Morgunblaðið - 06.07.2013, Síða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 6. JÚLÍ 2013
Dóra Hanna Magnúsdóttir
✝
Innilegar þakkir fyrir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við fráfall og útför hjartkærrar móður
okkar,
HALLDÓRU ÓLAFSDÓTTUR
fyrrum bónda og húsmóður að Skálá,
hjúkrunarheimilinu Mörk.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki
heimahjúkrunar og heimilishjálpar í Kópavogi og
starfsfólkinu á hjúkrunarheimilinu Mörk, 2. h. norður,
fyrir frábæra umönnun og hlýlegt viðmót.
Jóhanna Lind Ásgeirsdóttir, Jón Stefánsson,
G. Sigurður Jóhannesson,
Björn Jóhannesson, Eva Hjaltadóttir,
Rannveig María Jóhannesdóttir, Árni Guðni Einarsson,
Guðbjörg Sólveig Jóhannesdóttir,
Ólafur Ágúst Jóhannesson, Kirsten Winum Hansen,
Ingimar Þór Jóhannesson, Tinna Stefánsdóttir,
ömmubörn og langömmubörn.
✝
Ástkær sonur okkar,
BERGUR BJARNASON,
Barónsstíg 27,
verður jarðsunginn í Fossvogskapellu
mánudaginn 8. júlí kl. 15.00.
Bjarni Bergsson, Ragnhildur Friðriksdóttir.
✝
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð,
hlýhug og vináttu við andlát og útför
GUÐRÚNAR ÞÓRÐARDÓTTUR
SKOWRONSKI,
Hrafnistu, Reykjavík,
áður Árskógum 8.
Henry Skowronski, Helga H. Lúthersdóttir,
Karol Mantz,
Agnes Arnold, Donald Arnold,
Tekla Skowronski,
Jane Skowronski,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær móðir okkar, amma, langamma,
sambýliskona og systir,
ÓLÖF B. ÁSGEIRSDÓTTIR,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju
miðvikudaginn 10. júlí kl. 13.00.
Blessuð sé minning hennar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Birgitta, Svafar og Bjössi.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
INGUNN ÓSK SIGURÐARDÓTTIR,
Efra-Hvoli,
lést fimmtudaginn 27. júní á Dvalarheimilinu
Lundi, Hellu.
Útför hennar fer fram frá Stórólfshvolskirkju
föstudaginn 12. júlí kl. 15.00.
Ragnheiður Sigrún Pálsdóttir, Þórir Yngvi Snorrason,
Helga Björg Pálsdóttir, Guðmundur Magnússon,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir og amma,
BERGDÍS JÓNSDÓTTIR,
Sæviðarsundi 48,
sem andaðist á hjúkrunarheimilinu Sóltúni
laugardaginn 29. júní, verður jarðsungin frá
Áskirkju miðvikudaginn 10. júlí kl. 13.00.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á
Blindrafélagið.
Friðrik Olgeir Júlíusson,
Margrét Björg Júlíusdóttir, Viðar Helgi Guðjohnsen,
Auður Júlíusdóttir, Sigvaldi Ólafsson,
og barnabörn.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við fráfall eiginmanns míns, föður,
tengdaföður og afa,
ÓSKARS EINARSSONAR,
Túngötu 12,
Álftanesi,
sem andaðist laugardaginn 8. júní.
Sérstakar þakkir færum við læknum og hjúkrunarfólki
sem annaðist hann í veikindum hans.
Guðrún María Hjálmsdóttir,
Haukur Óskarsson, Ragnheiður Thoroddsen,
Bryndís Óskarsdóttir, Egill Hafsteinsson,
Óskar Ólafur Hauksson, Bryndís Bjarkadóttir,
Kjartan Freyr Hauksson,
Guðbjörg Ríkey Hauksdóttir, Ástráður Stefánsson,
Ásdís Egilsdóttir, Kjartan Örn Sigurjónsson,
Auður Egilsdóttir, Hreiðar Már Haralds Pálsson.
Elsku besta amma Bíbí,
sem kvaddir okkur núna í júní.
Alltaf varst þú svo björt og hlý,
semjum við þetta ljóð af því.
