Fréttir - Eyjafréttir - 31.08.2000, Blaðsíða 10

10
Fréttir
Fimmtudagur 3 i. ágúst 2000
Líkamleg heilsa og
heilbrigt líferni, og
markmið til að viðhalda
líkamanum í sæmilegu
standi fram á elliárin er
viðfangsefni fjölmargra
heilsuræktar- og
líkamlegra uppbyggingar-
stöðva. Markmiðið eitt og
hið sama, um leið og
líkaminn er glaður er sálin
það líka. Fyrir mörgum er
heilsurækt lífstíll sem
fullnægir hraða
nútímasamfélagsins,
kannski eins og skyndibiti
hjá mörgum, en langtíma
kræsingar hjá öðrum.
Það eru ekki margar
heilsuræktarstöðvar í
Vestmannaeyjum, en
Hressó átti fimm ára
afmæli í janúar á þessu
ári og hefur fundið sér
nokkuð fastan sess í
samfélagi Eyjanna.
Hressó var stofnað af
systrunum Onnu Dóru og
Jóhönnu Jóhannsdætrum
fyrirfimm árum og þó oft
hafi blásið á móti, hafa
þær þó náð að halda
fyrirtækinu gangandi með
því að fylgjast með
nýjungum á sviði
heilsuræktar, óeigingjarnri
vinnu og þolinmæði.
Jóhanna Jóhannsdóttir
lítur yfir heim
heilsulífstílsins í spjalli við
Fréttir.
HRESSO hefur alltaf státað af góðum kennurum og hér er hópurinn sem er ætlað að fá fólkið til að svitna. Frá vinstri, Regína, Júh'a, Dagmar,
Jóhanna, Kári, Hafdís og Anna Lilja.

Jóhanna á Hressó í hressilegu yiðtali um líkamsræld, samkeppni
við bæinn og stóra drauma um dekursetur í Elliðaey
Fólk þarf tilbreytingu
og vill setja sér ný markmið
Vildi alltaf vera best
Jóhanna vill þakka Ingveldi Gyðu,
sem var barnaskólakennari í Eyjum,
fyrir að hún hóf að leggja fyrir sig
erobikkennslu. „Hún bytjaði að kenna
jassballet, en ég hafði alltaf verið í
íþróttum og ég prófaði held allt sem
mögulega var hægt að prófa. Ég var
þannig að ég vildi alltaf vera best og
tolldi þá stundum stutt í hverri grein ef
ég náði ekki að verða best um leið. En
þegar Ingveldur hóf jassballetkennsl-
una byrjaði ég hjá henni og komst í
sýningarhóp og var þar ein af þeim
bestu, svo að ég hélt áfram í því. Mér
þótti jassballetinn mjög skemmtilegur
og náði góðum tökum á honum. Hún
byrjaði kennsluna í bílskúmum heima
hjá sér og síðar þar sem skátaheimilið
er núna við Faxastíginn. Þegar hún
Ilutti síðar frá Eyjum tóku góðir
nemendur hennar við af henni. Ég
man að Ásta Ólafsdóttir byrjaði að
kenna eftir að Ingveldur Gyða hætti
og svo Hafdís Kristjánsdóttir sem er
að vinna á Hressó núna. Hafdís fór
svo að kenna eróbik inni í Týsheimili,
og mig var farið að langa til að reyna
fyrir mér í kennslunni."
Hvernig líðan er það að þurfa alltaf
að vera best?
„Ég hef verið svona frá því ég man
eftirmér. Ég prófaði ýmislegt. Égvar
í handbolta, fimleikum og var ágæt
þar, en náði aldrei að komast í besta
hópinn, sem fór mjög í taugamar á
mér. Líklega vom þetta ekki íþrótta-
greinar sem hentuðu mér. Ég var að
ná þokkalegum tökum á fimleikunum,
en þá hættu líka allar 13 ára gamlar í
þeim. Þegar ég var í níunda bekk var
ég í skólanum þegar fimleikaæf-
ingamar vom og ég hvort eð er orðin
of gömul til þess að vera í þeim. En
ég var líka fljót að gefast upp, en
kannski vantaði mig líka þolinmæðina
á þessum ámm. Eg vildi verða best
strax. En þetta hefur breyst núna og
ég talin frekar róleg manneskja núna.
