Morgunblaðið - 15.11.2014, Blaðsíða 42

42 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 15. NÓVEMBER 2014
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann
✝ Guðný Kára-dóttir fæddist í
Mýrarkoti, Tjör-
neshreppi, 18. maí
1946. Hún lést á
heimili sínu Knúts-
stöðum þann 9.
nóvember.
Foreldrar henn-
ar voru Kári Leifs-
son f. 28.5. 1920 og
Sveinbjörg Krist-
jánsdóttir f. 26.12.
1919, eru þau bæði látin. Hún
var eitt af fimm börnum þeirra.
Guðný giftist 27. desember
1967 Jónasi Jónssyni f. 29.12.
1944. Börn þeirra eru: Ragnar
Leifur Pálmason f. 26.12. 1962,
sambýliskona Guðrún Sig-
urjónsdóttir f. 10.12. 1961, börn
þeirra eru þrjú. Sigurður Kári
Pálmason, f. 10.6.
1964, d. 22.11.
1991, sambýliskona
Harpa Guðmunds-
dóttir f. 2.7. 1965,
börn þeirra eru tvö.
Harpa Jóna Jón-
asdóttir f. 24.7.
1967, maki Guð-
mundur K. Jóhann-
esson f. 28.9. 1959,
börn þeirra eru
fjögur. Knútur Em-
il Jónasson f. 19.9. 1972, maki
Ólöf Ellertsdóttir Hammer f.
28.1. 1980, börn þeirra eru fjög-
ur. Uni Hrafn Jónasson f. 31.3.
1978.
Útför Guðnýjar fer fram frá
Neskirkju í Aðaldal í dag, 15.
nóvember 2014, og hefst athöfn-
in kl. 14.
Elsku mamma mín.
Einhvers staðar einhvern tímann aftur
liggur leið þín um veginn til mín
og þú segir: Ég saknaði þín.
(Magnús Eiríksson)
Ástarkveðja þar til næst,
Harpa Jóna og fjölskyldan.
Það var áfall þegar mér bár-
ust þær fréttir að Guðný, ást-
kær frænka mín og vinur, væri
öll. Alltaf hélt maður í þá von að
hún rifi sig upp úr veikindum
sínum, sem voru búin að hrjá
hana á annað ár. En kallið kom
og þú varst ekki nema 68 ára.
Kynni okkar hófust þegar ég
gerðist kúreki og vinnumaður
hjá þeim hjónunum Guðnýju og
Jónasi á Knútsstöðum sumarið
1968, þá þrettán ára. Síðan
bættust við tvö sumur í viðbót
og alltaf var tilhlökkunin jafn-
mikil að vori og eftirsjáin þegar
ég fór heim á haustin. Guðný
var alltumlykjandi þessa veru
mína í sveitinni. Hún vakti mig
snemma á morgnana til að ná í
kýrnar, gaf mér morgunhress-
ingu, morgunkaffi eftir verkin,
hádegismat, síðdegiskaffi, kvöld-
mat og kvöldkaffi, sérstaklega í
heyönnunum. Lærði að drekka
kaffi, bæði með kaffibæti og án.
Um þetta sáu þær Guðný og
Finna, bökuðu og útbjuggu mat-
inn og pössuðu upp á að allir
fengju nægju sína. Man eftir
„graddanum“ sem þær bökuðu,
fínn með smjöri og osti. Guðný
passaði upp á að reka piltinn í
bað reglulega.
Börnin á heimilinu voru Siggi,
fimm ára og Harpa Jóna, eins
árs. Siggi ætlaði okkur Jónas lif-
andi að drepa með eilífum
spurningum, forvitinn piltur
það. Ég var sendur með stelp-
una í vagni út heimreiðina til að
svæfa hana. Hún talaði og
skríkti allan tímann (eins og hún
hefur nú gert alla tíð) og var
jafnvakandi þegar ég kom til
baka. Leitaði ásjár Jónasar að
bjarga mér frá þessari „stelpu-
vinnu,“ Guðný ekki ánægð.
