Morgunblaðið - 22.01.2015, Blaðsíða 29

við hlið í Brekkubænum og við
mæðginin skottuðumst yfir á
tásunum til þín í kósýheit, kex
og ís. Þið Máni Freyr í feluleik,
hann á öðru aldursári, þú hálf-
níræð að troðast inn í fataskáp
og þið hlóguð bæði svo innilega.
Og þegar þú varst orðin þreytt,
þá spurðirðu bara hvort við ætl-
uðum ekkert að fara heim og
hlóst á þinn einstaka hátt. Já,
þú varst alveg einstök, það er
bara þannig.
Ég gæti haldið áfram svo
lengi, elsku fallega ljúfa amma
mín með mjúku hendurnar og
hlýja faðminn. Það er komið að
kveðjustund og hún er bæði ljúf
og sár.
Mér finnst ég lukkunnar
pamfíll að hafa fengið að njóta
samvista við þig og afa eins
mikið og lengi og raun varð.
Minningar og myndir ylja og
karamellukakan verður bökuð
þér til heiðurs um ókomna tíð.
Elsku hjartans amma mín, ég
kveð þig með fimmföldum fing-
urkossi og sé þig hlæja með
kankvíslegt blik í augum. Ég
veit þú knúsar þá sem mér þyk-
ir vænst um. Þangað til næst,
þín ömmu- og afastelpa,
Katrín Brynja.
Hún amma mín var afbragðs
sómakona. Það sagði líka afi
Sæmundur þegar hann henti í
vísu handa mér, þá fimm ára og
lét fylgja með aftan á postulíns-
bolla sem þau máluðu handa
mér.
Litla dótturdóttir mín,
draumur minna vona,
vertu eins og hún amma þín
afbragðs sómakona.
Þau voru reyndar bæði af-
bragðs sómafólk og mér fannst
alltaf endalaust gaman að koma
til þeirra og fá að vera hjá þeim
í Miðtúni. Þau voru alltaf að
skapa eitthvað, afi að mála kist-
ur út í skúr, amma að prjóna
peysur á prjónavélina eða þá
þau bæði að mála postulín inn í
postulínsherbergi, þar sem allt
angaði af olíum og spritti.
Amma mín var húmoristi og
náttúrubarn, listamaður í eðli
sínu sem varðveitti barnslega
gleðina fram undir það síðasta.
Heimili hennar og afa var ein-
stakt og ævintýri líkast, með
málverk upp um alla veggi og
steina og skeljar á víð og dreif.
Þar þótti mér alltaf gott að vera
og þar var mikið brallað og
hlegið.
Síðustu 17 árin var hún búin
að vera án afa Sæmundar en
umvafin fjölskyldu sinni sem
elskaði hana og dáði.
Ég er búin að kvíða því lengi
að þurfa að skrifa þessi orð og
kveðja hana. Við vorum samt
búin að ræða um þann dag að
hún værir farin og ég bað hana
að láta mig vita hvernig þetta
væri allt saman þarna hinum
megin. Hún tók þeirri bón
minni ljúflega með blik í auga
og sagðist skyldi gera það.
Hún amma Sigríður var ekki
mikil að vexti en skilur samt
eftir sig stórt skarð í okkar
hópi. Ég get auðvitað ekki ann-
að en samglaðst henni fyrir að
fá loksins að fara eftir langa og
góða ævi en mikið er erfitt að
horfa á eftir henni fara.
Takk fyrir allt, elsku amma.
Þín nafna,
Sigríður Þóra.
Kæra mágkona. Það er svo
ótal margs að minnast af langri
ævi. Mér er efst í huga mikið
þakklæti fyrir allt það sem þú
varst mér og minni fjölskyldu.
Þú varst börnum okkar Eiríks
ástrík frænka og ánægjustund-
irnar voru margar. Þú reyndist
mér líka góð vinkona og það var
gott að eiga þig að.
