Morgunblaðið - 18.03.2015, Page 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 18. MARS 2015
✝ Kristjana Jóns-dóttir fæddist í
Hörgsdal á Síðu 3.
apríl 1927. Hún lést
á hjúkrunarheim-
ilinu Skógarbæ 25.
febrúar 2015.
Kristjana var
dóttir hjónanna
Jóns Bjarnasonar,
f. 14.4. 1887, d.
10.12. 1977, og
Önnu Kristófers-
dóttur, f. 15.4. 1891, d. 27.1.
1967. Hún var fjórtánda í röð
fimmtán systkina; varð elst
þeirra allra og síðust til að falla
frá. Börn Jóns og Önnu auk
Kristjönu voru: Ragnar Friðrik,
f. 3.5. 1908, d. 5.4. 1988, Helga,
f. 26.4. 1909, d. 12.3. 1992, Krist-
jana, f. 23.9. 1910, d. 19.4. 1925,
Bjarni, f. 16.11. 1911, d. 2.1.
1999, Sigrún, f. 23.12. 1912, d.
30.4. 1973, Kristófer, f. 31.7.
1914, d. 23.7. 1997, Anna Krist-
ín, f. 6.2. 1916, d. 5.3. 2003, Jak-
ob, f. 6.3. 1917, d. 11.11. 1999,
Ólafur, f. 6.3. 1919, d. 31.12.
2006, Hermann Guðjón, f. 25.5.
1921, d. 14.9. 1997, Páll, f. 26.10.
1922, d. 13.5. 2000, Rannveig, f.
20.12. 1924, d. 30.1 2007, Hall-
dór, f. 9.3. 1926, d. 24.10. 2011,
og Ólafía Sigríður, f. 21.5. 1929,
d. 1.6. 1984.
Kristjana var fjögurra vikna
þegar fjölskyldan fluttist frá
Hörgsdal að Keldunúpi í sömu
1982. 3) Anna Rósa, f. 3.4. 1957.
M. Jens Ágúst Jóhannesson, f.
9.7. 1959. Börn þeirra: Jóhann
Garðar, f. 11.9. 1992, og Ásta
Rósa, f. 8.2. 1996. 4) Helga, f.
15.5. 1959. Barnsfaðir: Krist-
mann Árnason, f. 18.8. 1957.
Sonur þeirra Sigurjón Árni, f.
1.12. 1976. M. Steinar Sigurðs-
son, f. 13.9. 1958. Börn þeirra:
Þorbjörg Anna, f. 3.9. 1991, og
Kristjana Björk, f. 9.5. 1995. 5)
Heiðar, f. 9.12. 1963. M. Sólveig
Guðfinna Jörgensdóttir, f. 10.2.
1968. Börn þeirra: Hörður Ern-
ir, f. 11.6. 1994, Úlfar Birnir, f.
27.3. 1997, og Iðunn Hekla, f.
14.5. 1999. Fyrir átti Sigurjón
Svein, f. 6.2. 1952. Barnsmóðir
Stefanía Ingólfsdóttir, f. 2.12.
1930. M. Erla Skaftadóttir, f.
12.2. 1954. Börn þeirra eru: Þor-
varður, f. 28.11 1977, Klara, f.
25.10. 1982, og Skafti, f. 30.12.
1984. Alls eru afkomendur
Kristjönu og Sigurjóns 30 tals-
ins.
Kristjana og Sigurjón fluttu í
Kópavog 1954. Fyrst í lítið þrí-
býlis-raðhús við Hlíðarveg 17,
nú nr. 27, og síðar í nr. 29a á
horni Hlíðarvegar og Grænut-
ungu. Í Bræðratungu bjuggu
þau svo frá 1960 þar sem Bygg-
ingasamvinnufélag verkamanna
byggði raðhús. Í Kópavogi starf-
aði Kristjana meðal annars við
ræstingar í Gagnfræðaskóla
Kópavogs og til starfsloka við
barnagæslu á róló, fyrst á
Hlíðarvelli við Hlíðarhvamm, þá
á Brekkuvelli í Þverbrekku og
síðast á Snælandsvelli.
