Morgunblaðið - 01.05.2014, Page 33

MINNINGAR 33
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 1. MAÍ 2014
Kveðja frá
Ónæmis-
fræðifélagi
Íslands
Fallinn er frá dr.
Guðmundur Jóhann Arason líf-
fræðingur. Ég kynntist Guð-
mundi þegar við byrjuðum bæði
að vinna á ónæmisfræðideild
Landspítala í ágúst 1984. Ég var
nýgræðingur í faginu en Guð-
mundur var að koma heim úr
doktorsnámi frá London þar sem
hann hafði rannsakað ósérhæfðar
varnir í sniglum. Áhugasvið Guð-
mundar hélst innan ósérhæfða
ónæmiskerfisins og beindist
fljótt að komplement kerfinu.
Voru rannsóknir hans í gegnum
árin ávallt tengdar komplement-
um og á því sviði lágu greinaskrif
hans, handleiðsla nemenda og
innlent og erlent samstarf.
Guðmundur tók þátt í kennslu
í ónæmisfræði á tímabili og ein-
mitt á þeim tíma sem ég tók
ónæmisfræðinámskeiðið. Í þá
daga voru notaðar glærur við
kennslu og hafði Guðmundur
þann vana að fylla glærurnar út á
brún með kennsluefni. Var ein-
hverju sinni gert góðlegt grín að
þessu og honum bent á að hann
gæti nýtt glærurnar betur ef
hann skrifaði báðum megin á
þær.
Guðmundur var mikill áhuga-
maður um að nota íslensk heiti
yfir líffræðileg fræðiorð og vann
með stjórn Ónæmisfræðifélags
Íslands í nokkur ár við að ís-
lenska ónæmisfræðileg heiti. Eft-
ir samstarfshópinn liggur mikið
verk sem er orðasafn ónæmis-
fræðinnar og átti Guðmundur
þar drjúgan hlut að máli.
Guðmundur hafði skemmtileg-
an húmor og við höfðum gaman
Guðmundur
Jóhann Arason
✝ Guðmundur Jó-hann Arason
fæddist 18. febrúar
1954. Hann lést 9.
apríl 2014. Útför
Guðmundar fór
fram 29. apríl 2014.
af því að rifja upp
brandara úr bresk-
um grínþáttum
sem við höfðum
bæði séð á náms-
tímum okkar í
Bretlandi þótt
meira en 10 ár
skildi okkur að í
dvöl okkar þar.
Við hjá Ónæmis-
fræðifélagi Íslands
sendum fjölskyldu
Guðmundar innilegar samúðar-
kveðjur. Fyrir hönd fé-
lagsmanna,
Jóna Freysdóttir, formaður
Ónæmisfræðifélags Íslands.
Vinnufélagi minn til margra
ára, Guðmundur Jóhann Arason,
er látinn langt um aldur fram. Við
Guðmundur unnum náið saman
um árabil að margvíslegum verk-
efnum á sviði komplimenta og
minnist ég þess tíma með ánægju
þótt oft hafi gustað á milli, enda
tímaskyn okkar ekki mælt á
sama skala.
Guðmundur var mikið góð-
menni. Hann hugsaði aldrei illa
til nokkurs manns – trúði engu
illu um aðra og aldrei minnist ég
þess að hann gerði lítið úr vinnu
eða verkefnum annarra. Hann
var alltaf reiðubúinn til að veita
ótakmarkað af tíma sínum og lið-
sinna þeim sem til hans leituðu.
En þegar allir þessir mannkostir
koma saman í einum manni fylgir
því böggull. Því án hæfilegrar
gagnrýni á gerðir annarra skap-
ast skekkja í samskiptum milli
manna og því var taktur Guð-
mundar ekki alltaf sá sami og
samferðamanna hans.
