Morgunblaðið - 03.08.2013, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 3. ÁGÚST 2013
Ferðalög, við förum í alls kon-
ar ferðalög en lengsta og síðasta
ferðalag Eyfa var ferðin heim til
Íslands. Hann langaði svo heim
og lagði allt í sölurnar til þess en
svo stoppaði hann bara einn sól-
arhring hér á leið sinni á allt aðr-
ar slóðir og kvaddi þetta lífshlaup
okkar.
Eyfi Frændi, með stóru Effi,
bjó heima hjá okkur, fylgdi með
Lokastíg þegar mamma og pabbi
keyptu æskuheimili þeirra
bræðra og síðar í Barðavog.
Þar var gleðin oftast við völd
því þessir bræður voru mestu
stríðnispúkar og húmoristar sem
fyrirfundust.
Æskuminningar mínar tengj-
ast því Eyfa sterkum böndum,
eins og stóri bróðir sem var til
staðar og alltaf var hægt að leita
til.
Einstakir leikir hans með okk-
ur systkinunum einkenndust af
þjálfun í einbeitingu, þolinmæði,
vandvirkni, gott veganesti og
uppeldi. Alltaf tími til spjalls og
ráðagerða í leik eða starfi.
Ég átti því láni að fagna að
ferðast með Eyfa 16 ára gömul til
Englands. Fyrst til London í
nokkra daga svo með lest til Fer-
riby og Rochdale að heimsækja
systur hans og fjölskyldur,
ógleymanleg og skemmtileg
minning. Það var reyndar alltaf
skemmtilegt að vera með Eyfa,
eitt sinn hittumst við í New York
hjá Dísu systur, þá kom hann
óvænt og einungis ég vissi af
væntanlegri komu hans. Svoleiðis
átti hann til að gera, koma fólki á
óvart en hann var fjölskylduræk-
inn og heimsótti oft ættingja í út-
löndum.
Þegar Bína elsta systir hans
dó, fórum við Addý og pabbi til
Englands að kveðja hana og vor-
um þeir bræður, Pétur, Eyfi og
pabbi þar allir saman í síðasta
sinn, yndislegar stundir sem við
áttum þar með börnum Bínu.
Við hittumst í Kaupmannahöfn
og áttum þar góðar stundir við
rölt á milli kaffihúsa, en nú síðast
hitti ég hann í Kalmar, fárveikan
á sjúkrahúsi. Gátum við talað
mikið saman um allt milli himins
og jarðar, en nú á mun alvarlegri
nótum en oft áður, þó var á ein-
hvern sérstakan hátt notalegt að
vera með honum þessa síðustu
daga.
Síðast þegar hann kom til Ís-
lands á ættarmót, fyrir nokkrum
árum gisti hann heima hjá okkur
og sátum við gjarnan á pallinum
með morgunkaffið í yndislegu
veðri og spjölluðum og hlógum.
Hann hafði þann eiginleika að sjá
skoplegar hliðar á mannlífinu og
nærvera hans var notaleg og af-
slöppuð. Eyfi fylgdist vel með
sínu fólki. Hann var virkur net-
notandi, sendi „email“ sem voru
svo skemmtileg enda hafði hann
einstaka frásagnargáfu, að mað-
ur hló yfirleitt eftir lestur bréfa
hans eða brosti breitt. Síðasta
skammstöfun hans í tölvupósti til
mín var KISS (keep it simple stu-
pid).
Eyfi kvæntist Dúnu sinni á af-
mælisdegi mínum 1983 og lét mig
vita að ég væri vottur, viðeigandi,
fannst þeim. Dúna átti þrjú börn
og hafa þeirra börn verið honum
sem hans eigin afabörn.
Vil ég að lokum þakka fyrir allt
Eyjólfur G.
Þorbjörnsson
✝ Eyjólfur G.Þorbjörnsson
fæddist á Lokastíg
28, Reykjavík, 28.
október 1933. Hann
andaðist á öldr-
unardeild Land-
spítalans í Fossvogi
19. júlí 2013.
Eyjólfur var
jarðsunginn frá
Fríkirkjunni í
Hafnarfirði 30. júlí
2013.
sem hann gaf mér
sem bróðir, frændi
og góður vinur alla
mína ævi.
