Morgunblaðið - 27.09.2014, Síða 38

38 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 27. SEPTEMBER 2014
✝ Ástríður RánErlendsdóttir
fæddist á Landspít-
alanum 31. júlí
1992. Hún lést á
sjúkrahúsinu Vogi
12. september
2014.
Foreldrar henn-
ar eru Helena Rós
Sigmarsdóttir lög-
fræðingur, f. 26.11.
1972, og Erlendur
Hólm Gylfason sjómaður, f. 8.7.
1961. Fósturfaðir Ástríðar Rán-
ar til ársins 2005 er Stefán
Helgi Jóhannesson rafvirkja-
og Tanja Ýr Erlendsdóttir, f.
26.6. 2006. Barnsfaðir Ástríðar
Ránar er Arngrímur Arn-
grímsson, f. 13.12. 1988. Barn
þeirra er Arngrímur Hólm Arn-
grímsson, f. 10.12. 2010.
Ástríður Rán ólst upp á
heimili móður sinnar og fóstur-
föður, fyrst í Mosfellsbæ og síð-
ar í Hafnarfirði. Á sinni stuttu
lífsleið vann hún ýmis störf, að-
allega þjónustustörf, auk þess
sem hún var messagutti á sjó
með pabba sínum.
Í allnokkur ár glímdi Ástríð-
ur við erfiðan fíknisjúkdóm. Í
því stríði kom hún reglulega til
baka til fjölskyldunnar og átti
þá góðar stundir. Sjúkdóm-
urinn bankaði þó aftur upp á og
hafði betur að lokum.
Útför Ástríðar Ránar fór
fram frá Víðistaðakirkju 19.
september 2014.
meistari, f. 4.10.
1965. Fósturfaðir
Ástríðar er Jón
Kristján Ólason
prentari, f. 18.5.
1967. Stjúpmóðir
Ástríðar Ránar er
Ragnheiður Ásta
Rúnarsdóttir, f.
8.3. 1973. Bræður
Ástríðar sam-
mæðra eru Askur
Máni Stefánsson, f.
22.8. 1996, og Breki Blær Stef-
ánsson, f. 22.8. 1996. Systkini
hennar samfeðra eru Gylfi
Hólm Erlendsson, f. 2.10. 2002,
Það var gott að sjá elsku
stelpuna mína í síðasta sinn,
friðsæla og fallega og lausa úr
þeim fjötrum sem settu svip sinn
á líf hennar undir það síðasta.
Upp úr stendur minning um
dásamlega skemmtilega stelpu
sem gat verið óttalegt trippi en
um leið hvers manns hugljúfi.
Hún hafði óborganlegt skopskyn
og var fljót að átta sig á spaugi-
legum hliðum lífsins. Hún var
frábær vinkona, yndisleg dóttir,
dásamleg móðir og besta stóra
systir sem hægt var að hugsa
sér.
Það er erfitt að halda áfram
lífinu þegar svona stór hluti er
tekinn frá manni. Ég get ekki
lýst því hvað ég sakna mús-
arinnar minnar mikið og hvað
ég myndi gera til þess að geta
fengið hana bara einu sinni enn
í fangið – bara segja henni einu
sinni enn hvað ég elska hana
mikið.
Vissulega höfum við ekki
glatað stelpunni okkar alveg þar
sem hún skildi eftir sig lítinn
sólargeisla, hann Agga litla. Við
tekur það verkefni að halda
minningu stelpunnar okkar á
lofti, fyrir okkur og fyrir hann.
Þrátt fyrir þá gríðarlegu sorg
og söknuð sem í hjarta mínu
býr dvel ég í þakklæti fyrir að
hafa fengið að hafa Ástríði mína
í lífi mínu.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Mamma.
Elsku nafna.
Að sjálfsögðu á ég ekki að
vera að skrifa minningarorð um
þig. Það hefði átt að vera þú að
skrifa um ömmu þína. En ég
fékk engu ráðið um það, þú
tókst ákvörðun um annað.
Það er svo sárt að sitja og
hugsa til þess að við eigum aldr-
ei eftir að sitja saman, hlæja
eða rökræða um lífið og til-
veruna.
