Morgunblaðið - 20.01.2015, Síða 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 20. JANÚAR 2015
gæti hún átt það til að gefa manni
það. Svona var hún. Slíkar útgáfur
af fögrum heimi áttum við víða
saman. Hún þeysti mikið um víðan
völl, ekki síst um eyjuna bláu. Það
þótti ekkert tiltökumál að hitta
hana af tilviljun á hraðferð ein-
hvers staðar á landinu með golf-
settið í skottinu. Oft áttum við
með henni yndisstundir í grænum
bala, um sólsetursskeið við lygnan
sjó (t.d. Skagafjörð) eða í logn-
drífu úti í skógi. Þá ræddum við
marga gátuna um mannsins um-
komuleysi og þörf hans fyrir kær-
leika og frið. Minningar frá slíkum
samverustundum skjótast nú inn í
tóm harmsins í hjartanu. Og ekki
skal ég þvertaka fyrir það að í ein-
beittum orðræðum þessara góðu
samvista hafi henni tekist að sann-
færa mig um að Guð sé kona. Nú
kveðjum við þig með þakklæti og
söknuði, Elín mín, að okkar hætti,
og vonum að ykkur stöllunum,
Guði og þér, eigi eftir að líða vel
saman á svipaðan hátt og okkur
öllum leið þegar þín naut við
héðra.
Ólafur Mixa og Kristín.
Frábær vinur og samstarfs-
kona er fallin frá. Við minnumst
Elínar G. Ólafsdóttur með virð-
ingu og þakklæti fyrir náinn vin-
skap um árabil. Vinátta er dýr-
mæt í lífinu en það er ekki alltaf
sem trúnaðarsamband myndast
milli vina og samstarfsaðila. Vin-
átta okkar þriggja og sá algeri
trúnaður sem myndaðist okkar í
milli var mikils virði. Árum saman
hittumst við reglulega heima hver
hjá annarri, borðum saman fisk og
gáfum okkur lausan tauminn í um-
ræðum um menntamál, stjórnmál
og það sem efst var á baugi í sam-
félaginu – og oft var mikið hlegið.
Við fórum á flug um skólamálin,
mögulegar leiðir til framfara og
úrlausna í menntun barna og ung-
menna.
Við þrjár áttum einnig ánægju-
legt samstarf á sviði skólamál-
anna. Sem dæmi vorum við saman
í hópi sem mótaði stefnu mennta-
málaráðuneytisins um jafna stöðu
kynja í skólum, í framhaldi þar af
sömdum við námsefni fyrir kenn-
ara og skólastjórnendur, „Upp úr
hjólförunum“, stóðum fyrir nám-
skeiðum og ráðstefnum um jafn-
réttisfræðslu og sóttum saman
ráðstefnur erlendis. Um árabil
unnu Elín og Sigríður að efni fyrir
yngri barnakennara og héldu nær
tug námskeiða um allt land sem
þær nefndu „Barnið í brenni-
depli“. Þær unnu einnig saman að
efni fyrir foreldra um skólabyrjun
og gáfu út ritið „Að byrja í grunn-
skóla“ árum saman ásamt Guð-
bjarti Hannessyni. Elín og Gerður
voru nánir samstarfsmenn um
tíma á Fræðslumiðstöð Reykja-
víkur eftir að Elín lét af störfum
sem kennari og skólastjórnandi.
Þar skipulagði hún m.a. samstarf-
ið við skólastjóra.
Starfsferill Elínar einkenndist
af því hve hugmyndarík og virk
hún var alla tíð við að stuðla að
framförum í skólamálum. Hún var
frumkvöðull að breytingum á
kennsluháttum og var mjög ötul
við að miðla reynslu sinni og hug-
myndum til annarra kennara.
Listrænir hæfileikar og hug-
myndaauðgin naut sín vel í dag-
legu starfi.
Elín var bókelsk og víðlesin.
Hún skrifaði fjölda greina í blöð
og tímarit um menntamál og önn-
ur samfélagsmál og var meðhöf-
undur skýrslna um nýjungar í
skólastarfi, breytingar á kennslu-
háttum o.fl. Árið 2004 gaf Elín út
bók um þróun skólastarfs og
reynslu sína sem kennari, „Nem-
andinn í nærmynd. Skapandi nám
í fjölbeyttu umhverfi“. Þar lýsir
hún m.a. námsumhverfi og
kennslu sinni í Langholtsskóla á
síðari hluta síðustu aldar sem enn
í dag þætti framúrstefnuleg.
