Fréttablaðið - 08.11.2014, Síða 26

8. nóvember 2014 LAUGARDAGUR| HELGIN | 26
Egill Eðvarðsson má ekkert vera að því að mæta í við-tal fyrr en eftir klukkan fjögur, hann er á fullu að stjórna upptökum á Hrað-fréttunum. Að því loknu
kemur hann galvaskur, býður mér
kaffi og spyr hvað mig langi eigin-
lega að vita um hann. Svarið er
ósköp einfalt: Allt bara.
„Ég er fæddur og uppalinn á
Akureyri og bjó þar þangað til ég
varð stúdent frá MA árið 1967.
Pabbi var ljósmyndari og mamma
sá um heimilið eins og þá tíðkaðist.
Eftir stúdentspróf fór ég í mynd-
listarnám til Bandaríkjanna í eitt
ár. Hélt reyndar að ég ætlaði að
verða arkitekt en fékk hvergi inni
í það nám en fékk Rótarý-styrk
til að læra myndlist og fannst það
svo skemmtilegt að þegar ég kom
til baka innritaði ég mig í Mynd-
lista- og handíðaskólann. Þremur
árum síðar útskrifaðist ég svo sem
myndlistarkennari. Hins vegar hef
ég aldrei unnið við það því þremur
mánuðum áður en ég kláraði það
nám komu upplýsingar í skólann og
Tónlistarskólann í Reykjavík um
að Sjónvarpið væri að sækjast eftir
ungum manni eða ungri konu sem
hefði bæði myndlistar- og tónlistar-
menntun. Ég hafði lært á píanó í sjö
ár sem barn og unglingur og hafði
náttúrulega myndlistarnámið. Á
þessum tíma var ég nýkominn með
fjölskyldu, konu og ungan son, og
ákvað að stökkva á þetta tækifæri.
Á þeim tíma fannst manni sjónvarp
reyndar það hallærislegasta sem til
var, það var algjörlega botninn. En
ég hugsaði mér að ég myndi vinna
í tvö þrjú ár og sjá fyrir fjölskyld-
unni, fara síðan til Amsterdam í
framhaldsnám í myndlistinni.“
Fyrsti þátturinn fíaskó
Það var Jón Þórarinsson sem réð
Egil til starfans sem upptökustjóri
í Sjónvarpinu en það kom Agli
mjög á óvart þar sem hann hafði
stuttu áður gert sjónvarpsþátt með
Kombói Þórðar Hall, þátt sem var
svo avant garde að hann var aldrei
sýndur og hefur nú verið fargað.
„Þessi hljómsveit gekk út á upp-
ákomur og skringilegheit og þegar
Andrés Indriðason fékk okkur til
að gera sjónvarpsþátt þá varð hann
náttúrlega svo sérviskulegur og vit-
laus að það náði engri átt. Við heimt-
uðum að þátturinn yrði tólf og hálf
mínúta, allur tekinn á eina vél sem
væri tólf og hálfan metra frá okkur,
við neituðum að spila, töluðum bara
saman án míkrófóna og fengum alls
kyns þjóðþekkt fólk til að koma og
tala við okkur en ekkert sem sagt
var mátti heyrast, það átti bara að
spila tónlistina úr Sound of Music
yfir allt saman. Eftir að ég var far-
inn að vinna hér komst ég að því að
þessi þáttur hefði verið lagður fyrir
Jón og hann og Andrés hefðu tekið
þá ákvörðun að þetta yrði ekki sýnt,
skiljanlega. Þeim mun óskiljanlegra
var að Jón skyldi ráða mig sem upp-
tökustjóra en hann svaraði mér
aldrei þegar ég spurði hvers vegna
hann hefði valið mig.“
Þú verður aldrei listamaður
Árin hjá Sjónvarpinu urðu heldur
fleiri en Egill hafði áætlað í upphafi
því þar er hann enn í fullu starfi,
nærri fjörutíu og fjórum árum
síðar, og hefur stjórnað mörgum af
vinsælustu sjónvarpsþáttunum sem
sýndir hafa verið á þessum tíma,
auk þess að leikstýra tveimur kvik-
myndum, Húsinu og Agnesi, og gera
sjónvarpsmyndir. Hefur hann aldrei
séð eftir því að halda ekki áfram í
myndlistinni? „Ég hef reyndar allt-
af málað, en þegar ég útskrifaðist
árið 1971 þá sagði skólastjóri Mynd-
lista- og handíðaskólans, Hörður
Ágústsson, nokkuð sem mér þótti
heldur harkalegt þá en átti eftir að
reynast rétt. Hann kallaði okkur
hvert og eitt inn á skrifstofu til sín
til að kveðja okkur og þegar kom
að mér sagði hann hreint út að ég
yrði aldrei listamaður, ég væri full-
flinkur og fjölhæfur á svo mörgum
sviðum að ég myndi aldrei festa
mig við eitthvað eitt, en það væri
nauðsynlegt til að ná árangri í list-
inni. Ég man að ég kom pínulítið
niðurbrotinn út úr þessu viðtali en
mörgum árum seinna uppgötvaði
ég hvað þetta var satt og rétt lesið
hjá Herði. Ég er ekki og hef aldrei
reynt að vera einhver listamaður,
ég veit ekki einu sinni hvað það er,
en það að flögra á milli ólíkra list-
greina hefur einkennt mig alla tíð.
