Morgunblaðið - 10.05.2013, Page 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. MAÍ 2013
✝ Eyjólfur GuðniBjörgvinsson
fæddist í Hafn-
arfirði 10. október
1933. Hann and-
aðist á Landspít-
alanum í Fossvogi 1.
maí 2013.
Foreldrar hans
voru Björgvin
Helgason, sjómað-
ur, f. 10. júlí 1904, d.
20. júlí 1967, og
Þorbjörg Eyjólfsdóttir, hús-
móðir, f. 18. nóvember 1904, d. 2.
2. febrúar 1964, og Jónína Gunn-
arsdóttir, húsmóðir, f. 11. janúar
1907, d. 18. nóvember 1996. Son-
ur Elsu og Eyjólfs er Anton
Björgvin, f. 12. júlí 1970.
Eyjólfur ólst upp í foreldra-
húsum í Hafnarfirði. Hann lauk
stúdentsprófi frá Verslunarskóla
Íslands árið 1955. Eyjólfur lauk
prófi í viðskiptafræði frá Há-
skóla Íslands árið 1961. Hann hóf
starfsferil sinn í Framkvæmda-
banka Íslands. Einnig starfaði
hann um skeið hjá SÍF. Eyjólfur
hóf síðan störf í Efnahagsstofn-
uninni árið 1963 sem varð Þjóð-
hagsstofnun árið 1974 og starf-
aði þar til ársins 2000 er hann lét
af störfum vegna aldurs.
Eyjólfur verður jarðsunginn
frá Fossvogskirkju í dag, 10. maí
2013, klukkan 15.
ágúst 2007. Systur
Eyjólfs eru Sólveig,
f. 3. september
1929, og Guðfinna,
f. 5. júlí 1937.
Hinn 31. október
1964 gekk Eyjólfur
að eiga eftirlifandi
eiginkonu sína, Elsu
Rúnu Antonsdóttur,
f. 22. apríl 1939.
Foreldrar hennar
voru Anton Hall-
dórsson, húsvörður í Lands-
banka Íslands, f. 31. maí 1902, d.
Elsku Eyfi minn, ástin mín, nú
ertu farinn frá mér og söknuður-
inn og sorgin eru mikil. Það var
mjög erfitt að horfa á þig svona
mikið veikan á spítalanum. Við
Anton söknum þín svo mikið. Það
er mjög tómlegt hjá okkur. Þú
varst alltaf svo góður og um-
hyggjusamur. Ekki datt okkur í
hug þegar þú fórst á spítalann að
þetta myndi fara svona illa, elsku
vinur. Þú varst svo gáfaður og
stórkostlegur námsmaður, alltaf
hæstur af skólasystkinum þínum
og fékkst margar bækur í verð-
laun.
Ég vil þakka þér fyrir öll árin
okkar saman, alla ástina og gæðin.
Ég bið Guð um að geyma þig og
blessa um alla eilífð.
Þín
Elsa.
Veikindastríð föður míns er á
enda og skapadægur hans runnið
upp. Við þau tímamót kemur ótal
margt upp í hugann en mest áber-
andi eru sorgin og söknuðurinn
sári. En minning hans mun ávallt
lifa.
Pabbi fæddist og ólst upp í
Hafnarfirði. Faðir hans var oft
langdvölum á sjónum og pabbi hef-
ur sagt að þá hafi hann verið eini
karlmaðurinn á heimilinu í fríðum
kvennahópi sem samanstóð af
móður, móðurömmu og tveimur
systrum. Reyndar fékkst hann lít-
ið eitt við sjómennsku og mundi
alla tíð er hann réðst fjórtán ára
gamall sem hálfur háseti á skipinu
Júlí. En sjómennskan varð ekki
hans ævistarf. Strax í æsku bar á
frábærum námsgáfum hans. Hann
var annálaður dúx, hvort sem skól-
inn var barnaskóli Hafnarfjarðar,
Flensborgarskóli, Verslunarskóli
Íslands eða Háskóli Íslands. Hann
var jafnvígur á flest, hvort sem það
var algebra, tungumál eða annað.
Eðlilega gekk hann því mennta-
veginn. Hann var stúdent frá
Versló, en þau sem luku stúdents-
prófi saman bundust sterkum
tryggðarböndum sem hafa haldist
til þessa dags. Síðan lá leiðin í Há-
skóla Íslands og lauk hann þaðan
prófi í viðskiptafræði og stundaði
sitt fag æ síðan. En eitt mesta
heillaspor í lífinu var, þegar hann
gekk að eiga mömmu mína. Og
nokkrum árum síðar leit einbirnið
ég dagsins ljós.