Alla tíð barðist Elín fyrir aukn-
um réttindum kvenna og mögu-
leikum þeirra til áhrifa í samfélag-
inu. Hún var formaður
jafnréttisnefndar BSRB og einn
af stofnendum Samtaka kvenna á
vinnumarkaði og Kvennalistans.
Hæfileikar Elínar nutu sín vel í
stjórnmálastörfum og samtökum
kennara, en þess munu aðrir
minnast.
Elín átti miklu barnaláni að
fagna. Hugur okkar er nú hjá
börnunum sem hún hélt svo vel ut-
an um allt til síðasta dags. Aðdá-
unarvert var að fylgjast með því
hve vel þau önnuðust móður sína í
veikindunum. Elínar er sárt sakn-
að. Eftir situr dýrmæt minning
um mikilhæfa konu.
Gerður G. Óskarsdóttir
og Sigríður Jónsdóttir.
Það gustaði af Elínu G. Ólafs-
dóttur – eiginlega í bókstaflegri
merkingu. Hún fór hratt yfir, vildi
enga lognmollu og lét um sig
muna hvar sem hún fór. Ég
kynntist henni fyrst þegar við vor-
um að stofna Kvennaframboðið en
hún kom fljótlega til liðs við þann
hóp sem ákvað að bjóða fram til
borgarstjórnar vorið 1982. Okkur
fannst við hafa himin höndum tek-
ið því að Elín var glæsileg kona
sem hafði ekki aðeins rekið stórt
heimili heldur samtímis stundað
kennslustörf og verið virk í rétt-
indabaráttu kennara. Það
skemmdi ekki fyrir að hún hafði
starfað fyrir Sjálfstæðisflokkinn í
málefnum barna og unglinga og
hennar þátttaka var m.a. sönnun
þess að hugmyndafræði Kvenna-
framboðsins lyti ekki hefðbundn-
um hægri-vinstri-skilgreiningum.
Það sem kom okkur kannski mest
á óvart var hversu róttæk hún var.
Sérhyggja var eitur í hennar bein-
um og hún vildi að fólk talaði
skýrt. Það gerði hún ætíð sjálf.
Við Elín áttum talsvert sam-
starf að borgarmálum um árabil.
Hún var varaborgarfulltrúi
Kvennalistans 1986-1988 en tók
þá við af mér sem borgarfulltrúi á
miðju kjörtímabili í samræmi við
útskiptareglu Kvennalistans. Ég
held ég geti fullyrt að hún hafi líka
átt sæti á öllum framboðslistum
Kvennalistans til Alþingis og hún
tók alla tíð virkan þátt í starfi sam-
takanna. Elín var ekki bara mjög
pólitísk og einörð heldur var hún
líka skemmtileg og lífsglöð og
góður félagi. Ég hafði ekki fyrr
tekið við starfi borgarstjóra vorið
1994 en Elín heimsótti mig á skrif-
stofu mína í Ráðhúsinu til að
kanna hvort ekki væri allt í lagi.
Eins og aðrar Kvennalistakonur
var ég því vönust að vinna öll mín
verk sjálf án ritara eða mikillar
aðstoðar. Elín sá að ég ætlaði að
halda áfram uppteknum hætti og
benti mér móðurlega á að það
gæti orðið tímafrekt og ég ætti að
nýta mér þá aðstoð sem mér stæði
til boða í Ráðhúsinu. Ég þyrfti t.d.
ekki sjálf að hringja öll mín símtöl.
Í annarri heimsókn komst hún að
því að ég var með áform um að
gifta mig þetta sumar en hafði lítið
gert í að undirbúa sjálfa mig og
hafði enn ekki keypt viðeigandi
föt.
Það var eins og við manninn
mælt, Elín fór í búðir, fékk lánuð
föt og skó fyrir mig að máta og bar
þetta allt upp í Ráðhús. Minnis-
stæðast í þessu fatasafni var for-
láta blúndusamfella sem henni
fannst einboðið að ég ætti að
klæðast undir kjólinn. Niðurstað-
an varð sú að allt sem ég klæddist
þennan dag hafði Elín valið.
Ég hafði ekki mikil samskipti
við Elínu hin síðari ár en ég veit að
þau reyndust henni erfið vegna
veikinda. En þó að líkaminn hafi
látið undan síga er ég viss um að
andi hennar var óbugaður og hef-
ur að lokum farið úr mannheimum
með gusti. Þess vegna finnst mér
einhvern veginn við hæfi að leggja
henni í munn lokaorðin úr Drápu,
ljóðabók Gerðar Kristnýjar:
Ég spandéra ekki
fleiri dögum hér
en ég þarf
lyfti mér til flugs
hverf í kóf
Ég kveð þessa stórbrotnu konu
með þakklæti fyrir allar samveru-
stundirnar fullar af kvennapólitík
og vináttu og votta börnum henn-
ar, barnabörnum og fjölskyldu
allri samúð mína og Hjörleifs.
