Dagblaðið Vísir - DV - 11.01.2012, Síða 18

Teiknar hvorki fyrir Davíð né Berlusconi
n Hugleikur Dagsson hætti að teikna fyrir „hægra sorpritið“ Libero
H
ugleikur Dagsson nýt-
ur mikillar velgengni
með myndasögur sínar
og selur þær til dag-
blaða og tímarita víða um
heim. Nýlega seldi hann eina
myndasögu sína til ítalska
dagblaðsins Libero. Sam-
starfið var komið af stað þegar
Hugleikur frétti af því að dag-
blað þetta væri álitið áróðurs-
blað Silvios Berlusconi. Hug-
leikur segist snögglega hafa
bundið enda á samstarfið.
„Já, ég hætti eftir eina mynd-
birtingu,“ segir Hugleikur. „Ég
var búinn að semja um ágætis
greiðslu við þá og allt. En svo
hafði ónefndur kontakt minn
á Ítalíu samband við mig og
benti mér á að þetta væri afar
hægrisinnað sorprit eða eins
og hann orðaði það beint:
„Libero is simply paper toilet,
is a very bad bad poor and
nasty attempt to something
one could barely recognize as
„journalism“.“
Hugleikur segist venju-
lega ekki fylgja sannfæringu
sinni þegar hann fær á annað
borð borgað fyrir sína vinnu
en honum hafi samt fund-
ist hann þurfa að vera sam-
kvæmur sjálfum sér. „Ég er
ekkert svakalegur prinsipp-
maður þegar ég fæ á annað
borð borgað fyrir mína vinnu.
En fyrst ég þykist of góður fyr-
ir blaðið hans Davíðs Odds-
sonar hérlendis er fárán-
legt að birtast í blaðinu hans
Berlusconis þarlendis. Þannig
að ég sendi þeim bara ímeil
og sagðist hættur við. Þeir
voru ekki kátir en virtu engu
að síður ákvörðun mína.“
Hugleikur segir það gjarn-
an gerast að þessari gerð af
gríni sé fagnað báðum megin
við miðjuna. „South Park er
til dæmis vinsælt bæði hjá
hörðustu repúblikönum og
mýkstu demókrötum.“
kristjana@dv.is
18 Menning 11. janúar 2012 Miðvikudagur
Agnete á Kjar-
valsstöðum
Málverk hinnar hljóðlátu
listakonu Karenar Agnete
Þórarinsson og framúrskar-
andi hönnunarafrek norsku
arkitektastofunnar Snøhettu
prýða vestursal Kjarvalsstaða
á tveimur aðskildum sýning-
um, sem verða opnaðar næst-
komandi laugardag kl. 16.
Málarinn Karen Agnete
var dönsk að uppruna og
fluttist hingað til lands þegar
hún giftist íslenskum kollega
sínum. Afar fá verk liggja eftir
hana, en hún hélt sína fyrstu
einkasýningu á áttugasta og
fyrsta aldursári.
Arkitektastofan Snøhetta
hefur unnið til margra, alþjóð-
legra viðurkenninga og staðið
að gerð þekktra bygginga um
heim allan. Sunnudaginn 15.
janúar kl. 15 verður efnt til
málþings í tengslum við sýn-
ingu Snøhettu þar sem frum-
mælendur eru Eva Mads-
hus sýningarstjóri og Tarald
Lundvall, framkvæmdastjóri
Snøhetta.
Í Fjölskyldusmiðjunni
sameinast að þessu sinni báð-
ir heimar vestursalarins undir
yfirskriftinni Byggingarlist og
tímaflakk. Sýningarnar standa
allar til 4. mars.
Auðvelt að
aflæsa rafbók
Eiríkur Örn Norðdal gerir raf-
bækur að umtalsefni á bloggi
sínu á Smugunni. Hann er
ósáttur við að rafbækur, til
dæmis Forlagsins, séu seldar
með Adobe-afritunarvörn
sem er takmörkuð við fimm
lestæki og einungis hægt að
nota í tækjum sem styðja af-
læsingu slíkra varna. Sjálfur
á Eiríkur Kindle sem les ekki
rafbækur eins og þessar en
notast annars við ólæst form.
