Frúin - 01.03.1963, Blaðsíða 29

megum ekki hafa dýr hér i húsinu
og allra sízt kött. Það væri öðru
máli að gegna, væri það hundur!
— Nú, nú, sagði ég stutt í spuna
og tók strax upp hanzkann fyrir kött-
inn. Kattargreyið getur ekkert að
því gert, að 'hann er ekki hundur!
Og þú hlýtur að minnsta kosti að
geta sett þig inn í það, að kisi getur
ekki verið úti í slíku veðri, máske
þyrstur og soltinn.
— Alltaf finnur þú þér eitthvað
til! Sjáðu bara, hvað hann er búst-
inn; hann lítur sannarlega ekki út
fyrir að hafa átt slæma daga.
Ég svaraði þessu engu, mér var
svo nákvæmlega sama um álit Art-
hurs og umsögn í sambandi við þenn-
an nýja heimilisvin minn. Ég fór
fram í eldhús, velgdi handa honum
mjólk, smurði rúgbrauð með kæfu
og bar þetta inn í stofu. En kisi minn
hafði engan áhuga fyrir þessum kræs-
ingum. Nei, hann varð fyrst að grand-
skoða hvern hlut.
Ég gaut hornauga til Arthurs. Hann
virtist hafa misst áhugann fyrir reyf-
aranum og fylgdist nú öllu meira
með framferði kattarins, sem strauk
sér nú við buxnaskálmar hans, mal-
andi af ánægju. Hann tók hann í
kjöltu sér og gældi við hann, alveg
eins og við mig, þegar allt var og
hét, hugsaði ég með mér.
Kötturinn stökk svo ofan á gólfið,
gekk að matnum, er ég hafði borið
fyrir hann, þefaði af honum, sjáan-
lega af tómri forvitni, eða þá ef til
vill fyrir kurteisisakir gagnvart
mér sem húsmóður. Nei, hann snerti
ekki við þessum kræsingum, sneri
baki við þeim, með skottið hátt á
lofti.
— Þetta er merkilegt fyrirbrigði,
sagði Arthur nú, um leið og hann
hallaði sér áfram í stólnum. Hann
virðist ekki vera svangur. Til hvers
kemur hann þá hingað?
— Hann þráir sjálfsagt heimili,
ásamt ástúð og umhyggju; það gera
fleiri en hann, sagði ég, en þorði
nú ekki að líta til mannsins míns.
Ég mun gera fyrir hann það, sem
í mínu valdi stendur, sagði ég á-
kveðið.
Hér voru að gerast einhver þátta-
skil í lífi okkar. Á hverju kvöldi
stóð kötturinn fyrir utan dyrnar og
vonaðist eftir inngöngu. Auðvitað var
hann velkominn.
—Við verðum að gefa honum eitt-
hvert nafn, sagði Arthur eitt kvöld-
ið, eftir að kisi var kominn í kjöltu
hans. En hvað eigum við að skíra
hann?
•— Við köllum hann bara Kisa,
sagði ég.
— Nei, slíkt nafn hæfir ekki þess-
um ketti. Það er allt of venjulegt
og alls ekki nógu virðulegt, þó að
þetta sé algengur húsköttur.
Eftir nokkra stund segir Arthur:
— Finnst þér ekki eitthvað torráðið
við þennan kött? Hann þarfnast
hvorki matar né drykkjar, og mann-
fælinn er hann ekki, og þar af leið-
andi er þetta ekki villiköttur. En því
í ósköpunum leitar hann skjóls hjá
okkur fremur en öðrum, jafnvel öðr-
um hér í húsinu? Þetta er ofar mín-
um skilningi.
— Nú held ég, að ég hafi dottið
niður á nafnið. Við köllum hann
Singapore. Það býr yfir dulúð Aust-
urlanda.
— Þú hefur lesið of marga reyf-
ara, sagði ég og leit um leið til hans,
en með sjálfri mér var ég þessu
samþykk.
