Morgunblaðið - 25.02.2014, Qupperneq 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 25. FEBRÚAR 2014
sumar um erfiðu árin, aðrar
um afa minn.
Og þá var sem sól hefði snöggvast
svipt af sér skýjahjúp
því andlitið varð svo unglegt og augun
svo mild og djúp.
(Rafnar Þorbergsson)
Anna Bríet.
Það var glaðlegur hópur ung-
menna sem útskrifaðist frá
Verzlunarskóla Íslands vorið
1959. Í hópnum voru 23 stúlkur
og 60 piltar. Mikil samheldni og
vinátta einkenndi hópinn á
skólaárunum og var oft glatt á
hjalla í gamla skólanum, sem þá
var við Grundarstíg. Skömmu
eftir útskrift ákváðum við bekkj-
arsysturnar 23 að stofna bekkj-
arklúbb og starfar hann enn eftir
hálfa öld. Fyrstu árin hittumst
við á heimilum okkar, en á síðari
árum höfum við þess á milli einn-
ig hist á kaffihúsum, farið í bíó
og ýmsar ferðir innanlands sem
utan. Allar okkar samverustund-
ir hafa verið góðar stundir og
styrkt vináttu sem verður dýr-
mætari með hverju árinu sem
líður. Nokkrar ógleymanlegar
ferðir höfum við einnig farið með
eiginmönnum okkar og er þá
vegleg dagskrá með þátttöku
allra viðstaddra. Það eru forrétt-
indi að eiga að slíkan vinahóp. Í
byrjun febrúar kvöddum við
Ágústu Högnadóttur og nú
kveðjum við Möggu Úlfars. Það
er skammt stórra högga á milli í
hópnum okkar. Áður höfðum við
kvatt þrjár bekkjarsystur.
Magga fæddist og ólst upp á
Seyðisfirði. Þegar hún var 17 ára
flutti fjölskyldan til Reykjavík-
ur. Árið 1960 giftist Magga Guð-
bjarti I. Gunnarssyni stýrimanni
og hófu þau búskap í Hafnar-
firði. Þau eignuðust fjórar dæt-
ur, sem nú sjá á eftir móður og
vinkonu og barnabörnin kveðja
ömmu, sem alltaf var til staðar
fyrir þau. Þeirra missir er mikill.
Magga vann nokkur ár í verslun
en lengst af í Bókasafni Hafn-
arfjarðar. Árið 1996 fluttu þau á
Álftanesið. Magga og Bubbi
voru samhent hjón og einstak-
lega góð heim að sækja. Um tíma
bjuggu þau í Namibíu og þar
undu þau hag sínum vel. Þá
sendi Magga skemmtileg bréf til
okkar í bekkjarklúbbnum, þar
sem hún sagði frá daglegu lífi og
ævintýrum í Namibíu. Magga
var góður penni og voru lýsingar
hennar myndrænar og skemmti-
legar þar sem einföldustu störf
urðu að stórvirki. Í bréfunum
leyndi sér ekki aðdáun hennar á
landinu og fólkinu sem þar býr
við aðstæður sem eru okkur svo
framandi. Nokkrum árum síðar
fóru þau aftur til Namibíu og var
greinilegt að landið var þeim
báðum afar kært. Þangað leitaði
hugurinn. Þau hjón voru nýkom-
in úr ferð til Tenerife og nutu
þess að vera þar í sólinni, en
stuttu síðar kom reiðarslagið;
Magga var lögð fárveik inn á
sjúkrahús og lést eftir nokkra
daga. Magga hafði góða nær-
veru. Hún var trygg og traust,
hörkudugleg og ósérhlífin. Hún
hafði yndi af handavinnu og var
gaman að sjá fallega handverkið
hennar sem hún lagði svo mikla
alúð við. Síðast þegar við hitt-
umst ákváðum við að hittast
fljótlega aftur og bera saman
bækur okkar í „saumalistinni“.
Það bíður betri tíma.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Vald. Briem)
Við bekkjarsysturnar minn-
umst Möggu með hlýju og sökn-
uði og sendum Bubba, dætrun-
um og fjölskyldum þeirra
innilegar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning vinkonu okk-
ar, Margrétar A. Úlfarsdóttur.
Guðrún Snæbjörnsdóttir.
