Fréttir - Eyjafréttir - 03.07.2003, Síða 19

Fréttir/ Fimmtudagur 3. júli 2003
19
Reyndar varð dvölin lengri hjá Binnu
en hún ætlaði í upphafí því að hún
settist hér að og býr hér enn. Þá fengu
einstaklingar sem komu í stuttar ferðir
til Eyja gistingu nótt og nótt.
Þyrnirós sett á svið
Allir sem störfuðu í Eyjum á þessu
tímabili fengu sérstakan passa og
númer. Vel var fylgst með öllu.
Hættan var mikil af eldi, logandi heitu
grjóti sem rigndi yfir og ekki síst af
gasinu sem var baneitrað. M.a.
vorum við aðvaraðir þegar við vorum
við störf á Heimagötu 35 til 37.
Mötuneyti var fyrir alla. Fyrst í
ísfélaginu þar til gasið kom. Þá var
það flutt til bráðabirgða á Hótel HB
meðan vélum og áhöldum var komið
fyrir í Gagnfræðaskólanum. I
Gagnfræðaskólanum var svo, auk
mötuneytisins, miðstöð Almanna-
vama, símstöðin, loftskeytastöðin og
skrifstofur Viðlagasjóðs í Eyjum.
Ráðamenn Vestmannaeyjabæjar
höfðu einnig aðsetur þar.
Lögreglan var til húsa að Höfðavegi
18 en á Hótel HB var heilsu-
gæslustöð, pósthús og afgreiðsla
Flugfélags Islands en Flugfélagið
þurfti eins og fleiri að flytja starfsemi
sína vegna gasmengunar.
A Gosastöðum var mikið um heim-
sóknir, m.a. kom starfsfólk Flugfélags
Islands, Flugmálastjómar og Land-
mælinga íslands. Einnig komu
þangaðjarðfræðingar, læknarofl..
A kvöldin var oft tekið í spil og
yatzy var mjög vinsælt. Þá var setið
yfir kaffibolla og spjallað. Mikið var
rætt um þorskastríðið sem þá stóð
sem hæst.
Oft var glens og gaman. Til dæmis
settum við upp söngleikinn Þyrnirós
undir stjórn póstmeistarans og af-
greiðslumannsins Aka sem einnig var
undirleikari á píanó. Þorkell fór með
hlutverk Þymirósar, Andri lék prins-
inn og sá sem þetta riljar upp var
nomin. Þetta var sýnt nokkmm sinn-
um við mikinn hlátur hinna útvöldu
sem fengu að sjá þessar einstöku
sýningar. Þá vakti þetta mikla forvitni
og umtal. Eitt kvöldið varð okkur
litið út um stofugluggann. Var þá
búið að leggja vörubfl fast uppi við
húsið og á pallinum var hópur manna
sem ætlaði að sjá með eigin augum
hvað væri á seyði.
Aki átti píanó og radíófón sem hann
flutti með sér að heiman. Stundum
var bmgðið á leik, plata sett á fóninn,
dansleikir haldnir og spilaðar þær
tvær eða þrjár rokkplötur sem til vom.
Allt létti þetta af mönnum áhyggjum
og stressi auk þess sem því fylgdi sú
ánægja að geta með þessu móti
skemmt bæði sér og öðmm.
Erfiðið bar árangur
Á kvöldin var oft farið í gönguferðir,
að gosstöðvunum eða niður að höfn
meðan það var óhætt vegna gas-
mengunar. I austlægum áttum rigndi
öskunni yfir allt og alla. Eldsúlur
stigu til himins og gosdmnurnar vom
oft ægilegar.
Stundum fylltist maður vonleysi,
verst var það dagana 20. til 28. mars.
Sá tími var sá svartasti sem kom í
gosinu. Þá fór Rafstöðin undir hraun,
Hraðfrystistöðin brann, hraun rann
yftr syðri hafnargarðinn og hvert
húsið af öðm varð eldinum að bráð.
Hvemig morgundagurinn yrði, vissi
enginn.
Það var bara að þrauka.
En það er gott að eiga von.
Á þeim tíma bundu menn allar vonir
við hraunkælinguna. Þá vom komnar
mjög öflugar dælur frá Bandaríkj-
unum sem vissulega gerðu gagn og
erfiðið bar árangur.
Þessi tími var erfíður en jafnframt
skemmtilegur. Þegar ég lít um öxl
rifjast upp mörg kátbrosleg atvik og
tilsvör sem upp komu innan þessa
samhenta hóps sem mest var saman í
gosinu. Líklega myndu margir þeirra
brosa í kampinn ef sagt væri við þá:
„Nú jámum við merina."
Myndir Sigurgeir Jónasson.