Þannig liðu nokkrir dagar. Við
hjónin töluðum lítið saman, en gáf-
um okkur því meira að kisa. Hann
var að verða nokkurs konar eining-
artákn á milli okkar. Skilnað okkar
bar nú aldrei á góma. Við fundum
það bæði, þótt við létum það ekki
uppi, hve það var dásamlegt að um-
gangast einhverja lifandi veru og
hlúa að henni.
Öll okkar ixmibyrgða ást hvort til
annars féll í skaut Singapores. En
svo kom reiðarslagið. Eitt kvöldið
kom hann ekki heim. Við leituðum
hans í kringum húsið, og í næsta
nágrenni, kölluðum kis, kis, en al-
veg árangurslaust. Við urðum að
horfast í augu við staðreyndir. Hann
var búinn að yfirgefa okkur.
Arthur settist í hægindastólinn að
vanda og tók sér í hönd reyfara sem
hann virtist eða lét sem hann hefði
áhuga fyrir, en ég sá nú samt út
undan mér, að bókin sneri á haus.
Það var nú það! — En hvað um
sjálfa mig? Ég gat ekkert tekið mér
fyrir hendur, var alveg viðutan og
eirðarlaus. Mér fannst ég hafa séð
á bak vini eða nánum ættingja.
Næstu daga voru allar mínar taug-
ar af sér gengnar. Eitt kvöldið setti
að mér grát yfir kaffinu. Arthur
leit undrandi á mig. Hvað er að, góða
mín? spurði hann fullur meðaumk-
unar. Ég treysti mér ekki til að svara
honum, en stóð upp og settist afsíðis
í stofunni. Mér til ósegjanlegrar
ánægju kom hann til mín og strauk
mér um vangann.
— Ég renni grun í, hvað muni
ama að þér, vina mín, sagði hann
og kom nú með stól og settist við
hlið mér.------En Singapore, hann
var þó þrátt fyrir allt aðeins kött-
ur, sem kom og fór aftur. Við tvö
höfum þó alltaf hvort annað.
— Er það? spurði ég og leit til
hans útgrátin.
— Já, svaraði hann, og nú kann-
aðist ég við mildu röddina hans. Ef
þú ert sama sinnis og ég, þá erum
við, þrátt fyrir allt, sköpuð hvort
fyrir annað.
Ég gat aðeins brosað til hans og
tekið á móti framréttri hönd hans.
— Að hugsa sér, sagði hann, hér
sitjum við tvö ein, alveg eins og í
gamla daga, og það er eingöngu að
þakka Singapore. Hann hefur verið
sendur til að sameina okkur á ný
og sundra þeirri sjálfselsku, er við
höfðum tamið okkur.
— Þú hefur rétt fyrir þér, sagði
ég og hallaði mér upp að manninum
mínum.
— Ég er svo sannfærð um, í mínu
innsta eðli, að það var eitthvað dul-
arfullt við Singapore, þetta litla, vel-
viljaða, grábröndótta dýr, sem nú
bíður ef til vill utan dyra hjá öðr-
um eftir því að honum verði boðið
inn, og hver veit með hvaða afleið-
ingum.
Þannig er sagan af Singapore, sem
birtist á örlagastund lífs okkar.
Við minnumst hans oft þakklát-
um huga.
(-----------------------------------
Vanþakklæti ber vott um
menningarskort.
Björnstjene Björnson.
★
Guð er faðir lífsins, en
sjálfsástin móðir þess.
★
Öll ást er í innsta eðli
sínu sjálfsást.
★
Það er aðeins viss mælir
af Ijósi, sem augun þola að
sjá.
★
Við komumst ef til vill
til tunglsins, en það er ekki
langt. Mesta fjarlægðin er
sem aðskilur mennina.
General de Gaulle.
C.-----------------------------------------------------1
FRÚIN
29