Votta ég aðstand-
endum hans mína
dýpstu samúð og
veit að vel hefur ver-
ið tekið á móti hon-
um á nýjum slóðum.
Gunnhildur
Ólafsdóttir.
Margs væri að minnast er
gamall skólabróðir, starfsfélagi
og vinur heilan mannsaldur er
kvaddur hinstu kveðju. Ég
kynntist Eyjólfi Þorbjörnssyni í
Menntaskólanum í Reykjavík,
þaðan sem við útskrifuðumst árið
1956, en síðan átti það fyrir okkur
að liggja að verða samferða á
námsbrautinni enn um sinn. Við
lögðum stund á náttúruvísindi og
sér í lagi veðurfræði við Háskól-
ann í Osló nokkur ár og bjuggum
þá á sama stúdentagarði, Sogni,
jafnvel um tíma í sömu fimm
manna íbúðinni á garðinum,
ásamt þremur „innfæddum“. Um
síðir höfnuðum við á sama vinnu-
stað, Veðurstofu Íslands, þar sem
við unnum í námunda við hvor
annan nokkra áratugina. Í raun-
inni hafði ég haft óbeina nasasjón
af tilvist Eyjólfs strax á Leifsgötu
æskuára minna þar sem sægur af
strákum undi glaður við sitt í leik
að loknum skóladegi í Austur-
bæjarskólanum. En þyrfti leikur-
inn að berast út fyrir landamæri
nágrennisins þótti óráðlegt að
fara inn á umráðasvæði þeirra
Lokastígsstrákanna handan við
Skólavörðuholt. Þar átti heima
tápmikill þjóðflokkur sem átti
það til að forvitnast um ferðir
stráka úr öðrum hverfum.
Eyjólfur byrjaði snemma á
Veðurstofunni, fyrir tvítugt.
Hann hafði gert hlé á námi og
fengið starf sem aðstoðarmaður í
spádeild, veðurathugunarmaður
og „plottari“, en plottarar unnu
við að teikna á kort innsendar
veðurathuganir. Eyjólfur kynnt-
ist veðurfræðinni og ákvað að
hefja nám á ný til að gerast veð-
urfræðingur. Hann var svo
ákveðinn að hann smitaði mig en
ég var um tíma tvístígandi milli
náttúruvísindagreina. Ég náði
mér niðri á Eyjólfi síðar, en níst-
ingskalda vetrardaga í Osló álas-
aði hann mér fyrir að hafa lokkað
sig yfir til Noregs frá Englandi
þar sem hann hafði hafið veður-
fræðinámið.
Eyjólfur var góður íþrótta-
maður á yngri árum og man ég að
hann var í handboltaliði sem kom
til Osló og lék þar spennandi leik.
Íslenska nýlendan kom til að
horfa á og stappa stálinu í sína
menn. Þetta var áður en Eyjólfur
hafði vent sínu kvæði í kross og
haldið til Noregs í nám.
Eyjólfur var höfði hærri en all-
ur lýður, bar sig vel, beinn í baki
og grannur. Hann var alla jafna
ekki margmáll, en kíminn var
hann og létti fyndni hans lund
manna. Tölvubréf hans frá Sví-
þjóð, með kveðju frá þeim Dúnu
„og hundunum“, voru alltaf í létt-
um dúr, jafnvel síðustu mánuðina
er hann greindi frá veikindum
sínum. Fyrr á tíð var skemmtileg
þverstæða í fasi hans sú, að hann
varð stundum í hópi manna er
ræddust við alvarlegur á svip og
fámáll. Þóttist ég þá vita að í hópi
viðmælenda væri einn sem Eyj-
ólfur vinur minn hefði ekki hitt
áður. Mun hann af ókunnugum
hafa verið talinn dulur maður.
Eyjólfur var drátthagur og voru
veðurkort hans með afbrigðum
skýr og listilega dregin. Fór orð
af þeim. En nú er öldin önnur,
tölvuöld, og list Eyjólfs á þessu
sviði hvorki stunduð né rómuð.
