Frúin - 01.02.1963, Page 47

Snigilliim og Miiina
húsið lians
Fyrir löngu, löngu, þegar dýrin
höfðu verið sköpuð fyrir skemmstu,
flýttu þau sé öll út, til að finna sér
eitthvað að eta. Kýrin át gras, stork-
urinn át froska, broddgölturinn át
lirfur og lirfurnar átu laufblöð. Öll
dýrin voru alveg glorhungruð, og það
var mikil ógæfa fyrir vesalings snig-
ilinn. Hann var nefnilega skapaður
án skeljar, svo að hann gat hvergi
leitað hælis.
Svo var það dag nokkurn, að snigiil
einn hafði falið sig undir laufblaði.
Hann var látinn afskiptalaus undir
blaðinu allan daginn, svo að hann
hafði næði til að hugsa. Þegar hann
hafði hugsað hálfan daginn, fann
hann upp hús. Síðari hluta dagsins
notaði hann til að .smíða kuðunginn,
og svo lagði hann af stað og sýndi
vinum og fjölskyldu nýja, fína hús-
ið sitt.
Nú liggur þannig í því, að þegar
snigill hugsar, þá hugsar hann beint
af augum. Húsið snigilsins var þess
vegna ekki útlits eins og við eigum
að venjast. Það var eins og strýta
eða kramarhús .... en þau eru bein
en ekki snúin.
í fyrstu nutu sniglarnir ágætis
skjóls í húsinu sínu. En það voru
til fuglar, sem lifðu eingöngu á því
að eta snigla, og þeir urðu alveg
óskaplega svangir, þegar þeir gátu
ekki fengið snigla að eta. Þeir fóru
þess vegna líka að hugsa, og þegar
svangir fuglar hugsa, verður venju-
lega eitthvað skrítið úr því. Allir
fuglarnir hugsuðu og hugsuðu . . .
alveg þangað til nefin á þeim voru
orðin löng og hvöss. Og þá þurftu
þeir ekki annað en reka nefið inn
í snigilshús til að ná til sniglanna.
Og þá var vandinn fyrir sniglana
alveg eins mikill og hann hafði verið
í byrjun.
Vafalaust hefði þetta endað með
skelfingu, ef snigillinn Sófus hefði
ekki verið í heiminn borinn.
Hann var sá 48. í röðinni af 91
systkini, og áður en hann var orð-
inn verulega gamall, hafði hann séð
soltna fugla eta helminginn af systk-
inum .sínum. Þetta gat ekki gengið
þannig til lengdar, og Sófusi skild-
ist, að eitthvað yrði að gera í þessu
máli. Hann stappaði þess vegna í sig
stálinu og hélt á fund ljónsins, kon-
ungs dýranna, til þess að bera sig
upp við það.
Þegar Sofus kom til að ræða við
ljónið, lá það og svaf hádegisblund-
inn sinn. Sófus nam staðar, þegar
hann átti ófarin þrjú sniglaskref og
ræskti sig gætilega. Ljónið heyrði
ekki til hans. Sófus ræskti sig öðru
sinni, dálitlu hærra en í fyrra sinnið,
en Ijónið hraut svo innilega, að það
heyrði alls ekki neitt. Sófus hugsaði
. . . og þá fékk hann hugmynd. Hann
sneri sér við, svo að oddurinn á hús-
inu hans stefndi beint á trýni ljóns-
ins. Svo tók hann undir sig stökk
og stakk ljónið beint í nefið.
„Æ!“ kveinaði ljónið, settist upp
og litaðist um. „Burt með þig, við-
bjóðslega skriðkvikindi!“ öskraði
hann svo og slæmdi stórri löppinni
til Sófusar, svo að hann tókst á loft,
fór marga hringi í loftinu og kom
loks niður á akri í mikilli fjarlægð.
Vesalings Sófus! Það var ekki bein-
línis þetta, sem hann hafði haft í
huga. Hann varð alveg ruglaður í
höfðinu af högginu og flugferðinni,
og hann var varla búinn að jafna
sig, þegar fugl, sem hafði séð hann
lenda á akrinum, kom fljúgandi. Fugl-
inn ætlaði að gæða sér á honum!
Sófus dró sig inn í 'húsið sitt, eins
og hann hafði lært, en fuglinn flaug
leiðar sinnar! Guði sé lof! Sófusi
fannst, að húsið sitt væri orðið dá-
lítið einkennilegt, og það var líka
einkennilegt, að fuglinn hafði alls
ekki stungið nefinu á sér inn í það.
Sófus hugsaði málið lengi inni í hús-
inu. Svo skreið hann út aftur og
litaðist um, beindi löngum augum
sínum í ýmsar áttir og litaðist undr-
andi um. Hann varð forviða, þegar
hann sá, hvernig húsið var orðið.
Það hafði alls ekki verið ætlun ljóns-
ins að hjálpa Sófusi, en samt hafði
sú orðið raunin á. Þegar ljónið sló
til hans, svo að hann þeyttist langar
leiðir og .snarsnerist í loftinu um leið,
hafði húsið undizt í kuðung, svo að
fuglarnir gátu ekki lengur rekið nef-
ið inn í það.
Sófus flýtti sér heim til foreldra
sinna, og allir hinir sniglarnir fóru
samstundis að breyta húsunum sín-
um í kuðunga.
Fuglsnef geta ekki komizt eftir slík-
um bogagöngum, sem eru í kuðung-
um sniglanna, svo að þótt fuglarnir
hugsuðu og hugsuðu og hugsuðu, var
það ekki til neins gagns. Þeir sneru
sér þess vegna að því að eta flugur
i staðinn fyrir snigla, — og það er
bara gott fyrir okkur, — er það
ekki?
(Þýtt).
*
FRÚIN
47