Útför Kristjönu fer fram frá
Digraneskirkju í dag, 18. mars
2015, kl. 13.
sveit. Þar ólst hún
upp til 15 ára ald-
urs er fjölskyldan
flutti 1942 að Mos-
um í landi Geir-
lands á Síðu. Þar
þurfti að byggja yf-
ir fólk og búsmala
því ekki hafði verið
búskapur á Mosum
frá því laust eftir
aldamótin 1900.
Til Reykjavíkur
fór Kristjana 17 ára og vann þar
við húshjálp í fyrstu en fór þó
fyrstu árin til starfa á Síðunni
yfir sumartímann.
1952 kynnist Kristjana Sig-
urjóni Hrólfssyni, f. 27.2. 1931,
ættuðum frá Ísafirði, og gengu
þau í hjónaband 31.12. 1955.
Foreldrar Sigurjóns voru Hrólf-
ur Sigurjónsson, f. 30.9. 1911, d.
6.5. 1991, og Heiðveig Björg
Árnadóttir, f. 15.10. 1912, d. 2.5.
2000. Börn Kristjönu og Sig-
urjóns eru: 1) Jón Hrólfur, f.
30.7. 1953. M. Guðrún Erla
Sigurbjarnadóttir, f. 4.11. 1955.
Börn þeirra: Daði, f. 25.2. 1983,
og Rósa, f. 6.8. 1989, d. 22.9.
1999. 2) Hörður, f. 28.12. 1954.
M. (skildu) Steinunn Rósa Hilm-
arsdóttir, f. 5.10. 1955. Börn
þeirra: Auður Tinna, f. 7.3.
1974, og Agnes Thelma, f. 10.6.
1983. Barnsmóðir: Oddný
Hrafnsdóttir, f. 1.7. 1962. Dóttir
þeirra Kristjana Helga, f. 26.5.
Í dag kveðjum við yndislega
mömmu sem við erum þakk-
látar fyrir að hafa átt svo lengi
að.
Mamma flutti ung að árum
til Reykjavíkur, var í vist
fyrstu árin og vann síðan við
þjónustustörf. Í Reykjavík voru
margir dansstaðir á þessum ár-
um og það var einmitt á einum
slíkum, Mjólkurbarnum, sem
pabbi sá mömmu fyrst, þessa
fallegu stúlku sem dansaði svo
vel og kunni að tefla.
Mamma og pabbi fluttu í
Kópavog og þar fæddumst við
systkinin eitt af öðru. Við ól-
umst upp í Bræðratungunni
þar sem var líf og fjör og gott
að eiga frændur, frænkur og
góða nágranna.
Mamma fór snemma að
vinna utan heimilis ásamt því
að sinna öllum þeim verkefnum
sem þurfti á stóru heimili.
Hennar aðalstarf var að annast
börn á gæsluvöllum eða róló og
vann mamma síðast á
Snælandsróló. Mamma vann
einnig við ræstingar í Gagn-
fræðaskóla Kópavogs og þar
eigum við systur minningar
þegar við reyndum að leggja
henni lið. Ekki þótti okkur það
alltaf skemmtilegt, sérstaklega
þegar við vorum sjálfar komnar
í Gaggó en við fórum nú samt,
svona oftast.
Mamma var hæglát kona og
róleg í fasi en hún vissi hvað
hún vildi og gerði það sem hún
ætlaði sér. Hún hafði sterka
réttlætiskennd og stóð með
þeim sem henni þótti órétti
beittir. Hún var alltaf boðin og
búin til að aðstoða okkur, var
alltaf til staðar og kom og gerði
án þess að vera beðin um það.
Börnin okkar eiga fallegar
minningar um ömmu sína þar
sem þau spiluðu, horfðu á Disn-
ey myndir, lituðu eða fóru út að
ganga með ömmu. Það var allt-
af tími fyrir þau.
Mamma veiktist af heilabilun
fyrir um tíu árum. Það hlýtur
að vera þungur kross að bera
að tapa minni, færni og getu til
daglegra athafna. Það er ekki
síður erfitt fyrir aðstandendur
að fylgja sínum nánasta inn í
heim minnisleysis. Sjúkdómur-
inn er til staðar með sín ein-
kenni en ekki má gleyma að
einstaklingurinn er þar líka og
því er það aldrei mikilvægara
en í þessum aðstæðum að muna
þá sem gleyma.