Alltaf varst þú svo fínlega klædd,
uppáhaldið okkar voru þínir perlulokkar.
Sannarlega varst þú greind og vel
frædd,
þú kenndir okkur margt, elsku amma
okkar.
Ávallt gafst þú okkur sætindi og gos,
einnig spurðir þú okkur frétta.
Er við sögðum frá kom þitt hlýja bros,
þú sagðir lífsbraut okkar vera rétta.
Takk fyrir allt sem þú hefur fyrir okkur
gert,
hjónaband ykkar afa var aðdáunarvert.
Þið innilega elskuðuð hvort annað svo
heitt,
líf okkar allra þú hefur skreytt.
Hrafnhildur Svala og Hekla
Sif Sigurjónsdætur.
Mig langar að minnast hennar
ömmu minnar, Dóru Hönnu
Magnúsdóttur, eða Bíbí ömmu,
með nokkrum orðum. Amma
fæddist á Heimagötu 4 í húsi sem
hét Tunga og átti það eftir að
verða heimili hennar næstu 39 ár-
in eða allt þar til hún og afi fluttust
á Vestmannabrautina árið 1963.
Amma minntist æsku sinnar
með hlýhug þó hún hafi ung þurft
að axla mikla ábyrgð. Eftir að
grunnskóla lauk fór amma til
Reykjavíkur í Verzlunarskólann.
Ömmu gekk vel í námi. Eftir að
fyrsta árinu lauk í Verzló dundi
mikil ógæfa yfir fjölskylduna,
þetta var árið 1942 og amma að-
eins 17 ára. Á tveimur mánuðum
missir amma, afa sinn, mömmu
sína og bróður sinn Berg, sem var
tveimur árum yngri en hún. Óhjá-
kvæmilega lenti mikil ábyrgð á
herðum hennar sem elstu dóttur-
innar. Júlíusi Gísla bróður hennar,
sem þarna var aðeins fjögurra ára,
gekk amma í móðurstað.
Árið 1946 kom til Vestmanna-
eyja frá Eyrarbakka ungur mað-
ur, Sigmundur Andrésson, til þess
að klára nám í bakaraiðn í bakaríi
langafa míns, Magnúsarbakaríi.
Sagan um fyrstu kynni ömmu og
afa er saga sem allir í fjölskyld-
unni þekkja og hafa gaman af.
Amma tók að sér að hjálpa afa við
bókfærslunámið og þannig kvikn-
aði neisti sem varð að gæfusömu
hjónabandi í 66 ár.
Fyrir ungan peyja var það æv-
intýri líkast að dvelja hjá ömmu og
afa á Vestmannabrautinni. Í stóru
húsi í hjarta bæjarins, með heilu
bakaríi á neðri hæðinni, miðstöðv-
arofna sem gáfu frá sér dularfull
hljóð og peningaskáp sem geymdi
allan heimsins auð. Afi hlaut að
vera ríkastur allra. Toppurinn var
þó að fá að sofa í kojunni sem var í
skápnum í svefnherbergi ömmu
og afa, ég var heppnasti peyi í öll-
um heiminum. Það var regla á öllu
hjá Bíbí ömmu. Heimilislífið ein-
kenndist af vinnusemi og metnaði
fyrir fjölskyldufyrirtækinu.
Seinna þegar ég hóf störf í Magn-
úsarbakaríi hjá föður mínum var
gott að vita af ömmu og afa á efri
hæðinni og ósjaldan endaði maður
daginn á spjalli yfir kaffibolla í
eldhúsinu hjá þeim.
Sunnudagurinn 22. apríl árið
1984 var örlagadagur í lífi Bíbíar
ömmu. Þá fótbrotnaði hún illa við
heimilisstörfin og fór í framhaldi í
aðgerðir á fætinum þar sem voru
gerð slík mistök að hún bar ekki
sitt barr eftir. Þetta hafði geysi-
mikil áhrif á líf ömmu minnar og
lífsgæði hennar og afa. En sam-
band þeirra styrktist við hverja
raun og ástin og virðingin var ein-
læg og sönn. Amma mín var góð
kona. Hún var harðdugleg og
skipulögð, tók mikinn þátt í fé-
lagsstarfi og henni féll aldrei verk
úr hendi. Ég minnist hennar með
djúpri virðingu og þakklæti fyrir
alla hennar umhyggju, ekki síst til
stúlknanna minna og systur minn-
ar heitinnar, en amma og Guðrún
Heba voru perluvinkonur. Simma
afa votta ég mína dýpstu samúð
nú þegar hann hefur misst sinn
lífsförunaut og besta vin. Bíbí
ömmu kveð ég með söknuði en
minningar um einstaka konu
munu lifa með mér og minni fjöl-
skyldu.
