Húnavaka - 01.05.1994, Blaðsíða 46

44
HUNAVAKA
úrvals torfristumaður og risd fyrir marga. Einhvers staðar minnir
mig að til sé hending eftir hann sem er á þessa leið, „í torfflögum
ýtar sjá / ævisögu mína“. Núna eru þessi verk sem við þurftum að
vinna rnörg hver horfín og það er svolítil eftirsjá í því að framtíðin
skuli ekki vita hvernig þau voru unnin.
Torfverkin voru ekki öll búin þótt búið væri að reiða torfið heim
því að þá var eftir að búa um heyin. Fyrst voru þau þakin með torf-
inu en síðan voru venjulega tekin löng tré og sett á hliðar heyjanna
niður undir torfuendunum. Síðan voru settir vírar þvert yfir heyið
á nokkrum stöðum og þessi tré héngu í þeim. Og á kollinn á hey-
inu voru sett borð til að halda niður torfuendunum sem þar mætt-
ust. Síðan var borið ntikið gijót á trén til að halda þeim niðri.
Hér er afar veðrasamt
Eg man eftir því að á húsum, sem voru hérna skammt fyrir norð-
an bæinn, var vel umbúið hey þegar gerði suðvestan rok snemma
vetrar. Þá var allt orðið hreinfrosið. Við fórum ofan nokkuð
snemma til þess að líta á hvort nokkuð væri að fjúka og gengum
hér út að húsunum og þá var allt í lagi. Við fórum svo til annarra
húsa, en þegar við komum til baka þá var hann búinn að taka allt
torfið, grjódð og spýturnar af suðurendanum á lieyinu og heyfyll-
inguna niður undir veggi og henda því öllu talsvert norðvestur á
tún. Þegar við ætluðum að taka grjót til að henda ofan í heyið og
varna því að meira fýki en orðið var, þá var ekkert grjót þar við. Það
hafði farið allt saman með torfinu. Þetta liefur allt farið í einum byl
því að við vorum úti og urðum ekki varir við þetta. Það var ekki orð-
ið bjart. Þetta er dæmi um það hvað suðvestanáttin tekur stundum
til hérna. Byljirnir eru verstir, þeir koma stundum úr einhverri
annarri átt en aðalrokið.
Hér urðu oft miklir skaðar í rokum, þó ekki oft á heyjum sem
komin voru í tóft og undir búnað en oft urðu miklir skaðar á heyj-
um á sumrin bæði úr flötu heyi og sætum, til dæmis niðri í Nesi,
sem er langt frá. Þá voru sætin oft farin þegar við komumst niður
efdr þegar snögghvessti. Eg man eftir að í einu roki töpuðum við
heyi sem við giskuðum á að hefði verið um 100 hestar. Eyrarnar
voru þá svoleiðis sópaðar að það þurfti ekki einu sinni að raka þær.