Morgunblaðið - 22.08.2014, Síða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 22. ÁGÚST 2014
✝ Anna MaríaGuðmunds-
dóttir (Ana Pan-
corbo Gomez) fædd-
ist í Madríd 26.
janúar 1921. Hún
lést á Droplaug-
arstöðum 10. ágúst
2014.
Foreldrar henn-
ar voru Antonía Go-
mez saumakona og
Antonio Pancorbo
húsgagnasmiður. Anna var elst
sex systkina en þau voru, Ma-
nola, f. 25.12. 1924, d. 17.11.
2008, Francisco, f. 8.11. 1925, d.
8.11. 1986, Isabel, f. 12.1. 1928,
Josefina, f. 14.11. 1929, og Angel-
ines, f. 20.5. 1931.
Fyrri eiginmaður Önnu Maríu
var Jose Carrasco og áttu þau
eina dóttur, Marie Jo Etchebar,
fv. verslunarmaður, f. 26.5. 1939,
maki Jean Etchebar, f. 27.1.
1933. Börn þeirra eru a) Annie
Etchebar, f. 1960, dóttir hennar
er Kattalin de Gugliemi, f. 1980,
sambýlismaður Ilan Coste Cha-
dóttir, f. 21.9. 1972. Börn þeirra
eru Jóhann Snær, f. 1996, Héð-
inn Már, f. 2003, og Telma Sif, f.
2007. Með fyrri sambýliskonu
sinni, Hjördísi Kjartansdóttur, f.
13.12. 1965, á Hannes Andreu
Björk, f. 1988.
Anna María ólst upp í Madrid.
Hún missti ung foreldra sína og
fór snemma að vinna fyrir sér.
Hún vann m.a.við hjúkrun bæði í
spænsku borgarastyrjöldinni og
eftir stríðslok. Árið 1957 flutti
hún til Íslands og giftist Guð-
mundi Jóhanni ári síðar. Þau
bjuggu alla tíð á Íslandi og
lengst af á Urðarstíg 7a. Hér á
landi vann hún við ýmiss konar
störf og seinustu árin í býtibúri á
meðgöngudeild LSH.
Anna María fléttaði skemmti-
lega saman íslenskan og spænsk-
an menningarheim. Hún tók
virkan þátt í íslensku samfélagi
og fylgdist með þjóðmálum.
Einnig var hún í góðum
tengslum við fjölskyldu sína og
vini á Spáni og reyndi að heim-
sækja þau eins oft og hægt var.
Hún hafði mikla ánægju af
ferðalögum, bæði innanlands
sem utan.
Útför Önnu Maríu fer fram
frá Lágfellskirkju í dag, 22.
ágúst 2014, og hefst athöfnin kl.
13.
rayre og börn
þeirra eru: Elia og
Sarah. b) Jean
Francois Etchebar,
f. 1962, d. 25.5.
2012. c) Valerie Etc-
hebar, f. 1963, maki
Fabrice Baude og
dætur þeirra eru
Camille og Justine.
Seinni eig-
inmaður Önnu Mar-
íu var Guðmundur
Jóhann Guðmundsson, kennari
og skólastjóri, f. 26.6. 1934, d.
26.1. 2011. Börn þeirra eru 1)
Rósa María Guðmundsdóttir geð-
hjúkrunarfræðingur, f. 25.7.
1959, maki Guðmundur Ómar
Óskarsson, f. 10.2. 1952. Börn
þeirra eru a) Anna Lilja, f. 1983,
sonur hennar er Daniel Ómar, b)
Sunna Ósk, f. 1987, maki Sig-
hvatur Halldórsson, sonur þeirra
er Halldór Elí. c) Hugrún Una,
andvana fædd 1995. d) Hlynur
Freyr, f. 1996. 2) Hannes Ingi
lögfræðingur, f. 30.9. 1963, maki
Ingibjörg Elísabet Jóhanns-
Tengdamóðir mín, Anna María
Guðmundsdóttir, lést að morgni
sunnudagsins 10. ágúst sl. 93 ára
að aldri. Heilsu hennar hafði
hrakað nokkuð hratt undanfarin
þrjú ár, en fram yfir nírætt var
hún við ágæta heilsu. Hún var
kvik í hreyfingum og hélt sínum
dökka háralit langt fram á átt-
ræðisaldur.
