Harmoníkan - 28.02.1993, Side 9

F.Í.H. (Félagi íslenskra Hljóðfæraleik-
ara), til að fá að starfa í friði.Það voru
þarna félagsmenn sem voru atvinnu-
lausir, eins og sagt var og þeir sóttu um
að komast að í hljómsveitina. Okkur
var gefínn kostur á að fara í próf, það er
að segja mér og Karli Lilliendahl sem
spilaði á gítar. Hinir í hljómsveitinni
voru Arni Isleifss á píanó, Bragi Ein-
arsson á saxófón, Dúddi var hann kall-
aður sem spilaði á trompetið. Við höfð-
um frétt af því að þetta próf væri ekkert
mál, aðallega að láta sjá sig og spila
eitthvað. Það kom heldur betur annað í
ljós því það voru lagðar fyrir okkur nót-
ur en kunnáttan var engin. Við vorum
því kolfelldir báðir og misstum um leið
„djobbið“.
Upp úr þessu sá ég að ég varð að
gera eitthvað í málinu og ég fór til
Svavars Gests að nema trommuleik, og
með mér þar í námi voru Guðmundur
Steingrímsson og Steini Kruba sem
kallaður var. Við böggluðum okkur í
gegnum þetta í nokkra mánuði og svo,
þegar maður taldi sig nokkuð hæfan í
þetta, sótti maður um að taka próf aftur
og þá gekk þetta nú. Þar með lauk mínu
tónlistamámi og ég var orðinn löggiltur
trommari.
En svo varð dálítið hafarí í félaginu,
út af því að rétt eftir að ég var búinn að
taka þetta próf, fór ég að spila sem pí-
anóleikari á Röðli. Þá varð fundur út af
því, hvort stætt væri á því að menn
tækju próf á trommur og færu svo að
spila á píanó. En Gunnar Egilsson stóð
upp og kvað upp þann úrskurð, að það
stæði ekkert um það í lögunum að
menn yrðu að taka próf á hvert hljóð-
færi fyrir sig. Reyndar sagði Bjöm R.
Einarsson sem var einn prófdómara hjá
mér, að ég hefði alveg eins getað tekið
prófið á harmoníkuna. f öllum þessum
hljómsveitum sem ég var í spilaði ég
mest á píanó.
Eg var með herbergi niðri á Berg-
staðastræti þegar ég var 16-17 ára (ást-
arkvisturinn skaut Jóna inní). Þá var ég
búinn að fá mér harmoníku í fullri
stærð og var að brjóta heilann um
hvernig nota ætti alla þessa takka
aftaná. Ég var þá eitthvað að spila með
Guðna Guðnasyni og Arna ísleifs. Þá
man ég að Ámi sagði við mig: „Þessi
hérna fyrir aftan holuna er
dúrhljómur,þar fyrir aftan er moll-
hljómur, síðan sjöundarhljómur og yst
er minnkaður þríhljómur - og þú ert
asni ef þú skilur þetta ekki.“ Jú ég gat
eitthvað skilið þetta og þar með er upp-
talin öll mín tónlistarmenntun. Reyndar
Siffl meðfyrstu alvöru harmoníkuna
keypta í Rín 1948 eða ‘49.
lærði maður alltaf eitthvað af þessum
mönnum sem maður spilaði með.
Um tíma var ég í svokölluðum
„lausabisnes“. Þá var F.Í.H. með ráðn-
ingaskrifstofu og Svavar Gests var þar í
forsvari og síðarPoul Bemburg. í gegn-
um hana fékk ég töluvert að gera. Fyrst
var það sem trommari, síðan ýmist sem
trommari eða nikkari og að lokum var
ég farinn að spyrja - heyrðu hvort á það
að vera harmoníka eða trommur? Þetta
var á þeim ámm þegar vom kannski ein
eða tvær nikkur og tromma, reyndar að-
eins á píanó. Ég spilaði fyrst sem al-
vöru píanóleikari í Sjálfstæðishúsinu.
