Morgunblaðið - 22.08.2014, Page 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 22. ÁGÚST 2014
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
samúð og hlýju vegna andláts
ELÍNAR KRISTÍNAR
GUNNARSDÓTTUR,
Grenimel 25.
Theodóra Ólafsdóttir,
Ingibjörg Þóra Gunnarsdóttir,
Dóra Björk Guðjónsdóttir.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir
og afi,
HILMAR HELGASON
bifreiðastjóri
frá Gröf í Miklaholtshreppi,
Sóleyjarima 5,
lést á Landspítalanum við Hringbraut
16. ágúst.
Útför hans fer fram frá Grafarvogskirkju miðvikudaginn
27. ágúst kl. 13.00.
Erla Sverrisdóttir,
Brynja Hilmarsdóttir, Þorbjörn Sigurðsson,
Helga Hilmarsdóttir, Aðalsteinn Þorvaldsson,
Gréta Björg Hilmarsdóttir, Ingvar Ólason
og barnabörn.
✝ KristmundurJakobsson
fæddist á Ísafirði 4.
júlí 1923. Hann lést
á dvalar- og hjúkr-
unarheimilinu
Grund 9. ágúst
2014.
Foreldrar hans
voru Þórdís Guð-
jónsdóttir frá Ísa-
firði, f. 29.9. 1897,
d. 20.11.1995 og
Jakob Kristmundsson, skipstjóri
frá Ísafirði, f. 16.8. 1896, d.
12.12. 1924. Systkini Krist-
mundar voru Anna, f. 1920, d.
1942, Unnur, f. 1921, d. 2013 og
Jakob, f. 1924, d. 1962.
Kristmundur ólst upp á Ísa-
firði og áttu móðir hans og systk-
ini skjól hjá móðurforeldrum
hans eftir að faðir hans fórst í
skipsskaða þegar Kristmundur
var eins árs. Fjölskyldan flutti til
Reykjavíkur 1937. Kristmundur
lauk Samvinnuskólaprófi árið
1944 og vann við raftækjaversl-
un Júlíusar Björnssonar 1944-5.
Hann lauk prófi frá Loftskeyta-
skólanum 1946. Að því loknu
starfaði hann sem loft-
skeytamaður á b/v Karlsefni frá
Reykjavík og síðar á Veðurstofu
fræðingur, gift Guðmundi Birni
Árnasyni viðskiptafræðingi, f.
28.3. 1979. Börn þeirra eru
Brynjar Örn, f. 2004, og Björn
Ingi, f. 2009, b) Kristín Björk, f.
1984, lyfjafræðingur, gift Þresti
Þór Guðmundssyni lögmanni, f.
5.5. 1980. Börn þeirra Tómas
Þór, f. 2009, og Bjarki Þór, f.
2013. 2) Auður kennari, f. 26.5.
1951, d. 12.1. 2009, gift Magnúsi
Kjartanssyni, framkvæmda-
stjóra, f. 25.10. 1948, d. 29.3.
1995. Börn þeirra eru a) Mar-
grét, starfsmaður á Grund, f.
15.7. 1974 og b) Kristmundur,
rafvirki, f. 1.9. 1979, kvæntur
Höllu Sigrúnu Sveinbjörnsdóttur
nema í verkfræði við HÍ, f. 28.6.
1980. Börn þeirra eru Auður, f.
2003, Magnús Viðar, f. 2009 og
Sveinbjörn, f. 2011. 3) Kristín fé-
lagsráðgjafi, f. 22.5. 1954, gift
Eyjólfi Einari Bragasyni arki-
tekt, f. 19.2. 1953. Börn þeirra
eru a) Pétur Örn arkitekt, f. 12.2.
1980, í sambúð með Elínu Ösp
Gísladóttur mannfræðingi, f. 9.4.
1982. Börn þeirra eru Grímur
Nói, f. 2008 og Lóa Björk, f.