Sigurjón Andrésson.
Elsku besta amma, þín verður
svo sannarlega sárt saknað, betri
ömmu er ekki hægt að hugsa sér.
Þú hugsaðir svo vel um okkur
barnabörnin og okkar fjölskyldur.
Þú varst svo minnug og dugleg að
halda sambandi við okkur öll. Sem
dæmi hringdir þú alltaf í okkur á
afmælisdögum og okkur þótti
mjög vænt um það.
Við eigum margar yndislegar
minningar frá barnæsku þegar við
heimsóttum ykkur í bakaríið ykk-
ar þar sem við fengum alltaf eitt-
hvað gott í gogginn. Ekki var
verra að koma heim til ykkar á efri
hæð bakarísins þar sem vanalega
var boðið upp á nokkrar sortir af
kökum. Af og til fórum við í sendi-
ferðir fyrir þig og afa og þá þótti
þér nauðsynlegt að gauka að okk-
ur smá pening fyrir hjálpina og
var ómögulegt að komast heim án
þess að taka við nokkrum krónum
fyrir vikið. Við munum ljúfar
stundir með ykkur afa og stórfjöl-
skyldunni yfir hnallþórum, heitum
réttum og heitu súkkulaði á að-
fangadagskvöldum á heimili ykk-
ar hjóna á Vestmannabraut.
Þú varst svo dugleg í handa-
vinnu, prjónaðir mikið og heklað-
ir. Við krakkarnir fengum því
margar fallegar heimagerðar
gjafir frá þér. Þær verða varð-
veittar vel. Yngsta langömmu-
barnið í okkar legg fékk fallega
heklað teppi frá þér síðasta dag-
inn sem við gátum talað saman.
Þér var svo mikið í mun að stelpan
fengi teppið þennan dag og þú
hafðir á orði að þetta væri líklega
síðasta handavinnan þín. Ekki átt-
um við von á því að sú yrði raunin.
Við dáðumst að því hvað þú
varst alltaf jákvæð í gegnum öll
veikindin sem þú gekkst í gegnum
í tugi ára. Þú gerðir alltaf gott úr
hlutunum og kveinkaðir þér sjald-
an. Eins var það aðdáunarvert
hvað þú varst alltaf vel tilhöfð. Þú
lagðir ríka áherslu á það þrátt fyr-
ir að eiga erfitt með að fara sjálf
um og gera það sem öðrum finnst
sjálfsagt. Það má þakka mömmu
okkar fyrir að vera dugleg að laga
á þér hárið fyrir hin ýmsu tæki-
færi og starfsfólki Hraunbúða fyr-
ir að aðstoða þig í punteríinu. Við
viljum þakka starfsfólkinu fyrir að
sýna ykkur afa alúð og umhyggju
þau ár sem þið dvölduð saman á
Hraunbúðum. Starfsfólk Heil-
brigðisstofnunar Vestmannaeyja
fær einnig kærar þakkir fyrir
góða umhyggju þá daga sem þú
dvaldist þar.
Við pössum vel upp á afa sem á
nú um sárt að binda, enda voruð
þið mjög samrýnd alla tíð, þau 67
ár sem þið voruð saman.
Megir þú hvíla í friði elsku
amma okkar og takk fyrir allt það
sem þú hefur gefið okkur.
Dóra Hanna, Heiðrún
Björk, Andrés Bergs,
Hlynur og fjölskyldur.
Elsku langamma. Þú varst allt-
af svo góð við okkur krakkana,
alltaf að knúsa okkur og spyrja
okkur hvernig gengi í skólanum
eða íþróttum. Þú gafst okkur oft
nammi og pening. Einnig varstu
dugleg að prjóna og hekla alls
kyns fatnað á okkur. Það var svo
gaman að koma í heimsókn til
ykkar afa á Hraunbúðir. Mikið
verður nú tómlegt án þín og skrít-
ið að koma að heimsækja langafa
og engin langamma þar. Við eig-
um eftir að sakna þín og við skul-
um passa vel upp á langafa sem
saknar þín mikið.