Að leiðarlokum minnast bekkjar-
systkin úr árgangi MR-1956 og
samstarfsfólk á Veðurstofunni
Eyjólfs með hlýhug og þökk. Við
hjónin vottum stjúpbörnum hans,
systkinabörnum og fjölskyldum
þeirra allra samúð í söknuði
þeirra.
Þór Jakobsson.
Sumarið hefur ekki verið gott.
Engin sól, bara dimmt. Daginn
sem Eyjólfur kom heim til Ís-
lands til að deyja, grétu himnarn-
ir meir en nokkru sinni. Daginn
eftir kvaddi hann þennan heim og
dagurinn varð sem kvöld.
Með Eyjólfi Þorbjörnssyni
veðurfræðingi er genginn einn af
vænstu sonum Veðurstofunnar.
Hugurinn hvarflar aftur í tímann,
já um 43 ár. Ég sé þá fyrir mér
saman, hann og Ólaf Einar Ólafs-
son veðurfræðing, báðir einstakir
menn. Á þessum tíma unnum við
á flugveðurdeild Veðurstofunnar
á Keflavíkurflugvelli sem síðar
var færð til Reykjavíkur. Þeir
voru mjög samhentir með það að
stríða okkur stelpunum, hvor á
sinn háttinn. Það var gaman að
hlæja með þeim. Ég heyri hlát-
urinn í Eyjólfi í hjarta mínu. Það
er gott að minnast hans þannig.
Mér þótti líka alltaf vænt um
Ingólf Aðalsteinsson veðurfræð-
ing en þegar hann og Eyjólfur
mættust gerðist það alltaf með
mjög sérstökum hætti. Þeir
stukku upp í loftið í einhvers kon-
ar ballettspori sem þeir kölluðu
„pas de deux“. Eyjólfur var víst í
ballett á yngri árum og Ingólfur
hlýtur að hafa verið það líka því
mikið var lagt í sporið.
Eyjólfur hafði mjög fallega rit-
hönd sem sagði heilmikið um
hann því hann var afskaplega
vandvirkur og traustur maður.
Hann hafði óvenju góða nærveru
og mikinn húmor eins og kemur
fram hér að ofan. Margar setn-
ingar og frasar sem upphaflega
komu af hans vörum hef ég gert
að mínum. Þannig heldur húmor-
inn hans áfram í gegnum mitt líf,
öðrum til gleði og sjálfri mér
mest.
Eyjólfur var einn lengi framan
af ævinni en átti mörg systkini.
Þau misstu móður sína snemma
og héldu fast hvert utan um ann-
að alla ævi.
Við hittumst tvisvar á ári, sam-
starfsfólk sem flest höfum unnið
saman í marga áratugi. Við höf-
um saknað Eyjólfs en undanfarin
ár hefur hann búið í Svíþjóð
ásamt konu sinni, Dúnu. Ég
hugsa að flest okkar hafi verið ró-
leg með það. Hann var hjá henni
Dúnu, þess vegna hlaut allt að
vera gott.
En lífið er því miður ekki alltaf
svona einfalt. Dúna lést í febrúar
síðastliðnum og Eyjólfur var aft-
ur orðinn einn en nú fjarri ætt-
ingjum og vinum.
Það var á síðasta samfundi
okkar í vor sem ég heyrði af láti
Dúnu. Ég vissi ekki af veikindum
hans sjálfs, sendi honum tölvu-
póst og hvatti hann til að koma
heim. Ég fékk ekkert svar.
Systkinabörn Eyjólfs settu sig
í samband við okkur fyrir
skömmu, í gegnum Þór Jakobs-
son veðurfræðing. Mig langar til
að þakka Þór og systkinabörnum
Eyjólfs fyrir það hversu vel og
nærfærnislega þau upplýstu okk-
ur öll um líðan hans og baráttu
fyrir því að fá að deyja á Íslandi.
Þau ásamt stjúpbörnum Eyjólfs
gerðu sannarlega allt sem þau
gátu til að uppfylla þessa ósk
hans.
Í dag, nokkrum dögum eftir
andlátið, skín sólin loks á suð-
vesturhorn landsins. Himinninn
er heiður og blár. Guð umvefji þig
í ljósi sínu, elskulegur vinur okk-
ar.
