Dagblaðið Vísir - DV - 17.12.2010, Blaðsíða 33

Viðtal | 33Helgarblað 17.–19. desember 2010
bara hluti af því að vera í framlínunni og ég verð
að taka því. Ég er að þjóna áhorfendum sem
greiða sig inn og halda batteríinu gangandi. Til
þess er leikurinn gerður. Ég er ekki að gera þetta
að gamni mínu. Líkt og allir aðrir er ég að reyna
að sópa að mér áhorfendum, hvort sem það er
á sviði eða í sjónvarpi. Ég vinn við það að búa til
afþreyingu og afþreying er iðnaður.“
Gerði sér upp veikindi
Örn er alinn upp í leikhúsinu og allt frá því
að hann man eftir sér hefur hann ætlað sér
að verða skemmtikraftur. „Ég á skemmtiefni
heima sem ég skrifaði tólf ára gamall. Klippti
út brandara, límdi þá á blað og skrifaði inn-
gang fyrir hvern brandara. Án þess að ég vissi
það þá var ég að undirbúa mig. Í skólanum var
ég aftur á móti mjög feiminn og alls ekki til í að
leika í leikritum. Það gekk svo langt að ég þótt-
ist vera veikur heima þegar það kom að því að
stíga á svið fyrir framan áhorfendur. Þá greip
mig skyndileg hitasótt eða hin skæðasta maga-
kveisa. En ég kann engar skýringar á því. Varla
var þetta feimni í mér því ég hef alla tíð verið
frekar opinn. Kannski var þetta ótti. Ég veit það
ekki. Þetta var allavega einhver tregða.“
Á heimaslóðum í leikhúsinu
Árni Tryggvason, faðir Arnar, er líka leikari og
hann lék Lilla klifurmús, ekki bara einu sinni
heldur tvisvar. „Hann var mjög þekktur sem
slíkur. Ég fékk oft að heyra það. Mér var ekki
beint strítt á því en ég fékk alveg að heyra það;
Pabbi þinn er Árni Tryggvason. Pabbi þinn er
Lilli klifurmús. Já, og? Þegar ég komst á ungl-
ingsár bað ég vini mína um að vera ekkert að
flíka því hver pabbi var.“
Örn fór oft með föður sínum í leikhúsið og
fylgdist þar með lífi hans og starfi. „Ég var leik-
húsrotta. Í leikhúsinu var ég á heimavelli. Einu
sinni var ég tuktaður til fyrir að fikta í ljósunum
á meðan æfing stóð yfir. Fyrir ofan gömlu for-
setastúkurnar voru stúkur þar sem ég gat setið
og fylgst með öllu. Svo var ég eitthvað að fikta
í ljósunum og var ekkert að pæla í því hvað
ég var að gera þegar Óskar Gissurarson ljósa-
meistari kom til mín og bað mig vinsamlegast
um að láta ljósin í friði. Leikhúsið var eins og
mitt annað heimili. Þar sat ég og fylgdist með
pabba og áhorfendunum.“
Einfaldur maður
Þjónninn kemur og spyr hvort hægt sé að bjóða
okkur eitthvað. Ég þakka fyrir og bið um kakó.
„Kakó?“ spyr Örn hissa. „Ég ætla líka að fá
kakó,“ segir hann svo. Allajafna drekkur hann
kaffi þótt hann sé í raun ekki mikill kaffimaður.
„Ég finn engan mun á því hvort ég er að drekka
uppáhellingu eða brasilískt gæðakaffi. Ég fer í
pumpuna og finnst það fínt. Eini munurinn
sem ég finn á kaffi er hvort það er of þunnt eða
of sterkt.
Ég er fyrir einfalda hluti. Ég er einfaldur
maður með einfaldar hugsanir. Ég er ekki flók-
in manngerð. Ég er vinnumaður og þegar ég fæ
verkefni vinn ég þau. Ég hef aldrei náð að líta á
sjálfan mig sem listamann. Ég er skemmtikraft-
ur og kannski ögn klárari í því en margur ann-
ar en mér hefur alltaf fundist óþægilegt að kalla
mig listamann. Enda er ég mjög kröfuharður
á sjálfan mig. Ef mér tekst ekki vel upp kem ég
fúll heim og fer yfir það með sjálfum mér hvað
klikkaði.
