Fréttatíminn - 28.11.2014, Qupperneq 44

É g mælti mér mót við þennan áhugaverða mann, Sindra Eldon, á litlum bar í miðbæ Reykjavíkur
og vissi í raun ekkert við hverju ég ætti
að búast, hafandi aldrei hitt hann, þrátt
fyrir að vita alveg hver hann væri, eins
og svo margir. Á móti mér tók ósköp
venjulegur ungur maður með smá
rauðan lit í hárinu sem sat í mestu ró-
legheitum með bjór. Það eina í stöðunni
var að fá sér einn, honum til samlætis.
Þessi plata sem þú ert að senda frá þér
núna er frábrugðin fyrra efni ekki satt?
„Ég hafði verið að taka upp rosalega
undir-„pródúseraða“ tónlist alla mína
ævi og langaði mikið að prófa að gera
algerlega hið andstæða,“ segir Sindri.
„Mér finnst óþarfi að reyna að láta þetta
hljóma eins úr hljóðveri, eins og á tón-
leikum. Það er allt í lagi stundum, að
hafa það að markmiði. Það er erfiðara
en fólk heldur samt. Ég hef fengið
spurninguna „af hverju látið þið ekki
plötuna hljóma eins og þið eruð „læf“,“
eins og það sé einhver ákvörðun sem
maður geti tekið. Tónlistarmenn eyða
oft ferlinum í það að hljóma á plötum
eins og á hljómleikum, og öfugt. Ég
vildi gera plötuna sem ég var búinn að
vera með í kollinum frá því ég byrjaði
að hlusta á tónlist og mér er skítsama
hvort það sé hægt að flytja hana „læf“
eða ekki,“ segir Sindri um nýútkomna
plötu sína sem nefnist Bitter, Resentful.
Ennþá reiður
Sindri skrifaði á sínum tíma tónlistar-
gagnrýni í Grapewine og þótti oft ansi
harðorður. Hann öðlaðist ekki miklar
vinsældir meðal kollega sinna og marg-
ir höfðu það á orði að þarna færi hroka-
fulla barnið hennar Bjarkar. Hvaðan
kom þessi reiði?
„Mér finnst ég ennþá vera reiður.
Ég fattaði fyrir einhverju síðan að það
þjónar engum tilgangi að skrifa hversu
reiður maður er,“ segir Sindri. „Ég
gerði mér ekki grein fyrir því þá að
ég mundi brenna einhverjar brýr. Svo
þegar ég hugðist gera mína eigin
músík þá mættu mér köld viðbrögð.
Mér hefur að vísu alltaf þótt ég vera
útundan og ekkert sérstaklega vel-
kominn. Það er ýmsu ábótavant í
minni músík, en stundum gleymi ég
því að ég er ekkert endilega að gera
músík svo fólki líki vel við hana, ég
er meira í þessu fyrir mig,“ segir
Sindri. „Ég get hangið lengi í stúd-
íóum að taka og finnst ekkert sér-
staklega gaman að spila á tónleikum.
Framkoman sjálf er svo lítill partur
af stóru veseni. Að spila á tónleikum
er eins og að tyggja tyggjókúlu, það
er bara gott í nokkrar sekúndur en
restin er bara eitthvert jukk.
Mér finnst það samt smá rembing-
ur að segja að ég hafi fengið kaldar
viðtökur eftir skrif mín, kannski var
músíkin mín bara ekkert sérstök,“
segir Sindri.
Ekki treystandi fyrir börnum
Sindri bjó í Bretlandi frá 6 til 10 ára
aldurs og flutti þá til Íslands. Hann
segir enskuna vera sér mikilvæga og
segist aldrei hafa lært að skrifa al-
mennilega á íslensku.
„Þetta eru mótandi ár og ég lærði
mikið. Íslenskan vafðist meira fyrir
mér og ein helsta ástæðan fyrir að ég
fór í ensku í háskólanum var sú að ég
gat skrifað ritgerðir á ensku,“ segir
Sindri sem er með BA-gráðu í ensku
frá Háskóla Íslands. „Ég skemmti
mér konunglega í því námi og fannst
það frábært. Ég starfa við þýðingar
og þá mikið í kvikmyndageiranum.
