Morgunblaðið - 24.05.2014, Blaðsíða 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 24. MAÍ 2014
Kær vinur og
vinnufélagi, Aðal-
björn Kjartansson, er fallnin frá
langt um aldur fram. Kynni
okkar Aðalbjörns hófust þegar
það kom í hlut undirritaðs og
Gunnars Dungal, forstjóra
Pennans, að ráða Aðalbjörn í
starf lagerstjóra húsgagnala-
gers Pennans fyrir síðustu alda-
mót. Aðalbjörn gegndi ýmsum
ábyrgðarstörfum fyrir Pennann
á þeim tíma sem hann var hjá
Pennanum. Eftir að hafa gegnt
lagerstjórastarfinu í nokkur ár
söðlaði Aðalbjörn um og réði sig
viðskiptastjóra í söluteymi hús-
gagna. Að lokum og í ljósi mik-
illar reynslu og hæfileika var
svo Aðalbirni boðin staða vöru-
stjóra húsgagna og gegndi hann
þeirri stöðu þar til hann lét af
störfum hjá Pennanum vegna
aldurs. Aðalbjörn var einstak-
lega vandvirkur og samvisku-
samur starfsmaður sem var um-
hugað um að starf hans styrkti
og efldi fyrirtækið. Aðalbjörn
reyndist Pennanum öflugur og
góður starfskraftur alla tíð.
Hann var mjög vinsæll meðal
samstarfsmanna og alltaf var
stutt í grín og glens. Ég minnist
þess að einu sinni kom Aðal-
björn að máli við mig og sagðist
hafa áhuga á að ráða ungan son
sinn sem bílstjóra á lagernum.
Það var auðsótt mál og var fljót-
lega ljóst að þar var á ferðinni
framúrskarandi starfskraftur,
Kjartan, sem fljótlega fékk
stöðuhækkun, var ráðinn í stöðu
deildarstjóra og viðskiptastjóra
húsgagna og er einn af burðar-
ásum fyrirtækisins í dag. Það er
óhætt að segja að það hefur ver-
ið mikið lán fyrir Pennann að
njóta starfskrafta svo frábærra
feðga.
Aðalbjörn
Þór Kjartansson
✝ Aðalbjörn ÞórKjartansson
fæddist í Reykjavík
8. febrúar 1943.
Hann lést á heimili
sínu 10. maí 2014.
Útför Aðalbjörns
fór fram frá Stór-
ólfshvolskirkju 17.
maí 2014.
Það kom fljót-
lega í ljós að Að-
albjörn var mikill
gleðimaður og var
honum tekið opn-
um örmum af öll-
um samstarfs-
mönnum. Við
héldum auðvitað
frábær starfs-
mannapartí þar
sem „Pennaband-
ið“ tróð upp með
Aðalbjörn í broddi fylkingar
með harmonikkuna og við
Kjartan spiluðum svo eitthvað á
gítar með. Þetta voru frábærar
samkomur sem skipuðu sérstak-
an sess í hjörtum okkar allra.
Aðalbjörn var ákaflega ráða-
góður og skynsamur maður sem
gott var að reiða sig á og þiggja
ráð hjá. Hann var alltaf jákvæð-
ur og lausnamiðaður og til í að
takast á við nýja hluti.
Ég átti þess kost að fara í
veiði með þeim feðgum í Rang-
árnar sem voru ógleymanlegar
ferðir þar sem skemmtilegheit
og grín var alls ráðandi.
Sviplegt og ótímabært fráfall
Aðalbjörns kom okkur öllum á
óvart og er ennþá sorglegra í
ljósi þess að þau hjónin höfðu
nýlega flutt heimili sitt austur
og ætluðu að njóta þar efri ár-
anna.
Ég þakka forsjóninni fyrir að
hafa átt þess kost að kynnast
þeim góða dreng, Aðalbirni.
Að lokum vil ég votta Dúnu
og fjölskyldunni dýpstu samúð.
Guðni Jónsson.
Andlát míns góða vinar Að-
albjörns Kjartanssonar, Alla,
eins og hann var ávallt kallaður,
kom manni í opna skjöldu, enda
þótt vitað væri að heilsa hans
væri bágborin. Þrátt fyrir veik-
indin var kjarkur hans og vilji
ávallt óbugaður og villti manni
sýn um það hversu veikur hann
raunverulega var. Hann sló ekki
af og hélt sínu striki ótrauður til
hinsta dags. Hann varð bráð-
kvaddur á heimili sínu á Hvols-
velli þegar vinnuhelgi var að
hefjast hjá okkur félögunum í
Rangárbakkafélaginu. Eigi má
sköpum renna.