Ef þú værir að skrifa um mig
núna hefðir þú sjálfsagt skrifað:
„Manstu amma þegar ég kom í
„Ástríðardekur“ til þín á Ólafs-
fjörð, Seyðisfjörð, Akureyri og
Selfoss. Hvað við gátum oft
hlegið saman þó að ég væri ekki
há í loftinu eða gömul. Þegar ég
las ljóð í veislunni fyrir þig þeg-
ar þú varst fimmtug, ég 12 ára
og þú stolt. Þegar ég labbaði
með þér á golfvellina og fannst
það hundleiðinlegt en þér svo
gaman? Þegar ég fór með þér,
afa og Reyni til Portúgals, sjö
ára og þér og Reyni til Ítalíu
jólin 2007 og ég hló svo rosalega
yfir „töfrateppinu“ sem bara ég
og þú vissum um og ég blaðraði
svo í mömmu mína skellihlæj-
andi seinna. Þegar við hlust-
uðum á Frystikistulagið og
mamma mátti ekki vita? Þegar
við horfðum á vikuskammtinn af
Bold and Beautiful á laugardög-
um uppi í rúmi heima hjá þér?
Þegar ég sagði þér að ég væri
ófrísk og bað þig um að koma
með mér til læknisins og við
sáum litla Agga í fyrsta sinn í
sónar?“
Ég ætti að sitja núna uppi á
silfurskýi og lesa þetta yfir öxl-
ina á þér, Ástríður, en þú ekki
yfir öxlina á mér. Þú sem áttir
allt lífið framundan.
Þegar ég hugsa til baka þá
rifjast margar skemmtilegar
stundir upp. Þú varst fyrsta
barnabarnið mitt og ég fékk að
taka á móti þér. Þú varst nafna
mín og þú fékkst rauða hárið.
Þú varst einstaklega skemmti-
legur krakki og gömul kerling í
þér þegar þú eltist en oft og tíð-
um sérlunduð og rakst ekki
endilega með fjöldanum.
Ég man hvað þú varst ham-
ingjusöm þegar Aggi litli fædd-
ist og hvað þið Aggi stóri voruð
stolt. Stundum fannst mér full-
mikið í lagt þegar þú varst að
dedúa við litla drenginn þinn, en
það sýndi bara hvað þú vildir
gera vel.
Síðari hluti þinnar stuttu ævi
var á köflum erfiður, fyrir þig
og aðra sem stóðu þér nær. Við
vissum öll hvað þú vildir standa
þig vel, hvað þú hafðir háar
hugmyndir um framtíðina fyrir
þína hönd og hvað fíknin, sem
síðar tók alla þína dómgreind,
áreitti þig og dró þig frá okkur.
Alla tíð trúðum við því að þú
myndir stíga út úr þessu lífi og
standa þig. Við vorum aldrei í
nokkrum vafa um að þú gætir
það því þú áttir marga góða
spretti þegar þú varst edrú.
Þegar við fréttum að þú værir
komin inn á Vog í síðasta sinn,
fögnuðum við því og reiknuðum
með að nú værir þú komin í síð-
ustu meðferðina og lífið myndi
blasa við, skemmtilegt og ham-
ingjusamt, eins og það var áður
og þú þráðir sjálf. En það fór á
annan veg.
Ég get ekkert annað gert en
að biðja alla góða vætti að um-
vefja þig og halda utan um þig
þar sem þú ert núna, elsku
hjartans Ástríður mín. Við sem
eftir sitjum með harm og sorg í
hjarta, munum halda minningu
um káta, skemmtilega, hnyttna
og glaða stelpu svo og um-
hyggjusama móður á lofti og
vera ætíð til staðar fyrir litla
drenginn þinn.
Ásta amma.
Elsku Ástríður frænka, ég
skrifa þetta bréf til þín því mig
langar að koma hugsunum mín-
um á blað. Þegar mamma sagði
mér að þú værir dáin fann ég
sorgina hellast yfir mig. Þetta
var afar óþægileg tilfinning,
svolítið eins og ég þyrfti að fá
útrás, öskra eða kasta stein í
gluggann, horfa á glerbrotin
splundrast í allar áttir og heyra
hvernig þau smella á jörðinni.
Ég gat ekki grátið, en ég var
með kökk í hálsinum sem ætlar
ekki að fara í hvert sinn sem ég
hugsa um þig. Mér fannst rödd-
in hennar mömmu fjarlægjast
og ég starði á hana. Fyrst átti
ég erfitt með að gera mér grein
fyrir því sem hún sagði. Ég átti
erfitt með að trúa henni, ég vildi
ekki trúa henni. Fullt af spurn-
ingum ruddist út úr mér: „Hvar,
hvenær, hvernig, hvers vegna?“
Ég þurfti að gráta, en ég gat
ekki grátið, í staðinn fann ég
sorgina inni í mér. Hún reyndi
að komast út, hún barði mig að
innan. Ég fann fyrir sorginni.