Ég votta bæði systkinabörnum
Eyjólfs og stjúpbörnum mína
dýpstu samúð. Guð blessi ykkur
og varðveiti elsku ykkar hvers til
annars um ókomin ár.
Stella Gróa Óskarsdóttir.
Eyfa frænda verður sárt sakn-
að. Hann var frændinn sem var
mikið erlendis, allavega í þá daga
þegar ég var barn. Ferðirnar
voru dýrari og laun talsvert
lægri. Hann var mikill vinur móð-
ur minnar og var afskaplega
gaman að hlusta á þau ræða
gömlu góðu dagana. Eyfi og
Dúna bjuggu í Svíþjóð eftir að
þau fóru á eftirlaunaaldurinn en
Dúna féll frá í febrúar á þessu ári.
Hann kom og gisti hjá mér og
minni fjölskyldu nokkrum sinn-
um og vann við afleysingar hjá
Veðurstofunni. Strákunum mín-
um, Birni og Gunnari Val, fannst
ekki leiðinlegt að fá hann. Hann
var sérstaklega barngóður og
með góðan húmor.
Hinstu saknaðarkveðjur,
Ída Valsdóttir.
Það var alltaf gaman að vera á
vakt með Eyjólfi. Hann vann
lengst af við veðurspár, fyrst í
Keflavík og síðan í Reykjavík þar
sem ég vann með honum á spá-
deildinni í mörg ár.
Eyjólfur var ekki aðeins góður
í fræðigreininni, heldur var hann
einnig mjög flinkur þegar kom að
því að greina og teikna veður-
kortin, því hann hafði „dýnamik-
ina“ í taugakerfinu. Kortin urðu
því fínustu listaverk í höndum
hans, fyrir utan að vera lógísk og
sannfærandi.
Þar fyrir utan kunni hann af-
skaplega vel að greina kjarnann
frá hisminu og þreyttist aldrei á
að undirstrika það þegar hann
leiðbeindi yngri veðurfræðing-
um. Spárnar áttu að vera stuttar
og kjarnyrtar og aldrei í neinum
„fífilbrekkustíl“, eins og hann
orðaði það.
En Eyjólfur vandaði sig við
allt. Var hann vanur að byrja
morgnana á því að hella upp á
„súrefniskaffi“ handa okkur sem
vildum aðeins gæðakaffi. Fólst
það í því að kaffikannan var
hreinsuð vel og vatnið látið renna
mjög lengi áður en hellt var upp á
sterkt kaffi. Það gat ekki orðið
betra.
Eyjólfur hafði margar hliðar
og var svo margt til lista lagt.
Hann hafði verið mikill íþrótta-
maður á árum áður og var gríð-
arlega flinkur dansari. Var mjög
eftirsóknarvert af samstarfskon-
um hans að láta hann sveifla sér á
dansgólfinu, og þar sem hann var
hávaxinn, þurftu styttri dömurn-
ar varla að snerta gólfið. Þegar
honum fannst við heldur stirðar í
dansinum tók hann upp á því að
kenna okkur undirstöðuatriðin í
ballett á milli vinnutarna, þótt
ekki sé vitað til að hann hafi
nokkurn tíma numið slíkt. Og allt
í léttum dúr.
Eyjólfur kunni líka þá list að
stríða fólki án þess að það yrði
reitt eða þreytt á því, eins og t.d.
að hrista borðin þegar maður var
að draga kortin svo jafnþrýstilín-
urnar urðu allar hrukkóttar, eða
lægðin lenti óvart á vitlausum
stað svo maður þurfti að stroka út
og byrja aftur, og alltaf hlæjandi.
Eitt sinn þegar ég var að draga
kort var Páll Bergþórsson með
nemendur í kynnisferð á spá-
deildinni. Allt í einu fer borðið að
hristast og þegar ég ætla að biðja
Eyjólf að hætta þessu verður mér
litið framan í nemendurna og sé
að þau fölna upp. Þetta var þá
jarðskjálfti sem skók borðið en
ekki Eyjólfur. Varð þá Páli að
orði að Eyjólfur væri líkega bú-
inn að gera okkur ónæm fyrir
náttúruhamförum með stríðni
sinni.
