Víkurfréttir - 18.12.2008, Page 18

18 HANDHAFI MENNINGARVERÐLAUNA REYKJANESBÆJAR 2007VÍKURFRÉTTIR I 51. TÖLUBLAÐ I 29. ÁRGANGUR
sam an stóð kannski af fjór um
til átta ein stak ling um á af girtu
svæði með tveim ur kof um
sem hvor um sig var lík lega
um þrír fer metr ar. Steypt ur
grunn ur und ir strákof um var
álit inn mun að ur. Þó áttu sum ir
rúm fyr ir full orðna fólk ið og
ein staka smá hluti og skreyttu
vegg ina með dúk um.
Með litlu systk in in
á bak inu
Portú galska er op in bera tungu-
mál ið í Mó sam bík þannig að
við átt um erf ið ara með að
tala við fólk ið í bæn um þarna
held ur en í Zimbabwe þar sem
enska var að al tungu mál ið. Þó
var alltaf einn og einn inni á
milli sem gat túlk að. Svo er
handapat og lát bragðs leik ur
al þjóð leg ur sem kom sér vel
ef við fór um á mark að inn.
Við höfð um þó alltaf túlk með
okk ur í öll um verk efn un um
og hann tal aði, ásamt ensku,
bæði portú gölsku og Shjitsua
(sem er tungu mál inn fæddra).
Á laug ar dög um fór um við í
heim sókn á mun að ar leys ingja-
hæli og lék um við krakk ana að
dóti sem við kom um með. Lita-
bæk urn ar voru vin sælast ar,
nema hjá ein staka strák um,
þeir voru of upp tekn ir af að
æfa sig í fót bolta, en krakk ar
þarna í bæn um voru al veg
ótrú lega góð ir í þeirri íþrótt,
og sér stak lega ung ling arn ir.
Oft komu líka krakk ar úr ná-
grenn inu að leika líka, þeirra á
með al voru systk ini um sjö til
átta ára sem voru að passa sjö
mán aða tví bura systk ini sín.
Þau báru þau í slæðu á bak inu,
eins og sið ur er að gera þarna
og það virt ist ekk ert hindra
þau í að leika við hina krakk-
ana og litlu börn in sváfu bara
á með an þó þau væru á fleygi-
ferð. Ef litlu króg arn ir bærðu
á sér þá stóð systkin ið upp og
hoss aði sér til að róa barn ið en
hélt samt sem áður að lita eða
föndra.
Þakk læti og gleði
yfir litlu
Krakk arn ir sem við unn um
með, bæði í skól an um og á
mun að ar leys ingja hæl inu voru
alltaf kát. Þau voru svo ánægð
að sjá okk ur á morgn ana að
þau komu hlaup andi á móti
bíln um og hróp uðu og köll-
uðu til að fagna komu okk ar.
Ánægð ari börn held ég að sé
ekki hægt að finna, þó krakk ar
hérna heima eigi allt sem hug-
ur inn girn ist og fái að leika
sér út í eitt þá hef ég aldrei séð
jafn mikla gleði og hjá þess um
krökk um. Bara við það að fá
smá dót eða smá at hygli voru
þau al veg í skýj un um og það
að fá eina hrís grjóna skál í
há deg is mat var al veg æði. Ef
eitt hvert barn anna kom með
ein hvers kon ar mat með sér í
skól ann, einn ávöxt eða eina
kex köku, skiptu þau því í
marga litla bita svo sem flest ir
fengu eitt hvað. Ekki var hægt
að sjá neina frekju eða neitt í
þeim dúr held ur ríkti bara um-
hyggja þeg ar kom að mat. Þó
voru þau tölu vert passa sam ari
á dót ið. Þeg ar við gáf um þeim
blöðr ur einn dag inn viss um
við ekki hvert þau ætl uðu, þau
voru svo him in lif andi, meiri
gleði en mað ur get ur ímynd að
sér skein úr aug um þeirra og
þau fóru að syngja og dansa
af gleði.
Einnig sá mað ur hvað eldri
systk ini pössuðu yngri syst-
kyni sín mjög vel og ef eitt-
hvað þurfti að gera eins og
að ganga frá voru all ir ólm ir í
að hjálpa til og allt sem þurfti
að bera var bor ið á höfð inu
eins og sið ur er þarna í landi.
Marg ir af drengj un um voru
dug leg ir við að sýna okk ur
herra mennsku við til tekt ina
og tóku af okk ur það sem við
héld um á og báru það fyr ir
okk ur bros andi út að eyr um,
hreykn ir.
Ein stök og þrosk andi
lífs reynsla
Sú lífs reynsla sem við feng um
á þess um tveim ur mán uð um,
sem við vor um þarna úti, er
al veg ein stök. Það eru svaka-
leg for rétt indi að fá að upp lifa
svona ann an heim og kynn ast
nýju, ólíku fólki. Við höf um
lært svo margt á svo stutt um
tíma og við höf um lært hvað
er í raun nauð syn legt í líf inu
og hvað er mun að ur. Þetta