Anna María var um margt
mjög sérstök kona og sama má
segja um lífshlaup hennar. Hún
flutti frá Spáni til Íslands 36 ára
að aldri og giftist inn í góða fjöl-
skyldu sem tók henni opnum
örmum.
Mér er sagt að hún hafi verið
fljót að ná þeim tökum á íslensku
að hún gæti gert sig þokkalega
skiljanlega, en líklega ekki haft
þolinmæði eða áhuga á að læra
málið til hlítar. Hún talaði alltaf
spænsku við börn sín og eigin-
mann og eftir að ég kom inn í fjöl-
skylduna lærði ég málið líka til að
skilja hvað tengdamamma var að
segja.
Það hefur auðgað líf mitt mikið
að kynnast og geta haft samskipti
við Pepy dóttur hennar og fjöl-
skyldu í Frakklandi og ættingja
Önnu Maríu á Spáni og víðar og
kynnast þannig menningu þess-
ara landa.
Anna María var lífsglöð og
hress kona, hafði gott skopskyn
og gerði oft að gamni sínu. Hún
tók vel á móti þeim sem litu inn á
Urðarstígnum og voru þá gjarn-
an bakaðar pönnukökur og fleira
gott gefið með kaffinu.
Einnig eldaði hún góðan mat,
bæði samkvæmt íslenskum og
spænskum hefðum, t.d. voru
spænsku tortillurnar hennar
mjög vinsælar.
Tengdamamma var félagslynd
og var m.a. mörg ár í Húsmæðra-
félagi Reykjavíkur. Einnig tók
hún þátt í félagsstarfi Sóknar og
fór með þeim í ferðalög o.fl. Hún
heimsótti ættingja á Spáni,
Frakklandi og Ítalíu en hún fór
einnig í ýmsar aðrar ferðir s.s. til
Danmerkur, Þýskalands og
Grænlands þar sem hún steig
dans með grænlenskum konum.
Hún var aldrei hrædd við að
prófa eitthvað nýtt og fór m.a. í
vélsleðaferð á Vatnajökli þegar
hún var komin á áttræðisaldur.
Hún var bjartsýn og vongóð til
hinstu stundar, beið eftir því að
losna við göngugrindina og fór á
flug við að skipuleggja ferð til
Spánar þegar hún yrði hressari.
Ellin var því tímabundið ástand í
hennar huga.
Ég þakka Önnu Maríu sam-
fylgdina öll liðnu árin. Blessuð sé
minning hennar.
Ómar.
Mig langar til að minnast fyrr-
verandi tengdamóður minnar,
Önnu Maríu, í nokkrum fátæk-
legum orðum.
Ég kynntist Önnu Maríu fyrst
þegar við Hannes, sonur hennar,
urðum par en þá bjó Hannes hjá
foreldrum sínum, Guðmundi og
Önnu Maríu, á æskuheimili sínu á
Urðarstíg 7. Það vildi svo til að
við unga parið dvöldum mikið á
heimili Hannesar í tilhugalífinu
og tók Anna María á móti mér
opnum örmum og opnaði heimili
sitt fyrir mér.
Anna María var gullfalleg
kona, hin meðfædda suðræna
fegurð fór ekki fram hjá nokkr-
um manni og var hún alla tíð ung-
leg með afbrigðum. Hún var
dugnaðarforkur, vinnusöm, mikil
húsmóðir og hugsaði vel um
bónda sinn. Hún var blátt áfram,
næstum óþægilega hreinskilin,
með mikinn húmor en umfram
allt var hún hjartahlý og góð
manneskja. Þó svo að lífið hafi
ekki alltaf verið dans á rósum,
vinna þurfti mikið til að ná endum
saman, var alltaf stutt í glettnina
og prakkarann í henni.