✝ RagnheiðurSveinfríður
Sóley Árnadóttir
fæddist í Bolungar-
vík 4. ágúst 1927.
Hún lést á hjarta-
deild Landspítalans
að morgni 17. febr-
úar 2014. Ragn-
heiður var dóttir
hjónanna Jónínu
Sæunnar Gísladótt-
ur, f. 10.11.1891 d.
5.5. 1964 og Guð-mundar Árna
Sumarliðasonar, f. 20.3. 1893. d.
20.8. 1969.Systkini Ragnheiðar
voru Krist-rún Sæunn Árnadótt-
ir, f. 25.5. 1926, d. 25.11. 1942 og
Guðmundur Jóhannes Árnason,
f. 22.12. 1934, d. 27.2. 1991.
Hálfbróðir samfeðra var Magn-
ús Árnason, f. 9.5. 1917, d. 6.10.
1962. Ragnheiður var gift Sig-
urði Gissurarsyni, frá Litlu-
Hildisey, f. 11.5.
1916, d. 3.5. 2002.
Börn þeirra eru
Kristrún Árný Sig-
urðardóttir, f. 16.2.
1951, maki Stefán
Ragnar Einarsson,
þeirra börn Ragn-
heiður Sóley Stef-
ánsdóttir og Inga
Björg Stefáns-
dóttir, Árni Jóns-
son Sigurðsson, f.
2.3. 1955, maki Sjöfn Þórðar-
dóttir, þeirra börn eru Ingibjörg
Árnadóttir og Sigurður Aron
Árna-son, og Jón Sævar Sig-
urðsson f. 9.6. 1964. Barna-
barnabörnin eru orðin 11 tals-
ins. Ragnheiður kynntist
Sig-urði manni sínum þegar
hann kom vestur í Bolungarvík
til að vinna í vélsmiðjunni þar en
hann hafði lok-ið prófi sem vél-
virki. Jónína móðir Ragnheiðar
var með nokkra kost-gangara
og þannig kynntust þau og
felldu hugi saman. Þegar Sig-
urður flutti aftur til Reykjavík-
ur árið 1945, fór Ragnheiður
fljótlega á eftir honum. Hún réð
sig í vist hjá hjónum í Hlíðunum,
sá um matseld og 2 ára barn
þeirra hjóna, einnig vann hún í
þvottahúsi við Laugaveg sem og
í Hampiðjunni. Sigurður og
Ragnheiður fluttu inn í húsið við
Vesturgötu 28 í Reykjavík í maí
1951 og hófu sinn búskap, þar
bjuggu þau alla tíð. Ragnheiður
var alla tíð heimavinnandi hús-
móðir en þegar börnin stækk-
uðu skúraði hún hjá Heildversl-
un Agnars Lúð-víkssonar og á
fleiri stöðum. Útför Ragnheiðar
fer fram frá Dómkirkjunni í
dag, 25. febrúar, og hefst at-
höfnin kl 13.
Móðir mín, Ragnheiður Svein-
fríður Sóley Árnadóttir, er farin
og þar með lýkur hlutverki litla
hússins að Vesturgötu 28. Aldrei
aftur hægt að koma í litla eldhús-
ið á Vesturgötunni og setjast nið-
ur með mömmu og ræða um
heima og geima. Sporin þegar
hún leiddi mig í Öldugötuskólann
og fór með mig í lestrarpróf hjá
skólastjóranum. Hrein og vel
straujuð fötin sem hún passaði
svo vel upp á að ég klæddist og
ferðin til Bolungarvíkur þegar ég
var fimm ára. Mamma var fædd í
Bolungarvík 4. ágúst 1927 og
sleit barnsskónum í Minni-Hlíð.
Lífið í Bolungarvík reyndist
henni erfitt, og minningarnar svo
sárar að hún kom þangað aðeins
einu sinni eftir að hún fór þaðan
1945. Aðeins átta ára gömul fékk
hún lömunarveikina, sem varð til
þess að hún lamaðist öðrum
megin í andliti. Þetta markaði
djúp spor í sálarlíf hennar, raun-
ar svo djúp að hún náði sér aldr-
ei. Næsta áfall kom óvænt og án
nokkurs fyrirvara þegar hún var
15 ára, þegar systir hennar,
Kristrún Sæunn Árnadóttir, þá
16 ára, þurfti að gangast undir
að því er talið var hættulausan
botnlangauppskurð á Ísafirði.