Við pabbi höfðum afar ólíkt upp-
lag og áttum ekki alltaf skap sam-
an, en hann var hjartahlýr og það
vonda í honum var vandfundið.
Hann hafði gaman af að rifja upp
gamla tíma og minningarnar frá
uppvaxtarárunum í Hafnarfirði
voru óþrjótandi mergjaður sagna-
brunnur. Undir það síðasta átti
hann við vanheilsu að stríða og fór
á spítala þaðan sem hann átti ekki
afturkvæmt.
Elsku pabbi, með þessum orð-
um kveð ég þig og óska þér Guðs
blessunar um alla eilífð.
Anton Eyjólfsson.
Eyjólfur mágur minn lést á
Landspítalanum í Fossvogi 1. maí
sl. eftir erfiða sjúkdómslegu.
Það mun vera næstum hálf öld
síðan við kynntumst þegar hann
og systir mín gengu í hjónaband.
Undarlegt að hugsa til þess hvað
tíminn flýgur hratt. Mér varð fljótt
ljóst að Eyjólfur var að mörgu
leyti óvenjulegur maður. Hann var
með afbrigðum talnaglöggur og
minnugur á tölulegar upplýsingar
og tjáði lítt fyrir venjulegan moð-
haus að etja kappi við hann á því
sviði. Ég lærði það af honum hve
auðvelt er að misstíga sig í með-
ferð talna, ekki síst í orrahríð
stjórnmálanna. Einhvern tíma
þegar við vorum að horfa á um-
ræður í sjónvarpi þar sem menn
tókust fast á og beittu fyrir sig
talnarunum af mikilli íþrótt var
eins og Eyjólfur kipptist við og
tautaði fyrir munni sér: „Hvaðan í
ósköpunum hafa þeir þessar töl-
ur?“ Honum hafði sem sagt þótt
keyra um þverbak.
Það varð reyndar ævistarf hans
að fást við tölur í skýrslum og töfl-
um, en að loknum glæsilegum
námsferli starfaði hann lengst af
hjá Efnahagsstofnun, síðar Þjóð-
hagsstofnun. Starfið átti vel við
hann og þar vann hann með fólki
sem hafði sömu sýn á viðfangsefn-
in. Við sem þekktum Eyjólf vel
vissum hvað hann lagði mikinn
metnað og vinnu í að skila öllum
verkum sínum á sem vandaðastan
hátt. Einu sinni hittumst við í
Lækjargötunni. Það var asi á Eyj-
ólfi. Hann þurfti að komast suður í
Kópavog en þar vissi hann af
manni sem hugsanlega bjó yfir
upplýsingum sem hann vildi koma
í skýrslu hjá sér. „Áttu þetta ekki á
skrifstofunni?“ spurði ég. „Jú, en
mig grunar að hann sé með ná-
kvæmari tölur,“ svaraði Eyjólfur
um leið og hann snaraðist upp í
Kópavogsstrætó. Ekki veit ég
hvort það var í starfslýsingu hans
að hann skyldi þeytast um borg og
bý í leit að örlítið nákvæmari tölum
en Eyjólfur fékkst ekki um slíkt.
Allt varð að vera sem nákvæmast.
Að leiðarlokum vil ég þakka
samfylgdina við vandaðan og heil-
steyptan mann. Okkur fjölskyld-
unni var hann ávallt hjálplegur og
ráðagóður. Móður minni var hann
umhyggjusamur tengdasonur.
Fyrir það vil ég þakka.
Blessuð sé minning Eyjólfs
Guðna Björgvinssonar.
Gunnar H. Antonsson.
Öllu er afmörkuð stund og sér-
hver hlutur undir himninum hefur
sinn tíma. Að fæðast hefur sinn
tíma og að deyja hefur sinn tíma.
(Predikarinn 3. kafli 1-2.)
Látinn er móðurbróðir okkar
Eyjólfur, eða Eyfi eins og hann var
kallaður af fjölskyldunni. Hann
var heiðarlegur og góður maður,
bráðgreindur og fróðleiksfús og
við hann var gaman að eiga spjall
um hvaðeina. Hugurinn leitar aft-
ur til bernskuára okkar þegar fjöl-
skyldan kom saman við hátíðleg
tækifæri. Þá var fastur liður að
pabbi, Siggi og Eyfi spiluðu
Hornafjarðarmanna af miklum
móð og þá var oft hlegið dátt.