2010. b) Elísabet Björt, nemi í
hagfræði við CBS, f. 19.6. 1986,
gift Jónasi Inga Jónassyni arki-
tekt, f. 9.4. 1983. Börn þeirra eru
Ísabella Fanney, f. 2008 og Hjör-
dís Saga f. 2012. 4) Hannes, f.
25.4. 1961, d. 11.10. 1980.
Útför Kristmundar verður
gerð frá Áskirkju í dag, 22.
ágúst 2014, og hefst athöfnin kl.
13.
Íslands, en lengst
starfaði hann við
Loftskeytastöðina í
Gufunesi sem yfir-
símritari. Jafnhliða
starfaði Krist-
mundur hjá Al-
menna bókafélag-
inu og síðar
Hagtryggingum.
Þegar Kristmundur
fór á eftirlaun 1986
bauðst honum starf
hjá Sjóvá við umsjón með um-
boðum félagsins og starfaði til 73
ára aldurs. Kristmundur var fé-
lagi i Oddfellowstúkunni Þorkeli
Mána. Hann fór að æfa golf um
sjötugt og átti góðar stundir á
golfvellinum við Urriðakot og
komst í Einherjaklúbbinn.
Hinn 29. maí 1948 giftist
Kristmundur Ástdísi Gísladóttur
húsmóður. Foreldrar hennar
voru Gísli H. Gíslason trésmiður,
f. 14.7. 1883, d. 3.8. 1973, og
Kristbjörg Herdís Helgadóttir,
húsmóðir f. 1.11. 1888, d. 23.11.
1963. Börn Kristmundar og Ást-
dísar eru: 1) Þórdís, lyfjafræð-
ingur f. 13.11. 1948, gift Eiríki
Erni Arnarsyni sálfræðingi, f.
19.7. 1949. Börn þeirra eru a)
Hildur, f. 13.4. 1978, viðskipta-
Kristmundur tengdafaðir minn
er horfinn á braut. Við það vakna
minningar um glaðværan mann
sem sá spaugilega hluta tilverunn-
ar og það var stutt í hláturinn.
Hann átti auðvelt með umgengni,
var orðheppinn og hrókur alls
fagnaðar. Kristmundur var víðles-
inn, fylgdist betur með fréttum og
stjórnmálum en aðrir sem ég hef
kynnst og kunni manna best deili á
mönnum og málefnum. Sjó-
mennska var honum í blóð borinn.
Hann var loftskeytamaður í níu ár
á Karlsefni upp úr stríðinu og var
gaman að heyra hann minnast
þess tíma. Þá var siglt með afla til
útlanda, þegar utanlandsferðir
voru sjaldgæfar.
Kristmundur var gæfumaður í
fjölskyldulífi. Hann átti góða konu,
Ástdísi Gísladóttur og þeirra
tengsl voru traust. Kristmundur
fylgdist vel með fjölskyldunni og
gladdist yfir því sem vel gekk.
Hann hafði yndi af því að ferðast
um landið og þekkti vel til stað-
hátta. Einnig ferðuðust þau Ástdís
víða um Evrópu og höfðu dálæti á
Þýskalandi og þýskri tónlist.
Kristmundur var myndarlegur
maður og fagurkeri, sem hafði
mikinn áhuga á bílum og fannst
mikið frá sér tekið þegar að hann
hætti að geta ekið bíl.
Kristmundur vann hörðum
höndum alla tíð og var ákafamað-
ur í því sem hann tók sér fyrir
hendur. Hann var greiðvikinn og
lagði gjörva hönd á plóg við hús-
byggingu okkar hjónanna.
Kristmundur hafði mörg
áhugamál, en efst á baugi var
skak á trillu sem hann átti hlut í
og reri þegar tækifæri gáfust.
Einnig hafði hann ánægju af því
að spila bridge og renna fyrir sil-
ung. Þegar Kristmundur settist í
helgan stein tók hann áhugamálin
föstum tökum og fór að stunda
golf af ástríðu og náði að komast í
Einherjaklúbbinn með því að slá
holu í höggi.