Anna María var spænsk en bjó
lengst af hér á Íslandi. Dveljandi
á heimili hennar komst ég ekki
hjá því að læra smávegis í
spænsku þar sem að hún talaði
gjarnan móðurmál sitt við son
sinn. Að því bý ég enn.
Í eldhúsinu var hún í essinu
sínu. Minnistæðar eru dýrindis
máltíðir sem hún galdraði fram
að spænskum hætti sem að voru
mér, Íslendingnum, framandi,
eins og djúpsteikti saltfiskurinn
og spænsku eggjakökurnar, sem
voru mitt uppáhald.
Við Hannes eignuðumst sam-
an dóttur, Andreu Björk, og þótti
Önnu Maríu óskaplega vænt um
hana og var hún henni yndisleg
amma sem Andreu þykir svo
vænt um.
Við Hannes slitum samvistum
þegar dóttir okkar var 4 ára og
þá minnkuðu samskiptin á milli
okkar Önnu Maríu en hún átti
alltaf sérstakan stað í mínu
hjarta.
Ég hitti Önnu Maríu síðast
milli jóla og nýárs þar sem ég og
Andrea, sem var í jólaleyfi frá
námi í Danmörku, heimsóttum
hana á Landspítalann. Hún hafði
veikst hastarlega og þegar við
komum inn til hennar var hún
sofandi, svo undur falleg og vel
tilhöfð, í fölbleikri peysu og með
naglalakk í stíl. Við vöktum hana
og ég gleymi því aldrei hve hún
ljómaði þegar hún sá Andreu sína
standa við rúmstokkinn. Þessi
yndislega síðasta stund sem við
mæðgurnar áttum með elsku
Önnu Maríu verður geymd í
hjörtum okkar alla tíð.
Guð blessi þig, Anna María.
Hjördís.
Ein af fyrstu minningum okk-
ar um ömmu var þegar hún dans-
aði með okkur í stofunni á Urð-
arstíg. La Lambada hljómaði í
plötuspilaranum og pönnuköku-
ilmurinn angaði um húsið. Amma
gerði nefnilega bestu pönnukök-
ur í heimi. En það voru ekki bara
pönnukökurnar sem voru svona
góðar hjá henni, allur matur var
steiktur upp úr ólívuolíu og
bragðaðist yfirnáttúrulega. Hún
hafði mjög sterkar skoðanir varð-
andi mat og vildi t.d. bara egg og
flatkökur úr Kolaportinu og eru
Kolaportsferðirnar ásamt heim-
sóknum í Sundhöllina einar af
fyrstu minningum okkar frá
helgunum sem við gistum á Urð-
arstígnum.
Amma var pjattrófa og vildi
alltaf líta vel út. Henni fannst
gaman að fara með okkur í
Kringluna að skoða föt en í þeim
ferðum átti hún til að hverfa.
Amma var nefnilega mjög óþol-
inmóð og lá henni svo mikið á að
labba áfram á meðan við vorum
að skoða eitthvað. Síðustu ár ævi
hennar vildi hún helst ekki kaupa
sér neitt nýtt nema fullvissa sig
fyrst um að einhverri okkar fynd-
ist flíkin falleg svo hún myndi
örugglega nýtast eftir hennar
dag. Amma hefði eflaust greinst
ofvirk ef hún væri barn í dag.
Hún gat ekki beðið eftir að við
opnuðum pakkana á jólunum og
var oftast spenntari en börnin.
Amma gat oft heldur ekki beðið
eftir að maður svaraði henni,
heldur var hún búin að svara
sjálf. Hún spurði spurningar og
sagði síðan ákveðið „neeeeeiiii“
og gaf þannig ekki mikla val-
möguleika á svari.