Guðmundur var fjölfróður
maður og með eindæmum minn-
ugur. Hann var vel lesinn hvort
sem var í bókmenntum eða á sviði
náttúrufræða og vísinda og því
gat verið bæði fróðlegt og gaman
að eiga við hann spjall. Víðfeðmt
þekkingarsvið Guðmundar í líf-
eðlisfræði kom líka að góðum not-
um á vikulegum fræðslufundum
innan ónæmisfræðideildarinnar
þar sem aldrei var komið að tóm-
um kofunum. Var mikill akkur
fyrir deildina að hafa slíkan mann
á staðnum. Vísindin áttu hug
Guðmundar allan. Má nánast
segja að hann hafi alla tíð átt í
ástarsambandi við þetta hugðar-
efni sitt, þar sem svefn og næring
þurftu iðulega að víkja fyrir
áhugamálinu. Allar götur frá því
hann kom heim frá Bretlandi, þar
sem hann stundaði doktorsnám
sitt í ónæmisfræði snigla, vann
hann að rannsóknum á magna-
kerfinu eins og hann kaus að
nefna komplimentkerfið. Þekk-
ingu á þessu frumstæðasta varn-
arkerfi lífvera hefur fleygt fram
þann tíma sem liðinn er frá því
Guðmundur hóf störf hér heima
og fylgdist hann vel með þeim
breytingum. Var hann jafnframt
þátttakandi í umræðunni á
heimsvísu. Vakti þó nokkra at-
hygli rannsókn Guðmundar sem
sýndi að ótjáðar C4 arfgerðir
auka áhættu á kransæðasjúk-
dómi meðal reykingafólks. Síð-
ustu árin vann hann að nýjungum
á sviði fyrirbyggjandi læknis-
fræði, þar sem framleiðsla bólgu-
hemjandi efnisins VCP (eggja-
hvítuefni vaccinia vírussins sem
hemur kompliment ræsingu) var
í forgrunni. Að því verkefni vann
hann í samstarfi við dr. Girish
Kotwal sem fyrstur einangraði
VCP og prófessor emerítus
Guðna Alfreðsson. Varði Guð-
mundur miklum tíma í að byggja
upp framleiðsluferli VCP og batt
hann vonir við að afurðin gæti
gagnast við staðbundna minnkun
bólguáhrifa svo sem verður eftir
hjartaáfall. Er ósk mín að fórnir
sem Guðmundur færði til að
koma þessu verkefni á legg beri
að endingu tilætlaðan árangur.
Samskipti okkar Guðmundar
hafa ekki verið mikil síðan ég lét
af störfum í ónæmisfræðinni, en
ég hef alla tíð borið hlýjan hug til
Guðmundar og sendi ég bræðr-
um hans og börnunum, þeim
Rögnvaldi, Ara og Völu mínar
innilegustu samúðarkveðjur. Eft-
irsjá þeirra að ástríkum föður má
vera mikil.
Ragnhildur Kolka.
Guðmundur Arason var félagi
okkar í bóklestrar- og samræðu-
félagi, sem við stofnuðum um
miðjan níunda áratug. Við höfum
hist mánaðarlega að ræða bækur
og brýn samfélagsmálefni með
þeim skilyrðum að stilla veiting-
um í skynsamlegt hóf og þjarka
ekki um stjórnmál en auðga and-
ann og skemmta okkur með um-
ræðu um gott lesefni.
Guðmundur var góður og
skemmtilegur félagi í okkar hópi.
Hann var vel heima á ýmsum
sviðum innan og utan síns fags,
líffræðinnar, og lagði margt til
málanna hvert sem umræðuefnið
var, gjarnan í gamansömum tón
með ívafi við sagnahefð íslenskr-
ar fyndni. Í samskiptum var hann
sérstaklega velviljaður maður og
greiðvikinn svo að af bar. Mikið
skarð er nú höggvið í okkar hóp.
Við þökkum vináttu og sam-
fylgd um áratugaskeið og send-
um börnum Guðmundar og ást-
vinum hans innilegar
samúðarkveðjur.
Bókafjelagar,
Einar, Haukur, Ísleifur,
Sigurður, Sigurjón
og Valgarður.
Mér þótti nærri mér höggvið
þegar ég frétti af láti Guðmundar
Arasonar, frænda míns, um dag-
inn. Við erum bræðrabörn, ég
dóttir Sigurgeirs Jónssonar og
Guðmundur sonur Ara, en hann
var nokkrum árum eldri en ég. Á
mínu heimili var hann alltaf kall-
aður Guðmundur Arason; fráleitt
vegna þess að hann væri svo
formlegur, en frekar til aðgrein-
ingar frá öðrum nöfnum sínum í
fjölskyldunni, en þeir eru þó
nokkrir. Ég man ekki hvernig við
Guðmundur Arason kynntumst
fyrst, því ég hafði alltaf vitað af
honum sem frænda mínum. En
þegar ég var komin í Háskólann
og bjó við Bræðraborgarstíginn,
þá var nærtækt að leita til Guð-
mundar og Önnu, sem bjuggu þá
við Hringbrautina. Þá var Vala,
dóttir þeirra, fædd, jafngömul
Evu, dóttur minni, sem fékk oft
far í bláu Volkswagen-bjöllunni í
leikskólann Valhöll um leið og
Vala var keyrð á Tjarnarborg.