Ég kveð tengdaföður minn með
þakklæti fyrir samfylgdina. Bless-
uð sé minning hans.
Eiríkur Örn Arnarson.
Við heimsóttum afa í vor á
Grund, þar sem hann hafði fengið
fínt herbergi með útsýni yfir garð-
inn. Við gæddum okkur á bakkelsi
og stálumst í kaffi úr vakther-
berginu. Hann var hinn hressasti
og eins og venjulega þá gantaðist
hann með það hvað hann væri orð-
inn helvíti gamall, búinn að ná
svona háum aldri, ha! Gerði grín
að því og sagði að það væri mesta
furða að hann tórði enn þá. Hann
gæti ekki kvartað, endurtók hann,
hann hefði alla tíð verið heilsu-
hraustur og varla nokkurn tíma
orðið veikur.
Mér fannst heimsóknin til afa í
þetta skiptið minna mig á Austur-
brúnina, heimili afa og ömmu. Allt
í kring voru þaðan munir og hús-
gögn. Ég man vel eftir mér þaðan
sem krakki og myndin af afa og
ömmu í huganum er samtvinnuð
því húsi. Þar sem andrúmsloft
fyrri kynslóða hvíldi yfir, umvafið
gömlum og grónum munum, var
sem nokkurs konar fjársjóðskista
fyrir mig, forvitinn pjakk sem
fékk að róta og skoða. Innan um
gamla tóbakslykt og pípur dúkk-
uðu upp Morse-tæki, zippo-
kveikjarar og munir frá ferðalög-
um þeirra hjóna. Suðræn áhrif frá
fjarlægum sólarlöndum áttu það
til að koma í bylgjum eftir hverja
heimkomu með Mallorca-slegnum
harmonikkuvölsum á kassettum
sem hljómuðu hvort sem var
heima eða í bíltúrum á Þingvelli.
Ömmu til samlætis hefur hann ef-
laust sett sig lítið á móti, ég þykist
þó vita það að hann var meira fyr-
ir að hlusta á fréttirnar.
Enda var hann lærður loft-
skeytamaður og vanur að hafa
eyrað þétt upp að viðtækinu.
Hann lagði mikið á sig til þess að
ná fréttunum, og hagræddi oft
deginum samkvæmt því. Það er
skemmst frá því að segja að fyrir
nokkrum árum fór hann með okk-
ur ásamt fleirum í fjölskylduferð
til Ísafjarðar að heimsækja
bernskuslóðirnar. Þaðan fórum
við í Aðalvík á Hornströndum til
að njóta þess að vera fjarri ys og
þys. Það kom ekki í veg fyrir að afi
stillti á fréttirnar og hlustaði af at-
hygli á fjármálafréttir úr höfuð-
staðnum á hæstu stillingu, í af-
skekktri Aðalvíkinni. Okkur
hinum til mismikillar gleði.
Hann fylgdist vel með þjóð-
félagsumræðunni og var alla tíð
sem ég þekkti hann mjög upptek-
inn maður. Hann hætti ekki að
vinna fyrr en 73 ára og hann átti
sér mörg áhugamál. Hann átti
ásamt félaga sínum um tíma trillu
nefnda Boggu og ég fékk að fara
með honum og pabba í túra á sjó-
inn. Það voru ævintýraferðir af
annarri vídd fannst mér, pollan-
um. Hann var gamall frímerkja-
safnari, krossgátusnillingur og
greiddi úr flækjum myndagátu
Moggans um jólin á undan öllum
öðrum. Mamma gat alltaf hringt í
hann ef fylla þurfti í eyðurnar.
Og þrátt fyrir að búa einn eftir
sjötugt var hann mjög duglegur
að koma sér í selskap og byrjaði til
að mynda að stunda golf af kappi.
Stundum mátti hann varla vera að
því að staldra við í heimsókn því
hann var á leiðinni í sund, golfið
eða annan gleðskap.
Mér hefur alltaf þótt vænt um
það hvað hann var áhugasamur
um það sem ég hef verið að gera.