Ömmu tókst á skemmtilegan
hátt að búa til sitt eigið tungumál,
sem oft var blanda af spænsku og
íslensku. Dæmi um skemmtileg
orð, sem við munum eflaust nota
sjálfar í framtíðinni og hlæja að
minningunum, voru „Félas“
(Húsmæðrafélagið), „resoða“
(ryksuga) og „orní“ (ofn).
Amma talaði mikið og var ekki
hrædd við að tala við ókunnuga.
Fólk elskaði að tala við hana og
fannst hún rosalega fyndin, þó að
það skildi kannski ekki allt.
Þegar við gistum á Urðar-
stígnum fengum við að sofa uppí
hjá ömmu. Hún talaði svo mikið
þegar við vorum að fara að sofa
að oft liðu klukkutímar frá því að
við fórum uppí og þangað til við
sofnuðum. Hún skipaði okkur að
fara að sofa en þegar við heyrð-
um hana síðan draga djúpt and-
ann vissum við að nú kæmi önnur
buna af sögum. Hún amma sagði
líka svo skemmtilega frá og oft
voru sögurnar ýktar. Hún hafði
ekki bara þörf fyrir að tala þegar
hún var vakandi, heldur talaði
hún einnig uppúr svefni og jafn-
vel hló og rembdumst við þá við
að halda niðri í okkur hlátrinum.
Amma var ekki hrædd við að
segja það sem henni fannst og
var það oft á tíðum eitthvað sem
flestir myndu ekki þora að benda
öðrum á, t.d. ef einhver var búinn
að fitna of mikið að hennar mati.
Það er skrítið að amma, sem er
búin að vera svo stór hluti af lífi
okkar og okkur fannst vera eilíf,
sé farin og það á eflaust eftir að
taka langan tíma að venjast því.
Afi okkar var þess fullviss að við
færum á betri stað eftir veru okk-
ar hér á jörðinni og því trúum við.
Elsku amma, við eigum eftir
að sakna þín svo mikið. Hvíldu í
friði.
Þínar dótturdætur,
Anna Lilja Ómarsdóttir og
Sunna Ósk Ómarsdóttir.
Meira: mbl.is/minningar
Anna María
Guðmundsdóttir
Afi minn var algjör toppmað-
ur. Allir sem komu nálægt hon-
um heilluðust af persónuleika
hans undireins. Hann var mér
virkilega mikil fyrirmynd og ég
dáðist að honum frá því ég fædd-
ist.
Hann fór alltaf með mig í veiði
og kenndi mér allt sem ég kann.
Hann leysti alltaf flækjurnar á
línunni minni, setti alltaf beituna
fyrir mig og studdi mig áfram
þangað til ég veiddi fisk og ef ég
veiddi engan fisk þá sagði hann
bara: „Tökum þetta næst.“ Afi
Guðjón Breiðfjörð
Ólafsson
✝ Guðjón Breið-fjörð Ólafsson
fæddist á Patreks-
firði 29. apríl 1952.
Hann lést á gjör-
gæsludeild Land-
spítalans 1. ágúst
2014.
Útför Guðjóns
fór fram frá Vídal-
ínskirkju 13. ágúst
2014.
kom alltaf að styðja
mig þegar ég var að
keppa, sama hvort
það var í körfubolta,
handbolta eða fót-
bolta, hann stóð allt-
af á hliðarlínunni og
öskraði mig áfram.
Það er svo margt
sem ég get sagt um
afa minn sem er
gott, ég get ekki
nefnt einn slæman
hlut, hann var alltaf tilbúinn að
hjálpa fólki með hvað sem er,
hann leysti það og gerði það allt-
af á fallegan hátt. Ég get ekki út-
skýrt söknuðinn sem ég er að
upplifa og að fá aldrei að veiða
með honum eða heyra öskur hans
á hliðarlínunni, en ég veit að
hann mun alltaf verða hjá mér og
passa mig. Hvíldu í friði, elsku
besti afi Guðjón minn, þú munt
alltaf eiga stað í hjarta hjá mér
og ég mun aldrei gleyma þér.
