Dagblaðið Vísir - DV - 14.11.2012, Qupperneq 10

Stal úr bauk
dóttur Sinnar
Þ
að ljótasta sem ég gerði
var að stela úr bauk
dóttur minnar. Hún átti
engar stórar upphæðir í
bauknum, en bara að ég
hafi gert það sýnir hvað ég gekk
langt til að ná í pening. Þarna
var ég lagður af stað í þessa veg­
ferð sem endaði með útskúf­
un alls staðar. Það endar með því
að allir hætta að taka mark á þér
og það vill enginn taka mark á
þér vegna þess að orðum þínum
er ekki treystandi, segir Sigurjón
Skærings son spilafíkill sem hefur
verið í bata í um sjö ár. „Ástæðan
fyrir því að ég er tilbúinn til þess að
koma fram undir nafni og á mynd
til þess að segja mína sögu er sú að
ég vil losa skömmina. Það er ekki
skömm að þessu sjúkdóm. Þetta
er banvænn sjúkdómur og ég vona
að mín frásögn geti hjálpað ein­
hverjum öðrum.“
Alltaf að elta tapið
„Hefðu menn vitað eitthvað um
þennan sjúkdóm þegar ég var að
alast upp þá hefði verið hægt að
sjá það mjög snemma að þetta yrði
vandamál hjá mér því ég var alltaf
til í að elta tapið. Ég lagði fyrst
undir í tíkallaharki niðri í Lækjar­
skóla þegar ég var níu ára. Þegar
ég tapaði var ég alltaf til í að elta
tapið. Reyna að ná þessu til baka,“
segir Sigurjón. Fjárhættuspil urðu
þó ekki vandamál hjá honum fyrr
en í kringum þrítugsaldurinn –
sumarkvöld eitt árið 1994 þegar
hann vann fyrsta stóra vinninginn.
„Þá var ég á fimmtudagskvöldi að
labba niður í Lækjargötu og sá
þar góðan kunningja minn standa
dauðadrukkinn inni á Gullnámu­
stað sem þá var í götunni. Ég labb­
aði inn og fór að fylgjast með hon­
um og hvernig hann var að spila.
Hann var dauðadrukkinn og spil­
aði eins og fífl. Ég hugsaði með
mér að það hlyti að vera einhver
gáfulegri leið til að gera þetta. Ég
náði mér í slatta af fimmtíuköllum
til þess að henda í kassana. Með­
an hann tapaði tugum þúsunda þá
græddi ég fjörutíu. Á mjög stuttum
tíma. Ég leysti þetta út, stakk þessu
í vasann og hugsaði með mér:
„Money for Nothing.“ Ég fór aftur
daginn eftir og það gerðist aftur
það sama nema þá var ég ekki með
fullan kunningja minn við hliðina
á mér. Þarna vann ég svipaða upp­
hæð. Þarna var ég búinn að ná mér
í einhvern 80 þúsund kall á ein­
hverjum fjórum klukkutímum,
sko árið 1994, og þá þótti þetta
mikil upphæð. Þarna fór þetta fræ
fíknarinnar að skjóta rótum í mér,“
segir hann.
Hafði stjórn á þessu
Sigurjón spilaði þó ekki mikið eftir
vinningskvöldin tvö og hélt sig að
mestu frá kössunum. „Þarna hafði
ég alveg stjórn á þessu ennþá. Ég til
dæmis lofaði þáverandi sambýlis­
konu minni, sem komst að því að
ég væri að leika mér í spilakössum,
að ég myndi ekki stunda þetta og
ég stóð við það svona 90 prósent,“
segir hann. Fræi fíknarinnar var þó
sáð og nokkrum árum seinna var
fjárhættuspil farið að há hans dag­
lega lífi. „Svo fór það bara að ger­
ast á árunum eftir 2000 að þetta fór
að verða erfitt. Ég hafði lítið af pen­
ingum milli handanna, ég var að
vinna svarta aukavinnu og stal öllu
undan sem ég komst upp með,“
segir hann.
Lét engan vita ef hann vann
„Þarna var mér orðið ljóst að þetta
var nú ekki alveg í lagi. Ég mátti
helst ekki vera með peninga á mér
og gerði þar af leiðandi í því þegar
ég ætlaði að haga mér almenni­
lega að vera ekki með pening á
mér. Ég var ekki með greiðslukort,
debetkort eða neitt. Ég böðlaðist
við að hafa stjórn á þessu með því
að hafa aldrei pening milli hand­
anna. Sambýliskona mín sem þá
var hélt um peningamál heimilis­
ins og ég lét hana hafa mína pen­
inga. Samt sem áður átti ég það til
að týna mér. Ég kannski fór út að
kaupa sígarettur og gleymdi mér
í tvo tíma. Þá hafði ég náð mér í
smá pening og þá hékk ég og spil­
aði þangað til hann var búinn. Ég
gekk aldrei í gegnum þetta klass­
íska vinningstímabil þar sem allt
gekk rosalega vel. Það voru bara
þessi tvö skipti 1994. Síðan kom
það fyrir að ég vann einhverja smá
vinninga en það var eins og að
brenna gat á vasana. Ég lét að sjálf­
sögðu engan vita af því ef ég vann.
