara ekki alltaf eins og maður
óskar sér. Afi átti langt og gott
líf og ég er þakklát fyrir að hafa
fengið að hafa hann svona lengi
hjá okkur. Ég á svo margar góð-
ar minningar.
Frá því að vera lítil stelpa í
Nýjabæ að skoppa í kringum
hann við vinnu, plata hann í að
spila við mig, halda í stóru hlýju
höndina hans og fá að koma með
á traktornum. Hann hafði alltaf
þolinmæði í að hlusta og spjalla.
Afi var morgunhani eins og ég
og það voru ófáir morgnar sem
við borðuðum morgunmat sam-
an.
Afi var handlaginn mjög og
vandvirkur í því sem hann tók
sér fyrir hendur. Hann var ákaf-
lega vinnusamur og eins lengi
og heilsan leyfði var hann alltaf
að finna sér verkefni og var í
essinu sínu ef hann gat hjálpað
til eða dyttað að einhverju. Mér
er minnisstætt þegar ég keypti
mína fyrstu íbúð sem þarfnaðist
smá vinnu fyrir innflutning, þá
var afi nálægt níræðu. Hann var
óstöðvandi og betri vinnumann
ekki hægt að fá. Hann nostraði
við allt. Ég var farin að hafa
áhyggjur af því að hann ofgerði
sér, minnti hann á að hann væri
nú orðinn gamall og þyrfti að
hvíla sig. Þá horfði hann bara á
mig og hló og lofaði mér svo að
hann myndi fara vel með sig.
Við afi áttum margar góðar
stundir saman veturinn eftir að
amma dó og sátum oft á spjalli.
Mér þykir voða vænt um þann
tíma þar sem afi sagði mér sög-
ur frá lífshlaupi þeirra ömmu
sem var viðburðaríkt og fullt af
yndislegu fólki. Það var alltaf
gestagangur og mikið líf og fjör
hjá þeim.
Með aldrinum varð afi dug-
legri við að segja sögur af því
sem á daga hans hafði drifið.
Hann var af þeirri kynslóð sem
hefur upplifað ótrúlega miklar
breytingar og mér þótti óend-
anlega gaman að spjalla við
hann um gamla tíma og passaði
alltaf upp á að eiga eitt gott
kaffispjall við hann þegar ég
kom í heimsókn.
Ég á eftir að sakna hans.
Heiða Björk.
Hann afi minn er farinn. Mik-
ið á ég eftir að sakna þess að
halda í hlýju höndina hans og
kyssa hann á kollinn. Hann hafði
sérstakt handtak sem var þess
eðlis að mann langaði ekki að
sleppa. Þetta handtak sagði svo
margt. Maður skynjaði hlýjuna
og var aldrei í vafa um hvað
honum þótti vænt um mann.
Afi fæddist fyrir rétt tæpum
100 árum. Hann hafði upplifað
ótrúlegar breytingar á sinni ævi.
Það var ósjaldan sem við sátum
saman og hann rifjaði upp gamla
tíma. Minningarnar náðu langt
aftur. Frostaveturinn mikli 1918,
harkið í sveitinni þegar hann var
strákur, stríðsárin, sjómennskan
og samskipti hans við allan þann
fjölda fólks sem hafði orðið á
vegi hans. Þessar sögur og hans
sýn á lífið hefur verið mér inn-
blástur.
Síðustu árin bjó hann hjá
Maju sinni. Þar leið honum vel.
Það er alltaf svo notalegt að
koma í Fífuhvamminn. Oft tók
afi á móti okkur í sólbaði fyrir
framan húsið með bláu derhúf-
una sína. Hann leit alltaf svo vel
út, sléttur og með roða í kinn-
um. Það var erfitt að trúa því að
hann væri að verða 100 ára.
Öðru eins hraustmenni hef ég
ekki kynnst.
Í haust áttum við eina af okk-
ar notalegu samverustundum
þar sem hann rifjaði upp
skemmtilegar sögur. Hann var
svo sáttur við sitt hlutskipti í líf-
inu og sagði að hann gæti ekki
kvartað. Ég sagði þá að hann
hefði líka verið svo vel giftur.
