Fréttir - Eyjafréttir - 25.05.2000, Blaðsíða 20

20
Fréttir
Fimmtudagur 25. maí 2000
Kannski er þetta viðtal b<
-sem ekki er hægt að segja. Sigurdís Arnarsdóttir mynd
opnar sýningu á Listavori íslandsb
Sigurdís Arnardóttir myndlistarmaður hefur ekki haldið einkasýningu á verkum sínum í Eyjum síðan hún flutti
aftur til Eyja eftir fjögurra ára nám í Myndlistarskólanum á Akureyri, en síðan eru rúmlega tvö ár. Næst-
komandi laugardag mun verða breyting þar á því þá hún mun opna einkasýningu á Myndlistarvori
íslandsbanka í Eyjum í Gallerí Áhaldahúsinu. Þetta er jafnframt síðasta sýningin á Myndlistarvori að þessu
sinni. Sigurdís hefur ekki verið mjög opinská um sýningu sína, enda hefur hún yfirleitt ekki viljað tjá sig mikið
um verk sín opinberlega. Þó er Ijóst að hún hefur unnið að þessari sýningu undanfarin fjögur ár og óhætt að
segja að hún fari ekki hefðbundnar leiðir í að tjá myndhugsun sína frekar en oft áður, en sýning hennar ber
yfirskriftina „Ást í maí", þar sem hún vinnur stórar myndir af sjónvarpsskjá með aðstoð tölvu- og
Ijósmyndatækninnar. Myndirnar fjalla allar um ástina á einhverju stigi hennar og samskipti fólks eða
samskiptaleysi í þeirri tilbúnu veröld sem sjónvarpið hendir inn í stofur þjóðarinnar á hverjum degi.
ITi
EIN af myndunum sem Sigurdís verður með á sýningunni.
Konan skipar stóran sess
Sigurdís segir að konan hafi alltaf
skipað stóran sess í list sinni, og að
hún blandist öðru eins og til dæmis
englunum sem hún hefur gert. „Engl-
amir eru einn hluti af miklu stærri
myndveröld, sem hefur kannski ekki
verið mjög áberandi í þeim myndum
sem ég hef verið að gera í Eyjum. Þó
ekki sé hægt að kalla myndir mínar
sjálfsmyndir, þá held ég að mynd-
listarmenn séu á einhvem hátt alltaf að
kljást við sjálfa sig, eða hugarheim
sinn og listamaðurinn sjálfur verður
aldrei slitinn frá þessum heimi sínum.
Myndheimur minn er mjög ólíkur og
mér finnst mjög gaman að reyna ólíka
miðla til þess að koma honum til skila,
en þrátt fyrir það er samhengi í öllu
sem ég geri og hef gert, þó miðillinn
sé ólíkur. Þetta er bara skynjun lista-
mannsins og í leit hans að sjálfum sér
og samhengi í veröldinni.“
Sigurdís segir að hún reyni að tjá
fegurðina í myndum sínum, en ekki
ljótleikann. „Sýningin ber yfir-
skriftina -Ast í maí- og ástin fyrir mér
er fögur. Þó að mörgum finnist ástin
kannski vera útjaskað hugtak, þá er
hún mikill og stór ótæmandi brunnur,
þar sem alltaf er hægt að sjá eitthvað
nýtt.“
Þessi sýning sem þú setur upp núna
er mjög ólík því sem þú hefur áður
sýnt, myndirnar stærri og myndefnið
sótt í heim kvikmynda og sjónvarps,
hvemig tengjast þessar myndir því
sem þú hefur áður gert?
„Hugmyndin kviknaði kannski með
því að ég fór að hugsa um hvemig
hægt væri að stoppa eitthvað ferli og
setja það í annað mynrænt samhengi.
Ég hef unnið alla tíð með texta og
bækur og tengingin við þau verk er sú
að ég hef tekið texta út úr einhverju
verki eftir einhvem höfund og þannig
stoppað ákveðna hreyfingu textans og
búið til minn eigin, sem lýtur öðmm
forsendum. Þessi bók- og textaverk
eiga sér mjög langa sögu og að-
draganda. Oft fæðast hugmyndir,
þegar maður er blankur og þá fer
maður í þann bmnn sem næstur manni
er og aðgengilegastur og í mínu tilfelli
vom það bækur. Ég reif blaðsíður úr
bókum, málaði yftr síður og lét skína í
orðin, eða ég málaði alla síðuna fyrir
utan eitt orð eða setningu. Svo kom
að því að ég límdi alla bókina aftur og
málaði kápuna alla eða lét bara titilinn
halda sér. Síðan kom tímabil þar sem
ég opnaði bókina aftur og smíðaði
kannski ljóð úr heilli skáldsögu með
einni setningu úr bókinni. Öll þessi
verk eiga rætur í hugmyndum mínum
um fegurðina."
Skóhælamir urðu að
sýningu
Sigurdís hefur alltaf safnað að sér
hlutum til þess að vinna úr síðar.
„Eins og til dæmis þegar ég safnaði
skóhælum, sem varð að sýningu og ég
kallaði Hljóðir hælar, eða þegar ég tek
ljósmyndir, sem ég er að vinna með í
sambandi við sýningu mína núna.
Hugurinn er sívirkur og allt á sinn
tíma. Þessi sýning og vinnan að baki
henni er því í samhengi við hvemig ég
hef alltaf unnið. Þetta er mitt um-
hverfi, sem að ég breyti til þess að tjá
nýja sýn á veruleikann. Þannig er
þessi sýning í samhengi við annað
sem ég hef gert, nefnilega að stoppa
ferli sem er í ákveðnu samhengi, eins
og kvikmynd sem svo auðvelt er að
stoppa á vídeóinu, frysta augnablik og
setja það í samhengi sem lýtur sínum
eigin lögmálum og listamannsins.
Þetta eru ekki sjónvarpsskjáir á
veggjunt heldur stund sem maður
stoppar og finnst falleg, eitthvað eitt
sem snertir mann og er eins konar
þögul snerting.“
Sigurdís segir að sýning hennar sé
hluti af þessum brunni, sem hún bæti í
og sæki svo í aftur og aftur. „Þetta er
spuming um að fara aðeins til baka og
sækja eitthvað án þess þó að vera á