Mamma dvaldi síðustu fjögur
ár á hjúkrunarheimilinu Skóg-
arbæ. Það voru mikil viðbrigði
fyrir hana að flytja að heiman
og reyndum við fjölskyldan að
gera mömmu þessar breytingar
sem auðveldastar. Að öðrum
ólöstuðum fær Guðlaug vinkona
mömmu hjartans þakkir fyrir
þá ræktarsemi sem hún hefur
sýnt mömmu alla tíð.
Við systkinin og pabbi höfum
borið gæfu til að geta sinnt
mömmu fram á síðasta dag. Við
höfum ávallt barist fyrir því að
henni væri mætt og sinnt svo
sómi væri að. Sú barátta hefur
ekki verið átakalaus. Pabbi hef-
ur staðið eins og klettur við
bakið á mömmu og sinnt henni
á aðdáunarverðan hátt. Missir
okkar allra er mikill en pabba
þó mestur sem sér á eftir lífs-
förunaut sínum til meira en 60
ára.
Með þessum orðum kveðjum
við kærleiksríka mömmu með
þakklæti og söknuði.
Hún bar þig í heiminn og hjúfraði að
sér.
Hún heitast þig elskaði’ og fyrirgaf
þér.
Hún ætíð er skjól þitt, þinn skjöldur
og hlíf.
Hún er íslenska konan, sem ól þig
og þér helgaði sitt líf.
En sólin, hún sígur, – og sólin, hún
rís, –
og sjá: Þér við hlið er þín ham-
ingjudís,
sem ávallt er skjól þitt, þinn skjöldur
og hlíf:
Það er íslenska konan, – tákn trúar
og vonar,
sem ann þér og þér helgar sitt líf.
(Ómar Ragnarsson.)
Anna Rósa og Helga.
Ég kynntist Kristjönu
tengdamóður minni fyrir nærri
fjörutíu árum. Þau kynni eru
meðal forréttinda sem lífið hef-
ur fært mér. Nanna var einstök
manneskja, hæglát, hógvær og
óendanlega dugleg.
Eftirminnilegar eru heim-
sóknir hennar til okkur í Am-
eríku, þar sem hún hjálpaði til
með börnin og aðstoðaði okkur
þegar við fluttum heim til Ís-
lands. Ásta og Óli bróðir henn-
ar komu með í eina ferðina
þegar ekið var niður alla vest-
urströndina; það var ógleym-
anlegt.
Nanna kemur úr risavöxnum
systkinahópi ef miðað er við
fjölskyldustærð í dag. Þar hef-
ur svo sannarlega orðið að taka
tillit og vinna verkin. Ég kynnt-
ist nokkrum systkina hennar og
þótti mér eftirtektarvert hve
samstaðan var þar mikil, um-
hyggja og væntumþykja áber-
andi. Ósérhlífni og samkennd
einkenndi Nönnu og birtist það
mjög greinileg þegar hún
studdi mig í miklum erfiðleik-
um.
Mér þótti því afar vænt um
að geta lagt lið þegar hún í ell-
inni þurfti aðstoðar við. Nú
þakka ég þá fyrirmynd sem
hún var og allan þann kærleika
og umhyggju sem hún ávallt
sýndi öllu sínu fólki.
Guðrún Erla.
Í dag kveðjum við elskulega
tengdamóður okkar sem lést á
áttugasta og áttunda aldursári
hinn 25. febrúar sl. Nönnu
kynntumst við báðir fyrir um
30 árum. Margs er að minnast
frá þessum tíma og mörgum
góðum stundum höfum við var-
ið með henni og fjölskyldunni,
ekki síst á æskuslóðum hennar
austur á Mosum á Síðu.
Það var ekki fyrirferðin og
lætin í henni Nönnu. Hún var
einstaklega góð og nærgætin,
hjartahlý í alla staði og hvers
manns hugljúfi. Efst í huga
okkar er virðing fyrir réttlæt-
iskennd hennar og umhyggju-
semi.
Okkur reyndist hún hin
besta tengdamóðir og börnum
okkar yndisleg amma. Nanna
var skólabókardæmi um hina
sterku, íslensku konu sem ólst
upp við erfið skilyrði og tókst á
við lífið með æðruleysi og
dugnaði og skilaði fallegu lífs-
verki. Hún má vera stolt af því
og Sigurjón tengdapabbi og
börnin þeirra ekki síður.