Aðalbjörn og Kristrún kona
hans (Dúna) voru nýflutt aftur
til Hvolsvallar, þar sem þau
höfðu áður búið lengst af, og
sannaðist þar hið fornkveðna að
römm er sú taug er rekka dreg-
ur föðurtúna til. Það voru aðeins
liðnir tveir mánuðir frá því að
þau fluttu þangað að Alli var all-
ur.
Kynni okkar Alla hófust fljót-
lega eftir að ég og fjölskylda
mín flutti austur á Hvolsvöll
haustið 1975, þegar ég hóf störf
sem fulltrúi sýslumanns Rang-
árvallasýslu. Þótt við hefðum
báðir alist upp á svipuðum slóð-
um í Reykjavík í æsku, þá var
það fyrst á Hvolsvelli árið 1976,
sem leiðir okkar lágu saman.
Við vorum báðir stofnfélagar í
Kiwanisklúbbnum Dímon í árs-
byrjun 1976 og tókust fljótlega
með okkur góð kynni. Síðan þá
hefur vinátta okkar verið órjúf-
anleg og við höfum starfað náið
saman á margvíslegum vett-
vangi, svo sem í Kiwanisklúbbn-
um Dímon, Stangaveiðifélagi
Rangæinga og Rangárbakka-
félaginu.
Við Alli vorum saman í stjórn
Stangaveiðifélags Rangæinga
árið 1980 þegar ákveðið var að
taka upp samskipti við þýska
veiðifélagið Fischereiverein
Niedersonthofener See í Allgäu,
Bayern. Þau tengsl sem þar
hafa myndast standa enn og
hafa margar hópferðir verið
farnar til Allgäu, síðast haustið
2010 er einn góðvinur okkar, Jo-
sef Müller, sem nú er nýlátinn,
fagnaði 70 ára afmæli sínu.
Í störfum sínum fyrir fiskeld-
isfélagið Búfisk átti Alli sinn
stóra þátt í mesta fiskiræktará-
taki sem framkvæmt hefur verið
á Íslandi er grunnur var lagður
að hafbeit í Rangánum með
þeim árangri að þær eru nú með
bestu laxveiðiám landsins. Hann
hafði stundum á orði að þeir
sem fyrstir kveiktu eldana nytu
þeirra sjaldnast.
Undanfarin ár höfum við
nokkrir fyrrum félagar í
Stangaveiðifélagi Rangæinga átt
okkar sameiginlega sælureit,
sem er gamla veiðihúsið Rang-
árbakki í landi Stórólfshvols.
Þar höfum við átt margar
ánægjulegar stundir þar sem
Alli var hrókur alls fagnaðar og
lék á harmóníku og saxófón
jöfnum höndum af fingrum
fram, enda var hann afar músík-
alskur. Rangárbakki er sá stað-
ur sem Alli hafði sterkar tilfinn-
ingar til og lagði hann þar
gjörva hönd á margt. Þar hafði
hann unun af að dveljast í faðmi
náttúrunnar. Við þann stað var
hugur hans bundinn er hann féll
frá.
Alli var í eðli sínu frum-
kvöðull og fylginn sér. Hann
hafði mjög ákveðnar skoðanir á
mönnum og málefnum og lét
þær í ljós tæpitungulaust. Við
fráfall hans er skarð fyrir skildi
og hans er sárt saknað. Blessuð
sé minning hans. Við Ragna
vottum Dúnu, börnum þeirra og
barnabörnum dýpstu samúð.
Eggert Óskarsson.
Látinn er fyrir aldur fram
góðvinur minn til fjölda ára, Að-
albjörn Kjartansson. Kynni okk-
ar hófust fyrir alvöru er Kiw-
anisklúbburinn Dímon á
Hvolsvelli var stofnaður 1976.
