Morgunblaðið - 01.05.2014, Page 29

UMRÆÐAN 29
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 1. MAÍ 2014
bestalambid.isBeztu uppskriftirnar okkar
Enn einn dagur
í Paradís
Óbr
eytt
verð í 4 ár
VELKOMIN Á
TAPASHÚSIÐ
Surf&Turf ..TILBOÐ 5.490 kr.
Hægelduð BLEIKJA.. sólþurrkaðir tómatar, ólífur, sólselja
Slow cooked ARTIC CHAR .. sun-dried tomatoes, olives, dill
HUMAR salat.. parmesan ostur, epli, kasjuhnetur
LANGOUSTINE salad .. parmesan, apples, cashew
GrilluðNAUTALUND& smjörsteiktur HUMAR..
franskar kartöflur, bernaise, sveppir
Grilled BEEF TENDERLOIN & butter roasted LANGOUSTINE..
french fries, bernaise, mushrooms
LakkrísTIRAMISU.. karamellusósa, súkkulaði, hindber
Licorice TIRAMISU .. caramel sauce, chocolate, raspberry
Tapashúsið - Ægisgarður 2 - Sólfellshúsið - 101 Reykjavik
+354 512 81 81 -info@tapashouse.is- www.tapashouse.is
Tapas er svo miklu meira en bara matur. Tapas er upplifun.
Meirihlutinn í borg-
arstjórn Reykjavíkur
hefur þá skrýtnu
stefnu í umferðar-
málum að torvelda beri
umferð. Til að ná þessu
markmiði hefur verið
unnið þrekvirki í því að
draga úr flutningsgetu
gatnakerfisins og
fækka bílastæðum. Ár-
angurinn birtist í um-
ferðarhnútum á stofnbrautum, auk-
inni umferð í nálægum íbúðagötum og
tímafrekri leit að stæðum sem gjarn-
an hafa verið lögð af. Hann birtist líka
í sífellt lengri ferðatíma, hökti í um-
ferðarhnútum og yfir hraðahindranir
sem hér munu fleiri en annars staðar
á byggðu bóli. Af þessu leiðir að bíl-
arnir ganga lengur, eyða meiru,
menga meira og slitna meira. Kostn-
aður heimila af samgöngum eykst af
þessum sökum og frítíminn minnkar
sem svarar lengri ferðatíma. Og allt er
þetta óþarfi, tilkominn fyrir kreddur
manna sem finnst þeir vita hvað sam-
borgurunum er fyrir bestu. Um þetta
er fjöldi dæma, ég nefni aðeins fá:
Á Hringbrautinni til móts við há-
skólasvæðið var miklu til kostað til að
færa gangbrautarljós um 20 metrum
nær Melatorginu. Formaður skipu-
lagsráðs segir þetta gert til að sýna að
gangandi hafi forgang á akandi. Ég
hef tíðum gengið þessa leið og fullyrði
að fyrri staðsetning var gangandi ekki
til baga. Færslan veldur því hins veg-
ar að bílaröðin að vestan nær langt inn
í hringtorgið svo umferð um það stíf-
last oft hvern einasta dag. Breytingin
tefur ferð hundraða manna á hverjum
degi og lengir því ferðatíma aldeilis að
óþörfu. Markmiðið sýnist því hafa ver-
ið það eitt að tefja umferð, svo fjar-
stæðukennt sem það nú hljómar.
Yfir Miklubrautina milli Kringlu-
mýrarbrautar og
Snorrabrautar eru
tvenn gönguljós. Þau
voru tengd umferð-
arljósum á gatnamótum
við Kringlumýrarbraut
og Lönguhlíð svo gang-
andi gátu þurft að bíða
þess að meginstraum-
urinn að og frá gatna-
mótunum rynni hjá.