Saklaus botnlangauppskurður-
inn mistókst og Kristrún systir
hennar lést 25. nóvember 1942.
Heltekinn af harmi heyrði hún
föður sinn segja, hvers vegna
þurftum við að missa dótturina
sem heilbrigð var. Það er rétt
hægt að ímynda sér hvílík áhrif
þessi orð höfðu á móður mína,
sem rétt hafði misst systur sína.
Þáttaskil urðu í lífi mömmu
þegar pabbi kom til Bolungarvík-
ur til þess að vinna í vélsmiðj-
unni hjá Einari Guðfinnssyni og
gerðist kostgangari hjá ömmu.
Þegar pabbi fór frá Bolungarvík
1945 fór mamma líka þrátt fyrir
miklar fortölur til Reykjavíkur
með aleiguna, sængina sína, eina
í farteskinu. Þetta varð síðan til
þess að afi, amma og Gummi
frændi fluttu líka til Reykjavíkur
í kjölfarið. Húsið að Vesturgötu
28 varð síðan að heimili allrar
fjölskyldunnar, afi og amma
bjuggu uppi og við á neðri hæð-
inni. Pabbi vann í vélsmiðju
Kristjáns Gíslasonar við Ný-
lendugötu, afi í Fiskhöllinni við
Norðurstíg og amma í Hrað-
frystistöðinni við Mýrargötu.
Rúna systir í Miðbæjarskólanum
og ég í Öldugötuskólanum. Ég
minnist þess ekki að nokkur hafi
átt bíl, nema Óskar bróðir pabba
sem átti belgjaskóda. Hann bauð
reyndar fjölskyldunni einu sinni
útúr bænum, en þar sem skódinn
dreif ekki upp Ártúnsbrekkuna
varð að snúa við. Alla sína ævi
fór mamma aldrei í sumarfrí, það
var óþekkt hugtak, hún fór aldrei
til útlanda og eldhúsinnréttingin
var sú sama frá upphafi. Þvotta-
vélin niðri í kjallara og þvottur-
inn þurrkaður úti á snúru. Henn-
ar bestu stundir voru þegar hún
fór með Pernellu vinkonu sinni á
gömlu dansana í Brautarholti.
Mér er sem ég heyri óminn af
Piparsveinavalsinum og Kátir
dagar koma og fara við dynjandi
harmonikkuleik liðast út úr litla
timburhúsinu á Vesturgötu 28.
Að leiðarlokum sé ég mér fyrir
hugskotssjónum mömmu stand-
andi á tröppunum á Vesturgötu
28 í glampandi sólskini, laus við
lúinn skrokkinn, brosandi í
hinsta sinn. Hafðu þökk fyrir allt
og allt.
Þinn sonur,
Árni Jónsson Sigurðsson.
Mamma mín, ég minnist þín
með þakklæti. Þú varst klettur-
inn í mínu lífi og ég mun sakna
þín sárt. Þú varst umburðarlynd
í minn garð og vildir mér alltaf
vel. Þegar ég seint og um síðir
tók bílpróf, þá varst það þú sem
aðstoðaðir mig af þínum tak-
mörkuðu fjárráðum við kaupin á
mínum fyrsta bíl. Ég man hvað
okkur fannst gaman að keyra út
að Gróttu og ganga þar um sam-
an og heyra niðinn í öldunum.
Þar fannst þú fyrir mikilli ró.
Seinni árin, þegar heilsan
leyfði ekki frekari gönguferðir,
þá sátum við saman í sólinni á
sumrin fyrir framan húsið þitt á
Vesturgötunni og spjölluðum
saman og höfðum það notalegt.
Svo áttir þú þér áhugamál seinni
árin sem ég er ekki viss um að
allir hafi vitað um. Þú varst mikil
áhugamanneskja um enska bolt-
ann og áttir þar þitt uppáhalds-
fótboltalið sem var Liverpool. Ég
dáðist að því hvað þú hafðir allar
reglur fótboltans á hreinu og oft
þegar einhver skoraði vafasamt
mark heyrðist réttilega í minni
konu með hneykslunarróm í
röddinni: „Hvað, var maðurinn
ekki rangstæður?“
Ég er þakklátur fyrir að þú
gast verið heima á Vesturgöt-
unni alveg til dauðadags, þar
sem þú hafðir búið alveg síðan
um miðja síðustu öld og ég veit
að þú hefðir hvergi kunnað betur
við þig en þar.
