Húnavaka - 01.05.1994, Blaðsíða 172

170
HUNAVAKA
lágt kaup. í maí um vorið kom að því að ég varð að flytja í burtu og
leita mér vinnu annars staðar því mér féll að öllu leyti illa við Pétur.
Eg var búinn að vinna hjá honum í marga daga og fékk ekkert fyr-
ir. Eg keypti mann með mér með hest og vagn til að flytja dót mitt
til Winnipeg. Yfír óbyggð var að fara á leiðinni og urðum við að
gista þar eina nótt á svokallaðri eyðimörk. Við höfðum tjöld yfir
okkur. Við höfðum með okkur kú er ég hafði keypt um veturinn. í
Winnipeg fengum við leigt og fór ég að stunda alla þá vinnu er ég
náði í. I ágúst um sumarið dó drengurinn okkar úr barnaveiki.
Barnaveikifaraldur gekk þá um borgina og dóu mörg börn. Við
eignuðumst dóttur 10. júní þetta sumar. Þarna í Winnipeg leið
okkur vel. Eg stundaði alls konar vinnu, er ég náði í og var sjaldan
atvinnulaus. A veturna, er fátt var að gera, hjó ég við til eldsneytis
fyrir fólk.
Eitt kvöld var ég að leita að kúnni. Til að stytta mér leið fór ég yfir
nokkrar girðingar og yfir einn kálgarð. Þetta var rétt fyrir utan
borgina. Er ég var að fara yfir kálgarðinn var sigað á mig varð-
hundi. Hann gerði sig líklegan til að ráðast á mig ef ég hreyfði mig
og varð ég því að staðnæmast. Húsbóndi hundsins kom aðvífandi.
Hann var reiður ákaflega og skammaðist. Eg skildi fátt af því sem
hann sagði og þóttist skilja enn minna og talaði við hann íslensku
og þá skildi hann ekki neitt. Við töluðum þannig lengi og var hann
hinn versti og hótaði mér öllu illu. Hann var í vandræðum með
mig þar sem hvorugur skildi hinn. Hann kvaðst líklega verða að
loka mig inni í nótt og fara með mig á lögreglustöðina daginn eft-
ir. Mér leist ekki alls kostar vel á það. Eg bablaði þá á ensku að ég
ætlaði að fara heim. Þá datt honum í hug að spyrja hvar ég ætd
heima. Eg þóttist skilja það. Eg sagði honum í hvaða götu ég ætti
heima en nefndi húsnúmerið rangt. Þá leyfði hann mér að fara
heim og kvaðst myndi senda lögregluna til mín daginn eftír. Eg
þóttist ekkert skilja og hristi höfuðið. Nú leist honum ekki á þar
sem ég skildi ekki þetta. Hann lét mig skrifa strætið og húsnúmer-
ið. Þegar ég var búinn að því sagði hann mér að fara heim en ég
stóð kjur og fór hvergi. Þá varð hann alveg óður og með miklu
handapati sagði hann „go away, go away (farðu burtu).“ Hann fór
heim og kallaði á hundinn með sér. Þá fór ég mína leið en ekki
beina leið til að villa honum sýn. Næsta dag fór ég til vinnu eins og
ekkert hefði í skorist og er ég kom heim um kvöldið úr \dnnunni