Eiríkur vildi sýna fram á
að afritunarvörnin geri ekk-
ert gagn. Allt eins væri hægt
að selja þær án varna og
peningarnir og vesenið ekki
þess virði. Hann setti því í
gang skeiðklukku og „krakk-
aði“ forritið og að hans sögn
tók þetta lögbrot sem hann
fúslega gengst við aðeins 25
mínútur og 23 sekúndur.
Ungir einleik-
arar í Eldborg
Sigurvegarar árlegrar ein-
leikarakeppni Sinfóníu-
hljómsveitar Íslands og
Listaháskólans munu á
fimmtudagskvöldið stíga á
svið með Sinfóníuhljóm-
sveitinni. Hlutskörpust í ár
urðu þau Elín Arnardóttir á
píanó, fiðluleikararnir Ísak
Ríkharðsson og Chrissie
Thelma Guðmundsdóttir
og Hrafnhildur Árnadóttir
sópransöngkona. Á efnis-
skránni verða verk eftir Moz-
art, Prokofiev og Saint-Saëns.
Tónleikarnir hefjast kl. 19 og
verða í Eldborgarsal Hörpu.
Libero er „sorprit“ Hugleikur
Dagsson selur ekki myndasögur
í Morgunblaðið og enn síður í hið
ítalska Libero.
L
eikflokkur sem kallar
sig Fullt hús frumsýndi
á sunnudagskvöld
enskt leikrit, Dealer’s
Choice, í Tjarnarbíói.
Það er eftir Patrick Marber og
heitir Póker í þýðingu. Leik-
endur eru sex karlmenn,
flestir í yngri kantinum, og
hafa sumir sést hér lítið á
sviði. Þetta er vel unnin sýn-
ing, snyrtilega sett upp og á
heildina litið vel leikin. En
leikritið sjálft er ekki mikið til
að hrópa húrra fyrir.
Patrick Marber sló í gegn
fyrir fimmtán árum með leik-
ritinu Closer sem fjallar um
brengluð samskipti nokk-
urra einstaklinga, vinsælt
efni í enskum samtímaleik-
bókmenntum. Það var verð-
launað og sýnt víða um lönd,
þar á meðal hér í Þjóðleik-
húsinu. Síðar var það kvik-
myndað, en það naut sín bet-
ur á sviði en í kvikmynd, eins
þótt myndin væri stjörnum
prýdd.
Sigurför?
Dealer’s Choice er fyrsta
verk Marbers, frumsýnt í
London árið 1995. Í leikskrá
og á vefsíðu, sem hópurinn
hefur opnað af þessu tilefni,
er fullyrt að leikurinn hafi
farið sigurför um allt Bret-
land og Bandaríkin og unnið
til margra verðlauna. Já, er
það svo? Hann fékk tvær
viðurkenningar þegar hann
var frumsýndur; fleira hef
ég nú ekki getað fundið með
því að tékka á Netinu, að vísu
lauslega. Það skyldi þó ekki
vera að menn hafi farið hér
aðeins yfir strikið í auglýs-
ingamennskunni? „Sigur-
för“ er orð sem vert er að fara
varlega með, alveg sérstak-
lega í þessu samhengi. Það
var Closer sem fór sigurför og
vakti vonir um að fram væri
komið athyglisvert leikskáld.
En Marber hefur ekki staðið
undir þeim vonum, hann
hefur fátt skrifað síðan, mjög
lítið fyrir leiksvið en eitthvað
af kvikmyndahandritum.
Leikurinn fer fram á veit-
ingastað í London. Persónur
eru eigandi staðarins, sonur
hans, tveir þjónar og kokkur.
Svo birtist þessi dularfulli
ókunni maður sem þarf til
að hægt sé að koma ruglingi
á munstrið, búa til drama. Á
þessum stað er venjan að fara
í póker eftir lokun á sunnu-
dagskvöld og í fyrstu tveimur
þáttunum eru menn að búa
sig undir leikinn. Þá er gert
hlé. Í þriðja þætti er farið í
leikinn.
