Ægir - 01.04.2014, Blaðsíða 20

20
gola og þar með fór að gefa inn
í bátinn, svo mjög að ég rétt
hafði undan að dæla meðan
Agnar strengdi seglið yfir. Ég
var farinn að horfa í kringum
mig hvort ég ætti möguleika á
að synda í land ef illa færi en
heim til Hjalteyrar komumst
við. Þarna var teflt á tæpasta
vað.“
Á fullt í síldina
Eftir þetta lá leið Kristjáns á
síldveiðarnar sem hann hafði
alltaf haft augastað á. Raunar
fékk hann nasaþefinn af þeim í
einum túr á Agli Skallagríms-
syni sumarið 1952 en sumarið
1954 réð hann sig á síldarbát-
inn Baldur á Dalvík en þar í
brúnni voru aflaskipstjórinn
Ólafur Magnússon og Gunnar
Jóhannsson stýrimaður. Baldur
var áður breskur tundurdufla-
slæðari og nokkuð sérstakur í
útliti en brúin var hábyggð.
Þetta sumar var örlagaríkt fyrir
Kristján því einhverju sinni
þurfti hann að stökkva af
bátadekkinu niður í nótabátinn
en kviðrifnaði lítillega við það
sem aftur varð til þess að hann
þurfti í aðgerð um haustið og
var um tíma óvinnufær. Þá lá
leiðin í Iðnskólann í nám vetrar-
langt en aftur fór hann á Baldur
sumarið 1955, þaðan í smíða-
vinnu í Reykjavík en aftur lokk-
aði sjávarsíðan fyrir norðan. Eft-
ir að hafa m.a. unnið á síldar-
plani á Raufarhöfn fékk Kristján
skipsrúm á Júlíusi Björnssyni á
Dalvík. Á þessum bát var Krist-
ján raunar bæði háseti og
seinna stýrimaður og skipstjóri
en báturinn var síðan seldur til
Mokveiði á þorski á Þorkeli Mána við vesturströnd Grænlands sumarið 1953. Hann var ansi smár þorskurinn
en mikill afli og staðið í aðgerð sólarhringum saman.