Hann var einn af stofnendum
klúbbsins og var ein af drif-
fjöðrum hans um árabil. Þá
kynntist ég Alla vel og varð
okkur vel til vina og entist sú
vinátta allt til æviloka. Margs er
að minnast úr klúbbastarfinu,
ýmsar fjáraflanir fyrir styrkt-
arsjóð s.s. flugeldasala, sala á
jólasælgæti, fisksala o.fl. Fisk-
salan gat verið mjög krefjandi
og gekk þannig fyrir sig að við
keyptum fisk beint upp úr bát í
Þorlákshöfn óslægðan, ekið var
með fiskinn í áhaldahús vega-
gerðarinnar á Hvolsvelli, þar
sem við fengum aðstöðu til að
gera að aflanum áður en farið
var með hann í sölu. Þar var
alltaf glatt á hjalla og Alli hrók-
ur alls fagnaðar. Svo var farið
að selja, gengið í hús á Hvols-
velli, keyrt í Landeyjarnar,
austur undir Eyjafjöll og í
Fljótshlíð. Eitt sinn fengum við
Alli það hlutverk að fara í sölu-
ferð í Fljótshlíðina. Við fórum á
Bronkóinum hans Alla með
kerru aftan í. Segir nú ekki af
ferð okkar fyrr en við komum
að Kollabæ og ég tek að mér að
banka upp á og bjóða fisk. Eng-
inn kom til dyra, svo ég sneri til
baka og þegar ég kom inn í bíl
til Alla var hann heldur glað-
hlakkalegur og bendir mér vin-
samlega á að ég hafi bankað á
mjólkurhúshurðina. Þegar við
komum í Kirkjulækjarkot, en
þar er töluverð þyrping húsa,
tekur Alli forystu og gengur að
húsinu sem næst var. Enginn
virtist heima, en þegar betur
var að gáð var kross á stafni
hússins. Var þetta kirkja hvíta-
sunnumanna.
Það er svo margs að minnast
frá samstarfi okkar Alla, bæði í
starfi og leik sem ég er afar
þakklátur fyrir. Er mér var fyr-
ir átta árum kippt út úr hinu
daglega amstri er ég lenti í al-
varlegu slysi kom vinátta og
tryggð Alla við mig og fjöl-
skyldu mína vel í ljós. Hann hef-
ur allan þennan tíma verið
reglulega í sambandi, annað-
hvort í síma eða með heimsókn-
um. Skorti okkur aldrei um-
ræðuefni er við hittumst,
vantaði frekar meiri tíma. Fyrir
þessa vináttu og tryggð vil ég
og fjölskylda mín þakka alveg
sérstaklega. Viljum við votta
Dúnu og fjölskyldu innilega
samúð okkar. Hvíl í friði.
Tryggvi Ingólfsson.
Fallinn er frá alltof snemma
frábær vinur og samstarfsmað-
ur, Aðalbjörn Þór Kjartansson.
Mikill söknuður ríkir í hópnum
enda Alli með litríkari per-
sónum sem við höfum kynnst á
lífsleiðinni. Hann var penni góð-
ur og átti það til að senda hópn-
um skoðanir sínar í máli og
myndum á tölvupósti hér áður
fyrr, gjarnan á föstudögum. At-
hugasemdir og tilsvör hans lifa
enn þó nokkur ár séu síðan
hann lét af störfum. Alli var þó
ekki lengi að tileinka sér nýja
tækni og fór stórum á facebook
enda ekki maður sem lá á skoð-
unum sínum. Fór ekki framhjá
neinum hvar okkar maður stóð í
pólitík eða enska boltanum.
Alli var mikill gleðigjafi og
alltaf til í að slá upp gleðskap.
Voru ófáar ferðir farnar á
„Kneipen“, haldið upp á Dóra-
dag og árlega tekinn Þorláks-
messuhittingur á Vox. Hann og
Dúna voru nýflutt austur á
gamlar heimaslóðir en hann lét
okkur vita þegar hann kíkti inn
fyrir stuttu að ekki væri mikið
mál að skreppa í bæinn og taka
hitting.
Í samkvæmum var hann
hrókur alls fagnaðar og mætti
þá gjarnan með nikkuna og
saxófóninn. Einnig sá hann um
skipulagningu og framkvæmd
golfmóta Pennans sem haldin
voru á hans heimaslóðum á
Strandavelli. Ferðalög, veiði-
skapur, ljósmyndun og golf voru
honum hugleikin og eigum við
fjársjóð í ljósmyndum sem hann
tók við hin ýmsu tækifæri.
Minning um einstakan vin mun
lifa áfram í huga okkar allra.
Dúnu, Kjartani og fjölskyld-
um þeirra sendum við okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Hvíl í friði, elsku vinur. Hæ
og hó og lengi lifi Gudda!
Fyrir hönd vinnufélaga í hús-
gagnadeild Pennans,
Dóra.
„Ég er kominn heim“ er fal-
legt gamalt lag sem á ný hefur
fengið vængi og er oft leikið.
Lagið og textinn komu upp í
huga minn þegar mér voru
færðar þær sorgarfréttir að Að-
albjörn vinur minn Kjartansson
væri látinn. Horfinn til austurs-
ins eilífa, ferðalagið sem bíður
okkar allra en enginn veit hve-
nær verður farið. Alli, eins og
við kölluðum hann alltaf í dag-
legu tali, var mikill Hvolsvell-
ingur og unni byggðarlaginu.