Ég verð að kunna þá list að fara fram hjá
því ef ég er ekki í stuði. Þeim sem er að horfa á
mig kemur ekkert við hvað er að gerast í mínu
heilabúi eða inni á mínu heimili. Ef fólk borgar
sig inn verð ég að skarta því besta og finna leið
til að skilja lífið eftir baksviðs. Þannig að þegar
tjöldin eru dregin frá er ég kominn í banastuð,“
segir hann og hlær dátt.
Kúnstin við að segja brandara
Hann segist sem betur fer vera lukkulegur
með konu og börn. „Auðvitað næðir stundum
í kringum mig en það er sjaldan rok. Þreyta,
efnahagsaðstæður og þrengingar í vinnunni
geta skapað álag sem gerir það að verkum að ég
er ekki upplagður í að skemmta fólki. Og ekki
get ég ýtt á takka til að slökkva á þessum tilfinn-
ingum. Ég þarf að trekkja mig inn í aðstæðurn-
ar og ég er oft allan daginn að því. Ég fer aftur og
aftur með hvern brandara til að finna út hvern-
ig best er að segja hann og gera hann að mín-
um. Afi sagði brandara og allir hlógu en þegar
ég segi sama brandara hlær enginn. Þá verð ég
að skoða hvernig afi sagði hann sem gerði það
að verkum að allir hlógu. Í hverjum brandara
þarf að finna trikkið.
Á sviðinu þarf ég líka að búa yfir því ör-
yggi að geta staðið með mínum brandara. Ég
þarf að vera þess fullviss að ég geti sagt hann
miklu betur en allir aðrir í salnum. Ramma
prógrammið inn þannig að ég hafi yfirhöndina.
Stærsti skólinn fólst í því að koma einn fram.
Áður var ég hluti af gengi og mér leið voða vel í
því. En núna hef ég lært þetta. Það var ógnvekj-
andi að demba sér út í þetta en það heppnað-
ist.“
Gat ekki hreyft höndina
Síminn hringir. „Þetta er læknirinn,“ útskýr-
ir Örn áður en hann svarar. Eftir nokkur já og
aha spyr hann hvort hann eigi að halda áfram
að bryðja þessar töflur í rólegheitunum. Segist
svo þekkja eina góða og skellir á. Lítur á mig og
segir að hún sé allavega ekki í sundur, sinin. „Ég
datt svona djöfulli illa. Ég var að frumsýna inni
í Smáralind og átti að standa á sviðinu í Laug-
ardalshöll á jólatónleikum Björgvins fjörutíu
og fimm mínútum seinna. Þannig að ég var á
harðahlaupum þegar ég flaug á öxlina og fékk
kúluna í andlitið, ég kýldi sjálfan mig með öxl-
inni og heyrði eitthvert óhugnanlegt hljóð rétt
áður en ég dofnaði allur upp.
Ég var allur marinn og blár eftir þetta og gat
ekki hreyft höndina en fór samt á svið. Mér leið
best með höndina í vasanum en fannst ég ekki
geta staðið þannig á sviði fyrir framan 3.000
áhorfendur. Ég leysti það þannig að ég dró
höndina upp áður en ég steig á sviðið og setti
míkrófóninn í lófann. Eftir smástund skipti ég
um hönd og lét hana bara hanga. Þannig að ég
held að enginn hafi tekið eftir því að ég gat ekk-
ert hreyft höndina. Þetta var mjög óþægilegt.