Það var oft kátt á hjalla á heim-
ilinu þeirra við Hringbrautina og
síðar í Karfavoginum og þar fóru
líka fram heimspekilegar sam-
ræður um allt og ekki neitt. Eftir
því sem árin liðu og verkefnum
fjölgaði skildi leiðir að mestu, en
vinátta var til staðar alla tíð. Ekki
eru mörg ár síðan Guðmundur
komst að því að Óli minn hafði
áhuga á að vinna efni af gömlum
segulbandsspólum. Þá lét hann
hvorki laust né fast fyrr en hann
hafði komið Óla í samband við vin
sinn, sem átti gangfært spóluseg-
ulbandstæki. Þeir komu báðir í
heimsókn í Furubyggðina með
segulbandstæki sem Óli fékk lán-
að til verkefnisins og við áttum
skemmtilega stund saman. Það
er gott að rifja upp og minnast
liðinna samverustunda. Innilegar
samúðarkveðjur til fjölskyldunn-
ar allrar.
Jónína Sigurgeirsdóttir
og fjölskylda.
Það barst niður stigann angan
af nýbökuðu brauði, svo var
bankað. Í dyragættinni stóð Guð-
mundur brosandi. „Við fengum
okkur brauðvél bræðurnir“ og af
því nutum við á neðri hæðinni
góðs. En hann mátti ekki vera að
því að stoppa, alltaf að drífa sig.
Svo mikið að gera. Hann sagði
okkur einn morguninn í þvotta-
húsinu að vikuskammturinn af
sokkum í þvott hjá þeim væri 70
stykki. Nóg að gera. Í 10 ára
sambýli okkar við Guðmund í
Karfavoginum kynntumst við
fljótt jákvæðni, hjálpsemi og vel-
vilja hans. Allt virtist svo auð-
leysanlegt og skemmtilegt, en
það læddust líka skuggar í Karfa-
voginn eins og víðar. Guðmundur
fór ekki endilega auðveldustu né
stystu leiðina, hvorki heim með
úttroðna innkaupapokana úr
búðinni, né við að koma í heim-
sókn á Barðaströndina til okkar.
Ekki landleiðina, ekki með flugi,
nei þveran Faxaflóann og Breiða-
fjörðinn á seglskútu. Það var
mikið hlegið og mikið gaman í
sveitinni þá. Jólakortin öll þessi
ár eftir að sambýlinu lauk, svo
örsmá skriftin og innileg kveðjan,
og allir taldir til, Guðmundur,
Vala, Rögnvaldur, Ari og Einar.
Símtöl af og til, strjálli í seinni tíð
– stundum erfið, en alltaf full af
hlýju og þakklæti. Fyrir þetta
allt, samveruna og þau forrétt-
indi að hafa eignast vin í Guð-
mundi Jóhanni Arasyni erum við
einlæglega þakklát. Guðmundur
er farinn heim, blessun, friður og
bros fylgir minningu hans.
Jóhannes Konráð
og Arney Huld.
Kveðja frá Íbúasamtökum
Laugardals
Guðmundur J. Arason var einn
af upphafsmönnum Íbúasamtaka
Laugardals og var hann fyrsti
formaður samtakanna sem stofn-
uð voru 2005. Hann sýndi hags-
munum hverfanna í kringum
Laugardal ávallt mikinn áhuga
og sinnti formannsstarfi sínu af
elju og einbeitni. Hann lagði sig
mjög fram í umræðum um
Sundabraut þegar hún var á döf-
inni á sínum tíma og var í hópi
þeirra sem vildu verja hverfið
fyrir óþarfri röskun. Hann vann
hins vegar að því verki með upp-
byggilegum hætti og má segja að
íbúasamtökin hafi undir forystu
hans tekið þann pól í hæðina að
koma með nýjar lausnir í stað
þess að berjast einvörðungu gegn
framkvæmdinni. Hann sat í sam-
ráðsnefnd íbúa, ríkis og borgar
sem vann að könnun á kostum
sem völ var á við lagningu þessa
mikla mannvirkis og sýndi þar
með þekkingu sinni og vísinda-
legri kunnáttu að íbúum hverfa
Reykjavíkur er ekki síður treyst-
andi til að fjalla um stórar skipu-
lagsákvarðanir en sérfræðingum
ríkis og borgar. Að loknu sam-
ráðsferlinu voru bæði borgar-
fulltrúar og þingmenn borgarinn-
ar á einu máli um þá lausn sem
íbúasamtökin lögðu fram og með
framlagi þeirra var hægt að ná
sátt um framkvæmdina, sem
aldrei hefði orðið raunin ef ein-
hliða áætlunum ríkis og borgar
hefði verið framfylgt. Þannig var
Guðmundur einn af frumkvöðlum
íbúalýðræðis í borginni og kunn-
um við, félagar hans í íbúasam-
tökunum, honum bestu þakkir
fyrir óeigingjarnt framlag sitt
fyrir hönd hverfisins. Við minn-
umst hans með virðingu og hlýju
og sendum aðstandendum hans
okkar innilegustu samúðaróskir.