Hann sýndi samfélaginu mikinn
áhuga enda bjó hann hér um
áratugaskeið. Oftast var talað
um Alla og Dúnu konu hans í
sama orðinu en þau voru ein-
staklega samrýmd hjón og eign-
uðust mannvænleg og dugleg
börn og barnabörn. Alli og
Dúna voru nýlega flutt aftur
heim á Hvolsvöll. Voru búin að
koma sér notalega fyrir. Voru í
raun að undirbúa það að eiga
hér notalegt ævikvöld.
Alli gat verið fastur fyrir og
svolítið sérvitur í jákvæðri
merkingu orðsins. Hann var að
sansa og raða upp ýmsum
myndum og minningum, já-
kvæður og glettinn, hann var
duglegur að taka þátt í um-
ræðum, t.d. á Fésbókinni. Þar
kom frá honum mörg spekin, af-
dráttarlaus afstaða til manna og
málefna. Alli var vinur vina
sinna og varði þá með oddi og
egg, jafnvel þó að þeir væru
„framsóknarpu….“ en þess virð-
ingarheitis naut ég gjarnan
þegar hann ávarpaði mig. Við
gengum ekki í takt í stjórn-
málum eða í smekk á knatt-
spyrnuliðum en það gerði ekk-
ert til, það styrkti bara vináttu
okkar. Einu sinni samdi ég lítið
lag sem heitir Framsóknar-
samba en í textanum stendur:
Alla, alla skal virkja. Vinur
minn Aðalbjörn snéri textanum
strax uppá sjálfan sig og söng:
Alla, Alla skal virkja. Hann kom
með saxófóninn og puntaði
verulega uppá lagið. Þannig var
hann mjög tónelskur, flinkur
saxófónleikari. Hann fór ekki
troðnar slóðir og var mikill
frumkvöðull. Hann átti stóran
þátt í að gera Eystri-Rangá að
einni vinsælustu laxveiðiá lands-
ins. Hann var farsæll sveitar-
stjórnarmaður hér um tíma og
tók virkan þátt í félagsmálum.
Þó að nokkur aldursmunur hafi
verið með okkur félögunum var
vinskapurinn alltaf á jafnrétt-
isgrunni. Enda einn af kostum
Alla að varðveita barnið í sér.
Ég var ekki nema 14 ára þegar
ég spilaði í hjómsveit með Alla.
Um það var gert sérstakt sam-
komulag við foreldra mína. Þó
að spilafélagarnir fúlsuðu ekki
við brjóstbirtunni létu þeir hana
alveg vera þegar „litli trommu-
leikarinn“ var með þeim. Þeir
stóðu fullkomlega við samkomu-
lagið. Við kvöddumst með faðm-
lögum laugardaginn fyrir páska
á Uppsölum, horfðum til Vest-
mannaeyja og skiptumst á lof-
orðum. Ég geymi þau loforð og
leyndarmál í hjarta mínu sem
endurspeglar djúpa vináttu okk-
ar. Ég enda þessi litlu minning-
arbrot með fallegu ljóðabroti
eftir föður minn Pálma Eyjólfs-
son:
Eitt ævintýri lífsins liðið er.
Hinn ljúfa minning áfram fylgir þér.
Ekkert svar við örlögunum fæst
og enginn veit hver kvaddur verður
næst.
Aðalbjörn vinur minn er
kominn alla leið heim. Guð
blessi minningu þína, góði vin-
ur. Hugheilar samúðarkveðjur
sendum við Steinunni, Dúnu og
fjölskyldunni allri.
Ísólfur Gylfi Pálmason.
Leiðir okkar lágu saman í
Skógaskóla 1957 þar sem við
dvöldum í þrjá vetur og undum
okkur svo vel að við töldum
jafnan síðan að þetta væri ein-
hver mestur hamingjutími í ævi
okkar, enda jafnan vitnað til
þess þegar við hittumst. Alli
hafði nokkra sérstöðu meðal
okkar strákanna, hann var með
útlendingslegt yfirbragð, fríður
og brúneygur. Snemma kom í
ljós að hann var ærið kaskur og
fylginn sér hvar sem hann kom
því við. Svo brá á hann ljóma
frægðar, því hann hafði nýlega
unnið það afrek að vinna sjálfan
Friðrik Ólafsson í fjöltefli. Um
margt hafði hann nokkra yfir-
burði og þá nefni ég tónlist-
argáfuna og ágæta námshæfi-
leika þegar tími gafst til þess,
sem oft var harla naumur, enda
þurfti fótboltinn sinn tíma á
hverjum degi. Alli hafði vinstri
fót sem hefði dugað öllum
mönnum í hvaða deild sem var
og er þá ónefndur hraði hans og
snerpa. En algjöra sérstöðu
hafði hann þegar kom að gríni
og glensi. Öll nutum við þess að
fá ómælt gaman og látbragð
sem Alla var einum lagið og það
breyttist ekkert þótt árunum
fjölgaði. Úrtöku góður íslensku-
kennari okkar, Jón Jósep, stakk
einu sinni upp á því í kennslu-
stund, að Alli gerðist „skrípikall
í Reykjavík“og efaðist ekki um
hæfileikana.