Ingibjörg Sólrún Gísladóttir.
Hún fallega Elín er farin frá
okkur. Hún var ein af þessum
manneskjum sem bæta hvern
mann og gleðja hverja stund. Elín
var ein af fjölmörgum konum sem
tókust á loft og flugu með nýrri
kvennahreyfingu sem bauð fram
kvennalista, kvennaframboðið
1982. Þar sameinuðust konur úr
öllum flokkum sem buðu fram á
lista til bæjarstjórnarkosning-
anna í Reykjavík og á Akureyri.
Rauðsokkahreyfingin hafði rutt
braut en nú voru komnir nýir
tímar og næsta skref í huga
margra kvenna var sérstakt
kvennaframboð rétt eins og
snemma á öldinni sem leið.
Kvennaframboðið fékk tvo borg-
arfulltrúa í Reykjavík 1982 og
einn bæjarfulltrúa á Akureyri.
Samkvæmt útskiptireglu fram-
boðsins kom Elín inn í borgar-
stjórnina 1988 og var þar í fjögur
ár. Lengst störfuðum við saman í
félagsmálaráði þar sem við vorum
í fimm ár; hún var góður og sann-
gjarn samstarfsmaður.
Við Elín urðum strax vinkonur
og hún varð vinkona okkar allra,
hvar í flokki sem við stóðum. Hún
var vön að vinna með fólki. Mörg-
um bæði sem skólastjórnandi og
svo var hún virk í stéttarfélaginu
sínu. Hún kunni að finna það besta
í hverjum og einum og rækta það.
Þetta var góður eiginleiki í borg-
arpólitíkinni í höfuðborginni eins
og annars staðar. Svo skemmdi
ekki fyrir að hún hafði góða kímni-
gáfu og svo tók hún alltaf málstað
þeirra sem minna máttu sín. Hún
var góður félagi og skemmtileg.
Vinátta sem skapaðist á þessum
tímum meðal minnihlutans í borg-
arstjórninni stuðlaði m.a. að því að
Reykjavíkurlistinn gat orðið að
veruleika. Elín var ákafur stuðn-
ingsmaður hans.
Þegar við Svavar fluttum til
Winnipeg 1999 áttum við lítið
nærri 100 ára gamalt hús á Eyr-
arbakka. Við báðum Elínu að
passa húsið fyrir okkur á meðan
við vorum að ákveða hvort við ætl-
uðum að selja það og það tók hún
að sér. Dreif í að mála útidyra-
hurðina svo fallega eins og hennar
var von og vísa og þar leið henni
vel enda ekki annað hægt þarna í
Skúmsstaðahverfinu.
Ég er þakklát fyrir að hafa
kynnst henni Elínu og fengið
tækifæri til að starfa með henni að
bættum hag borgarbúa og það var
alltaf gefandi að vera nálægt
henni.
Við Svavar sendum fjölskyldu
Elínar okkar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Guðrún Ágústsdóttir.
„Stelpur! Þetta gengur ekki
lengur, nú þurfum við að gera eitt-
hvað, við þurfum að hittast, halda
fund, það þarf að koma þessari
ríkisstjórn frá,“ sagði Elín og sló í
borðið – sjálfri sér lík alla tíð.
Þetta var í nóvember síðastliðnum
þegar við heimsóttum hana.
Elín var baráttukona, skapheit
og áköf, fór jafnvel offari á stund-
um þegar henni hitnaði í hamsi.
Hún hafði lengi tekið þátt í kjara-
baráttu kennara, bjó að víðtækri
reynslu sem kennari og jafnrétti
og kvenfrelsi brunnu á henni.
Það var því rökrétt að hún yrði
ein af stofnendum Kvennafram-
boðsins í aðdraganda sveitar-
stjórnarkosninganna 1982. Varð
hún strax virk og áhugasöm og
lagði margt til hugmyndafræði og
stefnuskrár framboðsins. Vegna
fyrri reynslu beitti hún sér sér-
staklega í launamálum kvenna og
skólamálum. Ári síðar, þegar hug-
myndir um að bjóða fram til Al-
þingis kviknuðu, studdi Elín ein-
dregið stofnun Kvennalista og
varð áfram mjög öflug og gefandi í
starfi hans.