Ég fæst við að þýða kvikmyndahand-
rit og annað fyrir styrkveitingar er-
lendis, meðal annars.“
Ég sé að þú ert með hring, ertu giftur
maður?
„Já ég er giftur maður, og hef verið
það síðan í vor.“
Einhver börn?
„Nei,“ segir Sindri og hlær. „Ég
held að ég láti systkini mín um það
að búa til barnabörn fyrir foreldra
mína. Hlutirnir eru samt fljótir að
taka breytingum. Fyrir tveimur
árum hefði ég ekki trúað því að
ég væri giftur í dag,“ segir Sindri.
„Klukkan er hálf fimm á þriðjudegi
og ég er að fá mér bjór. Ég held að
mér sé ekki treystandi... ennþá,“
segir Sindri með stríðnisglotti.
Þorði ekki í Hagaskóla
Þegar Sindri flutti til Íslands 10 ára
gamall gekk hann í Vesturbæjarskóla
og síðar í Valhúsaskóla á Seltjarnar-
nesi.
„Ég kynntist fólki í þessum
skólum sem hefur verið mótandi í
mínu lífi. Ég þorði ekki í Hagaskóla,“
segir Sindri. „Ég óttaðist krakka sem
reyktu og hræktu og svoleiðis,“ segir
Sindri.
Var einhver utanaðkomandi pressa,
verandi sonur Sykurmolanna Þórs og
Bjarkar?
„Ekki beint pressa en það sem
pirrar mig mest er það að þegar ég
geri eitthvað eða segi þá fékk maður
alltaf að heyra það að maður hafi
leyfi af því að maður er sonur Bjark-
ar. Það er lægsti punktur sem ég veit
um, eiginlega óafsakanleg heimska,“
segir Sindri. „Af hverju ætti ég að
hafa einhverja aðra skoðun út frá
því hverjir foreldrar mínir eru? Mitt
uppeldi hefur að mestu leyti verið
frekar eðlilegt, maður hefur alveg
fengið stuðning en mamma keypti
ekkert bíl handa mér og ég bý ekki í
skuggahverfinu. Ég kæri mig ekkert
um það.“
Það er einn titill á plötunni sem mér
fannst áhugaverður „I have earned the
right to be a failure“. Liggur einhver
dulin meining í þessu?
„Þetta er bara smá „statement“,“
segir Sindri. „Mér finnst að allir
hafi þann rétt að valda vonbrigðum,
ákveðin mannréttindi. Þetta lag er
þó samið um einhvern sem er ekki
ég sjálfur. Þetta er um ritstjóra Gra-
pewine sem var alltaf að ýta undir
það að ég kæmi fram með látum með
skrifum mínum. Ég var og er ekkert
viljugur til þess að vera blaðamaður,
enda fékk ég bara leiðindi út úr því. Í
laginu er ég í rauninni að segja takk,
en nei takk með mínum orðum. Ég
þarf ekki hjálp við það sem mig lang-
ar ekki að gera,“ segir Sindri Eldon.
Hannes Friðbjarnarson
hannes@frettatiminn.is
Allir hafa rétt
á því að valda
vonbrigðum
Sindri Eldon er 28 ára gamall tónlistarmaður. Hann gaf út nýverið
sína fyrstu sólóplötu sem hann segir samt vera mikið samvinnu-
verkefni þeirra sem spila með honum á plötunni. Sindri hefur farið
um víðan völl á sínum ferli sem tónlistarmaður og blaðamaður, og
hefur ekkert sérstaklega gaman af því að koma fram á tónleikum.
Kannski var músíkin mín bara ekkert
sérstök. Sindri Eldon. Mynd/Hari
Maður hefur alveg fengið
stuðning en mamma keypti
ekkert bíl handa mér og ég
bý ekki í Skuggahverfinu.
Ég kæri mig ekkert um það.
44 viðtal Helgin 28.-30. nóvember 2014