Kær kveðja og við vonum að
þér líði vel þar sem þú ert.
Gabríel, Elmar Elí,
Richard Óskar, Aron
Ingi og Arnar Gauti.
Dóra Hanna mágkona mín er
látin, áttatíu og átta ára að aldri.
Með henni er genginn fulltrúi þög-
uls hóps kvenna sem byggðu upp
landið á síðustu öld. Dóra Hanna
var elst fimm barna foreldra
sinna, Halldóru Valdemarsdóttur
og Magnúsar Bergssonar bakara í
Vestmannaeyjum. Magnúsarbak-
arí var í sama húsi og heimili
þeirra. Magnús var forystumaður
um margt sem til framfara horfði í
Vestmannaeyjum og heimilið var
miðstöð umsvifamikils reksturs.
Dóra Hanna var komin til náms
í Verzlunarskólanum í Reykjavík
og þótti mjög efnilegur námsmað-
ur þegar fjölskyldan varð fyrir
miklum harmi árið 1942. Halldóra
dó frá nýfæddu barni, Halldóri, og
næstelsta barnið, Bergur, lést að-
eins tæpra fimmtán ára gamall
síðar sama sumar. Dóra Hanna
hætti í skólanum sautján ára göm-
ul til að sjá um heimilið og yngri
systkini sín en Halldór litli var
sendur í fóstur til föðursystur
sinnar í Reykjavík.
Dóra Hanna giftist Sigmundi
Andréssyni frá Eyrarbakka árið
1947. Sigmundur hafði lært til
bakara á Eyrarbakka en kom til
Vestmannaeyja til að fullnuma sig
hjá Magnúsi. Hjónin unnu bæði í
bakaríinu æ síðan og þau keyptu
reksturinn árið 1957. Sigmundur
og Dóra Hanna höfðu byggt nýtt
bakarí við Vestmannabraut með
bestu tækjum þegar gosið í
Heimaey brast á árið 1973. Þau
fluttust þá upp á Eyrarbakka en
komu til baka strax að gosi loknu.
Hjónin voru um árabil hæstu
skattgreiðendur í Vestmannaeyj-
um þótt Dóru Hönnu væri hvergi
getið í skattskrám. Giftar konur
urðu ekki skattþegnar fyrr en síð-
ar.
Dóra Hanna og Sigmundur
voru stolt af framlagi sínu til sam-
félagsins. Þau áttu því margfald-
lega skilið að hlúð yrði að þeim í
hjúkrunarheimilinu Hraunbúð-
um. Þangað fluttust þau eftir alda-
mót, fyrst aðeins í lítið herbergi en
síðar fengu þau litla íbúð. Má
segja að þau væru komin að fótum
fram. Fætur þeirra voru búnir að
skila miklu meira en hægt var að
ætlast til. Sigmundur hafði verið
með bæklaðan fót allt frá barn-
æsku. Dóra Hanna lærbrotnaði
við heimilisstörf á miðjum aldri.
Hún gekkst undir margar aðgerð-
ir en varð aldrei söm eftir. Gervi-
lærleggur olli henni miklum kvöl-
um og að lokum var hann tekinn.
Eftir það var hún bundin við hjóla-
stól en leið mun betur. Hlutskipti
Dóru Hönnu varð að hlúa að föður
sínum og systkinum og síðar eig-
inmanni og börnum og það gerði
hún af kærleika. Hún fylgdist vel
með afkomendum sínum og systk-
ina sinna. Ætíð var hlýtt á milli
hennar og Halldórs bróður henn-
ar. Hann á Dóru Hönnu skuld að
gjalda. Hún var honum sem móðir
er hann dvaldist hjá föður sínum á
sumrin. Þaðan á hann sælar minn-
ingar er hann fékk að baka hjá
þeim lítil sætabrauð í bakaríinu.
Kynni okkar Dóru Hönnu,
Bíbíar, ná yfir meira en hálfa öld.