Fyrir hönd Íbúasamtaka
Laugardals,
Sigurður Þórðarson,
formaður.
Útför Jóns Svav-
ars var gerð frá
Víðistaðakirkju 23.
apríl 2014. Kvaddi
flottasta afann í
dag. Ég er svo
heppin að geta kallað hann afa
og einnig að geta sagt hann hafa
verið einn af uppalendum mín-
um, því betri mann, fyrirmynd
og sál er erfitt að finna. Hann
afi var höfðinginn í fjölskyld-
unni og það er erfitt að hugsa
sér lífið án hans. Að hugsa sér
að strákarnir mínir fái ekki að
kynnast honum meira en þetta,
að heyra hann aldrei aftur
segja: Eitthvað títt, Kata? Að
hitta hann aldrei aftur hérna
niðri í Iðnbúðinni á leiðinni í og
úr vinnu, með glottið sitt og
vinkandi í sloppnum sínum með
uppbretta húfuna og að hugsa
sér að hann á aldrei eftir að
benda á kinnina sína og segja:
Ertu ekki að gleyma einhverju?
Það er svo margt sem ég á eftir
að sakna en ég er líka heppin að
eiga ótal minningar um hann og
ömmu, allar útilegurnar, sum-
arbústaðaferðirnar og ekki má
gleyma öllum sunnudögunum
Jón Svavar
Jónasson
✝ Jón SvavarJónasson fædd-
ist í Reykjavík 4.
febrúar 1949. Hann
lést á heimili sínu
11. apríl 2014.
sem afi og amma
náðu í mig þegar ég
var lítil. Það er svo
ótal margt sem ég
er þakklát fyrir
sem afi og amma
hafa gefið mér og
minni æsku. Það er
margt sem hann
kenndi manni sem
á eftir að hjálpa
mér í gegnum lífið.
Afi var fagmaður
fram í fingurgóma og algjör
vinnujálkur. Það er gott að eiga
eitthvað eftir hann, það gerir
mig stolta og montna af honum.
Ég kveð afa Nonna með söknuð
í hjarta og vona svo innilega að
það sé líf eftir þetta líf og að
honum líði vel þar.
Takk fyrir allt, elsku afi.
Katrín Ýr Kristensdóttir.
Elsku Nonni minn. Þú hefur
verið góður vinur í gegnum árin,
sem eru orðin býsna mörg eða
síðan ég var 15 ára og þú 16 ára,
Höddi vinur þinn var þá 17 ára,
varð hann síðan maðurinn minn,
svo kynnist þú Kollu þinni og
hamingjan brosir við ykkur. Þið
stofnið fjölskyldu og börnin
urðu þrjú, Kristens, Kata og
Jórunn, öll eru þau frábærir
einstaklingar. Svo stækkar fjöl-
skyldan og þið Nonni eruð orðin
afi og amma. Árin líða svo hratt
því þið eruð allt í einu orðin
langafi og langamma. Já margs
er að minnast, ferðalaga innan-
lands og utan – svo eru það
veiðiferðirnar uppá hálendið og
ekki má gleyma sumar-
bústaðnum ykkar við Þingvalla-
vatn sem heitir Móar. Var það
paradísin þín og vildir þú vera
sem oftast þar, þér leið vel þar
og þú varst duglegur að dytta að
öllu. Þú varst þúsundþjalasmið-
ur því allt lék í höndum þér.
Börnunum varstu góður faðir,
þú varst bóngóður maður og
tókst öllum vel. Þú og maðurinn
minn stofnuðuð Blikkiðjuna ehf.
í Garðabæ og verður hún 40 ára
í haust. Já minn kæri vinur, sárt
er að þurfa að kveðja þig.