Hún er búin að vera föst inni í
mér eins og að vera með risa-
hnullung á bakinu. Nú þegar ég
skrifa þetta bréf þá komst hún
út. Þegar ég velti fyrir mér
hvað ég ætti að skrifa, þá gerð-
ist það. Ég grét, ég felldi tár.
Minningar. Ég fann fyrir sam-
kennd, Eddi, Gylfi, Tanja og
Arngrímur litli. Það er eitt sem
ég þarf að segja þér. Mér þykir
mjög vænt um þig. Ég náði
kannski ekki að segja þér það
en nú geri ég það. Mér þykir
mjög vænt um þig, Ástríður, og
ég vil að þú vitir það. Að ég geri
það af öllu mínu hjarta. Þú áttir
ekki að deyja. Þú áttir að lifa,
öðlast góða heilsu, eiga gott líf
og ljúka því gömul og hamingju-
söm.
En það á að hugsa eins og
Haukur Helgi sagði: „Nú ertu
fallegur rauðhærður engill á
himnum og líður vel.“
Kveðja
Silja Rún Högnadóttir.
Við andlátsfregn þína,
allt stöðvast í tímans ranni.
Og sorgin mig grípur,
en segja ég vil með sanni,
að ósk mín um bata þinn,
tjáð var í bænunum mínum,
en Guð vildi fá þig,
og hafa með englunum sínum.
Þó sorgin sé sár,
og erfitt er við hana að una.
Við verðum að skilja,
og alltaf við verðum að muna,
að Guð hann er góður,
og veit hvað er best fyrir sína.
Því treysti ég nú,
að hann geymi vel sálina þína.
Þótt farin þú sért,
og horfin ert burt þessum heimi.
Ég minningu þína,
þá ávallt í hjarta mér geymi.
Ástvini þína, ég bið síðan
Guð minn að styðja,
og þerra burt tárin,
ég ætíð skal fyrir þeim biðja.
(Bryndís Halldóra Jónsdóttir)
Hvíl í friði elsku Ástríður
Rán okkar.
Pabbi, Ásta, Gylfi Hólm
og Tanja Ýr.
Ástríður Rán
Erlendsdóttir
✝ Jóhanna Sig-urbjörg Krist-
insdóttir fæddist í
Reykjavík 16. ágúst
1946. Hún lést á
Heilbrigðisstofnun
Patreksfjarðar 12.
september 2014.
Foreldrar henn-
ar voru Kristinn
Vigfússon, f. 1.7.
1917, d. 3.12. 1990,
og Jóna Kristjáns-
dóttir, f. 1.8. 1917, d. 29.7. 2008.
Systkini Jóhönnu eru Haukur
Már, f. 7.3. 1941, Jóhanna Sig-
urbjörg, f. 4.10. 1943, d. 18.1.
1944, og Birna Hrafnhildur, f.
13.6. 1950.
Fyrri eiginmaður Jóhönnu
var Gunnar Ein-
arsson, f. 19.10.
1945, d. 10.1. 1970.
Seinni eiginmaður
Jóhönnu er Sig-
mundur Þór
Friðriksson, f.
11.11. 1946, þau
eiga saman eina
dóttur, Kolbrúnu
Dögg Sigmunds-
dóttir. Barnabörn
þeirra eru fjögur,
Gabríel Þór, f. 22.6. 2003, Sig-
mundur Þór, f. 30.8. 2005, Balt-
asar Óðinn, f. 16.9. 2007, og Mó-
ey Embla, f. 30.6. 2012.
Útför Jóhönnu fór fram í
Bíldudalskirkju 20. september
2014.
Skjótt hefur sól brugðið sumri
og naprir haustvindarnir banka á
dyrnar til þess að boða okkur
komu hins óumflýjanlega. Haust-
ið hjá mér kom sviplega þegar
mér bárust fregnir af andláti
þínu, elsku Jóhanna mín. Það er
sárt að horfa á eftir þér kveðja
þennan vesæla og ófullkomna
heim mannfólksins. Þú ert farin í
ferðina löngu á sandana eilífu, yfir
fljótin óendanlegu, á leið á gresjur
forfeðranna. Æðri heimar, grænir
fjallasalir og sléttir firðir taka nú
á móti þér, elsku frænka mín.
Brotthvarf þitt tekur mig sér-
staklega sárt þegar ég horfi til
baka og rifja upp allar góðu
stundirnar sem við áttum saman.
Þær stundir eru í dag minning
sem ég geymi í hjartanu um
ókomna tíð. Þú varst alltaf svo góð
og elskuleg við okkur bróður
minn. Ég á þér mikið að þakka
fyrir að hafa tekið mér eins og ég
var og er.