Við kveðjum okkar ástkæru
Nönnu með söknuði og þakk-
læti fyrir að hafa kynnst henni.
Það eru einstök forréttindi að
fá að hafa verið henni sam-
ferða.
Blessuð sé minning Krist-
jönu Jónsdóttur.
Jens Ágúst og Steinar.
Amma var blíð og góð. Hún
var hlédræg en lét verða af því
sem hún ætlaði sér. Þegar hún
skrapp niður í Kron eða Nóa-
tún þurfti alltaf fyrst að vara-
lita sig því ekki var hægt að
láta sjá sig á götum Kópavogs
með ómálaðar varir.
Heima hjá ömmu voru
barnabörnin oft næturgestir,
þar á meðal ég. Í sjö ár bjó ég
heima hjá ömmu og afa og mik-
ið er ég þakklát fyrir þann
tíma. Var ég oft með þegar
yngri frændsystkinin mín fengu
að gista. Þá var mikið sprellað
meðan verið var að borða kjúlla
og franskar í kringum kringl-
ótta borðið í eldhúsinu.
Amma vildi allt fyrir alla
gera. Við Sigurjón Árni erum
elst af barnabörnunum og vor-
um við oft að metast um það
hvort hefði fengið meira. Hvort
okkar fékk meira nammi eða
stærri ís. Man ég sérstaklega
þegar amma taldi snakkskrúf-
urnar úr pokanum í tvær skálar
til að koma í veg fyrir ósætti.
Aldrei man ég eftir ömmu
aðgerðalausri. Alltaf var hún á
einn eða annan hátt að sinna
húsverkunum. Eða að setja í
sig rúllur. Eða smyrja hend-
urnar sínar með Atrix-handá-
burði. Þau fáu skipti sem hún
settist niður gat það verið til að
horfa á Leiðarljós sem hún tók
alltaf upp á vídeó en svo fannst
henni atburðarrásin oft svo
hæg að hún hraðspólaði meira
eða minna yfir allan þáttinn.
Alltaf brosti amma út í ann-
að yfir fíflaganginum í mér og
sagði að ég væri bullustertur.
Man ég einu sinni þegar hún
veiktist og sagðist alls ekki
treysta sér til að elda. Til þess
væri hitinn allt of hár. Amma
lagðist aldrei í rúmið út af
flensu en gerði það núna og bað
mig um að sækja hitamælinn.
Amma mældi sig og var með
36,5°hita. Þetta fannst okkur
mjög fyndið. En amma gat líka
fíflast í mér og man ég þegar
ég kom mjög montin heim úr
unglingavinnunni 13 ára gömul
með fyrsta launaseðilinn minn
á ævinni.
Þá gantaðist amma við mig
og sagðist aðeins ætla að
skreppa í bæinn fyrst peningur
var kominn í hús. Hún ætlaði
aðeins að kíkja í búðir. Ég trúði
því ekki að hún ætlaði að rífa af
mér peninginn og var smástund
að átta mig á því að hún var að
stríða mér.
Amma vann með móður-
ömmu minni, Nönnu Sigurpáls-
dóttur, í Sjálfstæðishúsinu í tvö
ár og fannst mér það alltaf
merkilegt að þær hefðu hist áð-
ur en ég varð til. Þá hefur
amma verið 22 ára. Amma vann
líka með systur langömmu
minnar, Margréti Auðunsdótt-
ur, á hótelinu á Kirkjubæjar-
klaustri og sagði hún mér
margar sögur af því. Ömmu
leið vel fyrir austan og sótti í
Mosana alla tíð og var dugleg
að skella sér í vinnuferðirnar.
Hún sagði mér oft frá því
hversu mikið var sprellað og
sungið á meðan var verið að
gera við og þrífa.
Ömmu þótti sérstaklega
vænt um lagið um rósina. Það
minnti hana á Rósina okkar og
hlustuðum við amma oft á það
þegar fór að dimma á kvöldin
og við sátum inni í eldhúsi og
spjölluðum um alla heima og
geima og gjarnan um gömlu
tímana. Alltaf leið mér best hjá
ömmu í Bræðró.
Elsku amma mín, þakka þér
fyrir allar góðu stundirnar, erf-
iðu stundirnar og allt sem ég
hef fengið að upplifa með þér.