Þinn elskandi dóttursonur,
Guðjón Einar Guðrúnarson.
Við vorum á
leiðinni norður í
Ólafsfjörð til að
halda upp á 60 ára
fermingarafmælið
okkar. Þá hringdi síminn og okk-
ur var tilkynnt að ein úr hópnum
okkar, hún Gréta Sigursteins,
hefði látist um nóttina. Enn einu
sinni vorum við minnt á hve
skammt bilið er á milli lífs og
dauða. Um kvöldið sameinuð-
umst við á heimili eins úr hópn-
um, kveiktum á kertum og töl-
uðum saman. Gréta hafði talað í
síma við eina úr hópnum fyrir
rúmri viku. Það lá vel á henni og
hún hlakkaði mjög til að hitta
gömlu félagana. Við hittum Grétu
ekki mikið síðustu áratugina.
Hún bjó lengi erlendis en síðustu
árin á Akureyri. Tvisvar sinnum
mætti hún er við skólasystkinin
hittust. Þá var gott að hitta hana.
Það var alltaf eins og við hefðum
hitt hana í gær. Við minnumst
Grétu, dökkhærðu stúlkunnar
með brúnu augun og fallega bros-
ið. Alltaf ljúf og í góðu skapi.
Innilegar samúðarkveðjur send-
um við Ólafi eiginmanni hennar
og Garðari Inga syni þeirra.
Gréta Soffía
Sigursteinsdóttir
✝ Gréta SoffíaSigursteins-
dóttir fæddist 6.
júní 1940. Hún lést
29. maí 2014. Út-
för Grétu fór fram
13. júní 2014.
Einnig systkinum
Grétu og fjölskyldum
þeirra Grétu þökkum
við samfylgdina og
kveðjum hana með
erindum úr ljóðinu
„Úti við yzta haf“ eft-
ir föður hennar.
Ég fæddist úti við yzta haf
þar átti ég fyrstu sporin
og stundum gat ég af
gleði þá
grátið á hörðu vorin
þegar ég regnið fyrsta fann
og fífillinn endurborinn.
Þá heyrði ég marga myrka nótt
mararbáruna dynja
á freðinni jörð með fimbulgný
og fjöruna undir stynja,
og mér kom í hug, að mundi þá
Múli og Gjögur hrynja.
En ströndin úti við yzta haf
á unað í sínum dróma.
Stjörnunóttunum stilltu á
stirnir á helga dóma
og myrkir vogar og mjallhvít sker
í mánaskininu ljóma.
Þar getur líka hinn létti blær
leikið um bjargsins rætur
og sólin rís þar í rökkurhjúp
og roðnar um sumarnætur
Múlinn stígur í morgunsól
en maríustakkurinn grætur.
(Sigursteinn Magnússon)
Fyrir hönd árgangs 1940,
Grímur Grímsson.
Mér er ljúft að
minnast með nokkr-
um orðum Sigurðar
Hólm Þórðarsonar
vélsmiðs, sem lést
31. júlí síðastliðinn, samstarfs-
manns míns til margra ára, og
fjalla um hlutdeild hans í vel-
gengni Marel.
Í tengslum við þróun Raun-
vísindastofnunar HÍ á tölvuvogum
Sigurður Hólm
Þórðarson
✝ Sigurður HólmÞórðarson
fæddist 22. júlí
1923. Hann lést 31.
júlí 2014. Sigurður
var jarðsunginn 6.
ágúst 2014.
fyrir fiskvinnslu var
leitað til Sigurðar um
smíði á vogarpalli.