Úr hjarta mínu hverfur treginn
er ég hugsa um hlátur þinn.
Bros þitt veitti birtu á veginn
betri um stund varð heimurinn.
Farðu í friði, góði vinur.
Þér fylgir hugsun góð og hlý.
Þar til heimsins þungi dynur
þokar okkur heim á ný.
(Magnús Einarsson)
Kæra Sigga, ég þakka þér
fyrir allar ánægjulegu samveru-
stundirnar. Sendi öllum ástvin-
um mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Þórdís Sigurðardóttir (Dísa).
Frost er úti, fuglinn minn,
ég finn hvað þér er kalt.
Nærðu engu í nefið þitt.
Því nú er frosið allt?
En ef þú bíður augnablik
ég ætla að flýta mér,
að biðja hana mömmu mína
um mylsnu handa þér.
(Höf. ók.)
Elsku langamma. Nú ert þú
farin til Guðs og þar er allt
hvítt, allt í kring og allir eru
hvítir. Það var gaman að heim-
sækja þig, fá kex og leika í snið-
uga rúminu þínu. Þínir lang-
ömmustrákar,
Nói Baldur og Hrafnar Þór.
Elsku langamma. Það var svo
gott og gaman að koma til þín í
Brekkubæ og fá kex og ís og
fara í feluleik með þér. Það var
gaman að sjá alla fuglana sem
þú gafst að borða.
Takk fyrir að kenna mömmu
minni að baka karamellukök-
una, og vonandi getur hún gert
hana bráðum alveg eins og þú
gerðir hana.
Þinn langömmustrákur,
Máni Freyr.
Hún Sigríður Þórðardóttir,
Sigga frænka, á sér sérstakan
stað í hjörtum okkar krakkanna
sem ólumst upp við Álfhólsveg-
inn í Kópavogi. Hún Sigga var
stóra systir pabba, henni fannst
hún alla tíð bera nokkra ábyrgð
á þeim strák og við börnin hans
nutum svo sannarlega góðs af
því.
Reyndar var það svo að
„Sigga frænka“ var nánast sam-
heiti við „Sigga og Sæmi“, enda
var Sæmundur maður hennar
okkur líka einstaklega góður.
Þau hjón reyndust foreldrum
okkar afskaplega vel. Pabbi og
mamma byrjuðu sína sambúð í
kjallaranum í Miðtúni 24 og í
æsku okkar var mikill samgang-
ur á milli fjölskyldnanna. Við
minnumst samfagnaða á jólum,
áramótum, páskum og afmæl-
um, allt er þetta sveipað mikl-
um ævintýraljóma. Í hugann
koma einstaklega flott pipar-
kökuhús, listilega handmálað
jólapostulín, mávastell og Mack-
intosh. Við munum líka ótal
ferðir í sumarbústaðinn við Sil-
ungatjörn, ferðalög austur á
land og fjölskylduferðir vestur í
Dali. Sigga og Sæmi voru ein-
staklega iðin við að bjóða okkur
einu eða fleirum með í þessar
ferðir og í minningunni voru
þetta allt sólskinsdagar. Fallegu
mynstruðu peysurnar sem
Sigga frænka prjónaði í prjóna-
vélinni voru í miklu uppáhaldi
hjá okkur. Öll eigum við líka
fallega málaða postulínsmuni
unna af þeim hjónum og er
handbragðið einstakt. Tilfinn-
ingalegt gildi þessara gripa fer
vaxandi eftir því sem árin líða.
Sigga frænka var okkur ein-
staklega hlý og áhugasöm um
okkar hagi. Við eigum henni
mikið að þakka.
Við vottum frændsystkinum
okkar þeim Rúnu, Kollu, Auju
og Sigurði Rúnari ásamt fjöl-
skyldum þeirra innilega samúð.
Sæmundur, Guðrún Sigríð-
ur, Þórður Herbert, Stef-
anía, og Hrafnhildur Eiríks-
börn.