Elín var stórglæsileg, aðsóps-
mikil og glaðbeitt, hnykkti til
höfðinu og kastaði hárinu aftur áð-
ur en hún hóf mál sitt. Það var
reisn yfir Elínu og hún bar af öðr-
um konum í klæðaburði, hafði fág-
aðan og hugmyndaríkan smekk
og lét ekki sjá sig öðruvísi en í
toppstandi.
Elín var fulltrúi Kvennalistans í
borgarstjórn Reykjavíkur 1988-
1992. Þar var hún vakin og sofin
yfir kvenfrelsi og jafnrétti og sat
m.a. í atvinnumálanefnd og félags-
málaráði.
Elín var góður félagi og tók af
einlægni og gleði þátt í hinum fjöl-
mörgu landsfundum, vorfundum,
krísufundum og skemmtifundum
sem fylgdu hinni ógleymanlegu
kvennabaráttu Kvennaframboðs
og Kvennalista, því ótrúlega æv-
intýri sem við skópum og breytti
íslenskum stjórnmálum.
Eftir mikilvægar umræður
dagsins þar sem Elín lagði jafnan
margt til málanna og góð niður-
staða hafði fengist naut hún sín
með okkur stöllum við undirbún-
ing kvöldskemmtunar sem var
grundvöllur til að treysta órjúfan-
lega samstöðu hópsins. Með
hlátrasköllum og lögg í glasi, þar
sem slegið var á léttu nóturnar,
var pjattast, skipst á varalitum,
naglalakki og hárgreiðslur prófað-
ar.
Þannig munum við Elínu vin-
konu okkar í alvöru og gleði og
þökkum henni samfylgdina.
Gengin er merk kona. Við vottum
börnum Elínar og fjölskyldunni
allri innilega samúð.
Danfríður Skarphéðinsdóttir,
Guðrún Agnarsdóttir,
Kristín Ástgeirsdóttir,
Kristín Einarsdóttir,
Kristín Jónsdóttir,
Sigríður Lillý Baldursdóttir,
Sigrún Sigurðardóttir,
Þórhildur Þorleifsdóttir.
Elín G. Ólafsdóttir var sterk
kona. Styrkur hennar birtist í
þeirri seiglu að sleppa ekki tökum
á neinu því baráttumáli sem hún
trúði á uns hún taldi að því yrði
ekki mjakað lengra um sinn í átt
að réttlátri niðurstöðu.
Þetta gilti jafnt um málefni er
snertu nánasta umhverfi og einka-
líf sem og hin er tengdust al-
mannahag og samfélagsháttum.
Hún var sjálfri sér samkvæm í
málafylgju sinni hvar sem var og
Hugði ei sannleik hóti betri
hafðan eftir Sankti-Pétri
heldur en ef svo hending tækist,
húsgangurinn á hann rækist.
(St.G.St.)
En jafnframt bar hún í brjósti
nægilegt veruleikaskyn úr upp-
vexti sínum og lífsreynslu til þess
að skynja það í umræðum um
hvert eitt vandamál hvenær kom-
ið væri að þeim mörkum að varla
yrði með góðu móti lengra komist,
þótt hvergi hefði verið viljandi
hopað.
Þessir eiginleikar gerðu hana
að sterkum uppalanda og ættmóð-
ur, mikilvirkum kennara og
áhrifavaldi í skólamálum og loks
að þýðingarmiklum þátttakanda
og álitsgjafa í íslensku stjórnmála-
lífi og starfi stéttasamtaka á síðari
áratugum aldarinnar sem leið. Sú
einurð sem birtist í því að láta ekki
erfiðleika eða hindranir buga sig
reyndist Elínu vel og lengst af
mátti hún vel við una glímu sinni; í
síðustu rimmunni gaf hún heldur
ekkert eftir fyrr en séð varð að
þar næðist engin málamiðlun.
Elín útskrifaðist 1954 úr Kenn-
araskóla Íslands, stofnun sem nú
heyrir sögunni til. Hún og bekkj-
arbróðir hennar, Matthías Har-
aldsson, felldu hugi saman og
urðu lífsförunautar ævi hans á
enda. Árgangur þeirra í Kennara-
skólanum taldi tæpa þrjá tugi, fólk
á aldrinum sautján ára til þrítugs
við fyrstu kynni, af öllum lands-
hornum og sprottið upp úr hvers
konar umhverfi íslenskrar alþýðu.