Hafði komið mér upp þessari
fínu svipu sem ég notaði við kú-
reksturinn. Lét smella í eða
danglaði í kúarassa þegar þær
stálust úr hópnum í óslegin tún.
Guðný skammaði mig fyrir að
vera of harðhentur við blessaðar
kýrnar. Eitt sinn í heyskap var
ég að snúa á gamla Ferguson og
komst ekki í að reka út á bakka,
en Guðný tók það að sér. Þegar
líða tók á reksturinn, heyrðust
óp og köll og síðan svipusmellir.
Þá glotti vinnumaðurinn á
Ferguson.
Eftir að sveitadvölinni lauk
hélt ég góðu sambandi við heim-
ilisfólkið á Knútsstöðum. Þegar
ég kom með Hillu, konu mína,
var henni tekið opnum örmum
og síðar einnig börnunum mín-
um. Vorum við dugleg að kíkja í
sveitina á sumrin og gott sam-
band var á milli barna okkar.
Guðný hafði gaman af göngu-
ferðum um hraunið og eigum við
ófáar ferðirnar saman. Sú síð-
asta þegar við gengum gamla
Sandsveginn fyrir þremur árum.
Eitthvað fannst Guðnýju Jónas
tregur til ferðalaga, en þegar
þau keyptu sér húsbíl þá lögðust
þau á þjóðvegina öll sumur eftir
það. Fór eina ferð á Melrakka-
sléttu með þeim og við Hilla
gistum í barnakojunni. Dásam-
leg ferð það.
Alla tíð hafa verið börn í
kringum Guðnýju. Eitt sinn var
ég staddur í fermingarveislu hjá
barnabarni Guðnýjar. Hún sat
við næsta borð. Ég tók eftir því
að barnabörnin, stór sem smá,
komu við hjá ömmu, föðmuðu
hana eða struku, fóru svo að
leika en sneru fljótt aftur. Já,
sterkur er hlýr ömmufaðmur.
Guðný var hlý manneskja sem
gaf af sér endalaust. Hafðu þökk
fyrir þessi 46 ár sem við höfum
verið samferða í gegnum súrt og
sætt.
Með söknuð í hjarta.
Frosti L. Meldal.
Hversvegna er leiknum lokið?
Ég leita en finn ekki svar.
Ég finn hjá mér þörf til að þakka
þetta sem eitt sinn var.
(Starri í Garði)
Margt fer um hugann þegar
fólk, sem stendur manni nærri,
hverfur af sviðinu. Milli systk-
inanna Guðnýjar og Kristjáns,
föður míns, var sterkur þráður
frá æsku. Þegar þau voru sex og
átta ára og hin systkinin, Unnur
og Smári, enn yngri veiktist
amma alvarlega og munu þau þá
hafa haft styrk hvort af öðru.
Samskiptin milli systkinanna
hafa alltaf verið talsvert mikil
og þar sem Guðný fór var engin
sérstök lognmolla. Hún var
gjarna fljót til svars og lét eng-
an eiga hjá sér ef henni bauð
svo við að horfa en við hana var
líka hægt að ræða um hinar
ýmsu hliðar á lífinu og tilver-
unni, sorgir og gleði. Ekki hafði
hún sjálf farið varhluta af sorg-
inni og má það meðal annars
ráða af því að næstelsta barnið
hennar, Sigurður Kári, fórst
sviplega á þrítugsaldri. Guðný
hafði sínar skoðanir á hinum
ýmsu hlutum og gat tjáð þær
skilmerkilega en undir bjó vel-
vilji og hlýtt hjarta. Hún var
dugnaðarforkur og mikill lista-
kokkur, óvílin og vel verki farin.
Hvar sem hún kom að starfi,
munaði um hennar framlag. Á
góðri stund lék hún á als oddi
og hló sínum smitandi hlátri.
Hún bjó yfir þeim persónuleika
sem ekki er endilega einfalt að
lýsa en gaf sterka nærveru og
maður vissi af nálægð hennar.