Ég kynntist þér barnungur eft-
ir að við fluttum fyrst vestur á
Bíldudal. Pabbi fór fljótlega að
taka hús á ykkur Sigmundi eftir
að við settumst að.
Ég fékk oftar en ekki að fljóta
með í þessar heimsóknir og hlusta
á ykkur fullorðna fólkið tala sam-
an. Það sem mér finnst merkilegt
er það hversu mikið situr eftir í
huganum og hversu mikið ég
lærði af dægurspjallinu. Sumt af
þessum samtölum man ég eins og
gerst hefði í gær. Mig langar að
þakka þér fyrir allt, allar stund-
irnar sem við áttum saman í gegn-
um tíðina, jólaboðin og önnur
mannamót.
Þú talaðir oft um æskustöðv-
arnar þínar úti í Ketildölum við
Arnarfjörð og sagðir mér sögur af
pabba og Birnu systur þinni. Þú
unnir æskustöðvunum heitt og
varst sannkallað náttúrubarn. En
það er ekki óeðlilegt að verða fyrir
sterkum áhrifum af náttúrunni
fyrir vestan, fjöllunum, dölunum,
sögunni og síðast en ekki síst fólk-
inu. Þú elskaðir gróandann í nátt-
úrunni, blómin þín, fjörðinn þinn,
vorið, sumarið og síðast en ekki
síst fjölskylduna þína.
Við fráfall þitt sendi ég Sig-
mundi, Kolbrúnu, pabba, Birnu
og öðrum aðstandendum mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Hugurinn er fyrir vestan. Ég
kveð þig, elsku Jóhanna mín, og
sendi þér mína hinstu kveðju.
Í sálarkimum niðdimm nótt,
sem nístings kulda geyma.
Þú elsku vinur fórst of fljótt,
farinn til æðri heima.
Sálarkreppa mótar menn,
þá minningarnar streyma.
Þig ljósið fagra flytji senn,
fljótt til æðri heima.
Við ávallt munum minnast þín,
manngæskunnar hjarta.
Þú prýddir heimsins hýjalín,
nú himininn stjörnubjarta.
Ljúft í hjarta logar mér,
ljósið bjarta í sinni.
Ljósið fagra færi þér,
frið í eilífðinni.
(Ívar Örn Hauksson)
Ívar Örn Hauksson.
Hinsta kveðjustund rennur
upp. Óteljandi minningar fara í
gegnum hugann sem fyllist af
mikilli sorg.
Ég var ekki tilbúin að missa
þig, elsku frænka, en þegar veik-
indi sigra manns eigin líkama ylja
ég mér við að þú munt ekki þurfa
að þjást lengur og fékkst hvíldina.
Ég er samt svo þakklát fyrir að
hafa ákveðið að vera heima í sum-
ar og fá að vera með þér í síðasta
sinn, þó að þú hafir oft verið slöpp
varstu samt alltaf svo hress and-
lega við mig að maður gleymdi því
stundum í smástund að þú værir
veik. En núna verð ég að hugsa
um allar þær góðu minningar sem
ég á með þér, elsku frænka, þú
varst ekki bara einhver frænka,
þú varst besta og uppáhalds-
frænka mín sem hægt er að hugsa
sér. Frá því að ég man eftir mér
kallaði ég þig frænku, og
„frænku“ nafnið hefur haldist svo
fast í mér. Þegar ég fer að rifja
upp minningar eru þær svo ótelj-
andi, ein minningin situr fast í
huga mér er draumaferðin sem
við mæðgurnar fórum saman,
þeirri ferð mun ég aldrei gleyma
þó að ég hafi verið lítil. Ég leit allt-
af mjög upp til þín og ætlaði alltaf
að verða jafn klár og þú í handa-
vinnu, og er ég langt komin, og
eins og þú sagðir við mig um dag-
inn, því oftar sem maður þarf að
rekja upp þeim mun betri verður
maður í handavinnunni. Þú varst
svo ánægð og stolt af mér þegar
ég sagði þér að ég væri að fara í
Hússtjórnarskólann síðasta vet-
ur. Ég mun ylja mér við þær góðu
og skemmtilegu minningar sem
við höfum átt saman, og það sem
þú hefur kennt mér.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn.)
Ég sakna þín, elsku frænka
mín. Hvíldu í friði.
Júdit Krista Jakobsdóttir.
Jóhanna S.
Kristinsdóttir
Á haustdegi árið
1962 kom í heiminn
hraustur og falleg-
ur glókollur. Stoltir foreldrar
höfðu eignast frumburð sinn,
sem þau skírðu eftir afa okkar,
skáldinu Þorsteini Erlingssyni,
sem hefði átt afmæli í dag.