Marber kann að skrifa
natúralísk samtöl, en mikið
meira er það nú ekki. Jú, auð-
vitað kann hann vissar form-
úlur, getur búið til væntingar,
vakið hugboð um óþægileg
leyndarmál. Samt fer áhorf-
andann að gruna, þegar líður
á fyrsta þáttinn, að ekki sé nú
mjög feitt á stykkinu. Einn
þjónanna er með draum um
að stofna eigin veitingastað,
og er sá lopi endalaust teygð-
ur, löngu eftir að hann er upp
urinn og áhorfandinn veit
að þetta eru tómir órar. Sami
brandarinn margtugginn.
Sonur eigandans er eitthvað
í vandræðum með sjálfan sig
og í ljós kemur að heimsókn
dularfulla mannsins tengist
því. Allur annar þáttur fer í
að kynna hann til sögu. Loks
setjast menn við spil og þá
fer „uppgjörið“ fram sam-
kvæmt formúlunni. Ekki má
segja hvernig það fer til þess
að eyðileggja ekki fyrir áhorf-
endum, ég tek þó fram að
enginn er drepinn.
Frumsýningarhrollur
Ég skil ekki til hvers er verið
að draga þetta leikrit fram hér.
Í leikskrá segir að kafað sé í
„heim karlmennsku, valda-
tafls, keppnisanda, fíknar“,
en það er orðum aukið; hér
er ekki „kafað í“ eitt né neitt.
Það mætti svo sem fyrirgefa,
ef höfundur væri aðeins hug-
myndaríkari, léti sér detta eitt-
hvað í hug, þó ekki væri nema
fáeina góða brandara. Svo er
því miður ekki.
Af leikendum voru þeir
Ellert Austmann Ingimund-
arson og Ingi Hrafn Hilmars-
son bestir í hlutverkum feðg-
anna. Ellert hefur ekki sést á
sviði alllengi, en hefur ekk-
ert farið aftur í millitíðinni.
Hann gefur margt í skyn með
litlum og einföldum með-
ölum: viðkvæmar tilfinningar
undir hörkulegu yfirborði lífs-
þreytts bisnissmanns. Ég hef
ekki oft séð hann gera betur.
Inga Hrafn, sem er útskrif-
aður frá Rose Bruford-skólan-
um í London, hef ég ekki séð
leika áður; hann kom því til
skila með hófstilltum og fín-
legum leik hvers konar dula
drengurinn er. Jón Stefán
Sigurðsson var helst til stífur
í hlutverki annars þjónsins
og Magnúsi Guðmundssyni
hætti til að ofgera í hlutverki
hins; sama má segja um Finn-
boga Þorkel Jónsson í hlut-
verki kokksins. Þeir gætu allir
átt eftir að lagast með fleiri
sýningum; vera má að nokkur
frumsýningarhrollur hafi ver-
ið í liðinu. Þorsteinn Gunnar
Bjarnason dró athyglina fyrir-
hafnarlaust til sín í hlutverki
gestsins, þó að ekki reyndist
maður sá jafn varasamur og
vonir stóðu til.
Vefsíða sýningarinnar er
flott, en það er afar ógeðfellt
að bjóða þar upp á á tilsögn
í fjárhættuspili. Þeir í Fullu
húsi væru menn að meiri, ef
þeir létu fjarlægja þann dálk
strax.
Endasleppur póker
Fullt hús Leikendur eru sex
karlmenn, flestir í yngri kant-
inum, og hafa sumir sést hér lítið
á sviði. Þetta er vel unnin sýning,
snyrtilega sett upp og á heildina
litið vel leikin.
Jón Viðar Jónsson
leikminjar@akademi.is
Leikrit
Póker
eftir Patrick Marber
Þýðandi: Jón Stefán Sigurðsson.
Leikstjóri: Valdimar Örn Flygenring.
Leikarar: Leikhópurinn Fullt hús.
Leikmynd: Svanur Þór Bjarnason.
Ljós: Björn E. Sigmarsson.
Sýnt í Tjarnarbíó