Flestir segja það, en ef mér dettur
eitthvað í hug verður það helst að hafa
gerst í gær.“
Uppstrílaðjólatré
Jóhanna segir að á þessum tíma hafi
Anna Dóra systir hennar búið í
Reykjavík og hún hafi nefnt við hana
að sig langaði til að fara á kennara-
námskeið í eróbik. „Ég þorði nú samt
varla, því ég bjóst við að þetta væm
svo miklar skvísur sem væm í þessu
og ég yrði hræðileg. Anna Dóra hvatti
mig samt til að fara á fyrsta nám-
skeiðið. Ég man að námskeiðið átti að
byrja klukkan níu. Ég vaknaði
klukkan sjö um morguninn, úl þess að
vera nógu fín á námskeiðinu, í nýja
glansgallanum og búin að blása á mér
hárið og allt. En svo var ég bara eins
og uppstrílað jólatré á meðan hinar
komu nývaknaðar í íþróttagöllunum
sínurn."
Fórstu þá í þetta fyrir einhvem
miskilning íjyrstu?
, Já, til að byija með þótti mér þetta
svo skemmtilegt. Það var engin
heilbrigðishugsjón samfara því til að
byrja með, þó að þannig sé það núna.
Þetta var þriggja daga námskeið, sem
ég fór á. Á eftir fannst mér ég vera
rosalega klár og fór til Hadísar
Kristjáns og spyr hana hvort ég geti
ekki leyst hana af, af því ég sé nú búin
að fara á námskeið. Hún tók mjög vel
í það og ég man að þetta sumar var
hún oftar og oftar frá og kannski orðin
þreytt á þessu sjálf. Ég kenndi því
mikið fyrir hana og tók svo að lokum
við af henni, en þá var ég aðeins 19
ára.“
Draumurinn um Hressó og
Iþróttakennaraskólann
Var alltaf nœg aðsókn íþessa tíma?
„Það var alltaf ákveðinn kjami sem
mætti. Ég var líka sjálf með tíma í
Þórsheimilinu, eins og pallapúl og
kvennaleikfimi, og var þá með sinn
hvom hópinn, yngri og eldri kvenna.
En þetta var ekkert á við það sem ég er
að gera í dag.“
Jóhanna segir að síðan hafi hún og
Anna Dóra farið að ræða meira um
framhald á því að stofna eigin heilsu-
ræktarstöð í Eyjum. „Ég var nú alltaf
að fara til Reykjavíkur og flutti
reyndar í bæinn um tíma. Við fómm
saman á líkamsræktarstöðvar og
fannst þetta mjög skemmtilegt. Við
vorum þá að æfa hjá Stúdíói Jónínu og
Ágústu og Amór Diego var að kenna
okkur, sem var rosa töffari. Við
vomm alltaf að tala um að það vantaði
svona stað í Vestmannaeyjum, en
alltaf spuming um grundvöllinn."
Varþá eittlivað inni ímyndinni að þið
œtluðuð að flytja alveg frá Vest-
mannaeyjum?
„Nei, nei, miklu frekar að flytja
alveg til Eyja aftur. Við vissum að
pabbi og Hörður í Andvara áttu
húsnæði, sem hafði staðið autt lengi.
Ég man að okkur fannst við ekki geta
farið út í þennan rekstur án þess að
önnur okkar myndi læra eitthvað, sem
varð til þess að ég sótti um í
íþróttakennaraskólanum á Laugar-
vatni til þess að hafa grunninn og geta
opnað heilsuræktarstöð. I raun er alls
konar fólk að opna svona stöðvar, en
ég hefði ekki viljað gera það án þess
að mennta mig áður. Ég var svo
heppin að komast inn í skólann og
hoppaði hæð mína, vegna þess að það
vom svo fáir sem komust inn á hverju
hausti. Það var frábært að vera á
Laugarvatni og æðislega gaman að
vera á heimavistinni þar. Þegar ég
klára skólann emm við búnar að tala
við pabba um hvort við ættum ekki að
drífa í þessu. Hann var aðeins tregur í
fyrstu, en samþykkti þó að lokum og
er mjög stoltur af okkur í dag. Ég fór
svo að vinna í líkamsræktarstöð í
Reykjavík og lærði mikið af því, auk
þess sem ég kynntist mörgu fólki sem
starfar í þessum geira.“
Bærinn í samkeppni
Jóhanna segir að í fyrstu hafí þær
byrjað með erobik og tækjasal, hins
vegar hafi þær átt nokkuð erfitt
uppdráttar því að skyndilega sáu þær
fram á samkeppni frá bænum. „Síðan
er þetta búið að þróast heilmikið, en
þegar við vomm að setja upp stöðina,