Harmoníkan - 28.02.1993, Síða 3

Útgefendur og áb.menn:
Hilmar Hjartarson, Ásbúð 17, Garðabæ,
sími 91-656385.
Þorsteinn Þorsteinsson, Torfufelli 17,
111 Reykjavík, sími 91-71673.
Prentvinnsla: Prenttækni hf.
Forsíðumynd
Sigurgeir Björgvinsson.
Sjá viðtal á bls. 7.
Ljósmynd H.H. 22. febrúar 1993.
Athugið:
Efni fyrir maí-blaðið verður að hafa
borist fyrir apríllok.
Ritstjórar.
Blaðið kemur út þrisvar á ári.
I október, endaðan febrúar og í endaðan
maí. Gíróreikningur nr. 61090-9.
Auglýsingaverð:
1/1 síða kr. 9.300
1/2 síða kr. 6.200
1/4 síða kr. 3.900
1/8 síða kr. 2.300
Smáauglýsingar (1,5 dálksentimetri) kr.
650 + kr. 120 fyrir hvern auka dálk-
sentimetra.
Gleðilegt nýtt ár
Frá því ég var smá pjakkur í af-
skekktri sveit hlustaði ég íhugull á fóstra
minn leika á harmoníku og dáðist að, tón-
listin færði mann inn í einhverja sæluvist,
sem kennd er við drauma. Því kom það
eins og þruma úr heiðskíru lofti mitt í
gleðivímunni, er heimilishundurinn tók
að spangóla með svo miklu vandlætingar-
væli að undirtók í öllu húsinu. Ríflegur
skammtur skamma fylgdi þess konar
smekkleysu hundsins, og var honum að
auki vísað á dyr þar sem hann hélt óáreitt-
ur áfram að spangóla með ekkasogum.
Þetta kom upp í huga minn á dögunum
þegar maður nokkur, sem hlustar mikið á
ríkisútvarpið, sagði mér að undanfarin ár
fækki stöðugt þeim stundum sem harm-
oníkutónlist er skotið inn á milli dag-
skrárliða og síðastliðið ár hvað allra verst,
er hún orðin mjög fáheyrð. Því sló ofan í
huga minn hvort þeim á tónlistardeildinni
félli harmoníkutónlist ámóta og hund-
kvikindinu í gamla daga. Eflaust þarf að
ýta við þessum mönnum og minna á , að
harmoníkan er að komast í tísku um þess-
ar mundir. Við lifum í tæknivæddum og
trylltum heimi þar sem auðvelt er að láta
draga sig í svarta kaf. Því er hverjum
manni hollt að eiga sér hóflegt áhugamál
til að gleypa ekki gylliboðin gallhrá. Tón-
listin er eitt af því sem allir eru sammála
um, að hollt sé að ástunda og þar erum
við harmoníkuunnendur á stígandi frama-
braut. Við finnum að vísu nokkum mót-
byr í seglin en höfum ekki látið hann
draga úr okkur kjark. Harmoníkuunnend-
ur eru fjölmargir og standa saman, hópur-
inn sem kemur saman úr stjórnum
landsfélaganna á haustin (nú síðast á
Hellu) veit að það er góð samvinna sem
gildir, flestir þekkjast orðið allvel og eru
meðvitaðir um gildi þess. Auðvitað tekur
sinn tíma að finna ráð sem aukið gæti á-
huga almennings fyrir harmoníkunni, en
hver skyldi vera raunverulegur áhugi
hans, veit það nokkur? Við ættum ef til
vill að gera einhverskonar þjóðarkönnun
til að fá úr því skorið, já vinna og aftur
vinna, en kannski er margt vitlausara?
Sjálfur hef ég trú á, að áhuginn sé meiri
en margur þorir að vona, gaman gæti orð-
Hilmar Hjartarson
ið að flagga þeim pappír við heppilegt
tækifæri. En það eru líka gæðin sem gilda
ef við ætlum að sveigja fjölmiðla til í
samvinnu, ég held að flestir skilji það nú
orðið. A Hellufundinum ræddu menn þá
spurningu, „hvað flokkast sem harm-
oníkutónlist"? Hjá sumum hækkaði blóð-
þrýstingurinn í fyrstu en í aðalatriðum
sættust menn að mestu á, að harmoníku-
tónlist gæti verið klassísk-, dans-, dægur-,
jass-, gömludansa-og þjóðleg tónlist
hvort heldur það væri sungið með eða
annað, aðeins ef leikið væri á harmoníku
með þessu öllu saman. Um daginn sá ég í
norsku harmoníkublaði skrifað um mis-
mun sem gerður er gagnvart tónlist þar í
landi, t.d. greiðir norska ríkið óhemju fé
til styrktar popptónlistar, en minna en
ekki neitt til þjóðlaga- og gömludansatón-
listar.
Þetta eru þeir sem vinna á þjóðlegri
nótunum óánægðir með. Hvað mættum
við þá segja hérlendis? Þjóðleg einkenni
okkar eru mýmörg, oft heldur maður að
flestum sé að verða sama um þau, eða
hvað? Væri ekki þjóðlegt, ef fjölmiðlar
léku aðeins íslensk lög á þjóðhátíðardag-
inn, sjómannalög á sjómannadaginn svo
eitthvað sé nefnt og að sjálfsögðu fjöl-
breytta harmoníkutónst, harmoníkan er
þjóðlegt hljóðfæri og auðvitað vekja upp
önnur þjóðleg sérkenni okkar.
Heimspekingur nokkur sagði einhverju
Þorsteinn Þorsteinsson
sinni að án tónlistar væri lífið mistök.
Hvað sem því líður er engin spurning að
tónlistin skiptir okkur miklu máli. Svo
mikið er víst að framundan er hvorki
meira né minna en landsmót íslenskra
harmonfkuunnenda þar sem reynir veru-
lega á í músikmálum harmoníkumanna
og árangur þrotlausra æfinga verður opin-
beraður fyrir fjöldanum.
Það verður langt ferðalag fyrir marga
að aka eða fljúga til Egilstaða, en hvað
leggjum við harmoníkuunnendur ekki á
okkur til að fylgjast með gangi mála og
gleðjast með góðu fólki. Austurland verð-
ur miðpunktur harmoníkunnar í júlíbyrjun
og víst er, að víða mun hún hljóma. Eins
og segir í ljóðinu. „Hann Hofs-Láki, ær-
ingi austan af landi - úti í túnfæti drag-
spilið þandi“. Að lokum þetta: Hvað ung-
ur nemur gamall temur.. Fóstri minn, sem
ég minntist á í upphafi unni ekki aðeins
harmoníkunni heldur gerði hann sér far
um að talað væri fallegt mál. Ég vona að
menn taki það ekki illa upp, þó reynt sé
að minna á í þessu blaði, að það er ástæða
til að hafa áhyggjur af okkar ástkæra yl-
hýra máli þegar alltof víða í kringum
mann er verið að bregða fyrir sig óþarfa
ljótum slettum og hin rammíslenska
kveðja virðist vera að glatast..
Verið þið sæl að sinni.
H.H.
3