Allt um íþróttir - 01.03.1951, Blaðsíða 23

spyma komst á (á Englandi), varð
til hjá áhugamannafélögum þeirra
tíma hinn svonefndi Corinthinski
stíll, sem var ekki annað en ein-
leiksferðir einstaklinga um völl-
inn þveran og endilangan. Vamar-
leikmaðurinn lét sér nægja að
beita „tökklun“ gegn knattleikni
sóknarleikmanns, svo knattspyrn-
an varð ekki annað en barátta
tveggja eintsaklinga, en hinir 20
voru úr leik. Nokkru eftir 1880
kom Blackburn Rovers fram með
nýjan stíl, sem var ekki annað en
Corinthiski stíllinn og stutti skozki
samleikurinn samtvinnaðir. Síðan
tóku „Hinir ósigrandi" leikmenn
Preston N. E. um 1890 við og full-
komnuðu hann —, þeir reyndu sí-
fellt að draga vamarleikmenn and-
stæðinganna út og losa þannig um
samherja, sem átti þá opna leið
að marki.
Svarleikurinn hjá vöminni var
að koma á strangri gæzlu á fram-
herjum andstæðinganna (,,dekka“)
— en framherjarnir höfðu þó enn
töglin og hagldimar. Vamarleik-
menn notuðu sér oft rangstöðu-
regluna, en það þurfti frægan leik-
mann, Bill McCracken hjá New-
castle United, sem þó á engan hátt
varð fyrstur til að koma auga á
möguleikann, með „eins bakvarðar
kerfinu", til að gera „rangstöðu-
taktíkina" almenna jafnt hjá þeim
sterku sem þeim veiku.
McCracken hafði svo gott auga
fyrir leiknum, að hann staðsetti
sig svo nákvæmlega, að hann þurfti
ekki nema að stíga eitt skref, til
að gera snjöllustu framverði rang-
stæða, og gera þar með að engu
erfiðasta og skemmtilegasta þátt
knattspyrnunnar, upphlaupin.
„Eins bakvarðar kerfið“ var því
til að spilla góðri knattspymu, og
stuðningsmenn hinna sterku fé-
laga, sem aðhylltust jákvæða
sóknarknattspyrnu, sem „rang-
stæðutaktíkin" hafði náð kverka-
taki á, þóttust órétti beittir.
Frumkvæðið var nú í höndum
vamarleikmannanna, en þeir héldu
því ekki lengi. Þegar forystu-
mönnum knattspymunnar var orð-
ið ljóst, að hin nýja leikaðferð var
á góðri leið með að spilla íþrótt-
inni, tóku þeir sig til og breyttu
rangstöðureglunum þannig, að
tveir andstæðingar (venjulega
markvörður annar þeirra) í stað
þriggja áður, urðu að vera á milli
fremsta framherja og marks and-
stæðinga, þegar knettinum var
síðast leikið af samherja. Upp úr
þessari breytingu varð hinn tæki-
færissinnaði miðframherji til, hann
hélt sig milli bakvarða andstæð-
inganna og beið færis til að rjúka
að marki andstæðinganna samtím-
is langri sendingu fram miðjan
völl.
Fyrsti miðframherjinn, sem not-
færði sér þannig breytinguna á
rangstöðureglunum, var George
Camsell, og hann sló öll fyrri met
hvað mörk snerti. Og eftirmaður
hans, Dixie Dean hjá Everton,
varð einn markheppnasti mið-
framherji, sem um getur í sögu
knattspyrnunnar. Ensku félögin
tóku öll upp þessa aðferð og komst
Frh. á bls. 100
IÞRÓTTIR
95