Minningarnar eru óteljandi.
Við úti á róló, þar sem ég horfði
á bróður minn stökkva á milli
bílskúrsþaka – þetta var mikil
hetjudáð. Við að leika okkur í
svefnherberginu, sem við deild-
um með Kristínu yndislegu
ömmu og á kvöldin að fara sam-
an með bænirnar. Allar sund-
laugaferðirnar með elsku pabba
og á jólum að kaupa jólatré.
Sumarbústaðaferðirnar í Bjark-
arhlíðina voru óteljandi, enda
sælureitinn okkar í Grafningn-
um. Ekki má svo gleyma öllum
veiðidögunum í Soginu.
Tæknin var Þorsteini ofar-
lega í huga og hann með ein-
dæmum hugmyndaríkur. Til að
mynda tengdi hann dyrabjöllu
upp í risherbergið sitt, til þess
að vinirnir gætu komið þegar
hentaði. Hljómflutningstækin
voru þanin. Lagið In the air to-
night með Phil Collins kemur
fyrst upp í hugann. Ævintýra-
maðurinn ungi, vissi ekki þá, að
hann ætti seinna meir eftir að
hitta og taka viðtal við þennan
geðþekka tónlistarmann, sem
var í miklu uppáhaldi.
Ég hef alltaf verið stolt af
yndislega bróður mínum. Hann
skipti nær aldrei skapi og mikið
þurfti til að gera hann reiðan.
Brosið og jákvæðnin var höfð að
leiðarljósi. Lífið bar hann ekki
alltaf á vængjum sér. Hann
mætti bæði öfund og umtali.
Hann átti fallega sportbíla, var
umvafinn fallegu kvenfólki og
ósjaldan fékk ég óvart snjóbolta
að næturlagi frá einhverri gyðj-
unni í gluggann minn.
Þorsteinn var blaða- og leið-
sögumaður. Fjallamennska var
líf hans og yndi. Þekkti landið
Þorsteinn
Erlingsson
✝ Þorsteinn Erl-ingsson fædd-
ist í Reykjavík 20.
september 1962.
Hann lést 15. júlí
2013. Útför Þor-
steins var gerð frá
Fossvogskirkju 31.
júlí 2013 í kyrrþey.
okkar jafnvel betur
en fingurna á sér.
Það var unun að
heyra hann segja
frá, enda vinsæll
leiðsögumaður.
Ótal viðtöl hafa
birst eftir hann við
skærustu stjörnur
hvíta tjaldsins.
Gerði þætti um
kvikmyndahátíðina
í Cannes sem sýnd-
ir voru á Stöð 2. Að hitta fræga
fólkið steig bróður mínum aldr-
ei til höfuðs. Harrison Ford,
Margit Sandimo og Henrik
Danaprins, sem Þorsteinn bauð
í laxveiði, þar sem þeir sátu
saman í flugi og varð vel til
vina. Hann kynntist svo ótal
mörgum og einlægni hans kom
honum langt.
Þorsteinn lét drauma sína
rætast. Hann dúxaði í flestu
sem hann lærði. Fékk alþjóðleg
verðlaun blaðaljósmyndara. En
stærsti draumur hans varð ekki
að veruleika. Þar stóð ljón í
veginum, sem að ég er sann-
færð um, að muni þurfa að
kvitta fyrir gjörðir sínar seinna
meir.
Með bróður mínum er geng-
inn einn sá hjartahlýjasti maður
sem ég hef kynnst, að öðrum
ólöstuðum. Hann er kominn
heim til yndislegu foreldra okk-
ar, ömmu og fjölskyldunnar
sem farin er. Mér var ekki gef-
inn tími til að kveðja, enda
grunlaus eins og hann, að tím-
inn væri kominn. Það er ólýsna-
legur sársauki að hafa þurft að
fylgja þeim þremur til grafar á
skömmum tíma og vera ein eft-
ir. Söknuðurinn er nístandi.
Með þakklæti fyrir allt sem
þú gerðir fyrir mig og gafst
mér, bara með því að vera til,
kveð ég þig með þínum orðum
til mín:
„Ég elska þig svo heitt. Guð
geymi þig, fallega hjartagull.“
Þín er sárt saknað af okkur
Baldri, Steinari Berg og Þórdísi
Toddu. Við áttum eftir að gera
svo margt saman.
Ég trúi því, sannleiki, að sigurinn
þinn;
að síðuustu vegina jafni.
(Þ.E.)
Þín elskandi systir,
Guðrún Kristín.