Næsta vetur komu þær Dúna
og Þórunn í Skóga og snemma
þróuðust kærleikar með þeim
og okkur Alla og hefur enst all-
ar götur síðan. Þessi bekkur
hefur haldið hópinn og hist
reglulega og ríkir þar góð vin-
átta og glaðværð. Hlutur Alla
var mikill í þessu starfi öllu,
enda var hann skipulagður og
nýtti sína góðu tölvukunnáttu til
þess að halda saman hópnum og
boða til fagnaðar. Snemma bar
á því hjá Alla að honum var
annt um að varðveita og skrá
með öruggum hætti, sem voru
verðmæti að hans mati. Þannig
færði hann til bókar flestar
skákir og úrslit knattspyrnu-
leikja sem hann tók þátt í. Þá
var jafnan lýst hverjir skoruðu
og ekki síst nokkur aðdragandi,
til að mynda kom oft fyrir í
textanum, að eftir gott upphlaup
á vinstri kantinum kom fastur
bolti fyrir markið og skorað með
öruggum skalla.
Alli var í raun mikill alvöru
maður og í öllum sínum störfum
var heiðarleikinn og samvisku-
semin í fyrirrúmi. Allt var á
réttum stað og framkvæmt á
réttum tíma. Hann hafði sterkar
skoðanir og fylgdi Sjálfstæðis-
flokknum, en líkaði illa þegar
forustan fór út af í auðveldum
beygjum. Nokkur undanfarin ár
hefur Alli mátt búa við dapurt
heilsufar, en því hefur hann
mætt með æðruleysi og karl-
mennsku. Þann 1. maí fékk
hann leyfi læknis síns til að
mæta hjá Hrefnunum á Selfossi
á sinn síðasta vinafund með
Skógamönnum.
Þessi fundur og flutningurinn
á Hvolsvöll síðustu daga segir
mér að Alli hefur hugsað sitt og
viljað koma Dúnu sinni á við-
kunnanlegan stað, þar sem ætt-
ingjar og vinir voru fyrir flestir
til þess styðja hana og styrkja í
sorginni.
Við skólasystkini Alla frá
Skógaskóla söknum nú vinar í
stað og það skarð sem hann
skilur eftir verður aldrei fyllt,
en þess mun einlægt minnst á
fundum okkar að hann var hinn
stóri gleðigjafi.
Elsku Dúna og fjölskylda, við
Þórunn vottum ykkur öllum
innilega samúð.
Árni Emilsson.
Í dag kveð ég kæran vin,
hann Aðalbjörn Þór Kjartans-
son. Mér verður hugsað um
okkar fjölmörgu og góðu sam-
verustundir í gegnum árin. Alli
og Dúna hafa verið kærir vinir í
mörg ár og margs er að minnast
og þakka og verður mér hugsað
til Spánarferðanna okkar og
góðvildar þeirra og vinskapar
þegar hann Hörður minn
kvaddi. Ég mun alltaf líta eftir
henni Dúnu þinni. Hvíl í friði,
kæri vinur, og takk fyrir allt.
Björg.
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann
✝
Dóttir mín, systir okkar og mágkona,
INGIBJÖRG GUÐLAUG ARADÓTTIR
frá Klöpp, Sandgerði,
Hafnargötu 70,
Keflavík,
lést fimmtudaginn 15. maí á gjörgæsludeild
Landspítalans við Hringbraut.
Innilegar þakkir til starfsfólks deildarinnar fyrir einstakan
hlýhug og umhyggju.
Útförin mun fara fram í kyrrþey.
Erla Thorarensen,
Einar Valgeir Arason, Karen Elizabeth Arason,
Lína María Aradóttir, Ólafur E. Pálsson,
Ari Haukur Arason, Anna María Hilmarsdóttir,
Jón Örvar Arason, Eygló Eyjólfsdóttir,
Viðar Arason, Unnur S. Óskarsdóttir,
Hrannar Þór Arason, María Elfa Hauksdóttir.