Við leiðarlok hvarflar hugur-
inn til upphafsins. Ég kynntist
Sigríði barnung, um það leyti
sem við Kolbrún, dóttir hennar,
gátum ferðast óstuddar milli
heimila okkar í Miðtúninu og
urðum vinkonur upp frá því.
Mig langar að minnast Siggu
frá þeim tíma. Sigga var falleg
kona, dökk á brún og brá, smá-
vaxin og létt á fæti. Mér finnst
hún hafi verið sístarfandi, skap-
andi eitthvað fallegt. Hún rækt-
aði líka garðinn sinn, þar uxu
meðal annars gulrætur, sem
hún saxaði niður, stráði sykri á,
og gaf okkur Kollu svo ofan á
rúgbrauðssneið.
Ég get enn þann dag í dag
framkallað þetta dásamlega
bragð! Í garðinum voru líka sól-
ber og rifsber og löngu síðar, á
mínu fyrsta búskaparári, fékk
ég að njóta þessara berja til að
búa til sultu. Sigga prjónaði
mér lopapeysu, þegar ég ung-
lingur var einn vetur í London –
hún yljaði mér lengi. Það er erf-
itt að minnast Siggu án Sæ-
mundar, en þau voru afar sam-
hent. Þó að húsið þeirra væri
ekki stórt í fermetrum var það
sneisafullt af fallegum munum;
margt, og ef til vill flest, sem
þau höfðu málað, saumað,
prjónað, smíðað, jafnvel úr ýsu-
beini … og skreytt sjálf – lista-
fólk.
Margir þessir hlutir eru mér
mjög minnisstæðir. En það voru
ekki aðeins fagrir hlutir sem
prýddu heimili Siggu og Sæ-
mundar, heldur einnig and-
rúmsloftið – sem erfitt er að
festa á blað, en tilfinningin um
veruna á heimilinu er ógleym-
anleg. Öllu var haldið til haga;
líka einhverju skrýtnu, sem litl-
ar stelpur létu sér um munn
fara, var haldið á lofti svo enn
þann dag í dag getum við vin-
konurnar hlegið að því hvað við
vorum einu sinni skemmtilegar!
Við Kolla fengum stundum góð-
ar hugmyndir, sem féllu þó ekki
allar í góðan jarðveg, væri þeim
hrint í framkvæmd, og þá varð
Sigga reið.
Hver hefði ekki orðið það,
þegar dóttir hennar, með
dyggri aðstoð vinkonunnar,
málaði hvítu sparikápuna sína
með rauðri húsamálningu?
Ég minnist stórkostlegra af-
mælisboða Kollu, þar sem við
sátum á litlum handmáluðum
stólum og á borðum var pip-
arkökuhús, listilega skreytt,
ásamt öðru góðgæti. Sigga og
Sæmi gáfu mér einn slíkan stól,
hann skipar nú heiðurssess í
minni stofu. Einu sinni voru öll
börnin í afmælinu látin teikna
litla mynd á stóran dúk og
seinna saumaði Sigga síðan all-
ar myndirnar í fallegum litum.
Sigga og Sæmundur höfðu mikil
áhrif á litla stelpu í Miðtúninu
og fyrir það þakka ég af alhug
og minnist þessara góðu hjóna
með hlýju.
Þó að Sigga mín héldi að
austfirsku genin hennar kæmu í
veg fyrir að hún gæti dáið fékk
hún þó ekki flúið sitt skapadæg-
ur fremur en aðrir. Nú hefur
hún kvatt, enda orðin göng-
umóð að loknu löngu og farsælu
dagsverki.
Blessuð sé minning Sigríðar.
Áslaug Benediktsdóttir.
MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 22. JANÚAR 2015
Hver hefði hald-
ið fyrir fimm árum
að þetta myndi
enda svona, bóndi á
besta aldri og full-
ur orku alla tíð,
sterkbyggður, skynsamur,
ábyrgur, vinnusamur, athugull,
alveg grjótharður myndi falla
fyrir meini sem oft er hægt að
lækna í dag eða halda í skefj-
um. Ég er sár, sorgmæddur
eins og við öll erum en reynum
að horfa jákvætt fram á veginn
og kalla fram okkar bestu
minningar um Þóri.
Oft var ég gestur á heimili
Þóris og Guðnýjar á Selalæk,
tengt smalamennsku, passa
krakkana eða bara í heimsókn.
Þar er gott að koma og hefur
alltaf verið. Allt mögulegt var
rætt við eldhúsborðið milli him-
ins og jarðar og málin skoðuð
frá ýmsum hliðum með hlátri
Guðnýjar og eftirhermutöktum
frænda.
Það kom fyrir í eitt sinn að
ég spurði mig að því hvort eitt-
hvað gæti hent Þóri, eitthvað
alvarlegt. Þá kom ég að vori
niður á Selalæk og hitti
Þórir Jónsson
✝ Þórir Jónssonfæddist 2. júlí
1957. Hann lést 5.
janúar 2015. Útför
Þóris fór fram 12.
janúar 2015.
skemmtilega á því
gripabíllinn var á
hlaðinu og til stóð
að setja nokkur
naut í sláturhús.
Ég hafði sjálfur
unnið í sláturhúsi
og vissi að naut-
gripirnir eru ekki
alltaf eins og hug-
ur manns. Við at-
ganginn að koma
nautunum á bílinn
unnu bræðurnir Bjarni og Þór-
ir eins og smurð vél samanber
allt sem ég horfði uppá í þeirra
búskap, þ.e samheldni og góð
vinnubrögð. Hins vegar gekk
illa að finna þeim stað á bílnum
þar sem nautin vildu ekki inn
eftir að þau voru komin á lyft-
una.
Þá stekkur Þórir uppá bíl og
snarar sér inn til nautanna og
heyrist þá í Bjarna lágum róm:
„Þórir bíddu,“ nautin virkuðu
hissa en eitt þeirra óð í frænda
og náði að klemma hann við
grindurnar og komst Þórir við
illan leik aftur upp á grindur en
nautið náði að stanga hann
nokkrum sinnum áður en yfir
lauk og þrýsti verulega að baki
og fótleggjum. Sá var fljótur
upp úr eins og hann fór af stað
en kappið hvarf ekki, það fór
sko ekki neitt.
Við höggin mölbrotnaði sím-
inn sem hann var með í vas-
anum en það var ekki skoðað
fyrr en nautin höfðu hlýtt og
hann sjálfur kannað ástandið á
sér. Þórir þvertók fyrir að hann
hefði meitt sig og ótrúlegt að
beinbrot hafi ekki hlotist af
þessum höggum. Nei, sennilega
gæti ekkert slæmt hent hann
frænda var það sem ég hugsaði
eftir þennan dag.
Alla tíð hefur smalamennska
heillað mig og þar átti Þórir
frændi stóran þátt í að skapa.
Óhikað setti hann mann á hest
og tók mig með ef ég vildi og
hvort sem það var smalað á
Selalæk eða Geitasandi með
Skúla.
Þórir bað Guðnýju að ná í
gallann nú í lok desember þeg-
ar ég síðast leit til þeirra, þá
gekk hann fram af mér en
gladdi mig óneitanlega þótt
ekkert hafi orðið af því brölti
sem við ákváðum í skynsemi að
sleppa um sinn.
Við horfum nú á eftir Þóri,
mætum bónda sem fæddist,
ólst upp og tók við búi foreldra
sinna á Selalæk og byggði sveit
með fjölskyldu, bræðraböndum
og af myndarskap. Ekki síður
samhliða veikindum sem hófust
2010 og þar til yfir lauk. Hans
verður minnst víðar en á Rang-
árvöllum og víðar en á Suður-
landi, stoltur segi ég: þú varst
frændi góður og hvatning í
minni bernsku. Elsku Guðný,
Þráinn, Sesselía, Birta Sólveig
og aðrir aðstandendur, ég votta
ykkur mína dýpstu samúð.
