Fréttablaðið - 13.12.2014, Blaðsíða 42

13. desember 2014 LAUGARDAGUR| HELGIN | 42
Gunnþóra
Gunnarsdóttir
gun@frettabladid.is
Það er verst hvað dimm-viðrið er mikið í dag. Við erum með Búlandstind í bakgarðinum en nú grillir ekki í hann,“ segir Hall-dóra Dröfn Hafþórsdóttir
brosandi þegar bankað er upp á hjá
henni í Kápugili við Berufjörð. Hún
býr með fjölskyldu sinni í stjörnu-
laga húsi inn á milli kletta og erindið
er að fá að kíkja inn og komast í
nánd við einstaka orkustrauma sem
um húsið liggja.
Ræður öllu
Halldóra er hvorki meira né minna
en leikskóla-, grunnskóla og tón-
skólastjóri á Djúpavogi. „Ég ræð
öllu, segi ég stundum við krakkana,“
segir hún hlæjandi. En það er ekki
um starfið hennar heldur húsið sem
við erum sérstaklega forvitin. „Já,
þetta er skrítið hús og það er ofboðs-
lega góður andi í því. Öllum sem
koma hingað finnst koma friður og
ró yfir þá,“ segir Halldóra. „Sá sem
byggði húsið heitir Emil Björnsson,
hann er ættaður frá Teigarhorni
og er mikill útivistarmaður. Hann
teiknaði húsið fyrst sem píramída,
ætlaði að hafa það í laginu eins og
Búlandstind. En svo sá hann að efri
hæðin yrði alltof þröng og togaði
hornin út. Þegar horft er á húsið ofan
frá er það eins og stjarna og öll her-
bergin í því eru stór og björt. Eitt er
víst, það á enginn annar svona hús.“
Halldóra hefur það eftir hús-
byggjandanum, fyrrnefndum Emil,
að þrjár orkulínur mætist í súlu
sem gengur upp í gegnum húsið.
Þær komi frá nálægum stöðum sem
kraftur streymi frá, meðal annars
Búlandstindi. „Hér er mikill orku-
punktur,“ segir hún og styður hendi
á súlu á neðri hæðinni sem hún segir
enn greinilegri á þeirri efri – og það
passar.
Ætluðu að vera eitt sumar
Halldóra Dröfn og eiginmaður henn-
ar, Albert Jensson, eru Stöðfirðingar
sem komu á Djúpavog 1995. „Við ætl-
uðum að vera hér eitt sumar. Albert
fór að þjálfa fótbolta en ég var nýút-
skrifaður kennari og ætlaði að fara
heim á Stöðvarfjörð að kenna um
haustið. Svo voru allar kennarastöð-
ur dekkaðar þar en hér vantaði kenn-
ara svo ég hugsaði, ah, jæja, ég verð
þá einn vetur hér. En svo ílengdumst
við. Bjuggum fyrst þrjú ár úti í þorpi
en langaði alltaf að eiga hús aðeins
utan við bæinn, svo frétti ég einn
daginn á kennarastofunni að Kápu-
gil væri til sölu. Við fengum að kíkja
á það sama dag og ekki varð aftur
snúið. Við fluttum hér inn 4. maí
1998 og erum mjög hamingjusöm,
enda í dásemdarumhverfi.“
Margir reka upp stór eyru
Eftir skoðunarferð um þetta skrítna
hús kíkjum við á garðinn. Tilkomu-
mikill klettur setur svip sinn á hann,
þar búa hollvættir heimilisins, að
sögn Halldóru. Hreindýrin hafa
eyðilagt sum trén enda virða þau
engar hindranir eins og girðingar.
Rjúpa kurrar í grenndinni og uppi
í hlíðinni blasir við gil, Kápugil.
„Margir reka upp stór eyru þegar
þeir heyra bæjarnafnið Kápugil,“
segir Halldóra. „Venjulega sagan er
mjög einföld, að það hafi verið kind
sem hét Kápa sem hafi haldið til í
gilinu. En sagan sem við höldum
á lofti er að Kápa hafi verið tröll-
skessa. Það er drangur hér rétt fyrir
ofan og þar segjum við að hún hafi
orðið að steini, þessi elska. Ekki
varað sig einn morguninn þegar
sólin kom upp.“
ÞAÐ Á
ENGINN
ANNAR
SVONA HÚS
Skammt innan við þorpið á Djúpavogi er
stjörnulaga hús sem heitir því kúnstuga nafni
Kápugil og stendur þar sem þrjár orkulínur
eru taldar mætast. Þar búa hjónin Halldóra
Dröfn Hafþórsdóttir og Albert Jensson
með þremur börnum sínum.
KÁPA „Við teljum að Kápa hafi verið
tröllskessa sem hafi orðið að steini þegar
sólin kom upp einn morguninn,“ segir
Halldóra Dröfn. FRÉTTABLAÐIÐ/GVA
KÁPUGIL Upphaflega var húsið teiknað
eins og píramídi en var svo breytt í
stjörnu.
HLERI Fyrir ofan tvennar dyr uppi eru málverk af degi og nótt. Hér brosir sólin sjálf.
Í SÓFANUM
„Ég er aldrei að gera
ekki neitt,“ segir
Halldóra og grípur
prjónana meðan
myndin er tekin.
Sófamálverkið er eftir
Geir Pálsson, frænda
hennar á Stöðvarfirði.
EFRI HÆÐIN
Orkusúlan er áberandi
í miðju húsinu, öll
herbergin umhverfis
eru stór og björt.