Húnavaka - 01.05.1994, Blaðsíða 149

HUNAVAKA
147
Getur aldrei staðið kyrr á meðan. Hleypur froðufellandi um her-
bergið.
Hann fór í dögun. Hún gleymdi að slökkva ljósið svo að hún sá
ekki þegar birti. Stundum er nefnilega of bjart til að sjá.
- Við ferðumst. Eg kenni daginn eins og sting milli rifja. Gler-
klump hef ég íyrir brjóstinu. Brotin sneiða fölt hörundið um leið
og þau stingast út. Það svíður undan. Samt heldur hún að eitthvað
gott hljóti að gerast. - Bráðum.
Eg heilsa þeim. Þau ræða ekki um neitt sérstakt. Það hentar mér
vel að geta talað án þess að nokkur skilji. Minnst þó ég sjálf. Það
veitir stundarfró. - Ekkert nauðsynlega innri ró.
Veggurinn gnæfír til himins. Eg slæ honum við hausinn á mér. -
Hvorugur dældast.
Sónn þagnarinnar ríkir. Ef ég birtist úr kafí segir fólk mér að það
sé mesti óþarfi að haldast í hendur allan liðlangan daginn. Þá komi
maður litlu öðru í verk. Auk þess krumpist hendurnar smám sam-
an. Þær verði að lokum ónýtar.
Það eru naglar í mjólkinni. Guð minn góður, hrópar hún. Hvílík-
ar andstæður bæti ég við, hás af hrifningu. Eiginlega er hún allt í
einu ofsakát. Stekkur upp á borð til að dansa svo kertalogarnir
fjúka í allar áttir og dúkurinn líka. Stofan er klædd dökkum viði
sem lyktar þannig. Eg finn að ég hlýt að vera af moldu komin. Hún
er fegin. Situr áfram á slitnum tréstólnum og fitlar við glampandi
teskeið.
Einhvers staðar hreyfist myndin af stelpunni sem hoppar berbakt
á rautt hross í hellirigningu. Hún sýpur hveljur þegar gallabuxurn-
ar límast við votan hesthrygginn. Folinn, kvikur í síðunum, reisir
sig hlakkandi. Hún grípur sæl í fax hans. - O fjólubláa síðsumar...
Ljósakrónurnar hanga yfir hverju borði gular af ryki. Þau taka
ekki eftir neinu. Tala saman í dag án þess að æsa sig. Barnið seilist
í kremið á súkkulaðitertunni, sem trónar á háum diski, en nær ekki
upp. Hann stendur upp til að klæða stólbakið úr jakkanum. - Hún
þykist vita að upphandleggsvöðvarnir hnyklist glæsilega undir
þunnu skyrtuefninu. Hún heldur pent um haldið á bollanum og
leyfir litla fingri að dingla í lausu lofti.
Fjallið hangir skakkt eins og síðast. Mér er nær að halda að bráð-
um fari himinninn að molna yfir mig. Eg skal stinga upp á því við
bókavörðinn að senda hann í viðgerð. Það er óþægilegt að fá ekki