Frúin - 01.02.1963, Síða 44

Hún verðskuldar betra
Allir þekkja tengdamömmu-sög-
urnar. Að baki þeim hvílir ekki mik-
il viska og má á vissann hátt líkja
þeim við hinar alkunnu Skotasögur.
Þó má á vissann hátt segja að fyrir
þeim sé ástæða líkt og með Skota-
sögurnar. Tengdamóðirin ber að
sjálfsögðu áhyggjur og umhyggju fyr-
ir barni sínu, sem nú fer sjálft að
hyggja að eigin búi.
Gamaldags skopteikningar eru úr-
eltar á árinu 1963.
Tengdamóðirin vill miðla barni
sínu af reynslu sinni og ber yfirleitt
ekki minni umhyggju fyrir tengda-
barni sínu. Þessu er misjafnlega tek-
ið af þeim ungu og er oftast reiknað,
sem afskiptasemi, er engan rétt eigi á
sér. Mörg tengdabörn kunna þó vel
að meta það, sem á bak við býr og
ótölulegur fjöldi dæma er til um
gagnkvæma vináttu og kærleika
milli tengdamæðra og barna. Sú er
þetta ritar, var fyrir skömmu í sam-
kvæmi, þar sem þetta eilífa umræðu-
efni var til meðferðar. Engin okkar
þekkti nokkuð til tengdamóður, sem
öllu vildi ráða á heimilinu, hins veg-
ar höfðu allar sömu sögu að segja
um hjálpfýsi og fórnarlund tengda-
mæðra sinna. Við þekktum allar
hana, sem sat og sagði börnunum
sögur, þegar þau voru lasin eða kom
færandi hendi með ýmislegt smáveg-
is, sem vantaði í búið. Nútíma tengda-
móðir verðskuldur ekki hálfkærings
gamansögur, sem löngu eru úreltar.
Nútímakona, sem á gift börn, veit
að þau hafa byrjað eigið og sjálf-
stætt líf, sem þau ein eiga að gæta.
Þrátt fyrir það fylgist hún með leið-
Alltaf reiðubúin með hjálpandi hönd.
beinir og hjálpar ef ástæða er til og
geta leyfir. Því er það að bæði börn
og barnabörn leita svo oft „til afa
og ömmu“ ef í harðbakkana slær um
þetta efni.
Fætur í húsnæðis-
vandræðum
Framh. af bls. 39.
fótum. — í 50 ár hefur skótízkan
ekki verið jafn óholl og nú, sagði
íþróttalæknirinn. — Við erum á góð-
um vegi með að fá gamaldags kín-
verska fætur. Nýtízku skór skapa
hrein húsnæðisvandræði fyrir fæt-
urna. Fæturnir eru einn þýðingar-
mesti hluti líkamans og sá, sem einna
mest reynir á og er því höfuðnauð-
syn að þeir séu í frjálsum umbúðum
til þess að þeir geti gegnt hlutverki
sínu. Ef svo er ekki, missir maður-
inn sitt eðlilega jafnvægi; það verkar
frá toppi til táar, leggir, læri, hrygg-
ur, hnakki og alveg upp í höfuð. Veik
stóratá getur gert hraustasta stríðs-
mann óvígfæran.
Fæturnir eru samband okkar við
jörðina og konur eru sérstaklega við-
kvæmar fyrir þessu sambandi. Þegar
konurnar standa og ganga á tánum
með hjálp hinna háu hæla, er örygg-
ið ekki mikið og jafnvægið í hættu.
Ef kona getur staðið á öðrum fæti
á fersentimeters hæl, hvílir tvisvar
sinnum meiri þungi á þessum fleti
en á grunni Keopspýramídans. Slíkt
er að sjálfsögðu ekki hollt, hvorki
fyrir konuna eða gólfið. Kona, sem
gengur allan daginn á háhæluðum
skóm, fær verki í hnén, þreytu í bak-
ið og eðlileg líffærastarfsemi truflast.
En það er karlmaðurinn, sem býr til
skóna, svo að segja má að það sé
hans sök. Auðvitað er ekki hægt að
komast hjá fínum spariskóm, en þægi-
legir vinnuskór á daginn og þá meiri
léttúð í notkun skóa á kvöldin myndi
vera einhver lausn. Það, sem ræður
því hvernig fólk klæðist er, því mið-
ur, ekki hollustuhættir, heldur tízk-
an. Einhver teikn munu nú vera að
sjást á tízkuhimninum, sem gefa von-
ir um að hinir harðbrjósta og harð-
svíruðu peningabraskarar, ,sem ráða
mestu um fótabúnað kvenna, séu að
sjá aumur á marghrjáðum konum
veraldar og eitthvað fari að rætast
úr þeim gífurlega húsnæðisskorti, sem
fætur þeirra hafa átt við að búa
undanfarin ár.
Fagur fótur er prýði hverrar konu,
og aumt er til þess að vita, að þeir,
sem telja sig kjörna til að stuðla að
kvenlegri fegurð, skuli neyða konur
til að skemma þennan líkamshluta,
sem sannarlega er þó engin ástæða
til.
44
FRÚIN