Fréttatíminn - 08.08.2014, Síða 32

Afgreitt með fljúgandi stæl
Þ
Það er nauðsynlegt að sofa í góðu
rúmi, það er margsannað, enda dvelj-
um við víst þriðjung ævinnar í rúminu.
Minn betri helmingur hefur verið á
útkikki eftir bærilegu rúmi í sumar-
bústaðinn. Þar var endurnýjunar þörf.
Hún hafði skoðað og metið ýmis rúm
og nú var málið komið á það stig að
kalla þurfti til bóndann. Ég er lélegur í
búðum, einkum þar sem þarf að máta,
hvort heldur það eru föt eða rúm. Þar
kemur þó að undan slíku verður ekki
vikist.
Við fórum því í leiðangur föstudags-
síðdegið fyrir verslunarmannahelgi.
Kannski ekki gáfulegasti tíminn
til slíks en við höfðum ekki annan
tíma. Þá grunaði mig ekki að málið
yrði afgreitt með fljúgandi stæl. Ég
fylgdi eiginkonunni í þá rúmabúð sem
henni leist best á og lagði mig við hlið
hennar í fjölda rúma, sneri mér á alla
kanta, flesta að minnsta kosti, lá á
bakinu og sitt hvorri hliðinni en kunni
ekki almennilega við að leggjast á
kviðinn. Sjálfsagt á maður að gera það
enda erum við víst á fleygiferð í svefni
allar nætur.
Viðmótsþýð kona annaðist okkur
og sýndi okkur hvert rúmið á fætur
öðru. Sum voru mjúk, önnur harðari.
Rúmsmekkur manna er misjafn. Það
er verðið á rúmunum líka. Við veltum
okkur fyrst í rúmum á bærilegu verði,
ágætum að mér fannst enda lá ég
ekki lengi í hverju þeirra. Að minnsta
kosti tvenn hjón voru á eftir okkur
og stunduðu sömu rúmfræði og við.
Ég neita því ekki að það er svolítið
undarlegt að horfa á önnur hjón veltast
um í tvíbreiðu rúmi, sitt á hvað á rassi
eða mjöðm, hossandi sér upp og niður
til að kanna stífleika. Ég gekk ekki svo
langt, lagðist bara í rúmið, sneri mér
fljótt á hvora hlið, stóð svo upp og lýsti
því yfir að rúmið væri ágætt. Það átti
við um öll rúmin sem við mátuðum.
Frúin fór fyrir í valinu. Hún vissi það
fyrir – og ég líka. Ég sá fljótt að hún
flutti sig frá hefðbundnu dýnunum yfir
í þær sem laga sig að líkamanum. Ég
elti og mátaði – og sagði sem fyrr að
rúmið væri ágætt. Að lokum stóð valið
milli tveggja dýnutegunda af aðlög-
unargerðinni. Ég mátaði en fann varla
mun. Önnur gaf kannski heldur minna
eftir. Þessi gerð var dýrari en slíkt á
maður ekki að setja fyrir sig þegar val-
ið er rúm til margra ára. Ég samþykkti
því umsvifalaust val konu minnar – en
setti þó eitt skilyrði. Rúmið yrðum við
að fá með það sama, þótt liðið væri á
þennan annasama dag. Við værum á
leið í sveitina til þriggja nátta og gamla
rúmið farið.
Afgreiðslukonan ljúfa hringdi á
lagerinn og bað sína menn að fara ekki
fyrr en við hefðum fengið rúmið. Síðan
vísaði hún okkur leiðina að lagernum
í Mosfellsbæ. Þangað brunuðum við
með okkar sumarbústaðakerru í eftir-
dragi. Það stóð heima, lagermennirnir
voru klárir með dýnuna, rúmbotninn
og lappir undir herlegheitin. Krafta-
legir strákarnir skutluðu rúmdýnunni
á kerruna og settu rúmbotninn ofan á.
Kassa með rúmfótunum stakk ég inn
í bílinn. Strákarnir lokuð lagernum
snarlega, hlupu út í bíl og brunuðu
af stað, sennilega á leið á Þjóðhátíð í
Eyjum. Við stóðum eftir á lagerhlaðinu
með hlaðna kerru.
„Dýnan og rúmbotninn haggast
varla,“ sagði ég við konuna en leið okk-
ar lá heim í Kópavog áður en haldið
væri í sveitina. „Þú metur það,“ sagði
frúin en hún hefur stundum undrast
þá iðju mína að binda alla skapaða
hluti allt of rammlega á kerruna. Til
þess er ég með langan bláan kaðal
í bílnum. Ég er ekki eins flinkur á
strappara svokallaða sem sérfræðing-
ar, eins og sendibílstjórar, nota og eru
mun handhægari og fljótlegra að eiga
við – fyrir þá sem á þá kunna.
Ég horfði á dýnuna og rúmbotninn
á kerrunni, vitandi af bláa kaðlinum
í bílnum, en mat það svo að hvort
tveggja væri nógu þungt til að hanga á
kerrunni á ekki lengri leið en úr Mos-
fellsbæ í Kópavog. Rúmið fína myndi
ég síðan binda vel og drengilega á
kerruna áður en við héldum af stað í
sveitina.
Umferðin var þung á móti okkur á
Vesturlandsveginum en rólegra var
okkar megin á leið í bæinn. Ég var því
áhyggjulaus þegar ég ók heim á leið
með nýju dýnuna – og rúmbotninn. Það
yrði ekki amalegt að leggjast til hvíldar
í svo fínu rúmi í sveitinni. „Þetta hagg-
ast ekki,“ sagði ég rogginn við kon-
una þar sem ég fylgdist með rúminu
í kerrunni í baksýnisspeglinum – en
hafði ekki fyrr sleppt orðinu en ég sá
rúmbotninn hefja sig til flugs á miðjum
Vesturlandsveginum, svífa yfir báðar
akreinarnar á okkar leið og brotlenda
við járnþil sem skilur að brautirnar.
Það vildi okkur til happs að umferðin
var lítil okkar megin svo rúmbotn-
inn skaðaði engan. Við vildum ekki
hugsa þá hugsun til enda hefði flugferð
rúmbotnsins verið lengri og náð yfir
stálþilið. Þá hefði illa getað farið.
Ég snarstoppaði bílinn, blótaði
heimsku minni og kæruleysi um
leið og ég þakkaði mínum sæla
fyrir að hafa ekki skaðað neinn með
bjánaskapnum – með bláa kaðalinn
óbrúkaðan í skottinu. Við hlupum yfir
akreinarnar báðar og sóttum leður-
klæddan rúmbotninn. Á þeim eðla grip
mátti sá að hann var ekki hannaður til
flugferða. Þótt hann væri brúkhæfur,
svona yfir helgina, kemst ég sennilega
ekki hjá því að heimsækja konuna í
rúmabúðinni og kaupa nýjan.
Dýnan haggaðist hins vegar ekki
á kerrunni svo ég hugga mig við það
að þegar þar að kemur þarf ég ekki að
máta.
Jónas
Haraldsson
jonas@
frettatiminn.is
HELGARPISTILL
Te
ik
ni
ng
/H
ar
i
32 viðhorf Helgin 8.-10. ágúst 2014
Topp
kiljur
Matur, morð, ást
og ógnandi óvissa
Spennutryllir
sumarsins
www.forlagid.is
– alvöru bókabúð á netinu
1.07.–31.07.2014
Kiljulistinn1
1.07.–31.07.2014
Kiljulistinn2