Frúin - 01.03.1963, Blaðsíða 5

Viðhafnarbúningar á fyrri hluta 15. aldar.
um allmikla syrpu af ástakvæðum,
sem hann á að hafa kveðið til Krist-
ínar Oddsdóttur, og gæti elzti hluti
þeirra verið rétt feðraður. Þó skýtur
þar ýmsu skökku við staðreyndir um
ævi Lofts Guttormssonar.
Kyssumst, kæran, vissa
kemur ein stund, sú er meinar,
sjáum við aldrei síðan
sól af einum hóli.
Meinendur eru mundar
mínir frændur og þínir.
Öllum gangi þeim illa,
sem okkur vilja skilja.
Kristín og Loftur voru bæði stórætt-
uð, svo að það er torskilið, að frænd-
um þeirra hafi verið mjög umhugað
að skilja þau. En ástarsagan krefst
þess oft að eitthvað sé í meinum.
— Sú er ástin heitust,
sem bundin er meinum.
Því er bezt
að unna ekki neinum. —
Hinum kokkálaða eiginmanni ást-
konunnar eru ekki vandaðar kveðj-
urnar.
Neyð er að nift skal fríðust
niður leggjast við vegginn,
öls þar armur hvílir
óþokkinn við stokkinn.
Böl er að baugaselja
bundin er við hundinn,
verst er að vita það næsta
vella lín á svínið.
Kvæðið er fremur leikur að rími
og bragarháttum en ástríðuþrungið
ákall og lofsöngur til hinnar fögru
draumadísar. Skáldið vill yrkja, sýna
bragfimi sína, en það skortir hetj-
una. Það kann til verka, hefur brag-
arhætti konunga- og Maríukvæða
Kventízka um og eftir miðja 15. öld.
á hraðbergi og getur jafnvel bætt við
rímþrautirnar, en ísold hin gullna
er ekki á hverju strái, og þá verða
skáldin að búa hana til. Allt fyrir
listina.
— Eg er dularfulla blómið í
draumi hins unga manns,
og ég dey, ef hann vaknar, —
segir unga stúlkan í kvæði Tómasar
um ástmann sinn. Svo skilningsrík-
ar ástargyðjur hafa varla orðið á vegi
Lofts Guttormssonar. í kvæðinu er
ástkonan honum aukaatriði, tilbúið
yrkisefni. Erindi þess eru víða létt-
úðarfullt tízkutal, fellt í stuðla fornr-
ar skáldskaparhefðar.
Heiðarleg er sú hirðmanns filja.
Hún er fögur sem rós og lilja.
Ofan af hvirfli og allt til ilja
engin er fegri en silkiþylja.
Auðs ef eg mætti gefna gilja,
gengi flest að mínum vilja,
gerði eg hvorki að kæra né kilja,
krönk er sút, að við eigum að skilja.
Það var orðin tízka á dögum Lofts
Guttormssonar að vera ástfanginn,
og einkum að vera í ástasorg. Auð-
vitað höfðu menn ávallt unnað, en
það hafði alls ekki verið fínt að láta
FRÚIN
5