Það leiddi af uppruna og kring-
umstæðum hópsins að langtímum
saman varð ekki betur séð en að
stór hluti af honum teldi sig eiga
innan hans sína nánustu, og þau
farsælu vinatengsl reyndust í
mörgum tilvikum órjúfanleg þótt
námi lyki og árin liðu. Húsakynni
hjónanna Elínar og Matthíasar
voru hvarvetna bæði heimkynni
fjölskyldunnar, félagsmiðstöð
vina og samstarfsmanna og af-
drep og ráðleggingastöð fjölda
óheppinna, hrjáðra og vansælla
einstaklinga. Þau eignuðust sex
börn, unnu samhent að því að efla
velferð sinnar stóru fjölskyldu og
uppskáru í börnum sínum og
barnabörnum ríkuleg laun erfiðis-
ins.
Elín var ásamt manni sínum
einn af leiðtogum okkar bekkjar-
systkinanna og hafði forgöngu um
fjölþætt viðhald tengsla. Fyrir
þetta þökkum við og makar okkar
að leiðarlokum og sendum afkom-
endum Elínar og fjölskyldum
þeirra einlægar samúðarkveðjur.
F.h. bekkjarfélagsins Neista,
Hinrik Bjarnason.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug vegna andláts og útfarar elskulegs
föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
SVEINBJARNAR INGIMUNDARSONAR.
Örn Sveinbjarnarson, Guðrún Ólöf Guðmundsdóttir,
Sigurður Ingi Sveinbjarnarson,
Markús G. Sveinbjarnarson, Selma Filippusdóttir,
Ingimundur Sveinbjarnarson,
Hrafn Sveinbjarnarson, Anna Dóra Pálsdóttir,
Ester Sveinbjarnardóttir, Magnús Sigurðsson,
Helga Sif Sveinbjarnardóttir, Haukur Örn Jónsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær eiginmaður, faðir, tengdafaðir og afi,
GUÐBJARTUR GUÐMUNDSSON,
Húnabraut 34,
Blönduósi,
lést á Sjúkrahúsi Akureyrar mánudaginn
12. janúar.
Útförin fer fram í Blönduóskirkju laugardaginn
24. janúar kl. 14.00.
Blóm og kransar afþakkaðir en þeim sem vilja minnast hans er
bent á Heilbrigðisstofnunina á Blönduósi, Heimilisiðnaðarsafnið
á Blönduósi eða Orgelsjóð Blönduóskirkju.
Margrét Ásmundsdóttir,
Ragney Guðbjartsdóttir,
Þórhalla Guðbjartsdóttir, Vilhjálmur Karl Stefánsson,
Jónína M. Guðbjartsdóttir, Sigurjón Þór Vignisson,
Kristinn Ólafsson, Mareva Nardelli,
Margrét A. Vilhjálmsdóttir, Ágúst Þorvaldsson,
Guðbjartur S. Vilhjálmsson, Ágústa Rós Ingibjörnsdóttir,
Freyja Rán Sigurjónsdóttir,
Jónatan Þór Sigurjónsson.
✝
Hjartkær eiginkona mín og móðir okkar,
NANNA INGIBJÖRG HELGADÓTTIR,
Boðaþingi 22,
Kópavogi,
lést á Landspítalanum föstudaginn 16. janúar.
Kristján Fr. Guðmundsson,
Helga Kristjánsdóttir,
Guðmundur Fr. Kristjánsson,
Guðný Björg Kristjánsdóttir,
Smári Kristjánsson.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför ástkærrar móður
okkar og tengdamóður,
HJÖRDÍSAR SIGURÐARDÓTTUR.
Sérstakar þakkir sendum við sr. Valgeiri
Ástráðssyni og starfsfólki Eyrarbakkakirkju.
Einnig þökkum við starfsfólki Sóltúns hlýhug og góða umönnun.
.
Björgvin Konráðsson, Sigurbjörg Árnadóttir,
Jónina Konráðsdóttir, Gunnar Gunnarsson,
Konný Breiðfjörð Leifsdóttir, Grétar Einarsson,
Hinrik Sigurjónsson,
Jessica Sigurjónsson,
Friðrik Sigurjónsson, Þuríður Gunnarsdóttir.
✝
Ástkær móðir mín, tengdamóðir, amma og
langamma,
ÓSK SIGURÐARDÓTTIR,
Barmahlíð 49,
Reykjavík,
andaðist á hjúkrunarheimilinu á Egilsstöðum
mánudaginn 29. desember.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hinnar látnu.
Guðrún Gunnarsdóttir, Pétur Elisson,
barnabörn og barnabarnabörn.