Húnavaka - 01.05.1994, Blaðsíða 116

114
HÚNAVAKA
og hrædd. Sigríður, dótdr Sóffa, var hágrátandi af hræðslu og reiði
en reiðin stafaði af því að pabbi hennar hafði tekið nvju kápuna
hennar til að slökkva eldinn með. Það tókst vel og áfram var haldið
að Hreðavatni. Þar var gengið á Grábrók og meðfram vatninu. Mér
fannst sérstaklega fallegt \lð sjálft vatnið.
Þetta sama vor var ég einn eða tvo daga í vinnu hjá Guðmundi
Kolka sem þá rak verslunina Blöndu sem áður var verslun Einars
Thorsteinssonar. Hún var til húsa í Blöndu en svo var hús sem stóð
bak við hótelið ætíð kallað.
Guðmundur Kolka lét mig stafla girðingarstaurum sem hann
hafði fengið með skipi. Það merkilega í þessu var greiðslan því að
hún fór öll fram í sælgæti svo að nóg var til af slíku það sem eftir
lifði vors og sumars. Og kom sér vel að hafa það með í sveitina.
Nú var komið að því að fara í hina langþráðu sumardvöl í sveit-
inni. Zophonías var með áætlunarferðir í Vatnsdalinn og var lagt af
stað með honum seinni part dags upp gamla sýslumannssneiðing-
inn. Ekki man ég hverjir voru með í bílnum að þessu sinni en
marga skemmtilega og minnisstæða karla átti ég eftir að sjá í Vatns-
dal meðan á veru minni stóð þar. Sóffi þurfti að stoppa víða á leið-
inni við heimreiðar eða jafnvel fara heim á bæi bæði til að skilja eft-
ir pakkavöru og farþega.
Komið var að Haukagili seint um kvöldið og þar þegnar veitingar.
Enginn var kominn til að sækja mig því Vatnsdalsá var í miklum
vexti og þótti ráðlegra að fara hana frekar að morgninum.
Snenuna næsta rnorgun var Skúli Jónsson í Þórormstungu kom-
inn til að ná í mig en þar átti ég að vera um sumarið. Skúli kom
bara á einum hesti og reiddi mig fyrir framan sig yfir að Þórorms-
tungu. Þegar að ánni kom var ég feginn að vera fyrir framan hann
því að áin var ekki frýnileg, eins vatnsmikil og hún var. Ekki leist
mér heldur á þegar út í var komið. Þá sundlaði mig svo mikið að
mér fannst við alltaf fara upp á móti straumnum enda náði vatnið
upp á miðjar síður á hestinum.
Þegar komið var í lilað í Þórormstungu var allt heimilisfólkið úti
við til að taka á móti vinnumanninum sem var nú ekki hár í Ioftinu
og heldur vesæll eftir sullið í ánni. Þarna voru saman komin: Asta
Sigurjónsdóttir kona Skúla, foreldrar hans, Asta ogjón bæði há-
öldruð, Sigurjón Skúlason þá fjögurra ára og Þorbjörg vinnukona
á bænum, kölluð Bogga.