Ég veit að ég á eftir að sakna
þess mikið að hafa þig ekki mér
við hlið, og hér ætla ég að ljúka
þessum fátæklegu minningar-
orðum með eftirfarandi línum úr
fallegu sönglagi eftir Braga
Valdimar Skúlason, sem heitir:
Líttu sérhvert sólarlag.
Sérhver draumur lifir aðeins eina nótt
sérhver alda rís en hnígur jafnan skjótt
hverju orði fylgir þögn
– og þögnin hverfur alltof fljótt.
En þó að augnablikið aldrei fylli stund
skaltu eiga við það mikilvægan fund
því að tár sem þerrað burt
– aldrei nær að græða grund.
Líttu sérhvert sólarlag,
sem þitt hinsta væri það.
Því morgni eftir orðinn dag
enginn gengur vísum að.
Þú veist að tímans köldu
fjötra enginn flýr
enginn frá hans löngu glímu
aftur snýr.
Því skaltu fanga þessa stund
– því fegurðin í henni býr.
Jón Sævar Sigurðsson.
Elsku litla stúlkan hún Ragn-
heiður er á leiðinni í skólann
sinn, hún er stödd í Bolungarvík
og er á níunda aldursári. Ragn-
heiður litla er nýstaðin upp úr
lömunarveikinni og andlit henn-
ar hefur lamast öðrumegin.
Munnurinn svolítið skakkur og
kinnin slök. Hún er samt ekki
svo meðvituð ennþá um að til-
vera hennar er breytt til fram-
búðar. Þegar hún kemur í skól-
ann þekkir vinkona hennar hana
ekki lengur og einhver segir að
hún sé orðin ljót. Lömunarveikin
markaði hana mömmu mína fyrir
lífstíð en hún varð samt hörku-
kona sem stóð af sér ýmsa
stórsjói með sóma.
Fimmtán ára gömul missir
hún systur sína Kristrúnu, sem
deyr eftir botnlangaskurð.
Nokkrum mánuðum seinna
koma berklarnir til sögunnar, þá
býr fjölskyldan á Hóli í Bolung-
arvík. Árni faðir hennar fer á
Vífilsstaði til að dvelja þar lang-
dvölum, hún og Gummi bróðir
hennar fara á Ísafjarðarspítala
og eru þar í upp undir tvö ár.
Jónína mamma hennar verður
eftir og eldar fyrir fína fólkið
eins og mamma orðaði það alltaf
við mig. Til Reykjavíkur lá henn-
ar leið um 1945, þá búin að kynn-
ast pabba og 1951 þegar ég er
þriggja mánaða flytjast þau inn í
húsið að Vesturgötu 28, þar sem
mamma bjó síðan til hinsta dags,
eða næstum því, hún var þrjá
daga á spítalanum. Yndislegt var
fólkið á hjartadeildinni á Land-
spítalanum, læknar, hjúkrunar-
konur, sjúkraliðar, presturinn,
bara allir og ekki varð andlegi
þátturinn útundan hjá þeim.
Takk fyrir það.
Ég sé það í dag hvað hún
mamma mín var dugleg kona,
hún var alltaf heima, hugsaði um
okkur börnin sín þrjú, matur
alltaf á borðum á réttum tíma, að
maður tali nú ekki um kaffið.
Pabbi vann í smiðjunni á Ný-
lendugötu og dró björg í bú,
hann var eldklár vélvirki.
Mamma sá um að við lærðum
heima, hlýddi okkur yfir, passaði
að við værum ekki of lengi úti á
kvöldin, breiddi sig yfir ungana
sína. Veikindin og systurmissir-
inn gerði hana hrædda um að
eitthvað kæmi fyrir okkur. Oft
var farið í gönguferðir í bæinn,
niður í Hljómskálagarð með
nesti og teppi, þar sátum við oft
með mömmu okkar. Ég man eft-
ir að einu sinni var sko farið í
langferð, tekinn strætó upp í
Blesugróf, nestið og teppið með,
við vorum sko að fara í sveita-
ferð. Ég gleymi ekki hræðslu
minni þegar eigandi landsins
sem við sátum á (við höfðum
klifrað yfir einhverja girðingu)
kom öskureiður og rak okkur í
burtu með ofsaskömmum. Við
tókum öll til fótanna en mamma
bara skellihló. Strætó heim í
hvelli.