Hún hafði líka sinn sérstaka
húmor sem var ekki sérlega
teprulegur og hlífði sjálfri sér
ekki sérstaklega í þeim efnum
frekar en öðrum. Hjá henni og
Jónasi ríkti gestrisni og greið-
vikni, þar var gott að koma og
skemmst er að minnast þess
þegar við fengum lánaðan stór-
an pott og þágum góð ráð fyrir
eldamennskuna í sjötugsafmæli
pabba. Efst er í huga þakklæti
fyrir samskipti liðinna ára og
áratuga.
Hér verður staðar numið að
sinni þó margt fleira mætti
skrifa og tína til en með þessum
fáu kveðjuorðum viljum við Ket-
ilsstaðafólk senda Jónasi, Ragn-
ari og fjölskyldu, Hörpu Guð-
munds og fjölskyldu, Hörpu
Jónu og fjölskyldu, Knúti og
fjölskyldu og Una okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Sigurður Kristjánsson.
Gulli og perlum safna sér
sumir endalaust reyna
vita ekki að vináttan er
verðmætust eðalsteina.
Gull á ég ekki að gefa þér
og gimsteina ekki neina
en viltu muna að vináttan er
verðmætust eðalsteina.
(Hjálmar Freysteinsson)
Það er misjafnt hve djúp
sporin eru sem samferðafólkið
markar í líf okkar og sum spor
verða aldrei máð í burtu. Ég
varð þeirrar gæfu aðnjótandi að
fá að dvelja hjá Guðnýju á
Knútsstöðum á sumrin sem
barn. Þetta var mitt drauma-
land, eilífðarsumar, endalaus
ævintýri í hrauninu, við árbakk-
ann, milli lyngþúfnanna í algeru
frelsi. Ég átti athvarf í faðm-
inum hjá Guðnýju, sem opnum
örmum tók á móti óöruggu
stelpugreyi sem aldrei vissi
hvernig hún ætti að vera. Það
var í eðli hennar að sýna skil-
yrðislausa umhyggju, hvernig
sem þú varst. Guðný var án allr-
ar tilgerðar, hún skóf ekki utan
af hlutunum. Og stundum var
hún jafnvel með læti, það fannst
mér skemmtilegt, öll þessi svo-
lítið dónalegu orð sem ég hefði
líklega ekki átt að læra. Og svo
auðvitað kennslan í kaffi-
drykkju, þeirri guðaveig. Ég
man röltið okkar um hraunið og
svörin við endalausu spurninga-
flóði mínu um allt sem fyrir
augu bar, ferðirnar yfir ána í að-
albláberjamó, allir plástrarnir á
hraunskrámuð hnén og hugg-
andi faðmlögin. Dularfulla eyr-
arrósin í miðri hraunbreiðu,
villtu jarðarberin sem við fund-
um í refagjótu. Allur þessi tími
sem hún gaf mér, nærvera sem
allt bætti. Þessar minningar eru
perlur á ógnarlangri perlufesti,
umhyggjan sem hún sýndi mér
gullið mitt og gimsteinar. Guðný
vissi nefnilega að vináttan er
það mikilvægasta í heiminum,
hún er ekki bundin við aldur eða
kynslóðabil og rennur aldrei út.
Þessi vinátta hennar við litla
stúlku var gott veganesti, hug-
hreysting og styrkur á fullorð-
insárum. Vinátta hennar við for-
eldra mína var þeim ákaflega
dýrmæt og söknuður þeirra er
mikill.
Ég ætla ekki að kveðja þig,
Guðný mín, því ég veit að ég
mun finna þig í ilminum af ný-
bökuðum kanilsnúðum, í bleiku
blóðberginu, í ilmandi birkinu, í
hlæjandi árniðnum og svartgljá-
andi krækiberjaþúfunum. Ég
veit að einhvers staðar munt þú
vaka yfir okkur sem söknum
þín.
Þín
Sigrún Ella.