Aldursmunurinn var mikill en
hann jafnaðist út og við áttum oft
gott spjall, sérstaklega í síma.
Minnisstæð er kvöldstund með
þeim hjónum á Vestmannabraut
er ég átti ein erindi til Vestmanna-
eyja. Móttökur voru höfðinglegar
og hlýja þeirra umvafði mig. Hafi
Bíbí þakkir fyrir umhyggjuna fyr-
ir litla bróður sínum og fjölskyldu
hans.
Kristín Bjarnadóttir.
Við leiðarlok langar mig að
minnast sómakonunnar Dóru
Hönnu Magnúsdóttur eða Bíbíar í
nokkrum orðum. Á æskuárunum
vissi maður nú svo sem hver ætt-
móðirin í Magnúsarbakaríi var og
sá hana stundum koma í gættina
milli bakarísins og brauðsölunnar.
En kynni mín af henni hófust þó
fyrst fyrir alvöru upp úr fermingu
þegar vinskapur minn og Óskars
yngsta sonar hennar tók á sig
mynd. Mér var strax tekið ákaf-
lega vel af þeim heiðurshjónum
Bíbí og Simma og ekki leið á löngu
þar til þau buðu mér að koma með
sér og Óskari í ferð til Spánar,
sem varð auðvitað hin skemmti-
legasta. Það heillaði mig hve auð-
veldlega þau gátu talað við
stráklinginn eins og fullorðinn ein-
stakling strax á þessum árum.
Brátt var maður orðinn heima-
gangur á Vestmannabraut 37,
njótandi endalausrar gestrisni og
elskulegheita. Ljúffengu bakkels-
inu af neðri hæðinni voru gerð góð
skil við eldhúsborðið og þegar hér
var komið sögu þóttust menn
orðnir slarkfærir í bridge. Það
voru yndislegir taktar þegar Bíbí
var búin að leggja á borð fyrir
okkur og læddi svo spilastokknum
á eitt borðshornið. Rúberturnar
urðu oft fjörugar og þegar henni
þótti nóg um glæfralega spila-
mennsku makkers eða mótherja
flugu oft gullkorn með passandi
töktum. Sennilega þótti henni við
vinahópurinn svolítið óstýrilátur á
þessum árum, en þegar hún sá
mönnum vegna vel var hún glöð
fyrir okkar hönd. Ég minnist þess
þegar ég heimsótti Bíbí á Land-
spítalanum, með víxil fyrir stúd-
entsferðinni minni, er mig vantaði
einn ábeking. Það var auðsótt mál
og svo fylgdi eitt vel meinandi:
„Þú verður nú stilltur“. Það var
óheyrilega óréttlátt, að þegar sá
tími kom að Bíbí gæti farið að
njóta lífsins að kvöldi farsællar
starfsævi, skyldi hún lenda í
óhappi sem átti eftir að skerða lífs-
gæði hennar allverulega til hinsta
dags. Það var ótrúlegt með hvaða
æðruleysi hún tókst á við þetta og
þar stóð hún svo sannarlega ekki
ein með Simma sinn sér við hlið.
Þó að samfundum okkar hafi
fækkað eftir að ég flutti til útlanda
var það mér ávallt dýrmætt að
geta litið við hjá þeim þegar færi
gafst. Þá fannst þeim nú ekki mik-
ið þurfa að ræða hvernig hún eða
þau hefðu það, heldur var áhuginn
einlægur hvernig mér og mínum
vegnaði. Mér þótti mjög vænt um
að hafa í síðustu utanlandsferðinni
sem þau hjón fóru saman, fengið
þau til mín eina kvöldstund á þá
tiltölulega nýstofnað heimili mitt í
Þýskalandi. Það var svo seinna
gleðilegt hve sátt þau voru við þá
ákvörðun að láta gott heita með
eigin búskap og færa sig yfir á
Dvalarheimilið Hraunbúðir, þá
frábæru stofnun. Þangað var jafn
gott að koma til þeirra, mikið
spjall og enn fylgst vel með öllum
hlutum heima sem að heiman.
Stórfjölskyldan og velferð hennar
alltaf á radarnum, þó það hafi
örugglega verið drjúg hugarleik-