Skessuhorn - 26.10.2011, Blaðsíða 20

20 MIÐVIKUDAGUR 26. OKTÓBER
Séra Ósk ar Ingi Inga son sókn ar­
prest ur Dala manna er þessa dag ana
að jafna sig eft ir erf ið veik indi sem
hafa hrjáð hann um ára bil. Blaða­
mað ur Skessu horns heils aði upp á
hann á dög un um og tók hann tali
um líf ið, veik ind in, trúna og kirkj­
una.
Var alltaf á kveð inn að
verða prest ur
Ósk ar seg ist hafa ver ið á kveð inn
í því að verða prest ur frá barns aldri.
„Fjöl skylda mín sótti sjald an kirkju,
en trú ar legt upp eldi var hefð bund­
ið og var ég lík lega lé leg ast ur systk­
ina minna að sækja sunnu daga­
skóla og slíkt í barn æsku. Ætli ég
hafi ekki ver ið fjög urra ára gam­
all þeg ar ég var bú inn að velja mér
lífs starf og kvik aði aldrei frá þeirri
á kvörð un, nema einn vet ur í kring­
um ferm ingu. Afi minn var yf ir vél­
stjóri á milli landa skip um og mik­
ill á huga mað ur og grúsk ari um alls
kyns trú ar brögð. Hann átti mik ið
bóka safn um slík mál alls stað ar að
úr heim in um svo ég varð ung ur vel
að mér í þeim efn um. En skeggj­
að ur kall sem sat uppi í skýj un um
átti hug minn all an og ég vék aldrei
frá þeim á setn ingi mín um að verða
prest ur. Ég hélt þessu svo lít ið útaf
fyr ir mig fram á ung lings ár svo það
kom mörg um á ó vart þeg ar ég til­
kynnti um þann á setn ing minn að
ger ast prest ur.
Ekki leng ur kall
í skýj un um
„Þeg ar ég fór að nálg ast ung­
lings ár in fór guðs mynd barns trú­
ar inn ar að taka á sig aðra mynd.
Mynd in um kall inn í skýj un um vék
smátt og smátt fyr ir full viss unni um
guð sem and legt afl. En það gekk
ekki þrauta laust fyr ir sig og vet­
ur inn sem ég gekk til prests fyr ir
ferm ingu ef að ist ég oft um þá mynd
sem ég gerði mér af guði. Eft ir því
sem mað ur vex og þroskast breyt­
ast þær hug mynd ir sem mað ur hef­
ur um al mætt ið og ef mað ur ef ast
aldrei eða gagn rýn ir þá þroskast
mað ur ekki í trúnni frek ar en á öðr­
um svið um lífs ins,“ seg ir Ósk ar.
Alltaf með heim þrá
Um fimmt án ára ald ur flutt ist
Ósk ar með for eldr um sín um og
systk in um til Nor egs og bjó þar
um fimm ára skeið. „Ég kláraði þar
efsta bekk grunn skóla og fór beint í
mennta skóla eft ir það. Mér leið ekki
illa í Nor egi en var oft með heim­
þrá svo ég dreif mig á heima slóð ir
þeg ar stúd ents prófi lauk. Mennta­
skóli í Nor egi er tals vert frá brugð­
inn fram halds skól um hér á Ís landi,
fé lags líf er lít ið og ég kynnt ist sam­
nem end um mín um ekki mik ið.
Hluti á stæð unn ar get ur ver ið að ég
var á kveð inn í að fara heim til Ís­
lands að stúd ents prófi loknu.“
Trú in bygg ir
á sann fær ingu
Þeg ar Ósk ar var við guð fræði­
nám fannst hon um fyrst mik ið til
þeirra koma sem voru svart hvít­
ir í trúnni. „Mér fannst þeir sem
hugsðu þannig vera heið ar leg ir og
hrein skiln ir í sann fær ingu sinni.
Einn dag inn var trú þeirra al gjör
og næsta dag gat trú leysi þeirra
ver ið al gert. Smátt og smátt fór þó
að renna upp fyr ir mér að líf ið er
ekki svart hvítt. Sama er að segja
um ást ina og trúna, hún get ur ver­
ið mis sterk frá degi til dags, stund­
um brenn andi og stund um finn ur
mað ur ekki eins sterkt fyr ir henni.