Látinn er langt um aldur
fram æskuvinkona mín Guðný
Heiðveig Káradóttir aðeins 68
ára gömul. Frá því hún flutti úr
sveitinni sinni með foreldrum og
systkinum á Bakkann eins og
Höfðavegurinn var alltaf kall-
aður eru um sextíu ár. Und-
anfarna mánuði átti Guðný við
vanheilsu að stríða en hún hélt
reisn sinni og von um að heilsu-
farið lagaðist.
Það er mér afar þungbært að
hugsa til þess að eiga ekki eftir
að njóta samvista við Guðnýju
lengur, en góðar minningar sefa
sorg mína. Mér er ljúft að minn-
ast gleðistunda okkar bæði á
Húsavík, Knútsstöðum, Kópa-
vogi og nú seinni árin á Grund,
Laugarbakka. Guðný og Jónas
hafa undanfarin sumur ferðast
um landið á húsbílnum og hafði
Guðný mikla ánægju af þeim
ferðalögum. Við Stefán nutum
góðs af því en þau voru mjög
dugleg að koma til okkar á
Laugarbakka. Í júní 2013 komu
öll systkini hennar og makar til
okkar á Grund það var mjög
ánægjuleg helgi.
Guðný hafði einstaklega gott
geðslag, hún var glaðsinna, var
orðheppin og eru mörg gull-
kornin sem við göntumst með
hennar hugarsmíð, hún var hag-
mælt en fór dult með það,
Guðný var listræn og var farin
að stytta sér stundir við að mála
myndir. Á Grund er mynd eftir
hana sem ég mun horfa á dag-
lega og minnast Guðnýjar.
Margt brölluðum við saman, t.d.
að svíða lappir og þá var nú
veisla á Knútsstöðum, búa til
sperðla og setja í reyk, fara í
berjamó á pramma yfir Laxá en
Knútsstaðir standa á bökkum
Laxár í Aðaldal og er það eitt-
hvert fegursta bæjarstæði sem
ég hef komið á. Í hvamminum
handan árinnar á móti suðri,
með endurkastið frá ánni, eru
bestu aðalbláberin og ófá skiptin
kom berjasending að norðan og
berin notuð í jóladesertinn. Gud-
dusnúðarnir verða áfram bak-
aðir og nú af sérstakri alúð.
Hvern skal hringja í þegar mig
vantar að vita eitthvað um mat,
gera slátur, hvernig ég á að
geyma súrinn á slátrið, gera
kæfu eða bara um lífið sjálft?
Allt vissi Guðný.
Við Guðný áttum sama af-
mælisdag sem er 18. maí, þann
dag var keppni um hvor hringdi
fyrst í hina til að skiptast á góð-
um óskum.
Guðný var hörkudugleg til
allra verka, það var henni því
þungbært að geta ekki síðustu
mánuði tekið fullan þátt í at-
höfnum daglegs lífs vegna van-
heilsu.
Elsku vinkona, ég veit að vel
hefur verið tekið á móti þér af
þeim sem þér voru kærir og
fóru á undan þér. Ég mun ætíð
sakna þín, það var lán að kynn-
ast þér og þinni fjölskyldu.
Við Stefán ásamt börnum
mínum Margréti, Arnari Geir og
Sigurði Sveini sendum Jónasi og
fjölskyldu, systkinum Guðnýjar
og þeirra fjölskyldum okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Hlíf Geirsdóttir.
Guðný Káradóttir
Við félagar í
Lionsklúbbi Þor-
lákshafnar sjáum nú
á eftir Jóni E. Hjart-
arsyni, góðum félaga og vini. Jón
kom til liðs við Lionsklúbbinn árið
1976, ári eftir að klúbburinn var
stofnaður. Jón var mikill eldhugi
og driffjöður sem aldrei skoraðist
undan ábyrgð enda verið formaður
oftar en einu sinni svo einhver
embættin innan klúbbsins séu
nefnd. Jón gegndi þrisvar sinnum
embætti svæðisstjóra Lions í Ár-
nesþingi.