Takk fyrir allt sem þú kenndir
mér og allar sögurnar sem þú
sagðir mér.
Blessuð sé minning þín. Hvíl
í friði.
Auður Tinna Harðardóttir.
Elsku amma okkar,
Takk fyrir allar góðu stund-
irnar sem við áttum saman.
Það var alltaf frábært að koma
í pössun og popp til þín. Ekki
má gleyma spilum og ömmu-
kjötinu en svo kölluðum við
lærissneiðar í raspi. Við mun-
um ávallt elska þig og sakna
þín en vitum af þér á góðum
stað í faðmi góðrar fjölskyldu
og vina.
Snert hörpu mína, himinborna dís,
svo hlusti englar guðs í Paradís.
Við götu mína fann ég fjalarstúf
og festi á hann streng og rauðan
skúf.
Úr furutré, sem fann ég út við sjó,
ég fugla skar og líka úr smiðjumó.
Í huganum til himins oft ég svíf
og hlýt að geta sungið í þá líf.
Þeir geta sumir synt á læk og tjörn,
og sumir verða alltaf lítil börn.
En sólin gyllir sund og bláan fjörð
og sameinar með töfrum loft og
jörð.
Ég heyri í fjarska villtan vængjaþyt
Um varpann leikur draumsins perlu-
glit.
Snert hörpu mína, himinborna dís,
og hlustið, englar guðs í Paradís.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi.)
Þín barnabörn
Sigurjón Árni, Þorbjörg
Anna og Kristjana Björk.
Systkini föður míns voru 15
og komust 14 til fullorðinsára.
Þau voru flest fædd í Hörgsdal
á Síðu og hafa alla tíð lagt
mikla rækt við uppruna sinn,
með ættarmótum, útgáfu bók-
ar, niðjatals Jóns Bjarnasonar
og Önnu Kristófersdóttur og
ekki síst með því að stofna
sameignarfélag um Mosana þar
sem foreldrar þeirra bjuggu áð-
ur en þau hættu búskap og
fluttu í Kópavoginn. Í æsku
barðist ég við að muna nöfnin á
öllum systkinum pabba þegar
aðrir töldu kindur til að geta
sofnað.
Nú þegar Kristjana Jóns-
dóttir kveður þetta jarðlíf hafa
þau öll gengið til feðra sinna og
ég upplifi ákveðin þáttaskil. Við
afkomendur þessara samheldnu
systkina höfum þá skyldu að
halda minningum þeirra á lofti.
Fyrsta minning mín um Nönnu
er þegar hún var með frum-
burðinn á handleggnum, fyrsta
barnið af fimm. Þau bjuggu þá
eins og síðan alla tíð í næsta
nágrenni við fjölskyldu mína.
Þarna voru þau í litlu raðhúsi,
líklega þá nr. 17 við Hlíðarveg,
við vorum númer 19, þau fluttu
síðar í húsið nr. 19, þegar við
fluttum okkur um set í næsta
hús, seinna áttu foreldrar
þeirra eftir að eyða síðustu ár-
um sínum í þessu litla fallega
húsi. Nanna hefur verið 26 ára
þegar þetta var, ung og falleg
kona, eins og þær voru allar
systurnar. Nanna og hennar
fjölskylda var síðan alla tíð
hluti af okkar lífi, hún var
frænkan og nágranninn, sem
kom og bankaði létt á eldhús-
dyrnar, rétt til að kíkja, oftar
en ekki eitthvað að hjálpa móð-
ur minni. Þessi ljúfa hægláta
kona var oft seint á ferðinni
því, hennar frítímar voru þegar
börnin sváfu. Mér er minnis-
stætt hvað ég var hissa þegar
hún sagðist hafa svo gaman af
því að baka að hún gat verið að
því langt fram á nótt. Mín fjöl-
skylda naut oft góðs af þessu
áhugamáli Nönnu og það var
alltaf eitthvað gott og notalegt
sem fylgdi samvistum við hana.
Það er ljúft að rifja upp margar
gleðistundir sem stórfjölskyld-
an naut saman, afmælisveislur,
Mosafundir og ættarmót, þegar
allir nutu sín fjarri amstri
dagsins.
Ég minnist Kristjönu Jóns-
dóttur með þakklæti í huga og
sendi Sigurjóni, börnum hennar
og nánustu fjölskyldu innilegar
samúðarkveðjur.