Ég hafði farið til Kalla Jónatans og
beðið hann að kenna mér á harmoníku.
Hann vildi ekkert eiga við það, en
spurði hvort ég kynni Tennesee-polka.
Ég kunni hann og gat kennt honum
hann - mér er það alltaf minnisstætt.
Svo hringdi hann í mig einhvertíma eft-
ir þetta og spurði: Heyrðu þú getur spil-
að á píanó, er það ekki? Ja - ég veit það
nú ekki. Ég hef svosem sest niður við
píanó, en aldrei í hljómsveit. Það er allt
í lagi, þú ert einn af þessum „boogie-
istum". Það nefnilega stendur svoleiðis
á að ég er héma niðri í Sjálfstæðishúsi
og Steini Steingríms er forfallaður. Það
var einn besti píanóleikarinn okkar á
þessum ámm. Mér leist nú ekkert á að
fara sem píanóleikari í hans stað, en þú
getur komið sagði Kalli. Ég lét mig
hafa það og settist við píanóið og byrj-
aði að spila. Eftir það spilaði ég framan
af miklu meira á píanó frekar en harm-
oníku. Það var út af því að nikkararnir
urðu að blása líka, annað hvort á
trompet eða saxófón.
Þegar Naustið opnaði hringdi Carl
Billich í mig og þar spiluðum við sam-
an ásamt Skapta Sigþórssyni, þá spilaði
ég á harmoníku. Annars hef ég ekki
verið alvöru harmoníkuleikari, heldur
einskonar hljómborðs-harmoníkuleik-
ari. Maður komst þó ekki hjá því að
læra gömlu dansana þó ég hafi aldrei
haft nokkurn áhuga fyrir þeim, þetta
fylgdi bara starfinu. Ég byrjaði í Al-
þýðuhúsinu og þar vom spilaðir gömlu
dansamir eingöngu.
Eitt ár spilaði ég með hljómsveit
Aage Lorange í Tjarnarbúð.Ég hafði
dálítið gaman af því hvernig hún var
sett saman. Aage Lorange píanó, Hauk-
ur Morthens söngvari, Karl Lilliendahl
á gítar, Poul Bernburg á trommur og
svo kom einhver Sigurgeir Björgvins-
son, með venjulegt íslenskt nafn, sem
spilaði á harmoníku, hinir höfðu allir
ættamafn.
Árið 1955 var stofnuð hljómsveitin
„Fjórir jafn fljótir“ sem spilaði í Gúttó
og voru Skapti Ólafsson á trommur,
Magnús Randrup á harmoníku, ég á pí-
anó, og síðan voru tveir menn sem
skiptust á að spila með okkur. Guð-
mundur Finnbjörnsson sem spilaði á
saxófón á föstudögum og laugardögum,
og Siggeir Sverrisson bassaleikari sem
spilaði með okkur á sunnudögum. Þessi
hljómsveit starfaði í 4 ár.
Maður spilaði í öllum þessum hús-
um: Vetrargarðinum, Framsóknarhús-
inu, Þórscafé hjá S.K.T. og hingað og
þangað og má vel vera að þetta komi nú
ekki alveg í réttri röð. í Framsóknar-
húsinu spilaði ég á harmoníku í tríói
með Jose Riba og Guðna Guðnasyni
sem spilaði á píanó. Mér fannst alltaf
hálf hallærislegt að hafa ekki trommur
og var því stundum að skælast með
bongo-trommur. Einhvem tíma spilaði
ég með Stefáni Þorleifssyni suður á
Keflavíkurflugvelli en hann átti það til
að keyra á bremsulausum bílnum, auk
þess sem hann var alltaf að bila. Við
spiluðum þar alltaf öðru hverju í hinum
og þessum „klúbbum".
Um 1960 fór ég að spila í Silfur-
tunglinu með hljómsveit Magnúsar
Randrup sem ég spilaði með í mörg ár.
Þar sat ég einn ganginn enn við píanóið
því Magnús var nikkari og saxofónleik-
9