Eyjólfur var „góður gæi“ og
mjög vinsæll meðal samstarfs-
manna sinna. Hann gerði nokkr-
ar atrennur að því að hætta á
Veðurstofunni og héldum við
mörg kveðjupartí fyrir hann. En
hann kom alltaf aftur og því urðu
það vonbrigði fyrir okkur þegar
hann ákvað að flytja til Svíþjóðar.
Að leiðarlokum vil ég þakka
Eyjólfi kærlega fyrir allt og ekki
síst fyrir að lífga upp vaktirnar
með öllum sínum góðu hliðum.
Fjölskyldu Eyjólfs sendi ég mín-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Unnur Ólafsdóttir.
✝
Ástkær eiginmaður minn, pabbi okkar og afi,
MAGNÚS V. ÁGÚSTSSON
flugmaður,
er látinn.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins
látna.
Halldóra Edda Jóhannsdóttir,
Ásdís Magnúsdóttir,
Arndís Magnúsdóttir,
Guðrún Dís Magnúsdóttir,
Ágúst Róbert Glad,
Vigdís Marianne Glad,
Edda Vigdís Brynjólfsdóttir,
Brynjólfur Magnús Brynjólfsson,
Bryndís Helga Traustadóttir.
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur hlýhug og samúð vegna andláts og
útfarar móður okkar, tengdamóður, ömmu
og langömmu,
ARNHEIÐAR LILJU GUÐMUNDSDÓTTUR
frá Efra-Apavatni,
sem andaðist 17. júní.
Sérstakar þakkir til starfsfólks dvalarheimilisins Grundar fyrir
sérlega góða umönnun og hlýju.
Guðrún Erla Geirsdóttir,
Steinunn Jóna Geirsdóttir,
Geir Arnar Geirsson,
Sigurjón Guðbjörn Geirsson
og fjölskyldur.
✝
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
SUMARLIÐI PÁLL VILHJÁLMSSON
bóndi,
Ferjubakka III,
Borgarhreppi,
andaðist í Brákarhlíð, hjúkrunar- og dvalar-
heimili, Borgarnesi, miðvikudaginn 31. júlí.
Útförin fer fram frá Borgarneskirkju
laugardaginn 10. ágúst kl. 14.00.
Vilhjálmur E. Sumarliðason, Hjálmfríður Jóhannsdóttir,
Eva Ingibjörg Sumarliðadóttir,
Jóhannes Torfi Sumarliðason, Anna María Sigfúsdóttir,
Þórdís M. Sumarliðadóttir, Jóhann B. Marvinsson,
Pétur Í. Sumarliðason, Guðrún Kristjánsdóttir,
Ólöf S. Sumarliðadóttir, Sigurbergur D. Pálsson,
Sveinbjörg R. Sumarliðadóttir, Albert Ólafsson,
Ágúst Páll Sumarliðason, Hafdís Gunnarsdóttir,
afa- og langafabörn.
✝
Hjartkær fósturmóðir mín, tengdamóðir,
amma, langamma og langalangamma,
INGIBJÖRG BERGMANN
HJÁLMARSDÓTTIR,
lést fimmtudaginn 1. ágúst.
Bogey Ragnheiður Jónsdóttir, Sigfús Þórir Guðlaugsson,
Viðar Guðmundur Arnarson,
Leó Geir Arnarson,
Guðlaugur Andri Sigfússon,
Inga Rún Sigfúsdóttir,
Bára Huld Sigfúsdóttir,
makar, barnabarnabörn og barnabarnabarnabörn.
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir,
systir, amma og langamma,
ÁSDÍS HARALDSDÓTTIR,
Strikinu 10,
Garðabæ,
andaðist á Landspítalanum við Hringbraut
fimmtudaginn 1. ágúst.
Hún verður jarðsungin frá Dómkirkjunni í
Reykjavík föstudaginn 9. ágúst kl. 11.00.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á gjörgæsludeild LSH.
Þorvaldur Ragnarsson,
Ásthildur Þorvaldsdóttir,
H. Jóna Þorvaldsdóttir, Jón Diðrik Jónsson,
Anna María Þorvaldsdóttir, Jónas Halldórsson,
Á. Inga Haraldsdóttir, Hafsteinn Reykjalín,
barnabörn og langömmubörn.