Borið hag fjölskyldunnar fyrir
brjósti og viljað sjá veg hennar
sem vænstan. Spurði alltaf um at-
vinnuhorfur og velgengni. Hann
vissi hvernig það var að þurfa að
vinna fyrir sér og skapa farsælan
grunn fyrir fjölskylduna. Afi tók
hlutunum eins og þeir komu.
Hann gekk í gegnum sitthvað á
lífsleiðinni og það má læra af
mörgu í fari hans en hann þurfti
að bíta á jaxlinn oftar en einu sinni
og sýndi þrautseigju og eljusemi.
Við fjölskyldan kveðjum afa
með hlýhug.
Pétur Örn og Elín Ösp.
Kæri afi minn, nú er komið að
kveðjustund. Ég er þakklát fyrir
þann tíma sem ég fékk með þér og
þeirri visku og fróðleik sem þú
deildir með mér. Ég man vel eftir
heimsóknum í Austurbrúnina til
ykkar ömmu, húsið sem þú reistir
sjálfur og mamma ólst upp í. Við
eigum margar góðar stundir sam-
an en mér er sérstaklega minn-
isstæð ferðin sem við fórum til
Ísafjarðar og sigldum út í Aðalvík.
Það var gaman að koma á
bernskuslóðir þínar og sjá hvar þú
ólst upp. Þú varst sérlega fróður
um Ísafjörð og þau kennileiti sem
tilheyrðu æskuárum þínum. Það
var gaman að ræða við þig um
daginn og veginn enda varstu með
puttann á púlsinum um hvað var
að gerast í samfélaginu hverju
sinni. Þú varst mjög félagslyndur
og fannst gaman að ræða málefni
líðandi stundar, þá sér í lagi í pott-
inum í Laugardalnum. Þú varst
vinnusamur alla þína tíð bæði í
leik og starfi og mættir öllum þín-
um verkefnum af metnaði. Ég
dáðist að því hve duglegur þú
varst á eftirlaunaárum þínum,
byrjaðir að stunda golf og varst
virkur í Oddfellow ásamt ýmsum
öðrum verkefnum. Dagskráin var
þétt setin og fannst mér gaman
hve virkt félagslíf þitt var enda
varstu hress og skemmtilegur.
Vonandi get ég tekið eitthvað af
þessum góðu eiginleikum þínum
með mér í gegnum lífið. Takk fyr-
ir allt, afi minn.
Þín
Elísabet Björt Eyjólfsdóttir.
Í dag kveð ég elskulega afa
minn. Afi var góðhjartaður, gáf-
aður og mjög uppátækjasamur.
Hann var mikill afi, lék með
manni, alltaf að kyssa og knúsa
mann. Við áttum margar góðar
stundir hjá honum og ömmu í
Austurbrúninni og dýrindis jóla-
boðin sem þar voru. Þegar ég var
orðin stærri en hann þá kallaði
hann mig samt Didda litla með
hláturtón. Svo var hann mikill
viskubrunnur sem maður gat leit-
að til og leyst heimsins vandamál
yfir kaffibolla. Hann hafði mikinn
áhuga á að vita hvað var að gerast
í lífi manns og samgladdist manni
þegar vel gekk.
Það eru ótalmargar sögur sem
koma upp í huga manns, veiðiferð-
irnar sem voru mikil ævintýri og
enduðu stundum í ferð upp á slysó
að fjarlægja öngul úr fingri, kinn
eða eyra. Bústaðarferðirnar sem
voru engu síður mikil ævintýri.
Ein slík ferð situr efst í huga þar
sem hún móðir mín orti ljóð um þá
skemmtilegu ferð. Forsagan er sú
að hann afi leigði bústað í Þrast-
arskógi, og bauð börnum og
barnabörnum með. Þegar komið
var á staðinn þá ákvað afi að draga
fána að hún á fánastöngina við bú-
staðinn. Ekki gekk betur en það
að endinn á spottanum fauk upp
stöngina. Þá voru góð ráð dýr þar
sem ekki var hægt að leggja
stöngina niður. Afi fór af stað með
veiðistöng og poka í þeim tilgangi
að búa til flugdreka og ætlaði að
reyna að krækja í spottann. Flug-
drekinn var gerður en aldrei náði
hann í þennan blessaða spotta.