Jón minntist oft á vorið 1994
sem Lionsþingið var haldið í Þor-
lákshöfn og Hveragerði, en Jón
var einn af þeim sem báru hitann
og þungann af skipulagningu þess.
Talið var af sumum illgerlegt að
halda þingið á svo litlum stað sem
Þorlákshöfn var á þeim tíma.
Svona tal kynti bara upp í Jóni og
Lionsklúbbarnir í Þorlákshöfn og
Hveragerði stóðu að loknu þingi
uppi með miklar þakkir fyrir vel
skipulagða samkomu.
Sama hvar borið er niður í starfi
Lionsklúbbs Þorlákshafnar þá var
Jón fremstur meðal jafningja.
Hamhleypa í gróðursetningu á
ræktunarreit klúbbsins á Hafnar-
sandi, drífandi í jólasveinaþjónust-
unni á aðfangadag og umhyggju-
samur þar sem klúbburinn lagði
meðbræðrum sínum lið.
Ekki fór milli mála hvað Jóni
þótti vænt um Hönnu sína, Sigur-
hönnu Gunnarsdóttur, og hvað
hann var stoltur af börnum sínum.
Já, það er með miklum söknuði
sem við kveðjum félaga okkar, Jón
á Læk.
Guðmundur Oddgeirsson.
Hann var vinnusamur, hug-
myndaríkur, félagslyndur og mik-
ill fjölskyldumaður. Jón Hjartar-
son var fæddur á Seltjarnarnesi en
flutti ungur að Melabergi í Mið-
neshreppi. Faðir hans var bóndi
þar og kaupfélagsstjóri í Sand-
gerði. Hann hitti Hönnu sína á
dansleik í Vaglaskógi og eftir það
dönsuðu þau saman í gegnum lífið.
Bjuggu fyrst í Reykjavík og Kópa-
vogi en árið 1961 keyptu þau jörð-
ina Læk í Ölfusi og hafa búið þar
síðan. Við Jón vorum svilar.
Jóni féll sjaldan verk úr hendi,
alltaf tilbúinn að reyna eitthvað
nýtt og takast á við fjölbreytt verk-
efni. Slíkir menn eiga oft litríkan
feril og reyna ýmislegt á lífsleið-
inni. Hann var leigubílstjóri í
Reykjavík en á Læk fengust þau
hjón við hefðbundinn landbúnað,
kúa- og fjárbú, síðar kjúklinga- og
eggjabú. Jón keypti vörubíl og
seldi m.a. jarðefni úr námum í eig-
in landi. En eitt stærsta verkefni
hans var plastverksmiðjan sem
hann reisti og rak með fjölskyldu
sinni um árabil. Þar voru m.a.
framleidd rör, staurar og girðing-
arefni sem var hentugt til að hefta
sandfok eða snjóskrið. Þarna kom
vel í ljós að Jón var mikill hugs-
uður og uppfinningamaður og
nýttist vel módelsmíðin sem hann
nam í Iðnskólanum. Hann hlaut
viðurkenningu frá Slysavarna-
félagi Íslands „fyrir hönnun á nýj-
um vegstikum sem stuðla að
auknu umferðaröryggi á þjóðveg-
um landsins“ eins og sagði þar.
Hann lagði sig fram um að end-
urvinna úrgangsplastefni, s.s.
fiskikör og netadræsur sem ann-
ars hefðu valdið tjóni á umhverfi.
Með þessu sýndi hann hug sinn til
náttúruverndar og var heiðraður
af Fagráði um endurnýtingu fyrir
framsýni og þor en þar sagði:
„Hann var langt á undan sinni
Jón Einar
Hjartarson
✝ Jón EinarHjartarson
fæddist 3. maí
1931. Hann lést 24.
október 2014. Útför
Jóns Einars fór
fram 8. nóvember
2014.
samtíð og stjórnvöld-
um þar sem hann sá
tækifæri til nýrrar
framleiðslu úr því
sem aðrir sáu bara
sem úrgang“.
Jón hafði mjög
ákveðnar skoðanir á
þjóðmálum, bjó að
uppeldi og viðhorf-
um úr föðurhúsum.