Mamma mín var mikil dans-
kona og stundaði gömlu dansana
í Brautarholti ásamt vinkonum
sínum. Mikið áttu þær nú fallega
ballkjóla, það var mikið og
skemmtilegt tilstand á laugar-
dögum, farið í lagningu eða
permanent, gull- eða silfurskórn-
ir teknir fram og svo var stormað
af stað í bestu kápunni til að
dansa og þetta voru sko ekki
neinar sukksamkomur, bara
dans.
Takk fyrir allt, mamma mín,
ég elskaði þig alltaf mikið og
mun alltaf gera, þú varst og
verður hin sannkallaða hvers-
dagshetja sem reis upp úr hverri
raun eins og fallegasta fjallið á
landinu okkar, „Herðubreið“.
Hvíl þú í friði, elsku mamman
mín.
Kristrún Árný
Sigurðardóttir.
Það er komið að kveðjustund, í
dag verður Ragnheiður tengda-
móðir mín borin til grafar. Henn-
ar verður sárt saknað, minning
um yndislega hjartahlýja konu
sem hafði sterkan persónuleika
og allir í fjölskyldunni löðuðust
að. Þegar ég kom inn í þessa fjöl-
skyldu fyrir réttum 33 árum var
mér tekið opnum örmum. Ragn-
heiði var alla tíð mjög annt um
velferð sinna nánustu, og þá sér-
staklega barnabarnanna sinna.
Hún fylgdist grannt með þeim
öllum og gladdist þegar vel gekk
í leik og starfi. Ragnheiður var
ung í anda og ber áhugi hennar á
fótbolta því gott vitni. Það var
líkt og helgistund þegar Liver-
pool var að keppa í sjónvarpinu
og þá var öll truflun illa séð.Vest-
urgatan var miðpunktur stórfjöl-
skyldunnar og þar var oft mikið
fjör í eldhúsinu. Lífið var ekki
alltaf dans á rósum og hún fékk
sinn skerf af erfiðleikum og áföll-
um í gegnum tíðina. En hún lét
það ekki buga sig. Elsku besta
tengdamóðir mín, þinn tími var
kominn og ég held að þú hafir
verið hvíldinni fegin. Gott er til
þess að vita, að þú munir samein-
ast þínum nánustu hinumegin á
ný. Þau hafa fagnað þér með op-
inn faðminn. Hvíl í friði.
Þín tengdadóttir,
Sjöfn.
Elsku amma, þú varst sko
langbesta amman, að kveðja þig
er svo sárt. Allar góðu minning-
arnar sem ég á um þig og eru
mér svo dýrmætar mun ég
geyma í hjarta mér. Mér finnst
ég svo rík að hafa átt þig að, það
var alltaf gaman að koma í heim-
sókn til þín til þess að spjalla og
fá eitthvað gómsætt með kaffinu.
Þú varst svo hress og kát, það
var sko aldrei leiðinlegt að kíkja
á ömmu Ragnheiði. Mér leið svo
vel í návist þinni, þú tókst alltaf
eftir því ef ég var í einhverju
nýju. Það fór sko ekki framhjá
þér, hvort sem það var nýr kjóll,
jakki eða skór, þér fannst það
alltaf svo fínt og flott og úr svo
góðu efni. „Ingibjörg, þú ert allt-
af svo fín,“ sagðir þú oft við mig,
þú hafðir alltaf eitthvað fallegt
og jákvætt að segja sem mér
þótti svo vænt um. Ég man þeg-
ar ég var lítil þá fórum við stund-
um í göngutúr á Vesturgötunni,
þá tókum við alltaf stóran sveig
framhjá húsinu með grimma
hundinum. Okkur leist sko ekk-
ert á þennan hund sem trylltist
alltaf þegar við nálguðumst hús-
ið. Þótt ég hafi verið hrædd við
hundinn þá var samt svo gaman
að hlaupa með þér frá hundinum
ógurlega, þú hafðir svo gott lag á
að gera hlutina skemmtilega. Á
Vesturgötunni lékstu við mig í
dúkkó og búðarleik, það fannst
mér skemmtilegt. Dúkkurnar
voru púðar sem voru bundnir í
miðjunni, þú kunnir sko að redda
þér þótt þú hafir ekki átt dúkkur.