Allir sem þekktu afa vita það vel
að hann mátti aldrei missa af
fréttunum og því var alltaf hátt
stillt útvarp skammt frá með
helstu tíðindin. Og ekki mátti
missa af einum einasta fréttatíma,
ekki einu sinni þegar hann ákvað
að skella sér í pottinn. Blessað út-
varpið endaði í pottinum með hon-
um en sem betur fer var um raf-
hlöðuútvarp að ræða en ekki
beintengt. Eftir þessa eftirminni-
legu helgi settist móðir mín niður
og bjó til þetta ljóð, „Í sumarbú-
stað 9́1“:
Afi er mættur enn á ný
og er nú komið sumarfrí.
Hann lystisemda lífsins nýtur
les og sefur og jafnvel hrýtur.
Í morgunsárið í pottinn hann mætti
með útvarpið, hlustandi á kjaftaþætti.
Við hin urðum ekkert ofsa hissa
því útvarpið hann má í engu missa.
En útvarpið ofan í pottinn fauk
og útsendingu þar með lauk.
Þá afa gamla heldur brá
því þú tryggir ekki eftir á.
Við afa því erum búin að lofa
að er svefninum langa muni hann sofa.
Þá mun hann verða með þeim fyrstu
sem hefur útvarp í sinni kistu.
Úr höndum afa fáninn fauk
upp eftir stönginni bandið fauk.
Hann hnútinn starir toppinn á
hans hendur ekki þangað ná.
Nú smíðar hann flugdreka úr veiðistöng
því flaggstöngin er svo fjandi löng.
Sú smíði frekar illa gengur
það er svo langt síðan afi var drengur.
Henni ömmu finnst hann afi latur
og heldur að kallinn sé hælismatur
að hlaupa kringum fánastöng
með flugdreka úr veiðistöng.
(Auður Kristmundsdóttir)
Það er ótrúlega erfitt að þurfa
að kveðja hann afa og ég mun
sakna hans mikið. Hvíldu í friði,
elsku afi minn.
Kristmundur Magnússon.
Elsku afi. Ég sit og hugsa um
allar góðar minningarnar með
þér. Þær eru ófáar og margar
broslegar. Ég mun seint gleyma
þeim tíma sem við fjölskyldan vor-
um með ykkur ömmu í sumarbú-
staðarferðum. Þar var margt
brallað og mikið hlegið. Allir góðu
tímarnir hjá ykkur ömmu í Aust-
urbrún. Það var alltaf tekið vel á
móti manni, þú varst góður afi og
vildir allt fyrir mann gera. Ég var
alltaf litla Gréta þín þó svo ég væri
elsta barnabarnið.
Mér fannst gott að fá þig inn á
Grund, vinnustað minn. Þá gat ég
skotist í heimsókn til þín hvenær
sem ég vildi. Þér þótti vænt um
það. Mér þótti gaman að setjast
hjá þér og hlusta á þig segja frá
liðnum tímum.
Kæri afi minn.
Ég kveð þig í hinsta sinn.
Góðar minningar um mig streyma
og mun ég þær ávallt geyma.
(Margrét Magnúsdóttir)
Mig langar að þakka starfsfólk-
inu á A2 á Grund fyrir góða
umönnun um afa minn.
Elsku afi minn, það er sárt að
þurfa að kveðja þig. Ég mun
sakna þín mikið.
Þín
Margrét (Gréta).
Kristmundur
Jakobsson
✝ Rosie Stef-ánsson fæddist
í Aklavik í Kanada
árið 1933. Hún lést
í Inuvik 20. júlí
2014.