Hann svaraði um hæl: „Já! Það
var ég sko!“ Kom beint frá
hjartanu. Já afi, þú varst vel
giftur, en það var hún amma
Stenna svo sannarlega líka.
Elskum þig og söknum þín.
Vigdís og fjölskylda.
Mig langar að minnast góðs
manns, Árna, sem við kveðjum í
dag. Hugurinn leitar austur á
Seyðisfjörð, á Elverhøj, þar sem
foreldrar mínir bjuggu í sama
húsi og Stenna móðursystir mín
og Árni. Ég var því mikið hjá
þeim sem lítil stúlka. Þegar ég
komst á unglingsaldur fór ég til
náms í Reykjavík. Árni og
Stenna voru þá flutt suður og
bjó ég hjá þeim, bæði meðan á
námi mínu stóð og eftir að því
lauk, eða þar til ég gifti mig.
Þau tóku mér alltaf eins og ég
væri dóttir þeirra. Það var mér
ómetanlegt. Ég var alla tíð mjög
náin þeim hjónum og er Mæja
dóttir þeirra mér eins og systir.
Árni átti langa og farsæla ævi
en aðeins eru nokkrar vikur í að
hann hefði haldið upp á 100 ára
afmæli sitt. Hann var alla tíð
heilsuhraustur, með afbrigðum
vinnusamur og laghentur, en
síðustu árin var heilsan og minn-
ið farið að gefa sig. Ég vil þakka
Árna fyrir allt sem hann gerði
fyrir mig og kærleikann sem
hann ávallt sýndi mér. Ég og
börnin mín vottum allri fjöl-
skyldunni samúð okkar. Ég óska
Árna góðrar ferðar á nýjan stað
og veit að Stenna tekur vel á
móti honum. Minningin um
þennan góða mann mun lifa
áfram.
Bjarndís Harðardóttir.
Árni Vilhjálmur
Jónsson
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Héðan skal halda
heimili sitt kveður
Guðfinna
Guðnadóttir
✝ GuðfinnaGuðnadóttir
fæddist í Efstadal í
Laugardalshreppi
29. maí 1920. Hún
lést á hjúkrunar-
og dvalarheimilinu
Grund 20. mars
2013.
Útför Guðfinnu
var gerð frá Bú-
staðakirkju 4. apríl
2013.
heimilisprýðin í
hinsta sinn.
Síðasta sinni
sárt er að skilja,
en heimvon góð
í himininn.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt
og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(Vald. Briem)
Elsku amma, þakka þér fyrir
þann tíma og allar þær yndis-
legu stundir sem við höfum átt
saman.
Blessuð sé minning þín.
Halldóra Ósk og Anna
Margrét.
✝
Kær bróðir minn,
GUÐFINNUR ERLENDSSON,
Austurbrún 6,
Reykjavík,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
þriðjudaginn 2. apríl.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins
látna.
Fyrir hönd aðstandenda,
Hlíf Erlendsdóttir.
Móðir okkar og tengdamóðir,
GUÐRÚN B. SIGURÐARDÓTTIR,
er látin.
Sigurbjörg Sigurðardóttir, Sveinn Björnsson,
Benedikt Sigurðsson, Agnes Eggertsdóttir,
Sigurður Á. Sigurðsson, Ingibjörg Dalberg.
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma og langamma,
KRISTÍN GUNNLAUGSDÓTTIR,
Reynihólum 9,
Dalvík,
lést á heimili sínu 9. apríl. Útför hennar fer
fram frá Dalvíkurkirkju föstudaginn 19. apríl
kl. 13:30.
Ottó Jakobsson,
Ester Ottósdóttir, Valur Júlíusson,
Svanur Ottósson, Sigrún Júlíusdóttir,
Ottó Biering Ottósson, Hugrún Hermannsdóttir,
barnabörn og langömmubarn.
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir
og amma,
SÆUNN JÓNSDÓTTIR,
Hringbraut 2A,
lést fimmtudaginn 11. apríl og verður
jarðsungin frá Hafnarfjarðarkirkju
fimmtudaginn 18. apríl kl. 13:00.
Jóhann Skarphéðinsson,
Jón Karl Daníelsson, Dian Marlina,
Eva Daníelsdóttir, Pétur Björnsson,
Sigurlaug Jóhannsdóttir,
og barnabörn.