Ég fór svo til læknis daginn eftir. Það var dá-
lítið erfitt að sofa, dálítið vont. Ég óttaðist líka að
marið væri komið til vegna þess að sinin hefði
slitnað en svo var ekki. Ég þarf bara að fara til
sjúkraþjálfara.“
Ekkert hjónaband er eilíf sæla
Ég bið Örn um að segja mér meira frá konunni
sinni. „Ég held að ég sé ástfanginn. Það segja
allir að ástin þróist frá því að vera eldheit ást
yfir í tryggðarást. Og ég held að við séum nokk-
uð góð saman. Ég hef allavega ekki fundið þörf
hjá mér fyrir að leita annað og held að ég muni
ekki gera það. Ég er nokkuð sáttur við það sem
ég hef. Auðvitað er ekkert hjónaband eilíf sæla.
Oft gustar um en þá tek ég mið af þeim vindi
sem blæs.
Eitt sinn las ég viðtal við gamlan mann sem
hafði verið giftur í sextíu ár og sagði þau hjón-
in aldrei fara að sofa ósátt. Það var mér mikil
hvatning til þess að leysa málin fyrir háttinn.
Við ræðum það bara ef við erum ósátt. Flesta
morgna eigum við líka góða stund saman þar
sem við sitjum og ræðum saman. Ég tala við
konuna mína og ég tala við börnin mín. Það er
mikilvægt að gera það. Ég gef mér það líka að
það séu engin vandamál, bara lausnir. Þannig
er það í leikhúsinu. Hægt er að líkja hjóna-
bandinu við leikhús, lífið er leikhús.“
Elti hana uppi
Eiginkonunni kynntist hann fyrir 29 árum.
„Mér fannst hún sæt og skemmtileg þannig
að ég elti hana uppi þegar hún hvarf. Hún
var á bláum Volkswagen með númeraplöt-
unni 6908. Þá voru engir farsímar þannig að
ég skrifaði henni miða sem ég setti undir
rúðuþurrkuna: Hringdu í mig. Síðan setti
ég niður númerið mitt, teiknaði mynd af
Erni og skrifaði undir Ígúl.“
Fyrr um kvöldið höfðu þau hist á
Óðali. Þetta var á þeim tíma sem Örn
var enn í leiklistarskólanum og var að
leika í leikriti um Jóhönnu af Örk, með
pönnuklippingu eins og Prins Val-
íant. „Það var mikill sláttur á mín-
um. Það er oft mikill sláttur á leik-
listarnemum. Ég segi ekki beint
að ég hafi verið athyglissjúkur en
áður en ég fór í leiklistarskólann
gerði ég í því að draga að mér at-
hygli og ég gerði það með ýms-
um hætti. Eftir á að hyggja var
ég að æfa mig í því að tækla
svona aðstæður.“
Þóttist vera dauður
„Einu sinni ákvað ég
með félögum mínum
að sjá hvað myndi ger-
ast ef ég myndi þykjast
vera dauður úti á götu.
Þannig að þeir földu sig
á meðan ég lagðist niður
og þóttist vera dauður. Við
getum kallað þetta opið
leikhús. Einn bíll stoppaði,
bílstjórinn sá að ég andaði
og áttaði sig á því að þetta
væri djók.
Vinur minn ákvað að
prófa líka og ég faldi mig á
meðan hann lagðist á göt-
una. En hann komst í helj-
arinnar vandræði. Tíu bílar
stoppuðu og allir héldu að
hann væri látinn og urðu reið-
ir þegar hann svo stóð upp og
sagði: Djók.“
Enn í dag er enginn óhultur
fyrir Erni. Stundum hringir hann
í söngvara og þykist vera aldrað-
ur maður á dánarbeðinum. „Ég
spyr hvort það sé einhver séns að fá
Framhald á næstu síðu
„Einn sagði að
það væri flokkur
manna á leiðinni til
að stúta mér og minni
fjölskyldu. Af því að ég
hefði gengið of langt
í því að gera lítið úr
kristinni trú.
Örn Árnason
„Hvað átti ég að að gera? Átti ég
að ganga á dyr? Eða hugsa um
eigin fjölskyldu?“
MYND SIGTRYGGUR ARI