Eyfi eignaðist góðan lífsföru-
naut, hana Elsu, samhent voru þau
og samstiga á lífsins göngu. Eign-
uðust þau soninn Anton Björgvin
sem nú saknar góðs föður. Elsa
annaðist eiginmann sinn af ein-
stakri umhyggju og kærleika í
veikindum hans. Nú er Eyfi laus
við þjáningar og gengur á vit ljóss-
ins.
Þey, þey og ró.
Þögn breiðist yfir allt.
Hnigin er sól í sjó.
Sof þú í blíðri ró.
Við höfum vakað nóg.
Værðar þú njóta skalt.
Þey, þey og ró.
Þögn breiðist yfir allt.
Með ljóði Jóhanns Jónssonar
kveðjum við Eyfa með virðingu og
þökk.
Algóður Guð geymi þig, kæri
frændi.
Björg, Signý og Sif.
Í dag kveðjum við Eyjólf Guðna
Björgvinsson en hann andaðist á
Landspítalanum í Fossvogi að-
faranótt 1. maí sl. Við Eyjólfur höf-
um þekkst lengi eða allar götur frá
því að við vorum að alast upp í
Hafnarfirði á sínum tíma. Eyjólfur
var tveimur árum yngri en ég og
við því ekki samtíða í skóla. Ég og
fleiri jafnaldrar mínir munum þó
vel eftir Eyjólfi frá því á þessum
tíma, sérstaklega vegna þess hvað
hann var mikill yfirburðanáms-
maður. Síðar átti ég eftir að kynn-
ast Eyjólfi enn betur, þegar ég fór
að vera með systur hans Guðfinnu
Björgvinsdóttur, sem síðar varð
eiginkona mín. Við Guðfinna hóf-
um búskap á loftinu heima hjá for-
eldrum þeirra, þeim Björgvini
Helgasyni og Þorbjörgu Eyjólfs-
dóttur, á Norðurbraut 1 í Hafnar-
firði. Þar bjuggum við á meðan við
vorum að byggja okkur hús á
Hvaleyrarholtinu í suðurbæ Hafn-
arfjarðar. Á þessum árum kynntist
ég Eyjólfi mjög vel og við urðum
miklir og góðir vinir. Sú vinátta
hélst alla tíð. Það var alltaf gaman
að fylgjast með Eyjólfi og sjá hvað
hann var samviskusamur og vand-
virkur í öllu sem hann tók sér fyrir
hendur. Ég á líka margar góðar
minningar frá þessum tíma því við
gerðum mikið saman, t.d. fórum
við í veiðitúra og þá spiluðum við
saman badminton. Þessar sam-
verustundir voru alltaf jafn-
skemmtilegar. Eftir að Eyjólfur
lauk háskólanámi í viðskiptafræði
flutti hann til Reykjavíkur og þá
fækkaði jafnframt stundunum
saman. Við héldum þó áfram að
hittast reglulega, t.d. á hátíðum, í
afmælum og á öðrum tímamótum í
fjölskyldunni. Það voru alltaf
ánægjulegar stundir.
Eyjólfur naut mikillar virðingar
í störfum sínum sem viðskipta-
fræðingur enda hæfileikaríkur
með eindæmum ásamt því að vera
góður í öllum mannlegum sam-
skiptum. Lengst af starfaði hann
hjá Efnahagsstofnun, síðar Þjóð-
hagsstofnun. Eyjólfur giftist árið
1964 eftirlifandi eiginkonu sinni
Elsu Rúnu Antonsdóttur. Þau
bjuggu lengi í Fellsmúlanum í
Reykjavík en síðar keyptu þau sér
fallegt hús í Kringlunni. Þó að Eyj-
ólfur hafi verið fæddur og uppalinn
í Hafnarfirði og alla tíð verið mikill
Hafnfirðingur held ég að honum
hafi alltaf liðið vel í Reykjavík.
Hjónaband þeirra Eyjólfs og Elsu
var líka mjög farsælt alla tíð enda
bæði einstök ljúfmenni. Þau hjónin
eignuðust einn son, Anton Björg-
vin, sem fæddist árið 1970.
Við kveðjum nú Eyjólf Guðna
Björgvinsson, einstakan dreng-
skaparmann, og þökkum honum
samfylgdina, vináttu og tryggð í
gegnum tíðina. Við biðjum jafn-
framt góðan guð að styrkja eigin-
konu og fjölskyldu.
Sigurður G. Emilsson
og fjölskylda.