Mér finnst svo óskaplega gaman að
öllu, nema reyndar leiðindum, og er
alveg óskaplega sáttur við líf mitt
og það sem ég hef verið að vinna
við.“
Mikið tómarúm
Til marks um fjölhæfni Egils þegar
kemur að listum er að þessa dag-
ana er að koma út hans fyrsta bók,
barnabók með vísum og teikningum
eftir hann sjálfan. Hafa skriftirnar
fylgt honum lengi? „Ég hef skrif-
að kvikmyndahandrit, sjónvarps-
kvikmyndir, barnamyndir og allt
mögulegt, en ég hef aldrei skrifað
bók. Þannig að á gamals aldri er ég
enn að stíga í vænginn við eitthvað
sem ég á kannski ekkert að vera að
gera.“
Tilkoma bókarinnar á sér langa
sögu, hófst fyrir tíu árum þegar tvö
yngstu börn Egils fluttu til Englands
með móður sinni. „Lang flestar vís-
urnar í bókinni voru skrif aðar á
árunum 2004 til 2006. Þá fór þáver-
andi kona mín í nám til Bretlands
og við urðum ásátt um það að
börnin okkar tvö sem eru tvíburar,
strákur og stelpa, fylgdu henni en
ég yrði eftir hér heima með fimm-
tán ára gamlan son minn af fyrra
hjónabandi sem hún hafði gengið í
móðurstað. Fljótlega eftir að hún fór
út varð það úr að við ákváðum að
skilja og mikið tómarúm myndaðist
í lífi mínu. Þetta var þriðja hjóna-
bandið mitt, þriðja fjölskyldan mín
og ég hafði ekki séð annað fyrir en
að loks væri ég kominn heill í höfn.
Ég á sex börn sem ég tengist öllum
náið og held ég sé mikill fjölskyldu-
maður og þokkalegur pabbi, þannig
að þessi skilnaður var mikið tilfinn-
ingalegt áfall fyrir mig. Ég óttaðist
að missa sambandið við börnin,
sem á þessum tíma voru bara fjög-
urra ára, þannig að ég fór að skrifa
þeim alls kyns sögur og lítil ævin-
týri þar sem þau voru oftast aðal-
persón urnar og fljótlega þróaðist
þetta þannig að ég fór að senda þeim
litlar vísupútur sem ég hafði hnoð-
að saman. Ég hafði aldrei skrifað
neinar vísur eða neitt í þá veru áður,
en fannst eins og þetta væri leið til
að halda nánu sambandi við börnin.
Þetta voru eins konar flöskuskeyti
milli landa. Við þetta myndaðist ein-
hver strengur okkar á milli sem mér
fannst vera svo mikilvægur þannig
að ég gekkst upp í þessu, án þess að
vera nokkuð að velta því fyrir mér
hvort eitthvað væri varið í þessar
vísur eða ekki, þetta var bara okkar
á milli.“
Minnist vinkonu
Nú tíu árum síðar er hluti vísnanna
kominn út í bókinni Ekki á vísan
að róa ásamt teikningum sem Egill
gerði við þær, hvernig kom það til?
„Þessar vísur féllu nú í gleymsku
Við heimtuðum að
þátturinn yrði tólf og hálf
mínúta, allur tekinn á
eina vél sem væri tólf og
hálfan metra frá okkur,
við neituðum að spila,
töluðum bara saman án
míkrófóna.
Friðrika
Benónýsdóttir
fridrikab@frettabladid.is
Vísurnar voru mín sáluhjálp
Egill Eðvarðsson, upptökustjóri í Sjónvarpinu, á fjölbreyttan feril að baki og hefur komið víða við í listheiminum. Nú,
67 ára gamall, rær hann enn á ný mið og sendir frá sér bók með vísum og teikningum sem hann sendi börnum sínum
á erfiðum tímapunkti í lífinu. Meðan hann beið eftir svari frá forlaginu um útgáfu bókarinnar uppgötvaðist að hjarta
hans var stíflað á ellefu stöðum en hann segist aldrei hafa kennt sér meins, bara haldið að hann væri orðinn latur.
Í VINNUSTOFUNNI „Þegar kom að mér sagði hann hreint út að ég yrði aldrei listamaður …“ FRÉTTABLAÐIÐ/GVA