En mað ur tek ur ekki til fót anna
í hvert skipti sem mað ur finn ur
sann fær ing una dala. Trú in bygg ir
á sann fær ingu og trausti þrátt fyr ir
á kveðna ó vissu, en ekki vísnda leg­
um sönn un um.“
Í mörg horn að líta
Ósk ar út skrif að ist sem guð fræð­
ing ur haust ið 1993 og var þá tutt­
ugu og fjög urra ára gam all. „Eft ir
fjög urra mán aða starfs þjálf un sótti
ég um á þrem ur stöð um. Ég fékk
presta kall hér í Döl un um og flutti
20. mars árið 1995, þá tutt ugu og
fimm ára gam all. Mér er minn is­
stætt að þann vet ur voru mik il snjó­
þyngsli hér en hef ur varla snjó­
að síð an. Ég ætla þó eng an heið ur
að eigna mér af snjó leys inu,“ seg­
ir hann og hlær. Sjö sókn ir í Döl­
un um njóta þjón ustu Ósk ars. „Þó
þetta sé ekki mann margt svæði er
í ýmis horn að líta, til dæm is um
jól og páska enda eru sjö kirkj ur á
mínu svæði plús tvö dval ar heim il­
in sem eru hér. Fjöl skyld an hef ur
því ekki séð mik ið af mér yfir há­
tíð irn ar.“
Heyrði ein hver
auka hljóð
Fyr ir þrem ur árum fór Ósk ar að
finna til slapp leika og versn andi
þreks en leiddi ekki mik ið hug ann
að því, skrif aði það á ann an sjúk­
dóm sem hafði byrj að að plaga
hann þeg ar hann sem ung ling ur bjó
í Nor egi. „Þeg ar ég var þrí tug ur
greind ist ég með Crohns sjúk dóm,
en það er teg und af sjálfsof næmi
sem lýs ir sér í bólg um í þörm um
og hef ur plag að mig með reglu legu
milli bili í gegn um árin frá tán ings­
ár um,“ seg ir Ósk ar. „Ég var í fullri
vinnu og fór að taka mig svo lít ið í
gegn með lífs stíl inn, fór að hreyfa
mig meira, ganga í vinn una og ann­
að slíkt í þeim til gangi að auka út­
hald og þrek en því hrak aði jafnt og
stöðugt. Í júlí mán uði í fyrra fékk
ég svo hita og leit aði lækn is. Þeg­
ar hann hlust aði mig tók hann strax
eft ir auka hljóð um frá hjart anu og
á kvað að senda mig á sjúkra hús ið á
Akra nesi.“
Reynd ist vera
með sýk ingu í hjart anu
Í ljós kom hjarta galli og sýk ing í
svo kall aðri mít ur loku vinstra meg­
in í hjart anu sem gerði það að verk­
um að blóð flæð ið var ekki eins og
það á að vera. „Ó líkt sem mað ur
gæti hald ið hef ur blóð ið ekki greið­
an að gang að bakt er í um á loku í
hjart anu og til að ná að sýk ing unni
var á þess um tíma dælt í mig tutt­
ugu og fjór um lítr um af sýkla lyfj­
um, það má segja að það hafi ver­
ið háð hálf gerð kjarn orku styrj öld
við bakt er í urn ar innra með mér. Ég
held ég geti sagt með vissu að það
hafi hvorki fund ist bakt er ía í mér
né á mér með an á þess ari lyfja gjöf
stóð. Það er slæmt fyr ir lík amann
þar sem húð in og ó næm is kerf ið
þurfa á kveðn ar teg und ir baktt er ía
til að starfa eðli lega þannig að þetta
voru mik il átök fyr ir lík amann. Sýk­
ing in hafði náð að éta upp hluta af
lokunni og unn ið þannig tals verð ar
skemmd ir á hjart anu svo það lá ljóst
fyr ir að ég þyrfti að fara í hjarta að­
gerð í kjöl far ið.“
Mik ið grín ast
með nafn ið
„Það var tals vert grín ast með það
þeg ar í ljós kom hvað væri að plaga
mig því höf uð fat bisk upa er nefnt
mít ur, en mít ur loka hef ur feng ið
nafn sitt vegna þess að henni svip ar
til bisk ups hatts ins í lög un. Á þess­
um tíma voru mik il um ræða í þjóð­
fé lag inu um það hvort Karl Sig ur­
björns son ætti að segja af sér eða
ekki. Lækn arn ir á sjúkra hús inu á
Akra nesi sem höfðu mig til rann­
sókn ar gönt uð ust með að þetta
væru skýr skila boð til mín um að
leið mín ætti eft ir að liggja í bisk­
ups stól inn,“ seg ir Ósk ar. Og bæt ir
við; „en ekki er hægt að vera bisk up
með gall að an mít ur!“
Gríð ar leg ur leki
Ósk ar lagð ist und ir hníf inn í
febr ú ar síð ast liðn um. „Ég fór heim
með þau skila boð að ég færi í upp­
skurð ein hvern tím ann í sept em ber
en ekki varð úr því fyrr en í febr ú ar.