Guðmundur Árnason.
En komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið
og þín er liðin æviönn
á enda skeiðið runnið.
Í hugann kemur minning mörg,
og myndir horfinna daga,
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga.
(Höf. ók.)
Með örfáum orðum langar
mig að þakka Guðmundi,
tengdaföður mínum, tryggð og
velvild frá okkar fyrstu kynnum
en hann kvaddi þennan heim
rétt fyrir Þorláksmessudag. Sá
dagur er, og verður, mér alltaf
ofarlega í huga.
Guðmundur
Þorleifsson
✝ GuðmundurÞorleifsson
fæddist 14. janúar
1920. Hann lést 22.
desember 2014. Út-
för Guðmundar fór
fram 6. janúar
2015.
Það var alltaf
fastur liður hjá
okkur Jóhanni að
heimsækja ykkur
Jóhönnu á Þorláks-
messukvöld, þá
fyrst fannst mér
jólin vera komin.
Guðmundur var í
raun mikið jólabarn
og naut þess ávallt
að sýna okkur jóla-
ljósin sem hann
hafði sett upp af mikilli smekk-
vísi, enda mikill nákvæmnismað-
ur og snyrtimenni. Þessum sið
hélt ég síðan áfram, eftir að Jó-
hann og Jóhanna féllu frá, og
fann ég hvað þessi stund var
okkur báðum kær.
Nú hefur þú kvatt þetta jarð-
neska líf og hverfur á braut til
ástvina okkar. Takk fyrir það
sem þú varst mér. Sendi öllum
aðstandendum innilegar samúð-
arkveðjur. Hvíldu í friði.
Sigríður Matthíasdóttir.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
SIGRÚN MAGNÚSDÓTTIR
frá Hrauni í Grindavík,
Melgerði 21,
Kópavogi,
sem lést þriðjudaginn 13. janúar, verður jarðsungin frá
Kópavogskirkju föstudaginn 23. janúar kl. 13.00.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á líknarstofnanir.
.
Sigurliði Guðmundsson, Ríkey Guðmundsdóttir,
Katrín Guðmundsdóttir,
Anna Þórdís Guðmundsdóttir, Jón Steinar Guðjónsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
SIGURBORG SKÚLADÓTTIR
frá Stykkishólmi,
sem lést sunnudaginn 18. janúar á
hjúkrunarheimilinu Sóltúni, Reykjavík,
verður jarðsungin frá Fella- og Hólakirkju
föstudaginn 23. janúar kl. 15.00.
Jarðsett verður í Stykkishólmskirkjugarði.
.
Guðrún Lovísa Víkingsdóttir, Viðar Vésteinsson,
Skúli Víkingsson, Ingibjörg Kaldal,
Halldór Víkingsson,
Ingvar Víkingsson,
Guðný Óladóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elskulegur sonur okkar, bróðir, mágur,
barnabarn og frændi,
ÞÓRÓLFUR SVERRISSON,
Þóró,
verður jarðsunginn frá Lindakirkju
föstudaginn 23. janúar kl. 13.00.
.
Þóra Jónasdóttir, Sverrir Karlsson,
Hrund Sverrisdóttir, Burkni Jóhannesson,
Sigurgarður Sverrisson, Tuktar Insorn,
Sigrún Daníelsdóttir, Guðbjarni Traustason,
Þorbjörg Ingibergsdóttir, Sverrir Traustason,
Jónas Kr. Jónsson, Bjarmar Ernir Waage
og systkinabörn.
Samúðarskreytingar • Útfaraskreytingar
| Blómasmiðjan Grímsbæ | S. 588 1230 |