Anna Ólafsdóttir.
Kristjana Jónsdóttir, Nanna,
kveður nú síðust af barnahópn-
um stóra frá Hörgsdal, Keld-
unúpi og loks Mosum á Síðu.
Hún var fjórtánda í röð 15
systkina og hafði við andlát náð
hæstum aldri þeirra allra.
Segja má að hún sé af fyrstu
kynslóð Íslendinga þar sem
vænta mátti þess að flestöll
börn kæmust upp enda náðu
þau öll fullorðinsárum nema
nafna hennar dó unglingur úr
berklum skömmu áður en
Nanna fæddist.
Foreldrar Nönnu bjuggu
aldrei á eigin jörð, voru leigu-
liðar á jörðum og jarðapörtum.
Því er augljóst að hjónin voru
fátæk en þau voru ekki ein um
það á Íslandi í aldarbyrjun. En
fólki sem veltir fyrir sér hvern-
ig hægt var að koma upp 15
börnum án þess að þiggja op-
inbera aðstoð finnst dæmið
óleysanlegt og einkum sé borið
saman við nútímakröfur. Engan
var hægt að styðja til mennta
en sum komust til náms af eig-
in rammleik eða með stuðningi
eldri systkina síðar á ævinni.
Ýmislegt varð þó fjölskyld-
unni til bjargar og má þá helst
telja óendanlega sjálfsbjargar-
viðleitni og jafnlyndi. Börnin
tóku ung þátt í búskapnum
heima og flest fóru í vistir og
vinnumennsku þegar þau kom-
ust af barnsaldri. Mikil sam-
heldni einkenndi systkinin alla
tíð og það var auðfundið að
þeim leiddist ekki að hittast.
Hneigð til gamansemi var kom-
in frá húsfreyjunni sem svaraði
þegar hún var spurð hvort ekki
hefði verið erfitt að ala upp öll
þessi börn: „Það bjargaði mér
að ég gat alltaf hlegið að vit-
leysunni í krökkunum.“ Nanna
hefði hæglega getað tekið
þannig til orða, enda þykir
þeim sem þetta ritar sem þeim
mæðgum hafi mjög svipað sam-
an.
Þrjú yngstu systkinin, Hall-
dór, Nanna og Ólafía, hleyptu
heimdraga af Síðunni um líkt
leyti. Atvikin höguðu því svo að
þau komu oft til foreldra minna
í Kópavogi, bróður síns Ólafs
og Ástu. Fyrst voru þau kær-
komnir, kátir gestir, síðar ílent-
ust þau öll með fjölskyldum
sínum í næsta nágrenni. Þegar
afi og amma og Helga, elsta
systirin, hættu að búa á Mosum
1960 fluttu þau í lítið hús sem
fjölskyldunni var vel kunnugt á
Hlíðarvegi 29a en þar höfðu
Nanna og Sigurjón búið með
börnum sínum í nokkur ár en
fóru nú í eigið raðhús í Bræðra-
tungu 8.
Náin vinátta var með mág-
konunum Nönnu og Ástu, móð-
ur minni. Eftir að Nanna stofn-
aði heimili áttu þær alltaf
heima í sömu brekkunni og
hittust oft í viku. Þær voru báð-
ar sveitastúlkur og Skaftfell-
ingar og þurftu ekki langan
formála að kynnum sínum. Í
erli daganna var þeim kær
hvíld yfir „tíu dropum“, töluðu
á lægri nótunum og stutt í einu.
Báðar voru hláturmildar en
hlógu ekki með sköllum. Þetta
voru þeim góðar stundir sem
við systkinin minnumst með
gleði.
Barnaskarinn í sveitinni
fældi Nönnu ekki frá því að
eignast fimm börn sjálf og
vinna síðar á gæsluvöllum
Kópavogs með smáfólkinu. Hún
hafði sterka réttlætiskennd og
var ráðholl og hjálpsöm, reynd-
ist þeim best sem mest þurftu á
henni að halda. Ég og fjöl-
skylda mín þökkum henni langa
samfylgd og vináttu og sendum
Sigurjóni og fjölskyldu samúð-
arkveðjur.
Bjarni Ólafsson.
Kristjana
Jónsdóttir