Húnavaka - 01.05.2012, Blaðsíða 64

H Ú N A V A K A 62
með afbrigðum óþrifalegt starf. Þá var það dálítið einkennilegt að einmitt á
þessum slóðum höfðu nokkrar kríur aðsetur og vörðu þær sitt óðal af hörku og
ætluðu ekki að láta þennan strákrindil komast upp með eitt eða neitt. Að
lokinni þurrkun var mórinn fluttur heim í eldiviðarherbergið í kjallaranum.
Var ég búinn að minnast á öskuna? Askan úr eldavélinni hafði nefnilega
hlutverk. Hún skyldi borin út í fjós og henni dreift í básana til þæginda og
þrifnaðar fyrir blessaðar kýrnar og auðvitað átti fjósastrákurinn að sjá um
þetta alla daga vikunnar.
Ég mun hafa verið tíu ára þegar mér var fyrst trúað einum til að sækja
hestana sem nota þurfti við heyskapinn. Þeir héldu sig venjulega uppi á
svokölluðum hálsi en þar var heimaland bæjarins markað með girðingu á þrjá
vegu. Þessi háls var vestan við dalinn, samhliða honum og megindrættirnir
voru neðri brún og efri brún og þá auðvitað á milli brúna. Ég varð fljótlega að
læra allt um áttirnar. Það hét t.d. að fara út og upp, ekki norður og upp, en
suður og upp eða fram og upp. Maður fór annaðhvort út eftir eða fram eftir.
Áður en ég sný mér að aðalefni þessa litla pistils um hund í sveit þarf ég að
gera dálitla grein fyrir póstsendingunum. Sú dreifingarstöð póstsins sem okkur
kom við var í punkti sem kallaður var Móhella. Lengi vel vissi ég ekki hvað
orðið Móhella þýddi því það hlaut hver maður að sjá að nafnið var ekki í
neinum tengslum við þann mó sem hafður var í eldavélina.
Á föstudögum lifnaði yfir mönnum og hundum í framdalnum. Áætlunarbíll
Zophoníasar af Blönduósi fór ekki lengra en að Móhellu. Það var enginn
bílvegur í dalnum austanverðum. Oft var ég sendur út eftir, annaðhvort
ríðandi eða með kerru sem Blesi gamli dró.
Þarna stóð blikkskúr rétt hjá samkomuhúsinu og var hann vöruskemma og
athvarf þeirra sem erindi áttu við Zophonías. Það var tilbreytni að koma
þarna á föstudögum og hitta fólk og hunda af hinum bæjunum og finna
bensínlykt. Væri þurrkur voru allir að flýta sér. Mig minnir endilega að blöðin
Ísafold og Vörður hafi oft komið með bílnum.
Fyrst ég var nú að rifja þetta upp verð ég að skýra frá því að sumar eftir
sumar hafði ég þann starfa að skera þessi blöð niður í hæfilega stærð og setja
á sextommu nagla sem rekinn var í lítið afhýsi að húsabaki. Ég held að á
þessum tímum hafi verið stundaður sjálfsþurftarbúskapur löngu áður en það
orð var til í málinu.
Þessar ferðir að Móhellu þóttu mér yfirleitt skemmtilegar og man ég ekki
eftir nema einni sem varð dálítið mislukkuð. Einhverra hluta vegna var ég
beðinn fyrir bleikan hest, sílspikaðan og lítt ráðsettan. Ég var með Blesa og
kerruna og hélt að þetta yrði í lagi eina bæjarleið. Ég hafði ekkert nema snæri
að hnýta upp í þann bleika og auðvitað var þetta feigðarflan. Sá bleiki vildi
hvergi vera nema á miðjum veginum, Blesi fór þá auðvitað í vinstra hjólfarið
og kerruhjólið lenti að endingu á þúfu og svifti kerrunni á hliðina því ég gat
ekki haldið nægilega við þann bleika. Blesi slengdist á hliðina og lá nú þarna
á milli kerrukjálkanna og hreyfði ekki legg né lið.
Þegar ég komst af baki til að huga að Blesa hélt ég fyrst að hann væri
rotaður en sá að hann deplaði því auganu sem upp sneri og þeysti því heim