Þessu var breytt, trú-
lega undir sama kjör-
orði um forgang fót-
gangandi. Ljósin sýnast
nú þannig stillt, að þau taka ekkert
tillit til umferðarþungans um þessa
meginumferðaræð. Þessi einfalda
breyting felur það í sér að óveruleg
stytting á ferðatíma fótgangandi
veldur hundruðum manna bæði um-
talsverðum töfum og kostnaði.
Við Borgartúnið fjölgar stöðugt
fyrirtækjum sem þjóna almenningi
og hafa fjölda manna í vinnu. Samt
varði borgin um 300 milljónum til að
þrengja að bílaumferð um götuna og
fækka stæðum. Hún gerði það meira
að segja nýverið að skilyrði fyrir
samþykki við byggingu niðurgraf-
innar bílageymslu undir nýbyggingu
við götuna að stæðum á lóðinni yrði
fækkað að sama skapi. Það væri
óheimilt að fjölga stæðum! Þetta er
ný stefna sem gengur þvert á það
sem áður var. Þá var byggjendum at-
vinnuhúsnæðis skylt að sjá fyrir lág-
marksfjölda stæða til að umsvif í ný-
byggingu yllu ekki umferðarvanda.
Nú er þeim sérstaklega hrósað í
borgarráði, sem eru fáanlegir til að
spara sér þann kostnað.
Síðasta sumar var lokið lagningu
myndarlegs göngu- og hjólastígs
meðfram Suðurlandsbraut og Lauga-
vegi. Flott framtak. En af hverju þarf
hann að vera uppbyggður þar sem
hann liggur yfir Nóatúnið? Ofbauð
borgaryfirvöldum afkastageta þess-
ara gatnamóta? Það hlýtur að vera,
því þetta er árangursrík hraða-
hindrun sem velur því að miklu færri
komast yfir á ljósum en áður, svo að á
álagstímum nær biðröðin oft niður
fyrir næsta hringtorg.
Vestur á Hofsvallagötu heldur
grátbroslegt grínið áfram. Fánarnir
og búrin eru farin og neonmálningin
er líka á förum. Eftir stendur ný-
smíðaður pallur fyrir biðstöð strætó á
miðri vestari akreininni, því strætó
má auðvitað ekki víkja inn á hjóla-
brautina til að taka farþega af gang-
stéttinni. Hann gæti truflað
hjólreiðamann og myndi þá heldur
ekki tefja bílaumferðina eins og að
sýnist stefnt. Þá er búið að koma upp
haganlegu stakketi úr plaststaurum
og gúmmílistum á eystri akreininni
inn að Hringbrautinni til að afmarka
hjólabraut inn á gatnamótin. Um
hana fer sjaldnast neinn, því hjólandi
kjósa flestir að fara yfir gatnamótin á
gangbrautinni. En tilgangurinn helg-
ar meðalið; með þessu eru tryggðar
nokkrar tafir, því ekki fá lengur tveir
bílar farið samsíða inn á gatnamótin,
ýmist til hægri eða vinstri, nú eða
beint áfram eins verið hefur a.m.k.
síðustu 50 árin. Framfarirnar láta
ekki að sér hæða. Og nú á víst að
verja þarna 150 milljónum í enn stór-
tækari aðgerðir af sama toga.
Þessi skrýtna áhersla, að torvelda
umferð hvað sem það kostar, er ekk-
ert grín; hún getur verið dauðans al-
vara því ótæpileg uppbygging á
hraðahindrunum og þrenging gatna
hlýtur að lengja viðbragðstíma lög-
reglu, slökkviliðs og sjúkrabíla að
ekki sé talað um starfsfólk í öryggis-
og bráðaþjónustu. Kostnaðurinn af
þessari herför gegn einkabílunum
kemur því víða fram og nagar af
kaupmætti og lífsgæðum alla borg-
arbúa. Tafastefnan í umferðarmálum
borgarinnar er skaðleg og hana þarf
að stoppa.
Tafir kosta
Eftir Þórarin V.