Valgerður Bjarnadóttir skrifaði ritgerð um gosnóttina 23. janúar:
Farið í óvænt
troinso
VALGERÐUR lengst til vinstri, næst henni er Ásta Bárðardóttir, Davíð í Tölvun, sá hrokkinhærði, hefur lítið
breyst og loks Erlendur Bogason. Myndin er tekin í móttöku þegar hópurinn kom til Tromsö en þangað föru 115
krakkar I'rá Eyjum.

Æáá 'S;.f ■'jmR**** •110Á' r- .cxlífáM.
FJÖLSKYLDAN í Hamrahlíðarskólanum, Jónas, sem var nemandi í skólanum, Bergþór 4 ára, Bjarni, Valgerður,
Jórunn og Rúnar sem er látinn.
Valgerðui' Bjamadóttir, kennari í
Hamarsskóla, var 11 ára, þegar byrjaði
að gjósa. Foreldrar hennar em Bjami
Jónasson og Jómnn Bergsdóttir. Hún
skrifaði ritgerð um gosnóttina þar sem
hún lýsir því sem fyrir augu bar og
hvernig atburðimir komu henni fyrir
sjónir. Er frásögnin bæði einlæg og
skemmtileg því alltaf sjá bömin
hlutina í svolítið öðru Ijósi en þeir
fullorðnu.
„Ég steinsvaf. Allt í einu heyri ég að
það er bankað á herbergisdyrnar. Ég
mmskaði og sagði já. Þá heyrði ég að
pabbi kallaði, það er farið að gjósa í
Helgafelli. Ég glaðvaknaði og fórupp
á loft í náttfötunum. Þar var mamma
og einn bróðir minn að horfa út um
gluggann á eldhúsinu. Ég fór og kíkti
út um gluggann, þar blasti við mér sú
sjón sem ég gleymi seint. Ég spurði
þau, hvort þetta mundi vera nálægt
VALGERÐUR og fjölskylda hennar. Hún heldur á Björgvin Geir, svo koma Valbjörg Rúna, eiginmaðurinn
Björgvin og Bergþóra Ólöf.
húsinu hans Palla. Nei, þetta er víst
fyrir ofan Kirkjubæina.
Mamma fór og vakti litla bróður
minn, sem er tjögurra ára. Svo klædd-
um við okkur og fórum á bílnum að
skoða þetta. Ég klæddi mig víst
óþarflega mikið, því að það var hiti
þama. Þegar við fómm niður í bát, var
klukkan eitthvað um þrjú, það var
beðið svolítið þar meðan aðrir bátar
fóra. En báturinn sem við fómm með
hét Leó VE 100 eða 200. Það vom um
60 manns með bátnum, en þar sem
mest var vom 350 manns.
Ég og mamma vomm í káetunni en
pabbi og litli bróðir minn vom í
stýrishúsinu. Afi minn, 72 ára, var lika
með sama bát og við. Bróðir minn var
bara uppi á dekki. Tveir kettir voru
einnig með í förinni. Annan átti bróðir
hans pabba en hinn átti einhver sem ég
þekki ekki. Bróðir hans pabba var líka
með sína fjölskyldu. Allir vom ælandi
og ég ældi allan tímann.
Það var rok í Þorlákshöfn, og
enginn tók á móti okkur. Tvær löggur
vom þar, önnur sagði okkur að bíða en
hin að halda áfram en það var rok á
bryggjunni og kalt að standa. Þegar sú
síðamefnda kom fylgdum við henni,
en hún kom seinna. Svo komum við í
eitthvert hús, ég veit ekki hvort það
var veitingahús eða eitthvað annað
hús. Líklega hefur þar verið matstofa
á efstu hæð því okkur var boðið að fá
okkur að éta eða drekka. En við sem
vorum á þessum bát fengum okkur
ekkert að hressa okkur á, enda þótt við
værum ekkert búin að éta síðan við
átum kvöldmatinn en margir vom
samt búnir að drekka eftir það kvöld-
drykkinn sinn. I staðinn fórum við
beint upp í rútu, reyndar tvær. Allt
skyldfólk mitt kom samt með sömu
rútu.
Varla vomm við komin af stað fyrr
en ég var byrjuð að æla. Það var
kveikt á útvarpinu í rútunni og það var
eitthvað um gosið. Það var viðtal við
frænku mína en hún heitir Halla, og
líka litla strákinn hennar þegar þau
komu upp úr Surtseynni. Svo þegar
við komum þá fómm við í Mennta-
skólann við Hamrahlíð en þar var elsti
bróðir minn að læra. Hann tók á móti
okkur. Skólinn er svo stór og miklir
gangar að það er varla hægt að rata
þar.
FRÁ Tromsö, Valgerður lengst til
vinstri ásamt systrunum á heim-
ilinu þar sem hún dvaldi. Þar
dvaldi hún í tvær vikur og þó
norskukunnáttan væri ekki mikil
var það enginn þröskuldur í sam-
skiptum barnanna. Valgerður
heldur ennþá sambandi við
fjölskylduna, sendir þeim jólagjaf-
ir en þau hafa ekki hist í 30 ár.