Foreldrar henn-
ar voru inúítinn
Mabel og Alex, son-
ur Vilhjálms Stef-
ánssonar, mann-
fræðings og
landkönnuðar, og
Fannýjar Pannigablúk, inúíta
frá Alaska. Rosie giftist indíán-
anum Frank Albert
árið 1958. Þau ætt-
leiddu tvo drengi.
Rosie starfaði lengi
við hjúkrun,
kennslu og mann-
úðarstörf. Systkini
hennar voru Shir-
ley, Alexander,
Frank, Willie og
Georgina. Af þeim
lifa Alex og
Georgina.
Útför hennar fór fram 26. júlí
2014 í Inuvik.
Rosie Stefánsson var fyrsta
barn foreldra sinna, fædd árið
1933. Faðir hennar, Alex, fæddist
í öðrum leiðangri Vilhjálms Stef-
ánssonar. Amma hennar, Pan-
nigablúk, bjó með Vilhjálmi um
skeið og aðstoðaði hann við heim-
ildaöflun og túlkun. Lengst af bjó
Stefánsson-fjölskyldan í bæjun-
um Aklavik, Sachs Harbor eða
Inuvik. Rosie og systkini hennar
fimm gengu í heimavistarskóla
og hafa síðan unnið ýmis störf.
Öll voru systkinin tvítyngd. Stef-
ánsson-fjölskyldunni vegnaði vel
framan af. Þau eignuðust eigin
seglbát og ferðuðust árstíða-
bundið um nágrenni Herschel-
eyju og á Mackenzie-svæðinu,
ýmist við veiðar eða flutninga. Til
stóð að Rosie kæmi til Íslands ár-
ið 2003. Þegar til kom varð hún
þó að sitja heima af heilsufars-
ástæðum og þótti henni það mjög
miður. Georgina systir hennar
hljóp í skarðið og tóku ættingjar
hennar á Íslandi vel á móti henni.
Árið 2011 var Rosie og Georginu
boðið að sitja ársþing Vestur-Ís-
lendinga í Edmonton. Á vissan
hátt var Rosie sendiherra Stef-
ánsson-fjölskyldunnar. Oft var
leitað til hennar sem „sonardótt-
ur Vilhjálms“. Hún saumaði í frí-
stundum og mikið orð fer af listi-
legu handverki hennar. Síðustu
árin átti Rosie við heilsubrest að
stríða. Hún lést úr hjartaáfalli 20.
júlí eftir nokkra sjúkralegu. Ég
átti þess kost að eiga löng og lær-
dómsrík samtöl við Rosie á heim-
ili hennar í Inuvik fyrir rúmum
áratug, þegar ég vann að ritun
ævisögu afa hennar, Frægð og
firnindi. Rosie var fús að rifja upp
bernsku sína og varpaði skæru
ljósi á sögu inúíta og líf og starf
Vilhjálms á inúítaslóðum. Þau
erfiðu skilyrði sem inúítum voru
búin á uppvaxtarárum hennar
mörkuðu líf hennar, en hún lét
þau ekki buga sig. Hún var sterk
og áhrifarík persóna, vissi hvað
hún vildi, fylgdi því eftir og lét
margt gott af sér leiða. Rosie bjó
yfir miklum frásagnarhæfileik-
um. Stundum átti hún það til í
samtölum við fólk að skipta
snögglega um ham, bregða sér í
hlutverk sögumanns að hætti
shamana, eins og hún stæði á
leiksviði og sagan tæki af henni
völdin. Hún fangaði auðveldlega
athygli þeirra sem á hana hlýddu,
oft með leiftrandi kímni og kald-
hæðni. Hún var leikari og kenn-
ari af Guðs náð, kom oft fram op-
inberlega og hafði mikil áhrif á
ungt fólk í sinni heimabyggð og
víðar. Rossie hlaut margs konar
viðurkenningu fyrir framlag sitt
til varðveislu tungumáls inúíta
(inuvialuktun) og menningar.
Hennar er sárt saknað og verk
hennar munu lengi tala.
Gísli Pálsson
Rosie Stefánsson