Þórarinsson
Þórarinn V. Þórarinsson
» Aðgerðir borg-
arinnar til að tor-
velda umferð ökutækja
eiga sér margar birting-
armyndir og skerða
bæði öryggi og afkomu
Reykvíkinga.
Höfundur er lögmaður.
Eftir að hafa lesið
grein Freyju Haralds-
dóttur á tabu.is sem
birtist í DV á dögunum
þar sem hún fjallar um
íbúðakjarna fyrir fatl-
aða get ég ekki orða
bundist, og það þó ég
búi ekki í Reykjavík og
bygging þessara íbúða-
kjarna þar komi mér
og minni fjölskyldu
ekki til góða.
Mér finnst tími kominn til að stíga
fram og viðurkenna það sem virðist
vera heilmikið tabú: Ég er hlynnt
íbúðasambýlum með sameiginlegum
rýmum. Tel þau vera góðan kost fyrir
marga. Það þýðir samt ekki að ég sé
á móti öðrum möguleikum.
Mig langar að benda á að til eru
fatlaðir einstaklingar sem ekki geta
skrifað greinar og tjáð sig jafn vel og
t.d. Freyja Haraldsdóttir. Geta ekki
sjálfir, m.a. vegna mikillar þroska-
hömlunar, ákveðið hvar þeir vilja búa
og auglýst og ráðið til sín starfsfólk
sem á að sinna þeirra daglegu þörf-
um. Það er alltaf einhver annar sem
þarf að lesa í þarfirnar og gera þetta
fyrir þá, oftast eru það foreldrarnir.
Ég á sjálf dóttur með mikla
þroskahömlun og ég upplifi mig ekki
sem fordómafulla manneskju sem er
að brjóta mannréttindi þó ég sjái hag
hennar best borgið á íbúðasambýli.
Ég upplifi það aftur á móti sem for-
dóma þegar manneskjur sem virðast
ekki sjá annað en NPA-þjónustuna
úthúða íbúðasambýlum og telja NPA
hinn stóra sannleik sem frelsi fólk úr
viðjum kerfisins.
Í mínum augum er NPA bara ann-
að kerfi sem ég eða einhver annar
(sem þá er trúlega á launum) þarf að
stjórna fyrir dóttur mína. Kerfi sem
mér hugnast ekki eins
og er. Ég samgleðst
þeim sem hafa öðlast
nýtt líf við að fá NPA en
bið þá hina sömu um að
detta ekki í þá gryfju að
halda að það sem henti
þeim henti öllum.
Ég vildi óska að við
gætum unnið saman að
því að fatlaðir, allur sá
margbreytileiki sem er
innan þess hóps, fái
raunverulegt val um
hvar og hvernig þeir
búa. Eru það ekki mannréttindi? Að
þeir eignist framtíðarheimili sem
þeir sjálfir og aðstandendur þeirra
eru sáttir við.
Að það séu ekki einhverjar laga-
greinar og SIS-mat sem segi til um
hvernig þeir eiga að búa og hvað þeir
mega kosta samfélagið. Það þarf að
styrkja alla búsetukosti fatlaðra.
Ekki líta á íbúðasambýli sem stofnun
heldur sem heimili þar sem fólki sem
þar kýs að búa líður vel og er öruggt.
Styrkjum þá sem kjósa að búa í sjálf-
stæðri búsetu. Styrkjum NPA og
aðra möguleika sem í boði eru. Við
skulum ekki hampa einum kosti á
kostnað annars. Fögnum marg-
breytileikanum. Líka í búsetu.
Það eru ekki allir
fatlaðir eins
Eftir Mörtu Esther
Hjaltadóttur
Marta Esther
Hjaltadóttir
»Ég á dóttur með
mikla þroskahömlun
og ég upplifi mig ekki
sem fordómafulla mann-
eskju þó ég sjái hag
hennar best borgið á
íbúðasambýli.
Höfundur er bóndi í Hrunamanna-
hreppi og móðir 22 ára konu með
Downs-heilkenni.