Í dag er til moldar borinn Eyj-
ólfur Björgvinsson viðskiptafræð-
ingur. Að námi loknu hóf hann þá
þegar störf við hagskýrslugerð,
fyrst hjá Framkvæmdabankanum
en síðan hjá þeim stofnunum sem á
næstu áratugum tóku við verkefn-
um Framkvæmdabankans. Þótt
stofnanirnar sem Eyjólfur vann
hjá yrðu eigi færri en fjórar voru
verkefnin nánast þau sömu alla tíð
en það var skýrslugerð um fjár-
festingu. Um langt skeið sá Eyjólf-
ur einnig um gerð yfirlitstaflna um
landsframleiðslu og þjóðartekjur
til birtingar bæði innanlands og er-
lendis.
Ég kynntist Eyjólfi fyrst sum-
arið 1969 er ég hóf störf hjá Efna-
hagsstofnun sem sumarmaður.
Eyjólfur kom mér þá fyrir sjónir
sem afar prúður og hæglátur
„eldri“ maður en ég komst fljótt að
raun um að þá var hann ekki nema
35 ára. Sumir menn eldast hratt en
eru síðan eins í nokkra áratugi.
Eins var með Eyjólf. Við áttum
síðan eftir að vinna saman í hart-
nær þrjá áratugi eða til aldamóta,
síðast hjá Þjóðhagsstofnun.
Við Eyjólfur áttum það því sam-
eiginlegt að lifa og hrærast í hag-
skýrslugerð eða statistik alla okk-
ar starfsævi. Blaðamenn og jafnvel
hagfræðingar tala um slíka menn
sem baunateljara þótt þeir margir
hverjir hafi sitt lifibrauð af því að
túlka eða rangtúlka þær tölur sem
frá okkur koma. Sumir halda því
jafnvel fram í léttum dúr að stat-
istik eigi það sameiginlegt með
bíkíníbaðfötum að hvort tveggja
gefi vissar vísbendingar en leyni
þó því sem mestu máli skiptir.
Hvað sem um samlíkingar af
þessu tagi má segja get ég fullyrt
að vandfundinn var samviskusam-
ari og vandvirkari skýrslugerðar-
maður en Eyjólfur. Ekkert var
fjær honum en að leyna þeim sann-
indum sem að baki tölunum lágu
og ávallt leitaðist hann við að
svipta hulunni af þeirri vitneskju
sem í tölunum bjó. Tölur um fjár-
festingu í þjóðarbúskapnum sveifl-
ast oftast meira en aðrir þættir
landsframleiðslu og þjóðhags-
reikninga og því var og er alveg
sérstök ástæða til þess að vera á
varðbergi við að rýna í fyrirliggj-
andi gögn. Þótt þjóðhagsreikning-
ar séu bókhald yfir þjóðarbúskap-
inn eru þeir frábrugðnir
hefðbundnu bókhaldi að því leyti
að iðulega skortir heimildir og þá
kemur til kasta skýrslugerðar-
mannsins að vega og meta gögnin.
Reynsla Eyjólfs kom þar að góðu
gagni en hann var formfastur og
íhaldssamur í bestu merkingu þess
orðs og sá ekki ástæðu til þess að
breyta fyrri aðferðum, breyting-
anna vegna. Hins vegar var hann
alls ekki ósveigjanlegur og tók
ávallt vel tillögum til breytinga ef
þær voru vel rökstuddar. Sam-
skipti okkar voru alla tíð eins og
best varð á kosið.
Því miður tileinkaði Eyjólfur
sér ekki tölvutæknina við skýrslu-
gerðina heldur notaði alla tíð
reiknivélina og grænu dálkamöpp-
urnar með gormum. En á móti vó
eljusemi hans og vandvirkni. Síð-
ustu árin var heilsu Eyjólfs farið
að hraka og hann fór þá í hálft
starf.
Ég sendi Elsu, Antoni Björgvini
og fjölskyldu mínar innilegustu
samúðarkveðjur við fráfall þessa
góða og grandvara manns.
Gamalíel Sveinsson.
Í hálfan annan áratug áttum við
Eyjólfur mjög náið samstarf innan
stofnanakerfis Viðreisnarstjórnar-
innar. Síðan urðu víxl stofnana og
okkar milli þeirra til þess að skilja
okkur að, þar til ég tók að efast um
að hann væri á lífi, uns Elsa hans
hringdi á dögunum að greina frá
láti hans.