Það gaf augaleið því þá gat ég ekki
spilað fyrir þann pening og þá gaf
það líka augaleið að ég hafði verið
að spila. Þarna var ég var löngu bú­
inn að gera mér það ljóst að þetta
var ekki alveg í lagi.“
Allan daginn í Gullnámunni
Þegar hann skildi svo við þáverandi
sambýliskonu sína þá missti hann
tökin algjörlega. „Þegar við skildum
þá flutti ég nánast inn á Gullnámu­
stað og var þar allan daginn í heilan
mánuð. Ég sat bara og spilaði allan
daginn. Vaknaði á morgnana til
þess að fara að spila og var þar allan
daginn og fram á kvöld. Ég átti smá
pening og eyddi honum öllum. Ég
eyddi milljón í spil á tveimur vik­
um. Svo áttaði ég mig allt í einu á
því að ég yrði að gera eitthvað í mál­
inu. Ég átti ekkert eftir og var byrj­
aður að steypa mér í skuldir,“ segir
Sigurjón sem fékk yfirdráttarlán hjá
bankanum til að geta spilað. „Þetta
var á þeim tíma sem bankarnir voru
með peningasölumenn úti á götu.
Þú gast fengið lánað nánast enda­
laust ef þú kærðir þig um og ég var
byrjaður á því og með því hugar­
fari að ég ætlaði aldrei að borga
þetta. Það fór nú þannig að ég gerði
það samt. Það er partur af þessu að
þennan skít lætur maður ekki aðra
þrífa,“ segir hann.
Lausnin falin í því
sem maður gerir
Sigurjón segist hafa orðið þeirra
gæfu aðnjótandi að fá hjálp góðra
manna til þess að takast á við fíkn­
ina. „Mér bar gæfa til að lenda í
höndunum á mönnum sem vissu
hvað átti að gera og ráku mig í
gegnum sporin harðri hendi og
gáfu mér ekkert eftir. Ég er þessarar
gerðar að ég get kjaftað mig út úr
öllum andskotanum og hef alltaf
gert. Ég ætlaði að kjafta mig út úr
þessu líka á þeirri forsendu að ég
kynni þetta nú allt. Ég vissi þetta
allt, en það hefur ekkert að segja
og það skiptir engu máli hvað
maður veit. Lausnin við þessum
sjúkdómi er falin í því sem maður
gerir – ekki því sem maður veit,“
segir Sigurjón.
Sjúkdómur lyginnar
„Þetta er sjúkdómur lyginnar og
skammarinnar. Við skömmumst
okkar umfram aðra. Það er orðið
þannig að fólk skilur að sumt fólk
á ekki að drekka áfengi af því að
það þolir það ekki og menn skilja
eiturlyfjafíkn en menn skilja þetta
ekki. Þessi fíkn er alveg jafn raun­
veruleg og jafnvel raunverulegri.
Áfengi getur þú alltaf forðast en
peninga þarf maður alltaf að nota.
Þetta er alveg jafn raunverulegt og
alkóhólismi. Fyrir mér eru þetta
laufblöð á sömu grein bara önn­
ur birtingarmynd. Þessir fíkni­
sjúkdómar yfirhöfuð eru systkini.
Þarna eru blóðtengsl. Það er eigin­
lega bara birtingin á því. Hvort þú
dópar, hvort þú drekkur, hvort þú
étur eða hvort þú spilar.“ n
Allt fór í kassana Sigurjón Skæringsson segist á endanum hafa tapað öllu, allir hans peningar fóru í spilakassana og hann var byrjaður að safna skuldum til að geta spilað.
n Fíknin tók öll völd n Alltaf til í að elta tapið n „Sjúkdómur lyginnar“
Viktoría Hermannsdóttir
blaðamaður skrifar viktoria@dv.is
„Þessir fíknisjúk-
dómar yfirhöfuð
eru systkini. Þarna eru
blóðtengsl. Það er eigin-
lega bara birtingin á því.
Hvort þú dópar, hvort þú
drekkur, hvort þú étur eða
hvort þú spilar.
GA Samtökin
GA-samtökin, eða Gamblers
Anonymous, voru stofnuð árið 1957 af
tveimur spilafíklum. Samtökin hafa ver-
ið starfandi hér í nokkur ár og haldnir eru
daglegir fundir fyrir spilafíkla á vegum
þeirra. Nánari upplýsingar um samtökin
eru inni á: gasamtokin.is
„Þá hafði ég náð mér
í smá pening og þá
hékk ég og spilaði þangað
til hann var búinn
10 Úttekt 14. nóvember 2012 Miðvikudagur