Hann var mála-
fylgjumaður og mik-
ill félagsmálamaður og sinnti fjöl-
mörgum trúnaðarstöðum á vegum
Lions. Á seinni árum kom hann
sjálfum sér mest á óvart með
áhuga þeim sem hann fékk á að
starfa í sönghóp eldri borgara í
Ölfusi. Jón og Hanna gróðursettu
mikið af trjám í landi sínu og rækt-
uðu matjurtir fyrir heimilið og Jón
útbjó gróðurhús fyrir Hönnu þar
sem hún ræktaði blóm og rósir og
trjáplöntur sem þau svo settu nið-
ur eða gáfu ættingjum og vinum.
Þau eru ófá trén við sumarhús
okkar Viggu sem ættuð eru frá
Læk.
Jón var mikill fjölskyldumaður
og var stoltur þegar hann ræddi
um sitt fólk og hvað það væri að
fást við. Það var notalegt að koma
að Læk til Jóns og Hönnu. Jón var
ræðinn, glaðsinna og óspar á hvell-
an og háværan hlátur þegar best
lét en síðustu heimsóknirnar báru
þess vitni að Jón gekk ekki lengur
heill til skógar. Hinn sérkennilegi
og skemmtilegi hlátur hans var
hljóðnaður en áhugi á þjóðmálum,
umhverfi og fjölskyldu var til stað-
ar allt til síðustu stundar.
Við Vigga þökkum Jóni fyrir
samfylgdina og allar ánægjulegu
samverustundirnar. Blessuð sé
minning hans. Við sendum Hönnu,
börnum og fjölskyldum og öllum
ástvinum innilegar samúðarkveðj-
ur og biðjum Guð að blessa þau.
Guðmundur Bjarnason.
Þeim fer fækkandi samferða-
mönnunum sem maður hefur átt á
langri ævi. Nú hefur kvatt okkur
Jón E. Hjartarson, eða Jón á Læk
eins og hann var alltaf kallaður.
Við Jón vorum nágrannar í rúm
fimmtíu ár og hann var góður ná-
granni.
Áður en Jón kom í Ölfusið var
hann leigubílstjóri í Reykjavík.
Fyrstu árin eftir að hann kom í
sveitina rak hann venjulegan bú-
skap en sneri sér síðan að akstri
vörubíls og stundaði hann þá vinnu
í allmörg ár eða allt þar til hann
keypti plastverksmiðju, flutti hana
að Læk og rak hana í mörg ár af
miklum dugnaði með fjölskyldu
sinni. Jón var nýjungagjarn og
framtakssamur. M.a. fann hann
upp og framleiddi í verksmiðju
sinni vegstikurnar sem standa nú
við flesta eða alla fjallvegi landsins
vegfarendum til mikilla þæginda.
Fljótlega fór hann einnig að end-
urnýta gamalt plast en af því féll
mikið til í veiðarfærum og öðru.
Vann hann þetta upp og breytti í
margskonar varning. Var hann
frumkvöðull á þessu sviði.
Jón var glaðlyndur maður og
hvar sem hann fór var hann hrók-
ur alls fagnaðar. Hann var félagi í
Lionsklúbbi Þorlákshafnar í ára-
tugi og einn af máttarstólpum
klúbbsins. Gegndi hann þar stjórn-
arstörfum og sumum oftar en einu
sinni.
Einnig starfaði hann fyrir
Lionshreyfinguna á landsvísu. Á
seinni árum var hann í Félagi eldri
borgara í Ölfusi og þar, eins og
annars staðar, góður félagi, meðal
annars söng hann í kór eldri borg-
ara. Síðustu árin voru Jóni erfið
vegna heilsuleysis en hann tók því
af stillingu og æðruleysi.
Sigurhönnu, konu Jóns, og
börnum þeirra og öðrum ástvinum
óska ég góðs, nú þegar þau kveðja
góðan heimilisföður.
Þorsteinn Jónsson frá
Þóroddsstöðum, Ölfusi.