Lækn ar á Lands spít al an um mátu
á stand ið þannig að ég þyrfti lengri
tíma að jafna mig fyr ir að gerð ina en
í lækna skýrsl um er tal að um „gríð­
ar leg an leka“ og það er sterkt að
orði kveð ið. Þeg ar á Lands spít al­
ann kom fékk ég að finna smjör þef­
inn af þeim mikla nið ur skurði sem
ver ið hef ur í heil brigð is kerf inu, þó
ég geti að eins lof að það starfs fólk
sem ann að ist mig á und an förnu
rúm lega ári. Einu sinni var ég til­
bú inn að fara á skurð ar borð ið þeg­
ar hætt var við vegna á lags á sjúkra­
hús inu. Dag inn sem ég var svo
loks ins skor inn var það sama uppi
á teng ingn um. Ég beið á skurð ar­
borð inu eft ir að verða svæfð ur þeg­
ar ég heyrði ein hvern segja á skurð­
stof unni að það yrði að hætta við
að gerð ina því það væri allt að fyll­
ast á gjör gæsl unni. Síð an heyrði
ég skraf að og skegg rætt þang að til
ein hver hóf upp raust sína og sagði:
„Við dríf um okk ur bara í þessu,“ og
í kjöl far ið var ég loks ins svæfð ur.“
All ur að koma til
Eft ir að hafa far ið í gegn um
end ur hæf ing ar prógram á Reykja­
lundi síð ast lið ið vor tók Ósk ar við
starfi sínu að nýju nú í sum ar byrj­
un. „Þrek ið er að koma hægt og
síg andi. Ég fór í end ur hæf ingu á
Reykja lundi í maí og hef ver ið að
vinna mig upp með sjúkra þjálf ara
hér á staðn um. Það er þó enn mik­
il vinna framund an. Síð an ég veikt­
ist í júlí í fyrra og þang að til núna í
októ ber hef ég lést um sautján kíló.
Ég mátti svos em við því að létt ast
eitt hvað en þetta er þó megr un ar­
að ferð sem ég mæli ekki með við
neinn,“ seg ir Ósk ar og hlær. Hann
seg ist finna fyr ir því að starfs ork­
an sé ekki orð in sú sama og hún
var þeg ar hann veikt ist, hjart að er
í góðu formi, en nú er það Crohns
sem þarf að ná tök um á.
Breytt lífs sýn
„Eft ir þessa líf sreynslu fer ekki
hjá því að mað ur líti líf ið öðr um
aug um en áður,“ seg ir Ósk ar. „Ég
hef ver ið að gera mér bet ur og bet ur
grein fyr ir því hvað mað ur geng ur
að mörg um hlut um sem sjálf sögð­
um og gefn um. Það er margt sem
ég sé í dag að er ekki svo sjálf gef­
ið. Þeg ar mað ur stend ur and spæn­
is því hvað líf ið get ur ver ið fall valt
verð ur mað ur held ég með vit aðri
um hvað raun veru lega skipt ir máli í
líf inu og hvað mörg þrætu efni sam­
tím ans eru í raun mik ið hjóm. Ég
er í dag full ur þakk læt is fyr ir hluti
sem ég fram væmdi áður án þess að
leiða hug ann að því að væru eitt­
hvað sér stak lega þakk ar verð ir. Ég
hef fund ið sterk ar til auð mýkt ar og
þakk læt is en áður og geri mér bet­
ur grein fyr ir auð æf un um sem fólg­
in eru í fjöl skyld unni og sam fé lag­
inu í kring um mann þeg ar eitt hvað
bját ar á. Ég vona að þessi lífs reynsla
hafi gert mig að betri presti og hæf­
ari til að þjóna bet ur mín um söfn­
uði. Starf ið hef ur alltaf ver ið mér
mik il vægt og stærra en ég.“
Betri mann eskja og
betri prest ur
Að spurð ur seg ist Ósk ar ganga
til sinna starfa með öðru hug ar fari
en áður. „Starf ið hef ur alltaf ver ið
stærra en ég og mitt. Ég vona að ég
hafi ekki ver ið hroka full ur áður,“
seg ir hann og hlær. „En ég tel mig