Lífið verður fátækara án þín, ég
mun sakna þess að sjá ekki fal-
lega brosið þitt og heyra þig
hlæja. Sjáumst.
Þegar einhver fellur frá
fyllist hjartað tómi
en margur síðan mikið á
í minninganna hljómi.
Á meðan hjörtun mild og góð
minning örmum vefur
þá fær að hljóma lífsins ljóð
og lag sem tilgang hefur.
Ef minning geymir ást og yl
hún yfir sorgum gnæfir
því alltaf verða tónar til
sem tíminn ekki svæfir.
(Kristján Hreinsson)
Kveðja,
Ingibjörg Árnadóttir.
Ég trúi því varla að hún amma
mín sé farin, ég er bara engan
veginn tilbúin til að kveðja hana.
Undanfarna daga hafa minning-
arnar streymt fram og ég hef séð
hve mikil mín gæfa var að eiga
hana Rögnu ömmu mína, já mér
fannst ég eiga hana. Þegar ég
horfi til baka sé ég að það sem
hún amma mín gaf mér alltaf var
tími. Hún amma gaf sér alltaf
tíma til að leika við mig þegar ég
var lítil og þau voru ófá skiptin
sem við systurnar veltumst um
af hlátri í litlu stofunni á Vest-
urgötunni. Oft var einnig hlaupið
með ömmu út á róló, eða farið
með teppi og nesti út í Hljóm-
skálagarð og svo voru það ferð-
irnar í litlu búðina niðri á horni
þar sem við fengum nýjar
dúkkulísur eða púsl. Í huga og
hjarta barnsins voru þetta ynd-
islegar stundir og í hjarta mínu í
dag ómetanlegar minningar.
Hún amma mín gaf sér nefnilega
alltaf tíma til að setjast niður og
sinna mér. Hún gaf sér alltaf
tíma til að hlusta og þannig náði
hún að fylgjast með mér og öllu
því sem var að gerast hjá mér.
Hún stóð líka alltaf með mér og
studdi allt sem ég var að gera,
hjá ömmu fannst mér ég aldrei
neitt rangt gera. Hún amma tók
þátt í öllum mínum sorgum og
sigrum, hún var einfaldlega alltaf
til staðar fyrir mig og fyrir það
verð ég henni ævinlega þakklát.
Í huga mínum og hjarta var hún
og verður alltaf algjörlega ein-
stök.
Elsku mömmu, Nonna og
Árna sendi ég mínar innilegustu
samúðarkveðjur, en ömmu mína
kveð ég með þakklæti í huga en
sorg í hjarta.
Ragnheiður Sóley
Stefánsdóttir.
Það er sárt að þurfa að kveðja
jafn yndislega og skemmtilega
manneskju og Ragnheiður var,
en það er huggun harmi gegn að
hún er komin á góðan stað. Það
var fyrir rúmlega 33 árum sem
við kynntumst og náðum við
strax vel saman. Það var alltaf
gaman að koma til hennar á
Vesturgötuna. Ragnheiður var
ung í anda, hún hafði mikinn
húmor og var oft mikið hlegið.
Hún var skilningsríkasta mann-
eskja sem ég hef kynnst, ekkert
kom henni á óvart í lífinu og
ástæðan kannski sú að hún hafði
upplifað skin og skúrir um æv-
ina. Hún var mjög stolt af börn-
unum sínum og barnabörnum og
það segir kannski hvað hún var
ung í anda að barnabörnin gátu
talað um allt við ömmu Ragn-
heiði, hún var svo góður hlust-
andi og ráðagóð.
Elsku Ragnheiður, ég kveð
þig að sinni, ég veit að við hitt-
umst seinna. Blessuð sé minning
þín og hún mun lifa.
Árna, Rúnu, Jóni og fjölskyld-
um votta ég mína dýpstu samúð.
Svala Þórðardóttir.
Ragnheiður Sveinfríður
Sóley Árnadóttir