Í upphafi þessarar sögu bar mig
heim úr þriggja ára dvöl við fram-
haldsnám og könnun á þjóðhags-
reikningakerfum í útlöndum. Var
þá orðin brýn þörf uppbyggingar á
því sviði til þess jöfnum höndum að
mæta hagstjórnarþörfum og kröf-
um hagstofnana erlendis á skipu-
legri skýrslugerð. Var þá komið
upp Efnahagsstofnun um sama
leyti og sérstakur Seðlabanki fékk
aukið sjálfstæði og hafin var gerð
efnahagsáætlana með tilstyrk
norskra hagfræðinga. Magnaðist
þá þörf fyrir hæfa starfskrafta á
skömmum tíma. Svaraði Eyjólfur
þá þessu kalli tímans á frumstigi
þeirrar nýmótunar.
Við þessi fyrstu kynni varð ljóst,
að hann var miklum og sérstæðum
kostum búinn. Það orð fór af hon-
um, að námsbækur hans væru
þrautlesnar og fullunnar til hans
nota með áherslustrikunum og
„typeringum“, svo að ekkert færi
milli mála. Þegar svo á reyndi í
starfinu, kom fram svo rík sam-
viskusemi hans, að langt er til að
jafna. Mátti hann ekki til þess
hugsa, að niðurstöðurnar yllu
meinlegum misskilningi um þjóð-
arhag, og gerðist stórorður og
sagðist fremur vilja fara út á Arn-
arhól og bíta gras en valda slíku.
Þess var heldur ekki krafist, en
gagnrýnin afstaða hans kom fram í
því, að hann skipti um starf í rúmt
ár, en fékkst svo til að koma aftur.
Með þróun verkaskiptingar
kom í ljós, að geðslagi hans hentaði
best að hafa skýrt afmarkað
starfssvið og sem mest sjálfstæði
innan þess. Fjármunamyndun
reyndist slíkt svið með hennar fjöl-
breyttu aðild og uppruna, og varð
Eyjólfur kunnur af árlegum
skýrslum um hana í helstu hag-
tímaritum: Úr Þjóðarbúskapnum
og Fjármálatíðindum. Blandaðist
víst fáum hugur um, að með fulln-
aðarfrágangi hans á þeim væri þar
um fátt að efast.
Ekkert vorum við að fást um
ættir manna, sem fengjust til
starfa, þvert á það sem stundum er
haft í flimtingum. Nú eru hæg
heimatökin með Íslendingabók, og
kemur þá í ljós, að við Eyjólfur er-
um sjömenningar af Bjarna Berg-
steinssyni í Skildinganesi og Guð-
rúnu Tómasdóttur af Arnarhóli, og
þykir mér vænt um. Mál er að
enda þessar hugrenningar, og er
svo gert með innilegum samúðar-
kveðjum okkar hjóna til Elsu og
sonarins Antons Björgvins og ann-
arra nánustu skyldmenna. Blessuð
sé sál hans og minning.
Bjarni Bragi Jónsson.
Eyjólfur Guðni
Björgvinsson
VirðingReynsla & Þjónusta
Allan sólarhringinn
www.kvedja.is
571 8222
82o 3939 svafar
82o 3938 hermann
✝
Hjartans þakkir til allra sem sýndu okkur
stuðning og samúð við andlát og útför
föður okkar, tengdaföður og afa,
GÍSLA HALLDÓRSSONAR
í Króki.
Guð geymi ykkur öll.
Lilja María Gísladóttir, Páll Óskarsson,
Ingvar Hreinn Gíslason, Lynn Ann Gíslason
og barnabörn.
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir
og afi,
ÓLAFUR ÞÓRÐUR SÆMUNDSSON
rafvirki,
Mávahlíð 33,
lést á Landspítalanum við Hringbraut
miðvikudaginn 8. maí.
Jónína Sigurðardóttir,
Vigdís Sjöfn Ólafsdóttir,
Sigurður H. Ólafsson, Guðfinna Hákonardóttir,
Hafdís Ólafsdóttir, Guðmundur Már Ragnarsson,
og barnabörn.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
TRAUSTI MAGNÚSSON,
fyrrv. útgerðarmaður og skipstjóri,
Árstíg 7, Seyðisfirði,
lést á Heilbrigðisstofnun Austurlands,
Seyðisfirði, að morgni 8 maí.
Útförin verður auglýst síðar.
Þórdís Jóna Óskarsdóttir,
Ósk Traustadóttir, Jóhann Viðar Jóhannsson,
Magnús Traustason, Hrafnhildur Ólafsdóttir,
Sigrún Traustadóttir, Guðmundur Gylfason,
Hafrún Traustadóttir, Kristján Birgir Skaftason,
Vignir Traustason, Aldís María Karlsdóttir,
Guðrún María Traustadóttir, Eymundur Björnsson,
afabörn og langafabörn.