Þessi þróun tölvuvoga
var sprotinn að því sem
síðar varð Marel. Þetta
var upphaf að sam-
starfi sem hélst í meira
en 20 ár og var einkar
farsælt. Þegar Marel
hóf að markaðssetja
vogirnar vöktu þær
ekki síður athygli fyrir
útlitið en tækninýjungar. Svo
vönduð smíði, frágangur og útlit
var þá ekki þekkt í vogariðnaðin-
um. Verkmetnaður Sigurðar og
kröfur hans til gæða smíðinnar
voru óvenjuleg, hvergi mátti vera
agnúi þar á. Nákvæmni Sigurðar
var alltaf í hundruðustu hlutum úr
millimetra þegar aðrir smíðuðu í
millimetrum. Í vélsmiðju Sigurðar
á Skemmuvegi í Kópavogi störf-
uðu frábærir smiðir sem gátu upp-
fyllt þessar kröfur. Á bernskuár-
um Marel var kannað að láta aðra
en Sigurð smíða stálhluta varanna,
en gæðin voru aldrei sambærileg
og framleiðsla Marel úr ryðfríu
stáli var því alltaf hjá Sigurði.
Snemma á tíunda áratug síð-
ustu aldar fórum við stjórnendur
Marel að horfa til þess að brátt
yrði Sigurður sjötugur og hvernig
mætti tryggja að Marel nyti
áframhaldandi starfskrafta Sig-
urðar og hans frábæru starfs-
manna. Við ræddum því við Sigurð
hvort hann væri tilbúinn að selja
okkur smiðjuna og starfa jafn-
framt áfram hjá okkur. Ég segi
ekki að Sigurður hafi tekið þessu
fagnandi en eftir að hafa rætt
þetta nokkrum sinnum við okkur
féllst hann á málaleitan okkar og
gengið var frá kaupum Marel á
smiðjunni skömmu fyrir sjötugs-
afmæli hans.
Allt samstarf mitt við Sigurð
var afskaplega farsælt og gott.
Sigurður var einstaklega ljúfur
maður og þægilegur í öllu sam-
starfi, hann samþykkti ekki allar
tillögur mínar strax en með við-
ræðum og fortölum féllst hann að
lokum á þær flestar. Hann vildi
hafa hlutina í föstum skorðum og
ekki breyta því sem reynst hafði
honum vel.
Nokkrum árum eftir að Marel
keypti smiðjuna og Sigurður var
kominn vel yfir sjötugt ræddi ég
við hann hvort hann vildi ekki fara
að minnka vinnu og fara að njóta
lífsins. Hann var nú ekki alveg á
því en féllst þó að lokum á að
minnka vinnuna í 50%. En hann
hélt áfram að mæta og fara heim á
svipuðum tíma og áður, ég gerði
ekki athugasemdir við það. Sig-
urður vann hjá Marel allt til þess
að fyrirtækið flutti starfsemi sína í
Garðabæ. Þá sagðist hann ekki
viss um að rata á nýja staðinn og
lét af störfum, þá hátt á áttræð-
isaldri.
Með Sigurði er genginn einn af
frumkvöðlum í smíði úr ryðfríu
stáli á Íslandi og ég tel að á engan
sé hallað þótt ég segi að hann setti
kröfurnar um gæði smíðinnar sem
aðrir höfðu til fyrirmyndar og leit-
uðust við að ná.
Við sem störfuðum með Sigurði
minnumst hann fyrir hans ljúfu
persónu og gott viðmót, en ekki
hvað síst sem manns sem hafði
einstaklega mikinn verkmetnað
og gerði miklar kröfur til sín og
starfsmanna sinna um gæði vinn-
unnar sem hann og þeir fram-
kvæmdu. Fjölskyldu Sigurðar
sendi ég innilegar samúðar-
kveðjur.
Geir A. Gunnlaugsson,
fyrrverandi forstjóri Marel.