Frúin - 01.02.1963, Síða 9

brecht Diirer. Meðal þeirra getur að
líta konuna þá arna, og ber fanga-
markið meistaranum vitni. Fyrir of-
an fangamarkið hefur Dúrer skrifað
ártalið 1521 og setninguna: „Allso
gand dy reichen frowen in eissland“;
— en það merkir: — Þannig eru ís-
lenzkar ríkiskonur búnar. —
Diirer bjó lengstum í Núrnberg.
Sumarið 1520 fór hann til Niður-
landa ásamt Agnesi, konu sinni. Hún
er illræmt skass í sögum og á að hafa
verið einhver leiðigjarnasti förunaut-
ur, sem frægðarmenni hefur hlotn-
azt um dagana. Annars kemur hún
þessu máli ekki við. Diirer ætlaði að
vera við krýningu Karls keisara V.
og heilsa upp á hinn alvalda land-
stjóra Niðurlanda, Margréti af Aust-
urríki, dóttur Miximilians keisara.
Við hirðirnar hefur hann varla hitt
fyrir marga íslendinga, en hann gisti
m. a. Antwerpen, Nimwegen, Brúss-
el, Briigge, Ghent og ferðaðist um
Zeeland. Þangað fór hann til þess að
sjá hvalreka. Um þessar mundir
stunduðu Hollendingar frá Antwerp-
en siglingar til íslands, og Kristján
II. Danakonungur var meira að segja
að reyna að selja borgurum í Ant-
werpen landið eða leigja þeim það
fyrir ákveðið gjald. Þar og reyndar
víðar í hafnarbæjum Niðurlanda, t.
d. í Nimwegen hafa íslendingar get-
að orðið á vegi hans. Hann kemur
heim til Nurnberg í júlí 1521.
Frá ferðalaginu hafa varðveitzt
sundurlaus blöð úr teiknibók með
alls kyns myndum af landslagi, fólki
og búningum. Meðal þeirra eru
nokkrar myndir af klæðatízku ís-
lendinga. Búningur konunnar á með-
fylgjandi mynd er dálítið sérkenni-
legur miðað við tízku um 1520, en
hið sérkennilega hefur vakið eftir-
tekt listamannsins. Þess vegna er
myndin til. Um sumt er búningurinn
dálítið gamaldags, en það skiptir ekki
öllu máli. Myndin sýnir okkur ís-
lenzka glæsikonu frá tíma Jóns Ara-
sonar, og heimildir um klæða- og
fatainnflutning 15. aldar sanna, að
þá hafa íslendingar ekki borizt
minna á-
Ólöf ríka mun fædd í þann mund
sem ranaskór og hettustrútar voru
hæstmóðins á Norðurlöndum, en
höfðu reyndar lifað sitt fegursta
sunnar í álfunni, en hún andast,
þegar klæðnaður hins ágæta tignar-
fólks á erlendum mannspilum er að
komast í tízku. Ranaskórnir voru
með tátotu eins og nú tíðkast og
fór lengd hennar eftir mannvirð-
Framh. á bls. 46.
Fyrir mannlegt, fullt af tápi,
en frítt var eigi gilda sprundið. —
Hafði glœpzt á snotrum snápi
snót, og við hann ástir bundið.
Hans var skapið illa agað,
einkum var það ljótur galli: —
gat hann yfir þessu ei þagað,
en þóttist stór af hennar falli.
Ölöfu til handa hvatti
ó honum ríka frœnda liðið,
en hana göfga lundin latti,
lét hann komast burt i friði: —
„Höfðingskonur hafa stundum
hefnt þess greypilega á sveinum,
orð sem höfðu á ástarfundum,
einkum vœri það í meinum.
Ég er eigi sinnis sama,
sárt þótt mcelgi þín mig stingi
hygg ég enga hefð né frama
að hefna mín á einstœðingi.
Ríddu burt á fáki fljótum,
farareyri ég mun þér greiða;
en — gleymdu ei á gatnamótum
glappaskot mitt út að breiða.
Vera kann það með þér mceli
meðal ótiginna kvenna,
ef þér einhver af því hcelir;
„Ólöf hefur faðmað þenna."
forðastu að vera á vegi
vina minna; í skapi þungu
þér þeir mudu þyrma eigi,
en — þína stöðva lausa tungu.
Þess ég víst ei vil þú gjaldir,
að varst minn frumver œsku á skeði
sjálfur þótt því víti valdir,
að vorar skilja cevileiðir."
GRlMUR THOMSEN.
FRÚIN
9