samt ganga til minna dag legu starfa
af meiri auð mýkt en áður. Gall inn
við okk ur mann fólk ið er að auð­
mýkt in gagn vart að stæð um sem við
lend um í og tala sterkt til okk ar;
veik indi, kreppa, bílslys eða hvað
það er, virð ist vera fljót að láta und­
an fyr ir hrok an um ef við pöss um
okk ur ekki. Þá er stutt í að við för­
um að telja okk ur stærri en að stæð­
urn ar og það er slæmt mál. Auð vit­
að á mað ur ekki að lifa í ótta en ég
tel nauð syn legt að við drög um lær­
dóm af því sem við lend um í. Eft­
ir þá lífs reynslu sem ég hef öðl ast í
gegn um þessi veik indi mín vona ég
að ég sé betri prest ur, betri mann­
eskja og bet ur til þess fall inn að
rétta öðr um hjálp ar hönd.“
Hin mjúku gildi
á und an haldi
Ósk ar seg ir sorg legt að horfa upp
á að enn snú ist allt um pen inga í
sam fé lagi okk ar. „Það er ekki langt
síð an allt fór hér á hlið ina, en gild­
is mat ið virð ist vera að sigla í sama
far veg og það var fyr ir kreppu.
Auð mýkt in og hin mjúku gildi
eru á und an haldi. Hluta af vand­
an um tel ég vera að börn in okk ar
læra ekki auð mýkt. Að mínu mati
snýst upp eldi í dag of mik ið um að
byggja upp sjálfs á lit barna á þann
hátt að þau verða hroka full sem er
ekki hollt. Og talandi um auð mýkt
þá finnst mér um ræð an und an far­
ið um mál efni kirkj unn ar hafa sýnt
að menn þurfa að koma að slík um
mál um eins og öðr um með auð­
mýkt. Það hef ur mik ið geng ið á
og kirkj an er ekki of ar lega á vin­
sælda list um í þjóð fé lag inu verð ég
að við ur kenna. Ég held það sé gott
fyr ir kirkj una að fyll ast meiri auð­
mýkt og leggja á herslu í aukn um
mæli á hin mjúku gildi inn an henn­
ar. Kirkj an end ur spegl ar sam fé lag­
ið og þeg ar eitt hvað er að í sam fé­
lag inu er eitt hvað að hjá kirkj unni.
Það erf ið asta í lífi hvers manns er
að játa að hann hafi gert mis tök og
til hn eyg ing in til að benda á ein­
hvern ann an og finna sök hjá öðr­
um en sjálf um sér er sterk í sam fé­
lag inu. Því mið ur er þessi til hn eyg­
ing einnig inn an kirkj unn ar. Það er
mik ið um það rætt að kirkj an hafi
brugð ist. Ég held að það sé far ið að
blanda sam an kirkj unni sem sam fé­
lagi manna við per són ur. Stjórn un­
ar leg mis tök hafa ekk ert með kirkj­
una sem sam fé lag manna að gera.
Ein stak ling ar og stofn an ir inn­
an kirkj unn ar hafa orð ið þess vald­
andi að um ræð an snýst um að kirkj­
an hafi brugð ist, sem ég tel ekki rétt
nema að mjög litlu leyti. Það virð ist
því mið ur ekki vera til siðs að menn
axli á byrgð á sín um gjörð um. Eðli
síns vegna á kirkj an að vera yfir
slíka bresti haf in og þeir sem starfa
inn an henn ar. Þar á að taka hags­
muni heild ar inn ar fram fyr ir sína
eig in. Þar þarf auð mýkt in að finn­
ast í meira mæli en ann ars stað ar.
Það má eng inn einn ein stak ling ur
verða stærri en sam fé lag ið kirkj an,“
seg ir Ósk ar Ingi að lok um.
ksb
Ætl aði frá blautu barns beini að verða prest ur
Rætt við séra Ósk ar Inga sókn ar prest Dala manna sem nú vinn ur sig upp úr veik ind um
Ósk ar Ingi Inga son sókn ar prest ur í Dala sýslu.