Og þó nú skilji leiðir að um sinn,
þér alltaf fylgir vinarhugur minn.
ég þakka fyrir hverja unaðsstund
við munum aftur eiga endurfund.
Alltaf fjölgar himnakórnum í,
og vinir hverfa, koma mun að því.
En þegar lýkur jarðlífsgöngunni,
aftur hittumst við í blómabrekkunni.
Ég vil þakka þér fyrir alla
þína vináttu í gegnum árin, kæri
vinur.
Samúðarkveðjur til Kollu,
barna og barnabarna.
Ykkar vinur,
Soffía Auður Diego.
Elsku Kolla, nú hefurðu misst
þinn lífsförunaut. Við höfum
verið vinkonur síðan við byrj-
uðum sjö ára gamlar í Austur-
bæjarskóla og hefur vinskapur-
inn haldist síðan. Ég þekkti því
Jón frá því að þið kynntust og
fór alltaf vel á með okkur.
Þegar ég kynnist eiginmanni
mínum þá ná þeir strax vel sam-
an og voru mjög góðir vinir til
æviloka Jóns. Ég byrjaði minn
búskap í Grindavík en Kolla og
Jón í Kópavoginum. Kom það
oft fyrir að Jón hringdi og sagði:
„Við erum að koma, verðið þið
búin að setja vatn í laugina.“
Vinskapur var mikill okkar á
milli og komu þau hjónin oft í
heimsókn með börnin þegar Jói
minn var ekki á sjó. Síðar áttum
við heima í Garðabænum og þau
líka. Við ferðuðumst mikið sam-
an bæði innanlands á árum áður
með börnin og svo utanlands
seinni árin. Okkur hjónum er
sérstaklega minnisstæð ferðin
til Kanada þar sem margt var
gert og mikið skoðað. Síðasta
ferðin sem við fórum í saman
var farin rétt fyrir síðustu jól til
Keflavíkur í mat og gistingu á
hóteli þar. Það hafði skapast
þessi hefð hjá okkur undanfarin
ár að fara á þessum tíma eitt-
hvert að fagna brúðkaupsaf-
mælum okkar saman, því við
giftumst báðar mönnum okkar í
desember. Síðasta desember
áttum við Jói 40 ára brúðkaups-
afmæli en Kolla og Jón 45 ára.
Við munum sakna þessara
ferða.
Jón var traustur vinur og allt-
af viljugur að aðstoða ef á þurfti
að halda. Með sorg í hjarta og
söknuði kveðjum við góðan vin
með þökk fyrir samfylgdina og
allar góðu stundirnar.
Elsku Kolla, við vottum þér
og fjölskyldu þinni okkar
dýpstu samúð.
Svala og Jóhann.
✝
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir og afi,
STEFÁN EGGERT PÉTURSSON
frá Brúarholti í Miðfirði,
Kirkjuvegi 11,
Keflavík,
lést á gjörgæsludeild Landspítalans sunnu-
daginn 20. apríl.
Útförin fer fram frá Keflavíkurkirkju föstudaginn 2. maí kl. 13.00.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir en þeim sem vilja
minnast hans er bent á Hjartavernd.
Páll Björgvin Hilmarsson, Signý Eggertsdóttir,
Pétur Skarphéðinn Stefánsson, Sæbjörg Þórarinsdóttir,
Lovísa Guðlaug Stefánsdóttir, Indriði Þórður Ólafsson,
Ásta Pálína Stefánsdóttir, Gunnar Már Yngvason,
Hrönn Stefánsdóttir, Jósef Hólmgeirsson,
Reynir Snæfeld Stefánsson, Ólöf Brynja Jónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
ELSABET JÓNSDÓTTIR,
Eskifirði,
andaðist fimmtudaginn 24. apríl.
Útförin fer fram frá Eskifjarðarkirkju
föstudaginn 2. maí kl. 14.00.
Jóhanna Kristín Friðgeirsdóttir, Ómar Jónsson,
Steinn Friðgeirsson, Liselotte Widing,
Helga Friðgeirsdóttir, Ásmundur Þórisson,
Drífa Friðgeirsdóttir, Einar Jónsson,
Kristgeir Friðgeirsson, Birna Kjartansdóttir,
Inga Jóna Friðgeirsdóttir, Óskar B. Hauksson,
Brynja Rut Sigurðardóttir, Páll Ragnar Þórisson,
barnabörn og langömmubörn.